σαφέστατα . αλλά είναι και το άλλο , ο Botnick είναι όνομα-εγγύηση (ύπήρξε μηχανικός ήχου ΚΑΙ στους LOVE και έφτιαξε και σαν παραγωγός και τον υπέροχο ήχο του "Forever Changes") . δούλεψε επίσης σε πάνω από 100 ταινίες με τον Jerry Goldsmith , αμερικανό συνθέτη (π.χ. Star Trek) μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος του συνθέτη... καταπληκτικός μηχανικός και παραγωγός ...
πάντως, αν μου επιτρέπεται, θα ήθελα να προσθέσω μια παρατήρηση από τη σκοπιά του μουσικού, του φίλου αλλά και συλλέκτη δίσκων βινυλίου.
ΣΙΓΟΥΡΑ , τα ψηφιακά έχουν κάνει άλματα (ελέω dac φυσικά) . σίγουρα από την άλλη οι άπειροι τσίγκοι (re-issues) που κυκλοφορούν ΔΕΝ είναι αναλογικοί δίσκοι , εκεί παραμυθιάζεται ο κόσμος , κυρίως ο νέος , και μπαίνει στο hype , το κακόγουστο παραμύθι του marketing . βοηθά και η δεδομένη μυσταγωγία με το αυλάκι , την κεφαλή, το πλατώ και τα εντυπωσιακά εξώφυλλα. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να ΑΦΟΡΙΖΕΤΑΙ το ένα ή το άλλο ή το τρίτο κλπ format.
η παρατήρηση που θέλω να κάνω , λοιπόν , είναι πως παρ' όλη την αφέλειά τους (συγχωρέστε μου τον όρο) ή την άγνοια περί τεχνικών ζητημάτων , πολλοί φίλοι συλλέκτες σαν εμένα, αλλά κυρίως παλαιότεροι , και με εντονότερη τη δύναμη της συνήθειας , μέσα τους (σε κάνει συντηρητικό , και ΜΗ δεκτικό προς κάτι καινούριο, ΔΕΝ το αρνούμαι, η συνήθεια) , ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ τη μουσική χωρίς να αναλύουν , τα μύρια - όσα αναλύονται εδώ μέσα.
ταυτόχρονα πολλοί (μιλάω για ανθρώπους που έχουν εδώ και 30-40 χρόνια το ίδιο thorens ή dual και ένα ζευγάρι π.χ. αγγλικά ηχεία ή ένα ζευγάρι audio spectrum , 30 χρόνων και αυτά ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ) από αυτούς είναι ευτυχείς και απλώς γελούν με τα όσα θα διάβαζαν εδώ μέσα (όλη αυτή τη λεπτομέρεια στα τεχνικά που σε απομακρύνει από την απόλαυση της ακρόασης τελικά , γι αυτούς και εν μέρει για μένα).
φυσικά βλέπω ΚΑΙ γνωρίζω ΚΑΙ εδώ μέσα φίλους οι οποίοι (νεότεροι σε ηλικία, βέβαια) ουδέποτε ασχολήθηκαν με το βινύλιο , και απολαμβάνουν τη μουσική (με φθηνά σχετικά μηχανήματα, vfm , σχετικά γλυκόηχα) . ΘΕΜΙΤΟ για μένα ΚΑΙ αυτό.
αν φύγουμε από την ματαιοδοξία του συλλέκτη (τσκ τσκ , τι να κάνουμε , ο καθείς με την αρρώστεια του) και την διαδικασία που εξιτάρει ή την απλότητα του ψηφιακού από την άλλη . μένει το ζητούμενο που είναι η μουσική...
