Δεν παίζουμε με το μεταναστευτικό!
Του Ρούντι Ρινάλντι
Από το "Δρόμο της Αριστεράς", 29.1.2011
Οι διαστάσεις του μεταναστευτικού προβλήματος και οι όροι μέσα στους οποίους αυτό υπάρχει είναι εκρηκτικοί. Oποιαδήποτε κίνηση, πρωτοβουλία, ενέργεια, πλατφόρμα οφείλει να υπολογίσει όλους τους παράγοντες και τους συσχετισμούς και, φυσικά, να προβάλλει μια αξιόπιστη και πειστική πρόταση, που να μπορεί να υλοποιηθεί με τρόπο που να ανοίγει προοπτικές και να αλλάζει συσχετισμούς υπέρ των εργαζόμενων και των πληττόμενων - κι όχι με τρόπο που να διευκολύνει την επιβολή των πολιτικών της Ε.Ε., της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων.
Οι μετανάστες της Νομικής έχουν δίκιο. Πρέπει να τους δοθούν χαρτιά. Ωστόσο, η πρόσφατη πρωτοβουλία και κινητοποίηση με επίκεντρο τη Νομική έδειξε με πολύ κραυγαλέο τρόπο την προχειρότητα, την επιπολαιότητα, τη ρηχότητα μιας πολιτικής κατεύθυνσης που θεωρεί το μεταναστευτικό μόνο ως θέμα δικαιωμάτων και αγνοεί ή βάζει σε δεύτερη μοίρα τις πολιτικές του διαστάσεις. Είναι μια πολιτική κατεύθυνση που δείχνει να μη λαμβάνει υπόψη της τα θέματα που έχει αναδείξει η νέα συγκυρία, με το Μνημόνιο, την τρόικα, την ολομέτωπη επίθεση σε κατακτήσεις και δικαιώματα του μαζικού κινήματος.
Για να το πούμε διαφορετικά: Η επιπόλαιη (ήπια έκφραση) προσπάθεια δημιουργίας ενός κεντρικού γεγονότος με επίκεντρο το μεταναστευτικό, με όρους που δεν ξεπερνούν τη γραμμή παρέμβασης π.χ. στον Άγιο Παντελεήμονα (και τα γνωστά αποτελέσματα που είχε) φαίνεται ότι προετοιμαζόταν για καιρό και μάλλον ήθελε να πάρει την πρωτοκαθεδρία απέναντι σε άλλες εκδοχές και πλατφόρμες, που το τελευταίο διάστημα είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος. Μιλάμε για όλες τις προσπάθειες συνολικοποίησης και προβολής μιας πολιτικής κατεύθυνσης που έθετε στο επίκεντρο τη δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή του Μνημονίου και ολόκληρου του πολιτικού εποικοδομήματος που αυτό δημιουργεί και την απαρχή διατυπώσεων πιο συνολικών, εναλλακτικών απαντήσεων (χρέος, στάση πληρωμών, Ευρωζώνη και ευρώ, παραγωγική ανασυγκρότηση κ.λπ.). Μάλιστα, η πρωτοβουλία ήλθε σε μια στιγμή που είχε αρχίσει να «σαλεύει το πλήθος», να αναπτύσσεται ένα μαζικό κίνημα ανυπακοής σε αυξήσεις (διόδια, εισιτήρια κ.λπ.), ενώ είχε κάνει την εμφάνισή του, τον τελευταίο χρόνο, το μαζικό κίνημα μέσα από τις γενικές απεργίες και την αμφισβήτηση της γραφειοκρατικής ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Ήρθε, ακόμα, σε μια στιγμή που κράτος, κυβέρνηση, ΜΜΕ, συγκροτήματα μεγαλοεργολάβων ήθελαν να μπει φραγμός στην «ανομία» και την «παρανομία», δηλαδή να ξανατεθούν οι γενικοί όροι πολιτικής, συνδικαλιστικής, συλλογικής δράσης. Η Κερατέα, τα διόδια, οι κινήσεις για τα εισιτήρια, οι απεργίες στα ΜΜΜ, η μαζικότητα και η μαχητικότητα στη γενική απεργία της 15/12 έχουν φτιάξει ένα πλαίσιο αντιπαράθεσης, που συγκροτεί, προσανατολίζει τις αντιστάσεις, που περιορίζει τις επιλογές της εξουσίας.
