Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Αυτό τώρα πρωτη φορά το ακούω . Δηλαδή δεν σταμάτησε η μουσική στα μέσα των 70'ς ; :chinscratch::nounder:
η διαφορα μας ειναι απλη
εμεις τους BEATLES τους αγαπησαμε και τους αγαπαμε
στους νεους ειτε αρεσουν ειτε οχι
δεν τους αγαπανε
εσυ Δημητρη Ντοκατζη σαν νεοτερος τους ΒΕATLES δεν τους αγαπας
σ αρεσουν
οποιος καταλαβε καταλαβε .
.
Πολύ σωστή η παρατήρηση για τους νέους όσον αφορά μουσική που δεν την 'έζησαν' και την δέχονται αφού πρώτα την προσεγγίζουν κριτικά.Ελα που η διαφορα μας δεν ειναι τοσο απλη!
Εσεις τους Beatles τους "ζησατε" και αναποφευκτα εχουν συνδεθει και ταυτιστει με καταστασεις bigger than life. αυτο κατανοητο.
Ο νεωτερος τους προσεγγιζει κριτικα, αρα οταν αποδεχεται τη μεγαλοσυνη τους, αυτο εχει μεγαλυτερη αξια γιατι (κατα καποιο τροπο) ειναι περισσοτερο αντικειμενικος.
Προσωπικα εχω μια λοξα με τους Beatles. Δεν μου αρεσει η χροια της φωνης του Maccartney, οταν ακουω ενα δισκο τους περιμενω παντα να ακουσω το Lennon, θαθελα αν γινοταν να τραγουδα μονο ο Lennon.
Αγαπησα το Double Fantasy, σε βαθμο που δε βλεπω τα κουσουρια του (και σε τι εποχη ε!!), οπως και οτι εκανε solo. Ισως να βλεπω τους Beatles μεσα αυτον.
e
η διαφορα μας ειναι απλη
εμεις τους BEATLES τους αγαπησαμε και τους αγαπαμε
στους νεους ειτε αρεσουν ειτε οχι
δεν τους αγαπανε .
δεν μ καταλαβατε
.
Πχ εγώ στο τραίνο με τους vu δεν ανέβηκα ποτέ. Ανέβηκα πιό μετά στου Λουρίδη και περπάτησα στην άγρια πλευρά. Προσπάθησα τότε να βρώ ένα τραίνο να με γυρίσει πίσω στη γειτονιά των vu, αλλά αυτοί τάχαν μαζέψει τα τσαντήρια τους...
Ατύχησες Αρχηγέ...μάλλον πήρες λάθος τραίνο: εκείνο που έβαγαζε στους Dire Straits μήπως;. Μπορεί...αυτοί ίσως είχαν και καλύτερο κιθαρίστα.
Εχασες όμως. Που να σου εξηγώ πόσα έχασες...
Ατύχησες Αρχηγέ...μάλλον πήρες λάθος τραίνο: εκείνο που έβαγαζε στους Dire Straits μήπως;. Μπορεί...αυτοί ίσως είχαν και καλύτερο κιθαρίστα.
Εχασες όμως. Που να σου εξηγώ πόσα έχασες...
Στου λουρίδη το τρενάκι όμως δεν ανέβηκα ποτέ ,
η τελευταία του παράγραφος με εκφράζει απόλυτα.
![]()
οι πρώτες?![]()
Καλοί φίλοι Γιώργο και Nick
eίναι πάρα πολλές οι φορές εκείνες που νιώθω ότι, στην ουσία, ψειρίζω τη μαϊμού: ότι γράφω για πράγματα που αφορούν μόνο εμένα, ότι καταξοδεύομαι αναζητώντας κάτι που πιθανόν δεν υπάρχει, που είναι προσωπική εμμονή ή καθαρά δική μου προβολή πάνω στη δουλειά κάποιου. Δεν έχω ενοχές ωστόσο...κοιμάμαι ήσυχος: αν και δεν μου αρέσει καθόλου ο όρος 'μουσικοκριτικός', θα σας σύστηνα να μη τους φοβάστε: η υποτιθέμενη ...δύναμή τους είναι μηδαμινή - ποτέ ένας τέτοιος δεν κατάφερε να επιβάλλει στους άλλους κάτι αξιόλογο ή να καθαρίσει το τοπίο από τα κάθε λογής σκουπίδια. Εξάλλου όροι όπως 'αξιόλογο' ή 'σκουπίδι' είναι πια, εδώ και πολλά χρόνια, τελείως υποκειμενικοί.
Αγαπώ τα ...κλούβια αυγά: τύπους που δεν βολεύονται με τα πράγματα 'ως έχουν', δεν θεωρούν τίποτα δεδομένο, ψάχνουν το δικό τους δρόμο και 'δεν κολλώνουν' μπροστά σε τίποτα. Αυτούς που, όπως έλεγε ο Μπέκετ, 'αποστρέφονται το εφικτό, απόκαμαν να κυνηγούν τιποτένια επιτεύγματα, απόκαμαν να παριστάνουν πως μπορούν, πως είναι ικανοί να κάνουν λίγο καλύτερα το ίδιο πράγμα, να προχωρήσουν λίγο μακρύτερα στον ίδιο βαρετό δρόμο'.
Με αυτήν την έννοια υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει ανθρώπους σαν τους Beatles ή τον Brian Wilson με άλλους, όπως ο Scott Walker ή ο Cecil Taylor: όταν όλα πια έχουν, πάνω κάτω, ειπωθεί, αυτό που μετράει είναι η ορμή του να θέλεις να συνεχίσεις να μιλάς.
Υπάρχουν αυτοί που επιτίθενται στην Αρμονία από Εξω, που πολιορκούν το σύστημά της, σπάνε τις ισορροπίες, επεμβαίνουν στους τρόπους και στις μελωδίες κατά το δοκούν μέχρι να τις φέρουν στα μέτρα που θέλουν αυτοί. Υπάρχουν και οι άλλοι, οι ισοβίτες, φυλακισμένοι μέσα στη Μουσική, αυτοί που σέβονται τη δομή της και τους κανόνες της και τους χαϊδεύουν, αυτοί που δεν τους αρέσουν οι πολεμικές ιαχές αλλά, με κάποιο τρόπο, φτάνουν στο ίδιο αποτέλεσμα με τους άλλους, κάνουν τη μουσική να μιλήσει με τους δικούς τους όρους.
Καλέ φίλε Nick, κάποιους από αυτούς που αναφέρεις, τους έχω κατά καιρούς αγαπήσει περισσότερο από τους Beatles (αν και δεν ξέρω κατα πόσο οι Birthday Party είναι ρ'ν'ρ περισσότερο απο τα 'σκαθάρια': από άποψη μορφής, μάλλον προς τζαζ-πανκ μου φέρνουν).
Αδιάφορο...χωρίς του Beatles, πιστεύω πως δεν θα είχε υπάρξει κανένας από αυτούς. Ο Lou Reed θα είχε γίνει λογιστής, ο John Cale θα έπαιζε σε κάποια Φιλαρμονική ορχήστρα ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα έγραφε soundtracks.
Πιστεύω πως οι Beatles είναι η μεγάλη μήτρα, το σημείο βρασμού, εκεί που το καπάκι έφυγε πια από τη χύτρα και όλα έγιναν πιθανά.
:idea:
We use essential cookies to make this site work, and optional cookies to enhance your experience.