Η απώλεια του πατέρα.

Συλλυπητήρια Σωκράτη
Ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτές!
Αυτό ισχύει και για σένα και τον μικρό!
 
Διαβάζω και βουρκωνω..
Κουράγιο σε σένα και στην οικογένεια σου.
Και χάρηκα πολύ μου το μοιραστηκες με την παρέα του φόρουμ.
Μετά από τόσα χρόνια πιστεύω πως έχουμε ξεπεράσει τα απλά ιντερνετικα τσατ.
 
Τα θερμά μου συλλυπητήρια Σωκράτη μου.

Να ξέρεις οτι εκεί που είναι σε βλέπει και σε νιώθει αν και η απώλεια είναι μεγάλη.

Οταν έφυγε ο δικός μου ανακουφίστηκα γιατί δεν ήταν πλέον αυτός.Διπλή απώλεια.Το ίδιο και με την μάνα μου,άστα 10 χρόνια "ζούσε"την ζωή μιας άλλης.

Να τον θυμάσαι με αγάπη και να εξακολουθείς να μας αισθάνεσαι οικογένειά σου...
 
Θερμά συλλυπητήρια Σωκράτη. Να είσαι καλά να τον θυμάσαι. Οι αγαπημένοι μας δεν φεύγουν, μένουν ζωντανοί στη μνήμη μας.
 
Σωκράτη θερμά συλληπητήρια.

Ο δικός μου έφυγε πριν 11 και κάτι χρόνια στα 60 του. Χαρισματικός άνθρωπος. Κάθε μέρα τον σκέφτομαι, κάθε μέρα μου λείπει.
 
Τα συλληλητηρια μου.
Εχουν φυγει και οι δυο γονεις μου και ξερω πως ειμαι. Για το πατερα, δυο χρονια μετα τη μανα, εξι μηνες στο κρεβατι και εφυγε Κυριακη πρωι διπλα μου! Εχω ομως μια οικογενεια με δυο μικρα παιδια που βοηθησαν γρηγορα να τα ξεπερασω.
 
Παιδιά είναι απίστευτο τι σου επιφυλάσσει η μοίρα.
Περίμενα εδώ και αρκετό καιρό ότι θά "φύγει" ο πατέρας μου και κάθε ημέρα φρόντιζα να είμαι δίπλα του και να του λέω πόσο πολύτιμος μου είναι και πόσο τον αγαπώ.

Την ημέρα που μας άφησε,κατέβηκα 2 φορές στο σπίτι των γονιών μου.
Την πρώτη φορά,στις 2 το μεσημέρι,του σήκωσα τα μαξιλάρια για να είναι το σώμα του σε τέτοια θέση για να μπορεί να αναπνέει καλύτερα.
Την δεύτερη,στις 6 παρά πέντε το απόγευμα για να πάρω το βιβλιάριό του να πάω στον πνευμονολόγο να του γράψει οξυγόνο.
Και τις 2 φορές,
ΔΕΝ τον ρώτησα πως είναι.
ΔΕΝ του είπα πόσο πολύτιμος μου είναι,
ΔΕΝ του είπα πόσο τον αγαπούσα,
ΔΕΝ τον φίλησα,
ΔΕΝ του έβαλα το οξύμετρο να δω το οξυγόνο του και τους παλμούς της καρδιάς του.

Έχω κλάψει πάρα πολύ για αυτά τα ΔΕΝ και έχω άπειρες τύψεις.
 
τα συλλυπητηρια μου
αφου τα χεις στο μυαλο σου το γνωριζει εκει που πηγε
επισης να ενα εναυσμα να το λες στους ζωντανους που αγαπας
 
Απάντηση: Re: Η απώλεια του πατέρα.

FINIX said:
τα συλλυπητηρια μου
αφου τα χεις στο μυαλο σου το γνωριζει εκει που πηγε
επισης να ενα εναυσμα να το λες στους ζωντανους που αγαπας
Click to expand...
Mα του τα έλεγα...τα έλεγα...
Εκείνη την ημέρα μόνο ΔΕΝ τα είπα...
 
