δεν μας λες αν, με τις απανωτές ακροάσεις μεταλλάσσονται και οι απόψεις σου για τον δίσκο,
γιατί, εάν όχι, τότε έχω καιρό να δω τέτοιο μαζοχιστή ......
. Και πάλι μεγάλη κουβέντα δεν λέω , αλλά προς το παρόν πήρε την θέση του δίπλα στο The Drift του Scott Walker . Ποιό είναι χειρότερο , δεν μπορώ να πω με σιγουριά .
...Τι δουλειά έχει ο Φάντης με το ρετσινόλαδο , ήτοι τι δουλειά έχει η αριστουργηματική κατάθεση μιάς , έστω και προβληματικής , ψυχής , με τα καραγκιοζιλίκια του Scott Walker ? Τι δουλειά έχει το επώδυνο existensial angst της Nico με τον φιγουρατζή , γελαντζί "αβαγκαρντίστα" Walker? Και για να μην μακρηγορώ, τι δουλειά έχει το δήθεν , η κενού περιεχομένου πατσαβούρα του Scott , με το απολύτως αυθεντικό και ως εκ τούτου μεγαλειώδες της Nico ?
Συγγνώμη και πάλι για τον ατυχή παραλληλισμό . Errare humanum est .
Ντοκ, προσπάθησες να δώσεις αντίστοιχες απανωτές ακροάσεις και στο 'ντριφτ' ;
ή τα συμπεράσματα σταμάτησαν στην πρώτη ακρόαση ;
Δεν χρειάζεται να λέμε τα ίδια και πάλι , έτσι το μονο που έχω να προσθέσω είναι ότι η "αβαντγκαρντ" είναι το καταφύγιο των απανταχού ατάλαντων τσαρλατάνων
![]()
John Cale - Circus Live (Box set – EMI I'ntl)
2 CDs και 1 DVD. Οι μουρλοί θα το προτιμήσουν στην έκδοση slippery case: πιο ...ευπαθής αλλά με εξωφυλλάκια από χαρτόνι και extra artwork.
Προέρχεται από την Ευρωπαϊκή περιοδεία, το 2006, με καινούργιο γκρούπ: ο Θεός ξέρει που τους ξετρύπωσε πάλι αυτούς τους “φονιάδες”. Μαζί ανατρέχουν σε μιά συγκλονιστική Μουσική ιστορία 40 χρόνων. Ο Αρχηγός είναι στα 60-φεύγα του, αλλά δεν καταλαβαίνει Χριστό. Δεσπόζει πάνω στη σκηνή, σαν δραματουργός, διακινεί το αλφαβητάρι από τα beats και κουμαντάρει τη γενική ατμόσφαιρα. Τριγύρω του, τα τραγούδια αλλάζουν καινούργια ρούχα συνέχεια, με το συγκινησιακό τους περιεχόμενο πάντα να αλλάζει διαστάσεις και πάντα να παραμένει αφόρητο. Το καταλαβαίνεις αμέσως, από την πρώτη στιγμή: δεν πρόκειται για απλές ...ανακατασκευές ή, έστω, αποδομήσεις. Είναι σαν, καθένα απ αυτά, να έχει υποστεί μια μαθηματική μετάφραση που το αποκαλύπτει σαν πολυδιάστατο τεχνούργημα, διαφορετικό με κάθε εκτέλεση. Εχει βέβαια να κάνει με την ικανότητα του Αρχηγού, να βρίσκει πάντα μουσικούς που δεν αναπαράγουν, απλώς, τις συλλήψεις του: μάλλον τους δίνουν σάρκα και οστά, τις πραγματώνουν, σαν μιά σειρά από ελεγχόμενους αυτοσχεδιασμούς, διαφορετικούς κάθε φορά. Aρχίζω να καταλαβαίνω την ψύχωση του Cale με τους ζωγράφους, τον Pablo Picasso, τον Mondrian, τον El Greco, τον Magritte: η μουσική του είναι γεμάτη από μικρές περισπούδαστες κατασκευές και επιτηδευμένες ψηφιακές φωτοσκιάσεις. Στωικά ζοφερή, γεφυρώνει το art metal με τις λούπες, τα ηλεκτρονικά beats, το cyberpunk των 2 τελευταίων άλμπουμ. Το Gun σέρνεται εδώ ληθαργικό, σαν να το αφηγείται ένας από τους αγύρτες που βρίσκει κανείς στα τραγούδια του Tom Waits. Τα Helen Of Troy και Woman είναι γεμάτα με στιλίστικα ατσάλινα riffs, το Mercenaries τελείως αλλαγμένο ακούγεται απειλητικό και αλλόκοσμο.
Ενας μεγάλος μάστορας την ώρα της δουλειάς, πάνω σ αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα.
Η ηχογράφηση είναι state of the art, σε σύγκριση τουλάχιστον με τα άπειρα live bootlegs που έχουν περάσει από τα χέρια μου κατά καιρούς.
εγώ βέβαια δεν περίμενα ποτέ μου κάποια κυκλοφορία του Ρηντ - να σκεφτείτε ότι τον πρωτο δίσκο του Ρηντ τον αγόρασα προ τεσσάρων ετών
Cale kicks ass.
Λές να του αρέσει του Μήτσου;
Μ έχει μπερδέψει...πάνω που πίστευα -λόγω Κάρλος- πως του αρέσουν τα μελίρρυτα, έθαψε ο αθεόφοβος το Paris 1919. Και να σκεφθείς ότι έπαιζαν εκεί και οι φίλοι του (Little Feat)...:speechless-smiley-0
- να σκεφτείτε ότι τον πρωτο δίσκο του Ρηντ τον αγόρασα προ τεσσάρων ετών -, σε αντίθεση με τον Cale του οποίου έχω 13, αλλά εγώ είμαι και περίεργος ).
We use essential cookies to make this site work, and optional cookies to enhance your experience.