Μιας και ο φασισμός μας χτύπησε την πόρτα για πολλοστή φορά, βάζω εδώ ένα γράμμα ενός Παλαιστίνιου και ταυτόχρονα μαζί του, κρατώ το κεφάλι μου ψηλά αναπνέοντας τον ίδιο "καθαρό" αέρα.... Τους υπόλοιπους τους αφήνω να βυθιστούν στα σκατά.....
Ο όποιος βρίσκεται στην 75η μέρα απεργίας πείνας, προς την δίχρονη κόρη του.
Ένα γράμμα του Thaer Halahleh, ο οποίος βρίσκεται στην 75η ημέρα της απεργίας πείνας διαμαρτυρόμενος για την κράτησή του και για το γεγονός πως δεν του έχουν απαγγελθεί κατηγορίες, προς την δύο ετών κόρ η του, την Λαμάρ, την οποία δεν έχει δει ποτέ.
“Αγαπημένη μου Λαμάρ, συγχώρεσέ με , επειδή η κατοχή με πήρε μακριά σου, και πήρε μακριά από μένα τη χαρά να δω το πρωτότοκο παιδί μου, που πάντα προσευχόμουν στο Θεό να δω, να το φιλήσω να είμαι ευτυχισμένος μαζί του. Δεν φταις εσύ, αυτό είναι το πεπρωμένο μας, εμάς των Παλαιστινίων, να μας αφαιρούν τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας, να είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλον, να ζούμε μια θλιβερή ζωή, τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο στις ζωές μας, εξαιτίας αυτής της άδικης κατοχής, που παραμονεύει κάθε γωνιά της ζωής μας, μετατρέποντάς την σε μια παραδοξότητα, σε μια συνεχή καταδίωξη και σε βασανιστήριο. Παρά το ότι έχω στερηθεί να ακούσω τη φωνή σου, να σε δω να μεγαλώνεις, να τρέχεις μέσα στο σπίτι, παρόλο που στερήθηκα τον ρόλο μου με την κόρη μου, ως άνθρωπος και ως πατέρας, η ύπαρξή σου μου έχει δώσει τεράστια δύναμη και ελπίδα, και όταν είδα την φωτογραφία που είσαι με την μητέρα σου μέσα στη σκηνή, μου φάνηκες τόσο ήρεμη, κοιτάζοντας τους ανθρώπους με μάτια γεμάτα απορία, σα να έψαχνες τον πατέρα σου, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες μου, που είναι κρεμασμένες μέσα στη σκηνή, ρωτώντας σιωπηλά, γιατί δεν έρχεται ο πατέρας μου πίσω, ένιωσα πως είσαι μαζί μου, μέσα σε κάθε μου συναίσθημα, μέσα στο μυαλό μου, σα να είσαι μέρος των χτύπων της καρδιάς μου, ακλόνητη, σαν να είσαι το αίμα που ρέει στις φλέβες μου, ανοίγοντας μου όλες τις πόρτες, μοιράζοντας γύρω μου ξαστεριά, αφήνοντας ελεύθερη την παιδική φωνή σου μετά από αυτή την μακρά σιωπή”.
“Λαμάρ αγάπη μου: Ξέρω ότι ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις, γιατί ο πατέρας σου δίνει αυτή τη μάχη της απεργίας πείνας για 75η ημέρα, αλλά όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις ότι η μάχη για την ελευθερία είναι μάχη για να επιστρέψω πίσω σε σένα, έτσι ώστε ποτέ να μην μπορεί κάποιος να με πάρει μακριά σου και να στερηθώ πάλι το χαμόγελό σου ή το να σε βλέπω, έτσι ώστε ο κατακτητής να μην με απαγάγει από σένα ποτέ ξανά”.
“Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις με πόση αδικία φέρθηκε στον πατέρα σου και σε χιλιάδες Παλαιστίνιους η κατοχή, που τους έκλεισε σε φυλακές και κελιά, καταστρέφοντας την ζωή και το μέλλον του, χωρίς να είναι σε τίποτα ένοχοι, παρά μονάχα εξαιτίας του αγώνα τους για ελευθερία, αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Θα καταλάβεις ότι ο πατέρας σου δεν ανέχεται την αδικία και την υποταγή, ότι ποτέ δεν θα δεχθεί την προσβολή και το συμβιβασμό, και ότι διανύει μια απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθεί εναντίον του εβραϊκού κράτους που θέλει να μας μετατρέψει σε δούλους ταπεινωμένους χωρίς δικαιώματα ή πατριωτική αξιοπρέπεια ”.
“Αγαπημένη μου Λαμάρ κράτα πάντα ψηλά το κεφάλι σου και να είσαι περήφανη για τον πατέρα σου, και να ευχαριστήσεις όλους όσους με υποστήριξαν, όσους υποστήριξαν τους κρατούμενους στον αγώνα τους, και μη φοβάσαι ο Θεός είναι πάντα μαζί μας, και ο Θεός δεν αφήνει ποτέ τους ανθρώπους που έχουν πίστη και υπομονή, είμαστε δίκαιοι, και το σωστό πάντα θα αντεπιτίθεται ενάντια στην αδικία και τους παραβάτες “.
“Λαμάρ αγάπη μου: αυτή η μέρα θα έρθει, και θα σε αποζημιώσω για τα πάντα, θα σου πω όλη την ιστορία μου και οι μέρες που θα ακολουθήσουν θα είναι πιο όμορφες, πιο ευτυχισμένες, γι’αυτό άσε τις μέρες τώρα να κυλήσουν, να φοράς τα πιο όμορφα ρούχα σου και να τρέχεις, να τρέχεις συνέχεια στους κήπους της μακρόχρονης ζωής σου, προχώρα μπροστά, πάντα μπροστά, τίποτα δεν είναι πίσω σου παρά μονάχα το παρελθόν και αυτή είναι η φωνή σου που ακούω συνέχεια, σαν μια μελωδία της ελευθερίας.”
http://samidoun.ca/2012/05/letter-fr...hunger-strike/
Γράμμα του Παλαιστίνιου κρατούμενου Thaer Halahleh
Ο όποιος βρίσκεται στην 75η μέρα απεργίας πείνας, προς την δίχρονη κόρη του.
Ένα γράμμα του Thaer Halahleh, ο οποίος βρίσκεται στην 75η ημέρα της απεργίας πείνας διαμαρτυρόμενος για την κράτησή του και για το γεγονός πως δεν του έχουν απαγγελθεί κατηγορίες, προς την δύο ετών κόρ η του, την Λαμάρ, την οποία δεν έχει δει ποτέ.
“Αγαπημένη μου Λαμάρ, συγχώρεσέ με , επειδή η κατοχή με πήρε μακριά σου, και πήρε μακριά από μένα τη χαρά να δω το πρωτότοκο παιδί μου, που πάντα προσευχόμουν στο Θεό να δω, να το φιλήσω να είμαι ευτυχισμένος μαζί του. Δεν φταις εσύ, αυτό είναι το πεπρωμένο μας, εμάς των Παλαιστινίων, να μας αφαιρούν τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας, να είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλον, να ζούμε μια θλιβερή ζωή, τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο στις ζωές μας, εξαιτίας αυτής της άδικης κατοχής, που παραμονεύει κάθε γωνιά της ζωής μας, μετατρέποντάς την σε μια παραδοξότητα, σε μια συνεχή καταδίωξη και σε βασανιστήριο. Παρά το ότι έχω στερηθεί να ακούσω τη φωνή σου, να σε δω να μεγαλώνεις, να τρέχεις μέσα στο σπίτι, παρόλο που στερήθηκα τον ρόλο μου με την κόρη μου, ως άνθρωπος και ως πατέρας, η ύπαρξή σου μου έχει δώσει τεράστια δύναμη και ελπίδα, και όταν είδα την φωτογραφία που είσαι με την μητέρα σου μέσα στη σκηνή, μου φάνηκες τόσο ήρεμη, κοιτάζοντας τους ανθρώπους με μάτια γεμάτα απορία, σα να έψαχνες τον πατέρα σου, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες μου, που είναι κρεμασμένες μέσα στη σκηνή, ρωτώντας σιωπηλά, γιατί δεν έρχεται ο πατέρας μου πίσω, ένιωσα πως είσαι μαζί μου, μέσα σε κάθε μου συναίσθημα, μέσα στο μυαλό μου, σα να είσαι μέρος των χτύπων της καρδιάς μου, ακλόνητη, σαν να είσαι το αίμα που ρέει στις φλέβες μου, ανοίγοντας μου όλες τις πόρτες, μοιράζοντας γύρω μου ξαστεριά, αφήνοντας ελεύθερη την παιδική φωνή σου μετά από αυτή την μακρά σιωπή”.
