Τον τελευταίο καιρό, ευτυχώς ή δυστυχώς, έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου. Μέσα στα πράγματα που κάνω είναι η αναδρομή στη μουσική μου παιδεία-ιστορία. Όπως και αν το δω, καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα.. Η δεκαετία του 90 είναι αυτή που με καθόρισε τελικά, αυτή που με σημάδεψε ανεξίτηλα πάντα από το μετερίζι των κιθάρων, των τυμπάνων, των μπάσων, του περιθωριακού στίχου, των Δωρικών φωνητικών, του μακριού ατημέλητου, και ενίοτε λαδωμένου μαλλιού, του θυμού και της κατάθλιψης, της επίγνωσης για την επανάσταση που συντελέστηκε με θύματα ταλαντούχους νεαρούς μουσικούς. Λίγο μεγαλύτεροι από εμένα τότε, Θεοί ήταν και είναι στις αισθήσεις μου... H πρέζα, το πιώμα και η κατάθλιψη πήραν πολλούς από αυτούς, αλλά τα εκρηκτικά τους φωνητικά θα αντηχούν εσαεί. Forever grunge λοιπόν, και θα ξεκινήσω από τους αγαπημένους μου. Layne θα σε ευγνωμονώ για πάντα....