Re: Απάντηση: Η απώλεια του πατέρα.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ. said:
Παιδιά είναι απίστευτο τι σου επιφυλάσσει η μοίρα.
Περίμενα εδώ και αρκετό καιρό ότι θά "φύγει" ο πατέρας μου και κάθε ημέρα φρόντιζα να είμαι δίπλα του και να του λέω πόσο πολύτιμος μου είναι και πόσο τον αγαπώ.

Την ημέρα που μας άφησε,κατέβηκα 2 φορές στο σπίτι των γονιών μου.
Την πρώτη φορά,στις 2 το μεσημέρι,του σήκωσα τα μαξιλάρια για να είναι το σώμα του σε τέτοια θέση για να μπορεί να αναπνέει καλύτερα.
Την δεύτερη,στις 6 παρά πέντε το απόγευμα για να πάρω το βιβλιάριό του να πάω στον πνευμονολόγο να του γράψει οξυγόνο.
Και τις 2 φορές,
ΔΕΝ τον ρώτησα πως είναι.
ΔΕΝ του είπα πόσο πολύτιμος μου είναι,
ΔΕΝ του είπα πόσο τον αγαπούσα,
ΔΕΝ τον φίλησα,
ΔΕΝ του έβαλα το οξύμετρο να δω το οξυγόνο του και τους παλμούς της καρδιάς του.

Έχω κλάψει πάρα πολύ για αυτά τα ΔΕΝ και έχω άπειρες τύψεις.
Click to expand...

Μην το κανεις αυτό στον εαυτό σου.

Όλα αυτά τα ΔΕΝ τα είχες πει / κάνει άπειρες φορές και σιγουρα ο πατέρας σου τα είχε εισπράξει (φαντάζομαι, ακόμη και καμία φορά να την τα είχες πει / κάνει).
 
Re: Απάντηση: Re: Η απώλεια του πατέρα.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ. said:
Mα του τα έλεγα...τα έλεγα...
Εκείνη την ημέρα μόνο ΔΕΝ τα είπα...
Click to expand...

ειχε ερθει η ωρα.
καλα σου λενε τα παιδια ..μην το κάνεις αυτο στον εαυτο σου.
να εισαι σιγουρος οτι ΔΕΝ εφυγε επειδη ΔΕΝ του τα ειπες εκεινη την ημερα.
σκεψου καλυτερα τι θα κάνεις με τον μικρο που ταξιδευει. θα του το πεις; δεν θα του το πεις;;
 
ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τ. said:
Παιδιά είναι απίστευτο τι σου επιφυλάσσει η μοίρα.
Περίμενα εδώ και αρκετό καιρό ότι θά "φύγει" ο πατέρας μου και κάθε ημέρα φρόντιζα να είμαι δίπλα του και να του λέω πόσο πολύτιμος μου είναι και πόσο τον αγαπώ.

Την ημέρα που μας άφησε,κατέβηκα 2 φορές στο σπίτι των γονιών μου.
Την πρώτη φορά,στις 2 το μεσημέρι,του σήκωσα τα μαξιλάρια για να είναι το σώμα του σε τέτοια θέση για να μπορεί να αναπνέει καλύτερα.
Την δεύτερη,στις 6 παρά πέντε το απόγευμα για να πάρω το βιβλιάριό του να πάω στον πνευμονολόγο να του γράψει οξυγόνο.
Και τις 2 φορές,
ΔΕΝ τον ρώτησα πως είναι.
ΔΕΝ του είπα πόσο πολύτιμος μου είναι,
ΔΕΝ του είπα πόσο τον αγαπούσα,
ΔΕΝ τον φίλησα,
ΔΕΝ του έβαλα το οξύμετρο να δω το οξυγόνο του και τους παλμούς της καρδιάς του.

Έχω κλάψει πάρα πολύ για αυτά τα ΔΕΝ και έχω άπειρες τύψεις.
Click to expand...

Το να εχεις τυψεις σε λιγο αυξημενο βαθμο ... ειναι αναμενομενο.
Ειναι ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ αμυνας !!! Υποσυνειδητα, ζηταμε απο τον χρονο ...
να μας φερει πισω τον εκλιποντα ωστε να τα κανουμε ολα τελεια, οπως πρεπει.
 
Top Bottom