Απ' ό,τι κατάλαβα, οι γιατροί αντιμετωπίζουν τα γενόσημα ως καταρχήν, τουλάχιστον, ισοδύναμα φάρμακα, αποκλείοντας ενδεχομένως μερικά βάσει των κλινικών τους εμπειριών. Σε κοντινό μου πρόσωπο έδωσαν προχθές γενόσημο, έτυχε να μην έχουν, λέει, το συνταγογραφηθέν, και ο γιατρός του είπε πως δεν πειράζει (και μιλάμε για χημειοθεραπείες).
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι εάν τα γενόσημα είναι καλά ή κακά (και μάλιστα συλλήβδην), το ζήτημα είναι πως η επιλογή πρέπει να ανήκει στον θεράποντα ιατρό. Δεν γίνεται όχι μόνο να την αφαιρείς από τον φυσικό της φορέα, αλλά ταυτόχρονα να απειλείς τον τελευταίο με ποινικές κυρώσεις! Το πρόβλημα δεν είναι η υπερσυνταγογράφηση. Αυτό είναι παρεπόμενο αποτέλεσμα. Το βασικό πρόβλημα είναι η συνεργασία κάποιων-αρκετών-δεν ξέρω πόσων ιατρών με τις φαρμακευτικές, και η γενικότερη διαπλοκή των τελευταίων στο σύστημα υγείας. Με το να ποινικοποιείς την υπερσυνταγογράφηση, δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις το σύμπτωμα και όχι την ασθένεια, και μάλιστα όχι με ινδικές, αλλά καθαρά κινέζικες, προκρούστειες, μεθόδους: πονάει-κεφάλι-κόψει-κεφάλι.