Grace - Jeff Buckley - 1994

[Emilot]

Μερικές φορές το να σκαλίζεις την ιστορία είναι τραυματική εμπειρία. Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ένα τέτοιο ταλέντο......
Αλλά είναι τόσο μεθυστικό και ηδονικό όταν το κάνεις, που το "λάθος" το ξανακάνεις πάντα.

Ο Jeff γεννήθηκε το 1966 και πέθανε το 1997. Δηλαδή πέθανε 31 χρονών. Όχι δεν ήταν ναρκωτικά, δεν ήταν ποτό....Ήταν ατύχημα, ήταν πνιγμός. Ένα καταραμένο ατύχημα που τον πέρασε στους ημίθεους...

Ευτυχώς για εμάς πρόλαβε και μας έδωσε ένα δίσκο. Ναι δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι παραπάνω. Έναν δίσκο που το "φως" του είναι τόσο δυνατό που ταξιδεύει στην απεραντοσύνη του χρόνου και δεν "θαμπώνει" ούτε για μια στιγμή..... Ούτε για ένα κοσμικό δευτερόλεπτο....

Με την φωνή του να ραγίζει "ρόδα" και να σπέρνει συναισθήματα, μας χάρισε έναν δίσκο που έχει την μοναδική του σφραγίδα...... Έναν δίσκο που λατρεύτηκε και λατρεύεται όσο λίγοι. Με μιά φωνή που ενώ είναι "δωρική" έχει μια απίστευτη αμεσότητα και παράλληλα εκπληκτική ζεστασιά που σε κάνει δικό του....

Από την αρχή το ομώνυμο κομμάτι στο οποίο αποχαιρετά την φίλη του, μια βροχερή μέρα, μέχρι το mojo pin που αναφέρεται στο που μπορεί να φτάσει κάποιος στην "διεκδίκηση" του έρωτα......σε κρατάει δέσμιο να παρακολουθείς την "εξέλιξή", το τι μέλλει γενέσθαι....

Μέχρι τον "σταθμό"....του album...Το Hallelujah, του άλλου μοναδικού Leonard Cohen..... Ένα κομμάτι που μιλάει "ιερατικά", αλλά τόσο ανθρώπινα...Τόσο σπαραχτικά που θέλεις να ανέβεις στην στέγη απο κόκκινα κεραμίδια και να φωνάξεις την λέξη του τίτλου....Αλλά με κραυγή όχι με φωνή....Με κραυγή όπως αρμόζει στο συναίσθημα να εκφράζεται.....
Κυρίες και κύριοι ο αδικοχαμένος, αλλά τόσο δίκαια "δοσμένος" στην ανθρωπότητα, Jeff Buckley στο πρώτο του album επι γης......

 

[Haagenti]

Το Grace είναι πολύ περίεργο άλμπουμ
Τις περισσότερες φορές μοιάζει να ακροβατεί ανάμεσα στο εμπορικό και στο ''καθαρά προσωπικό''...
Δεν γίνεται underground ούτε μια στιγμή (σε αντίθεση με τον πατέρα του) ,αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο γλυκό που σε αφήνει με ένα χαμόγελο στα χείλη...
Ένας διαφορετικός κόσμος,που μέσα από την ιδιαίτερη μελαγχολία του σε εμπνέει....
Μια μελαγχολία που μοιάζει να επιπλέει σε θάλασσες νοσταλγίας...
Νοσταλγία είναι το δικό του παραμύθι...Νοσταλγία, ίσως επειδη δεν πρόλαβε να γνωρίσει έναν τόσο σπουδαίο πατέρα....Τον άνθρωπο που έδωσε στον ρομαντισμό την δική του ταυτότητα...

Respect και στους δυο,αλλά για διαφορετικούς λόγους...

 

[superfly]

Μεσα στους δεκα καλυτερους των 90’ς.Ενα ντεμπουτο που μονο με ντεμπουτο δεν εμοιαζε.Λες και ο Τζεφ ηταν χρονια στο κουρπετι.Δισκαρα.

Και το Songs to no one 91-92 του 2002 ηταν εξαιρετικο.Κριμα για τη μουσικη που εφυγε τοσο νωρις...