“Λαμάρ αγάπη μου: Ξέρω ότι ακόμα δεν μπορείς να καταλάβεις, γιατί ο πατέρας σου δίνει αυτή τη μάχη της απεργίας πείνας για 75η ημέρα, αλλά όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις ότι η μάχη για την ελευθερία είναι μάχη για να επιστρέψω πίσω σε σένα, έτσι ώστε ποτέ να μην μπορεί κάποιος να με πάρει μακριά σου και να στερηθώ πάλι το χαμόγελό σου ή το να σε βλέπω, έτσι ώστε ο κατακτητής να μην με απαγάγει από σένα ποτέ ξανά”.
“Όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις με πόση αδικία φέρθηκε στον πατέρα σου και σε χιλιάδες Παλαιστίνιους η κατοχή, που τους έκλεισε σε φυλακές και κελιά, καταστρέφοντας την ζωή και το μέλλον του, χωρίς να είναι σε τίποτα ένοχοι, παρά μονάχα εξαιτίας του αγώνα τους για ελευθερία, αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Θα καταλάβεις ότι ο πατέρας σου δεν ανέχεται την αδικία και την υποταγή, ότι ποτέ δεν θα δεχθεί την προσβολή και το συμβιβασμό, και ότι διανύει μια απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθεί εναντίον του εβραϊκού κράτους που θέλει να μας μετατρέψει σε δούλους ταπεινωμένους χωρίς δικαιώματα ή πατριωτική αξιοπρέπεια ”.
“Αγαπημένη μου Λαμάρ κράτα πάντα ψηλά το κεφάλι σου και να είσαι περήφανη για τον πατέρα σου, και να ευχαριστήσεις όλους όσους με υποστήριξαν, όσους υποστήριξαν τους κρατούμενους στον αγώνα τους, και μη φοβάσαι ο Θεός είναι πάντα μαζί μας, και ο Θεός δεν αφήνει ποτέ τους ανθρώπους που έχουν πίστη και υπομονή, είμαστε δίκαιοι, και το σωστό πάντα θα αντεπιτίθεται ενάντια στην αδικία και τους παραβάτες “.
“Λαμάρ αγάπη μου: αυτή η μέρα θα έρθει, και θα σε αποζημιώσω για τα πάντα, θα σου πω όλη την ιστορία μου και οι μέρες που θα ακολουθήσουν θα είναι πιο όμορφες, πιο ευτυχισμένες, γι’αυτό άσε τις μέρες τώρα να κυλήσουν, να φοράς τα πιο όμορφα ρούχα σου και να τρέχεις, να τρέχεις συνέχεια στους κήπους της μακρόχρονης ζωής σου, προχώρα μπροστά, πάντα μπροστά, τίποτα δεν είναι πίσω σου παρά μονάχα το παρελθόν και αυτή είναι η φωνή σου που ακούω συνέχεια, σαν μια μελωδία της ελευθερίας.”
http://samidoun.ca/2012/05/letter-fr...hunger-strike/
