Την πανηγυρική εκλογή του στην ηγεσία ακολούθησε εκρηκτική (δημοσκοπική) άνοδος των ποσοστών του κόμματος, αλλά οι λανθασμένες ερμηνείες του Δεκέμβρη του 2008 οδήγησαν το 2009 στην κατάρρευση και την οριακή είσοδό του στη Βουλή
Η λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά, που εκφραζόταν από το ΚΚΕ Εσωτερικού και όλες τις μεταμορφώσεις του, μπορεί να μη συγκέντρωνε ποτέ υψηλά ποσοστά στις εκλογές, αλλά πάντοτε είχε ευρύτερο ακροατήριο, που άκουγε με συμπάθεια τις θέσεις της και προσέγγιζε με ενδιαφέρον τις συχνά πρωτοποριακές της ιδέες. Από την εποχή του ιστορικού ηγέτη του χώρου Λεωνίδα Κύρκου υπήρχε μια εξαιρετική απήχηση στην κοινωνία, η οποία βεβαίως δεν κατέληγε στην κάλπη.
Ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος ήταν ένα εργαστήρι ιδεών, που πολλές φορές τροφοδότησε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το πολιτικό σύστημα.
Αυτή η ιδιομορφία του συγκεκριμένου χώρου άγγιξε τα χαρακτηριστικά κινήματος με υψηλές προσδοκίες πριν από μόλις τρία χρόνια, αλλά αποδείχθηκε η μεγαλύτερη πολιτική φούσκα. Την εποχή της εσωκομματικής σύγκρουσης στο ΠΑΣΟΚ, μετά την ήττα του 2007, ο Συνασπισμός δείχνει να εισπράττει (στις δημοσκοπήσεις) ένα μεγάλο κομμάτι από τους απογοητευμένους οπαδούς του κόμματος. Ο νέος και? ωραίος ηγέτης της Αριστεράς κ. Αλέξης Τσίπρας σαρώνει σε κάθε του εμφάνιση. Είναι κάτι σαν τον Σάκη Ρουβά της πολιτικής. Την άνοιξη του 2008, με την πανηγυρική εκλογή του στην ηγεσία, τα ποσοστά του ΣΥΝ που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις ξεπερνούν το 15% και το μαγαζί τρελάθηκε... Η συμπαθητική νέα προσωπικότητα αποκτά μια ιδιότυπη αλαζονική πολιτική συμπεριφορά και περίπου διαμηνύει στο ΠΑΣΟΚ ότι θα το σκεφτεί πολύ αν θα ασχοληθεί μαζί του στην πορεία θριάμβου του.
Αυτή η θρυλική εποχή κρατάει μόλις μερικούς μήνες, καθώς με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, που κάηκε η Αθήνα, ο ΣΥΝ συγκρούεται μετωπικά με το σύνολο της κοινωνίας. Η ανωριμότητα του κ. Τσίπρα τότε υπήρξε καθοριστική και για τη συνέχεια. Οι επικριτές του ισχυρίζονται ότι διάβασε λάθος τα μηνύματα, καθώς πίστεψε ότι ζει σε δεύτερη φάση τις καταλήψεις στα σχολεία της εποχής του 1990-1991, που ήταν μαθητής και έγινε διάσημος ως εκπρόσωπος των συμμαθητών του.
Εκτοτε αρχίζει η κατάρρευση, και στις εκλογές του 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στη Βουλή μετά κόπων και βασάνων και με τα εσωτερικά προβλήματα να ταλαιπωρούν τον χώρο προκαλώντας ακόμη μία διάσπαση.
Η διολίσθηση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ σε περιθωριακές συμπεριφορές μπορεί να μην τυγχάνει πάντοτε της εγκρίσεως του κ. Τσίπρα, αλλά εκείνος πληρώνει τις συνέπειες μιας πολιτικής που συχνά κινείται στα όρια του πολιτικού συστήματος, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις τα ξεπερνά. Το τελευταίο επεισόδιο σε αυτόν τον φαύλο κύκλο των ακραίων θέσεων και επιλογών παίζεται αυτές τις ημέρες με το θέμα των μεταναστών και την κατάληψη της Νομικής, που εξελίχθηκε σε ένα θέατρο του παραλόγου. Το γεγονός ότι στελέχη, βουλευτές και ηγεσία του κόμματος κινήθηκαν σχεδόν στη γραμμή του παραλογισμού με διατυπώσεις του τύπου «?δεν πρόκειται για κατάληψη της Νομικής, αλλά για εγκατάσταση διαμαρτυρίας?» άνοιξε έναν νέο κύκλο απαξίωσης προς την κοινωνία και εσωτερικών συγκρούσεων.