και τα μηχανήματα έχουν ταχθεί για να ακούς τη ΜΟΥΣΙΚΗ , τα καλά και τα καλύτερα (λέω πράγματα χιλιοειπωμένα αλλά συγχωρέστε με , συνδέονται με την άποψη που έχω για το ότι οι πραγματικοί παλιοί βινυλιάδες , πολλοί από αυτούς όντες φυσιικοί , μαθηματικοί ή μηχανικοί και όχι μόνο άσχετοι τεχνικά όπως προείπα, απλώς απολαμβάνουν τη μουσική , γλυκά και χωρίς ιδιαίτερη προσοχή στην ανάλυση ή το αν ακουστούν 4-5 τσακ ανα πλευρά).
είναι λίγο διαστροφή το όλο ψάξιμο , το τεχνικό. σαν να πολιτεύεται ένας μουσικός ( γίνεται να γίνει ψεύτης ή λαοπλάνος ΤΕΛΙΚΑ ένας ονειροπόλος με έντονα συναισθήματα ?) .. είναι σαν τις ...αντικειμενικές ειδήσεις στα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια τηλεόρασης ή σαν τον "πολιτισμό" των πρωινάδικων....
η ίδια η φύση , η δύναμη και το περιεχόμενο (όγκος πληροφοριών , τρόπος αναπαραγωγής , αλλά και τρόπος που αρχικά φτιάχθηκε για να ακούγεται) ενός ΠΑΛΑΙΟΥ το τονίζω (πριν το 85) δίσκου βινυλίου , περιέχει την έννοια της απλότητας, της άφεσης και της ΑΜΕΣΟΤΗΤΑΣ (που αν τα βρεις με την ουσία του δίσκου, τη μουσική του σε ΛΥΤΡΩΝΕΙ) , δεν είναι μόνο το ψυχοπνευματικό κομμάτι (το εκμεταλλεύσιμο από τις εταιρίες ΠΕΙΡΑΤΕΣ του τώρα, υπάρχουν εξαιρέσεις , τα είπε και ο Πελοπίδας προσθέτω την Analogue Productions, τη Musical Fidelity και φυσικά την Speakers Corner) της διαδικασίας. είναι ΠΩΣ αρχικά το παιχνίδι του δίσκου βινυλίου φτιάχθηκε και για χρόνια δούλευε με ΑΛΗΘΕΙΑ στον ήχο του (υπήρχαν πάντα και κακές παραγωγές, κακές εκτυπώσεις, εντάξει , ή οι περιβόητοι δίσκοι ελληνικής κοπής, "λατρεία" όλων μας...) . στην πορεία του LP , τα "έπαιξε" η ανθρωπότητα (ζούμε στις μέρες που ζούμε) και πήρε η μπάλα σε μια διαδικασία τραβεστί ΚΑΙ το δίσκο...
για να κλείσω (και ζητώ συγνώμη που σας κούρασα πρωινιάτικα) μπαίνοντας και στο τοπικ που διαβάζω, 1500 είναι ΠΟΛΛΑ , είναι μια χαρά σίγουρα, για να αγοράσεις ένα πικάπ και να γουστάρεις μουσική . 9 στους 10 απολαμβάνοντες τη μουσική τρελούς συλλέκτες που γνωρίζω (κι εγώ με ένα dual είμαι όπως και άλλοι με ένα thorens) ΔΕΝ έχουν τόσο ακριβό πικάπ, απλά γιατί ΔΕΝ έχει νόημα, αν το καλοσκεφτείς! μιλάω για κόσμο , o οποίος φανατικά αγοράζει δίσκους (κυρίως παλιούς) και ακούει , ακούει, ακούει ! παλιά πικάπ, φτιαγμένα με μεράκι (κάτω από 1000ρικο) , νέα level-entry πικαπ (το 70 με τιί χρέπια ακούγανε ???!!!) και καλή καρδιά . και ΟΧΙ λόγω συμβιβασμού ελέω εποχής κρίσης και άλλες μπούρδες, η κρίση είναι μέσα μας ,η κρίση είμαστε (παρελθοντικά και παροντικά) εμείς με τις ηλίθιες εμμονές μας .....
Καλό μήνα !
. Είναι καθαρά θέμα προτίμησης Ποιο θα προτιμήσει κανείς. 
)
