Το πιο κοινότυπο πράγμα σε μια εκτενή δισκογραφία ενός γκρουπ είναι τα παραγνωρισμένα άλμπουμ.
Αυτά που για κάποιο λόγο τα κάνουμε πέρα και τα προσπερνάμε σαν μη "απαραίτητα".
Τώρα ποιος αποφασίζει κάτι τέτοιο κανείς δεν είναι σίγουρος αλλά όλα ξεκινάνε από κάπου.Το πιο συνηθισμένο είναι το timing.
Η στιγμή κυκλοφορίας του άλμπουμ,που συνήθως διαδέχεται ένα σούπερ πετυχημένο-καλλιτεχνικά και εμπορικά- προηγούμενο και δεν συνταντά την ίδια αντιμετώπιση με αυτό.
Υπάρχουν και αυτά που βρίσκονται ανάμεσα σε....συμπληγάδες.
Ανάμεσα σε ένα προηγούμενο και ένα επόμενο άλμπουμ που ήταν τόσο εμβληματικά που καθιστουν το ενδιάμεσο έναν απλό κρίκο στην αλυσίδα το οποίο το προσπερνάς απλά για να πας στο επόμενο.
Ποιος αποφασίζει γι'αυτό.Η κριτική?Ο τύπος που διαμορφώνει μια άποψη η οποία καλιεργείται από τους φανς και περνάει στο "συλλογικό ασυνείδητο" (sic) και διατηρείται όσο περνάνε τα χρόνια?
Το σίγουρο είναι ότι τα παραδείγματα είναι άπειρα ιδιαίτερα στη μουσική που μας απασχολεί σ'αυτή εδώ τη γωνιά.
Το Piece of Mind για χρόνια ήταν το... "άλμπουμ με το Trooper" και το πρώτο του Nicko McBrain,απλά και μόνο γιατί βρισκόταν στριμωγμένο ανάμεσα σε 2 ογκόλιθους: το The Number of the Beast και το Powerslave.Κανένας δεν είπε βέβαια ότι το Powerslave είναι ένα Piece of Mind no2,που χάραξε το νέο δρόμο που πήραν οι Maiden δίνοντας όλα τα χαρακτηριστικά που διαμόρφωσαν τον ήχο τους για τα επόμενα χρόνια.
To ίδιο συνέβη και στο ....Αnd Justice for All που είχε την ατυχία να βρεθεί μετά το τοτεμ Master of Puppets και πριν την απόλυτη επιτυχία του Black Album.
Αν πάμε στις απαρχές της μουσικής αυτής το Vol4 των Sabbath στην εποχή του (μεταξύ Μaster of Reality και Sabbath Bloody Sabbath) είχε την ίδια αντιμετώπιση όπως και το Fireball των Deep Purple (ανάμεσα σε In Rock και Machine Head).
Φτάνουμε λοιπόν στο προκείμενο.Το ίδιο έπαθε και το Sin After Sin των Judas Priest.
Τοποθετημένο ανάμεσα στο Sad Wings of Destiny και στο Stained Class είναι μακράν από τα πιο αδικημένα άλμπουμ και στη δισκογραφία των Priest αλλά και γενικά.Και σίγουρα από τα προαναφερθέντα το πιο αδικημένο καθώς όλα τα παραπάνω έχουν αποκατασταθεί λίγο ως πολύ στη συνείδηση των οπαδών.Τούτο δω παραμένει φτυσμένο και αν δεν βρίσκονταν οι Slayer εκεί στο 1988 να κάνουν τη διασκευή του Dissident Aggressor στο South of Heaven ακόμα θα ήταν φτυσμένο.
Έπεσε σε μια μεταβατική περίοδο των ίδιων των Priest η οποία οδήγησε στη 2η περίοδό τους,αυτή που συνδέθηκε με το NWOBHM και έδωσε 3 κλασσικά άλμπουμ με την αυλαία να ανοίγει το Stained Class που άφησε κόσμο με το στόμα ανοιχτό τότε.
Το Sad Wings of Destiny από την άλλη παραμένει το εμβληματικό άλμπουμ της πρώτης περιόδου που τους εδραίωσε στο Ηeavy Rock.
Και τελικά τί είναι το Sin After Sin?
Βασικά είναι ίσως το σκληρότερο άλμπουμ μετά το Killing Machine που έβγαλαν οι Priest στα 70'ς,έχει κορυφαία παραγωγή (η καλύτερη που έχει κάνει ο Roger Glover των Purple στην καριέρα του,imho),είναι καθαρό heavy metal και όχι heavy rock έχοντας κρατήσει στοιχεία prog και ψυχεδέλειας τόσο όσο χρειάζεται να δώσει σπουδαία ατμόσφαιρα στο άλμπουμ,έχει έναν Halford σε μεγάλη φόρμα και το διδυμο Tipton/Downing να παραδίδει κιθαριστικά μαθήματα (που θα τα αξιοποιούσαν οι Maiden μερικά χρόνια μετά) που θα έκαναν τους Wishbone Ash περίφανους.Υπάρχουν μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει απλά καποια είναι λιγότερο προσβάσιμα καθώς δεν έχουν τις απλές φόρμες που θα έχει μετέπειτα π.χ. το British Steel.Άρα το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο παραπάνω "προσοχή" για να το ανακαλύψεις και τότε θα βρείς εκεί μέσα μερικες από τις κορυφαίες στιγμές των Priest και ας μην τις παίζουν live.
Δισκάρα...
Judas Priest-Dissident Aggressor
https://www.youtube.com/watch?v=H_mpt8xyZVI
Judas Priest-Sinner
https://www.youtube.com/watch?v=kEFeZ0RWlG4
)
μίξη του Hallowed By thy Name και του Eagle)