Re: Καφέδες-γιαούρτια και καρέκλες στον Νταλάρα...
...Δεν είμαι ο Γιώργος Νταλάρας αλλά, αν ήμουν, χτες το βράδυ θα έκανα την αυτοκριτική μου. Γιατί αυτοί που τον αποδοκίμασαν και τον γιαούρτωσαν δεν είναι εχθροί του – είναι άνθρωποι που στο παρελθόν τον έχουν αποθεώσει. Αν και η καλλιτεχνική του αμηχανία είναι εμφανής εδώ και πολλά χρόνια – οι τελευταίοι του δίσκοι ήταν απογοητευτικοί.
Το περίεργο με τον Νταλάρα –και όχι μόνο με αυτόν- είναι πως δεν είχε ανάγκη το σύστημα, για να ξεχωρίσει. Το ταλέντο του ήταν αρκετό. Επίσης, είχε την τύχη να συναντήσει στα νιάτα του πολύ σπουδαίους ανθρώπους, οι οποίοι τον αγάπησαν και τον εμπιστεύτηκαν.
Δεν ξέρω τι κάνει έναν άνθρωπο που έχει ταλέντο, αξία και άστρο να μετατρέπεται από πραγματικός καλλιτέχνης σε κοσμική προσωπικότητα που τραγουδάει. Ίσως, παίζουν ρόλο τα παιδικά βιώματα, ίσως η ανασφάλεια, ίσως η ματαιοδοξία. Πάντως, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς από πού ξεκίνησες. Αν το ξεχάσεις, χάθηκες.
Δεν ξέρω πώς ο Γιώργος Νταλάρας πήρε την απόφαση να πραγματοποιήσει αυτή την εποχή συναυλίες με ελεύθερη είσοδο σε λαϊκές γειτονιές της Αθήνας. Ίσως, έχει να κάνει με την πολιτική καριέρα της συζύγου του –που βασίζεται, βέβαια, στο δικό του όνομα και στη δική του διαδρομή-, ίσως όχι. Πάντως, είναι λάθος.
Δεν είναι δυνατόν να έχεις σωπάσει κατά τη διάρκεια των μεγάλων διαδηλώσεων της τελευταίας χρονιάς, να μην έχεις πει ούτε μια λέξη για την βαρβαρότητα της κρατικής εξουσίας σε βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών, να μην έχεις κάνει ούτε μια αναφορά σε όσα συμβαίνουν στη χώρα και να εμφανίζεσαι ξαφνικά σαν χαζοχαρούμενος σε καθεστωτικό κανάλι για να πεις αρλούμπες για το Μνημόνιο και να διαφημίσεις τις δωρεάν συναυλίες σου για το λαό. Μεγάλε, δεν είσαι η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, ούτε ο Σάκης Ρουβάς – γεννήθηκες στην Κοκκινιά και κάποτε ήσουν λαϊκός τραγουδιστής. Αλλά το ξέχασες...
pitsirikos