Η διακριτή και συνετή πολιτική στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς του κ. Φώτη Κουβέλη μάλιστα έχει φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τον κ. Τσίπρα και τους υποστηρικτές του, καθώς πυκνώνουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις με αβέβαιο μέλλον για τη συνοχή του κόμματος και των συμμαχιών του. Η λαμπερή πορεία του προέδρου του ΣΥΝ τρία χρόνια μετά τον θρίαμβο μοιάζει τόσο θολή, που είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τη συνέχεια. Σε κάθε περίπτωση είναι να απορεί κανείς πώς σπαταλήθηκε τόση δημοτικότητα και ξοδεύτηκε ασκόπως πολιτικό κεφάλαιο, που θα μπορούσε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό και να δημιουργήσει νέα δεδομένα στο κομματικό σύστημα.
Είναι να απορεί κανείς πώς σπαταλήθηκε τόση δημοτικότητα και ξοδεύτηκε ασκόπως πολιτικό κεφάλαιο, που θα μπορούσε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό και να δημιουργήσει νέα δεδομένα στο κομματικό σύστημα
Οι ακρότητες του ΣΥΝ και του ΛΑΟΣ
Ο καλύτερος σύμμαχος του κ. Γ. Καρατζαφέρη στην τρέχουσα περίοδο δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον κ. Αλ. Τσίπρα, ο οποίος με τη δική του πολιτική στάση δικαιώνει τις συχνά ακραίες θέσεις του πρώτου. Αν υπάρχει μια προβοκάτσια στη συγκεκριμένη αντίληψη, κατά την προσφιλή προσέγγιση των ανθρώπων του ΣΥΝ, τότε πρόκειται για κλασική περίπτωση αυτογκόλ. Οταν η κοινωνία υποφέρει με όσα συμβαίνουν είναι περίπου αυτονόητο να αναδιπλώνεται και να αντιμετωπίζει με καχυποψία τους πάντες. Ακόμη χειρότερα, όταν το εύρος της ανασφάλειας που βιώνουν οι πολίτες δεν αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά αποτελεί πλέον μια απειλή στην καθημερινότητά τους, είναι πολύ λογικό να ακούνε με προσοχή τις λογικές προσεγγίσεις του κ. Καρατζαφέρη από τους ιδεοληπτικούς παραλογισμούς στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλοτε μοντέρνα και όχι φοβική Αριστερά μέσα από τις αντιφάσεις της, αντί να κερδίζει συμμάχους και να διαμορφώνει συνειδήσεις, προκαλεί σύνδρομα αναδίπλωσης. Με τη στάση της συμβάλλει στην αναπαραγωγή του φόβου αντί να δημιουργεί συνθήκες αναζήτησης και διεκδίκησης.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΜΨΙΑΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11420&subid=2&pubid=52816954
Η λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά, που εκφραζόταν από το ΚΚΕ Εσωτερικού και όλες τις μεταμορφώσεις του, μπορεί να μη συγκέντρωνε ποτέ υψηλά ποσοστά στις εκλογές, αλλά πάντοτε είχε ευρύτερο ακροατήριο, που άκουγε με συμπάθεια τις θέσεις της και προσέγγιζε με ενδιαφέρον τις συχνά πρωτοποριακές της ιδέες. Από την εποχή του ιστορικού ηγέτη του χώρου Λεωνίδα Κύρκου υπήρχε μια εξαιρετική απήχηση στην κοινωνία, η οποία βεβαίως δεν κατέληγε στην κάλπη.
Ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος ήταν ένα εργαστήρι ιδεών, που πολλές φορές τροφοδότησε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το πολιτικό σύστημα.
Αυτή η ιδιομορφία του συγκεκριμένου χώρου άγγιξε τα χαρακτηριστικά κινήματος με υψηλές προσδοκίες πριν από μόλις τρία χρόνια, αλλά αποδείχθηκε η μεγαλύτερη πολιτική φούσκα. Την εποχή της εσωκομματικής σύγκρουσης στο ΠΑΣΟΚ, μετά την ήττα του 2007, ο Συνασπισμός δείχνει να εισπράττει (στις δημοσκοπήσεις) ένα μεγάλο κομμάτι από τους απογοητευμένους οπαδούς του κόμματος. Ο νέος και? ωραίος ηγέτης της Αριστεράς κ. Αλέξης Τσίπρας σαρώνει σε κάθε του εμφάνιση. Είναι κάτι σαν τον Σάκη Ρουβά της πολιτικής. Την άνοιξη του 2008, με την πανηγυρική εκλογή του στην ηγεσία, τα ποσοστά του ΣΥΝ που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις ξεπερνούν το 15% και το μαγαζί τρελάθηκε... Η συμπαθητική νέα προσωπικότητα αποκτά μια ιδιότυπη αλαζονική πολιτική συμπεριφορά και περίπου διαμηνύει στο ΠΑΣΟΚ ότι θα το σκεφτεί πολύ αν θα ασχοληθεί μαζί του στην πορεία θριάμβου του.