Το άδειασμα της δημοκρατίας, ο αυξανόμενος αυταρχισμός και το σιδερόφρακτο αστικό κράτος με τις επιδείξεις τρομοκρατίας, η στοχοποίηση πολιτικών και κοινωνικών χώρων αποσκοπούν ακριβώς στην αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Η καταφυγή σε πολιτικές στυλ Σαρκοζί απέναντι στους μετανάστες (σκληρότητα, μηδενική ανοχή, φράκτης, απελάσεις κ.λπ.) αποσκοπούν στην ουδετεροποίηση ενός μεγάλου μέρους του κόσμου, που ανησυχεί από τις διαστάσεις της μετανάστευσης και από τα αποτελέσματα της γκετοποίησης που δημιουργούν οι επιβαλλόμενες από Ε.Ε., κυβερνήσεις και κράτος πολιτικές.
Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες χωρίς συναίσθηση για το πού είναι και πού οδηγούνται τα πράγματα. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το άσυλο ως έννοια, ως πραγματικότητα που από καιρό βρίσκεται στο επίκεντρο της συντηρητικής επίθεσης, αδυνατίζει πλέον κι άλλο στα μάτια του κόσμου. Ο αγώνας που θα χρειαστεί για τη διατήρησή του δυσκολεύει.
Ο ΣΥΝ έχει σημαντικές ευθύνες, γιατί υποστήριξε και ενθάρρυνε την κίνηση αυτή –ενώ θα έπρεπε να έχει κάποια συναίσθηση- και, ακόμα χειρότερα, γιατί στη συνέχεια διαχωρίστηκε, αναδιπλώθηκε βιαστικά, έφτασε να κριτικάρει τους μετανάστες για την αρχική άρνησή τους να φύγουν από τη Νομική.
Ο συστημισμός και τα ΜΜΕ, έχοντας αποδεχτεί τη μετατροπή της χώρας σε αποθήκη ανθρώπινης δυστυχίας (ο αρχηγός της αστυνομίας, κ. Οικονόμου, στις ιδιαίτερες συνομιλίες του με την αμερικάνικη πρεσβεία, που αποκάλυψαν τα wikileaks, περηφανευόταν που η αστυνομία έχει κλείσει τα δυτικά σύνορα και τις εξόδους προς τη Δύση, προσφέροντας έτσι υπηρεσίες ώστε να μη μεγαλώσουν οι ισλαμικοί κίνδυνοι στις δυτικές χώρες), διαχειρίζονται το ζήτημα, παίζοντας και αυτοί σε βάρος των κολασμένων. Όμως, ο απελπισμένος κολασμένος μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμπεριφερθεί με άλλους τρόπους και να ανάψουν φωτιές που δύσκολα σβήνουν.
Σε κάθε περίπτωση, να μη βιάζονται όσοι ασχολούνται συστηματικά με τα προβλήματα των μεταναστών να θεωρήσουν συλλήβδην τον ελληνικό λαό ως ρατσιστή ή συντηρητικό. Πολλές πρωτοβουλίες τους αντί να φέρουν πιο κοντά όλους όσους πλήττονται από τη νεοταξική επίθεση εντείνουν τους διαχωρισμούς ή, ακόμα, σπρώχνουν εργαζόμενους και λαϊκούς ανθρώπους στην αγκαλιά της ακροδεξιάς.
Τα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες θέτουν μέσα στο αριστερό και προοδευτικό κίνημα ένα ζήτημα ουσίας και διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων: Η λογική ότι «Εντάξει, έγινε μια πολιτική… πατάτα, τι να κάνουμε, πρέπει να δείξουμε την αλληλεγγύη μας» δεν θα συνεχιστεί για πολύ. Αρκετοί άνθρωποι στην Αριστερά τηρούν άλλη στάση. Πρόκειται για διαφορετικές πλατφόρμες όσον αφορά την αριστερή πολιτική, το μαζικό κίνημα, τις πρωτοβουλίες, τους στόχους.
Η πρόσφατη πρωτοβουλία έδειξε ότι εκ των πραγμάτων έχει άλλες προτεραιότητες, ότι αγνοεί τη σπουδαιότητα της κινητικότητας και της διαθεσιμότητας που έχει εκδηλωθεί γύρω από μαζικά κινήματα, γύρω από συνολικές προτάσεις και συναθροίσεις. Έδειξε πως ήθελε, με το δικό της τρόπο, να βάλει στο κέντρο της ατζέντας το θέμα που αυτή νόμιζε κεντρικό. Μόνο που στην πράξη έδωσε μεγάλο και πολλαπλό δώρο στην αντίπαλη πλευρά, δεν άλλαξε τους όρους επίλυσης του μεταναστευτικού, χρέωσε συνολικά στον ΣΥΡΙΖΑ άλλη μια «επιτυχία» και άφησε ξεκρέμαστο τον ΣΥΝ. Να πούμε και «μπράβο» από αλληλεγγύη στο λαθεμένο πολιτικό σχέδιο, στην πολιτική ανεπάρκεια, στην επιπόλαια (ήπια έκφραση) πράξη; «Όχι άλλο κάρβουνο»!