 

[SIMPLYMUSIC]

Re: Απάντηση: Grace - Jeff Buckley - 1994

ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του. Ορισμένες φορές που ακούω το live του Tim νομίζω ότι κελαηδάει. Το ίδιο και ο γόνος του. Έχω το δίσκο σε cd μαζί με ένα live του. Αν δεν σε ποιάνει κατάθλιψη βυθίζεσαι στη μελαγχολία. Δεν είναι για όλες τις ώρες (και ειδικά όχι για αυτές τις εποχές).
Αγαπημένος

 

[Emilot]

Καλά εγω είμαι και "λοξός"...Όταν περνάω τέτοιες περιόδους μελαγχολίας θέλω να πιάνω πάτο.... Δεν σηκώνομαι αλλιώς.....

Στο live που λες Simply, το Live at Sin-e..το οποίο το ηχογράφησε σε 2 απογεύματα.....υπάρχει η διασκευή του Calling Υοu....

Απο όπου και αν το έχω ακούσει το συγκεκριμένο και απο Jevetta Steele και απο Bob Telson το βρίσκω "κάπως"... Όταν το τραγουδάει ο Jeff, δεν σηκώνω βλέμμα........δεν γίνεται, δεν το μπορώ....

Σας το αφιερώνω....

http://www.youtube.com/watch?v=XP_eHGYzYtc&feature=related

 

[SIMPLYMUSIC]

Re: Απάντηση: Grace - Jeff Buckley - 1994

Tο live είναι το Mystery white boy. Έχει το Hallelujah μέσα.

 

[Emilot]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Grace - Jeff Buckley - 1994

Tο live είναι το Mystery white boy. Έχει το Hallelujah μέσα.

Sorry δεν το έχω αυτό.....

Τώρα είδα ότι έχει και απο το Chicago....άλλο ένα....

 

[Haagenti]

Κάθισα τις προάλλες και άκουσα ένα live που ανέβασε το BBC πριν από 12 χρόνια περίπου..Παλαιότερα πίστευα ότι υστερεί αρκετά σε συναίσθημα κυρίως από τον πατέρα του .
Για κάποιον που έχει φάει στη μάπα το Goodbye And Hello , οι απαιτήσεις είναι υψηλές..Η ποικιλομορφία του άλμπουμ δεν είναι ορατή σε όλο της το μεγαλείο λόγω της παραγωγής..
Παρόλα αυτά το συναίσθημα ξεχειλίζει σε κάθε φωνητική γραμμή του άλμπουμ..
Όταν άκουσα για πρώτη φορά το Grace η δυναμική δεν ήταν η ίδια..
Συνολικά το άλμπουμ μου φάνηκε πως υστερούσε σε πολλά σημεία..Μου φάνηκε κάπως άδειο..
Με τα χρόνια η πρωταρχική εντύπωση έδωσε τη θέση της σε έναν άκρατο ενθουσιασμό που αδιαφορούσε για στερεότυπα κάθε μορφής...Το Grace τελικά ήταν εκείνες οι οπτιμιστικές αυθάδειες ενός πεσιμιστή καλλιτέχνη..
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε το καταστάλαγμα της ύπαρξης μέσω της δυναμικής των γραπτών του Σοπενχάουερ : "Ο θάνατος θα έρθει και θα βάλει τέλος σ' εμένα τον ίδιο και στις απολαύσεις μου. Είναι σαν να παροτρύνει εμένα ,το χρονικά περιορισμένο ον, να εκμεταλλευτώ επωφελώς τον χρόνο.. Όμως δεν με τρομάζει,γιατί η μη ύπαρξη δεν αποτελεί βασανιστήριο, κι όσο εγώ υπάρχω , δεν υπάρχει ο θάνατος , κι όταν υπάρξει ο θάνατος , δε θα υπάρχω εγώ.. Τι έχω να φοβηθω λοιπόν;

Αυτο το καλό είχε το Grace..Δεν το τρόμαζαν οι σταθερές..Ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα που αγνοούσε κάθε φοβία και κάθε τι παρελθοντολογικό...Αγνοούσε την ιστορία , αδιαφορούσε για το μέλλον και ζούσε στο παρόν..
Ευχαριστούμε πολύ Jeff Buckley για το μάθημα που μας έδωσες.

 

[superfly]

...Το Grace τελικά ήταν εκείνες οι οπτιμιστικές αυθάδειες ενός πεσιμιστή καλλιτέχνη..

Yeap....