Αυτή η θρυλική εποχή κρατάει μόλις μερικούς μήνες, καθώς με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, που κάηκε η Αθήνα, ο ΣΥΝ συγκρούεται μετωπικά με το σύνολο της κοινωνίας. Η ανωριμότητα του κ. Τσίπρα τότε υπήρξε καθοριστική και για τη συνέχεια. Οι επικριτές του ισχυρίζονται ότι διάβασε λάθος τα μηνύματα, καθώς πίστεψε ότι ζει σε δεύτερη φάση τις καταλήψεις στα σχολεία της εποχής του 1990-1991, που ήταν μαθητής και έγινε διάσημος ως εκπρόσωπος των συμμαθητών του.
Εκτοτε αρχίζει η κατάρρευση, και στις εκλογές του 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στη Βουλή μετά κόπων και βασάνων και με τα εσωτερικά προβλήματα να ταλαιπωρούν τον χώρο προκαλώντας ακόμη μία διάσπαση.
Η διολίσθηση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ σε περιθωριακές συμπεριφορές μπορεί να μην τυγχάνει πάντοτε της εγκρίσεως του κ. Τσίπρα, αλλά εκείνος πληρώνει τις συνέπειες μιας πολιτικής που συχνά κινείται στα όρια του πολιτικού συστήματος, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις τα ξεπερνά. Το τελευταίο επεισόδιο σε αυτόν τον φαύλο κύκλο των ακραίων θέσεων και επιλογών παίζεται αυτές τις ημέρες με το θέμα των μεταναστών και την κατάληψη της Νομικής, που εξελίχθηκε σε ένα θέατρο του παραλόγου. Το γεγονός ότι στελέχη, βουλευτές και ηγεσία του κόμματος κινήθηκαν σχεδόν στη γραμμή του παραλογισμού με διατυπώσεις του τύπου «?δεν πρόκειται για κατάληψη της Νομικής, αλλά για εγκατάσταση διαμαρτυρίας?» άνοιξε έναν νέο κύκλο απαξίωσης προς την κοινωνία και εσωτερικών συγκρούσεων.
Η διακριτή και συνετή πολιτική στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς του κ. Φώτη Κουβέλη μάλιστα έχει φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τον κ. Τσίπρα και τους υποστηρικτές του, καθώς πυκνώνουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις με αβέβαιο μέλλον για τη συνοχή του κόμματος και των συμμαχιών του. Η λαμπερή πορεία του προέδρου του ΣΥΝ τρία χρόνια μετά τον θρίαμβο μοιάζει τόσο θολή, που είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τη συνέχεια. Σε κάθε περίπτωση είναι να απορεί κανείς πώς σπαταλήθηκε τόση δημοτικότητα και ξοδεύτηκε ασκόπως πολιτικό κεφάλαιο, που θα μπορούσε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό και να δημιουργήσει νέα δεδομένα στο κομματικό σύστημα.
Είναι να απορεί κανείς πώς σπαταλήθηκε τόση δημοτικότητα και ξοδεύτηκε ασκόπως πολιτικό κεφάλαιο, που θα μπορούσε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό και να δημιουργήσει νέα δεδομένα στο κομματικό σύστημα
Οι ακρότητες του ΣΥΝ και του ΛΑΟΣ
Ο καλύτερος σύμμαχος του κ. Γ. Καρατζαφέρη στην τρέχουσα περίοδο δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον κ. Αλ. Τσίπρα, ο οποίος με τη δική του πολιτική στάση δικαιώνει τις συχνά ακραίες θέσεις του πρώτου. Αν υπάρχει μια προβοκάτσια στη συγκεκριμένη αντίληψη, κατά την προσφιλή προσέγγιση των ανθρώπων του ΣΥΝ, τότε πρόκειται για κλασική περίπτωση αυτογκόλ. Οταν η κοινωνία υποφέρει με όσα συμβαίνουν είναι περίπου αυτονόητο να αναδιπλώνεται και να αντιμετωπίζει με καχυποψία τους πάντες. Ακόμη χειρότερα, όταν το εύρος της ανασφάλειας που βιώνουν οι πολίτες δεν αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά αποτελεί πλέον μια απειλή στην καθημερινότητά τους, είναι πολύ λογικό να ακούνε με προσοχή τις λογικές προσεγγίσεις του κ. Καρατζαφέρη από τους ιδεοληπτικούς παραλογισμούς στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλοτε μοντέρνα και όχι φοβική Αριστερά μέσα από τις αντιφάσεις της, αντί να κερδίζει συμμάχους και να διαμορφώνει συνειδήσεις, προκαλεί σύνδρομα αναδίπλωσης. Με τη στάση της συμβάλλει στην αναπαραγωγή του φόβου αντί να δημιουργεί συνθήκες αναζήτησης και διεκδίκησης.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΜΨΙΑΣ
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11420&subid=2&pubid=52816954
