Με μεγάλη χαρά έμαθα τα νέα οτι κυκλοφορεί νέο άλμπουμ του Steven Wilson με παραγωγό τον Alan Parsons! Άλλωστε, ο Parsons ήταν ο ήρωας της αντι-κλασικής μουσικής των εφηβικών μου χρόνων (τη δεκαετία του '90), ενώ ο Wilson/Porcupine Tree μου έδωσε αρκετά μεγάλη χαρά με άλμπουμ όπως το Stupid Dream, Lightbulb Sun και το Fear of a blank Planet.
Άρα θεωρητικά το "Raven that refused to sing" θα ήταν ένα ταίριασμα κατασκευασμένο στον παράδεισο! Δυστυχώς, οι προσδοκίες μου δεν επαληθεύτηκαν πλήρως. Ενώ οι μουσικοί είναι εκπληκτικοί και η παραγωγή -ως ανεμενόταν- αψεγάδιαστη η μουσική κατά τη γνώμη μου δεν έχει την απαιτούμενη έμπνευση και πρωτοτυπία για να στηρίξει τα υπόλοιπα στοιχεία. Τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι στην αρχή και στο τέλος του δίσκου, διακρίνονται από μια ευχάριστη σε εμάς 70τίλα, κλασικές prog αρμονίες, αλλά και πάλι παίζουν περισσότερο σα φόρος τιμής στην περασμένη δεκαετία. Το οποίο φυσικά δεν είναι καθόλου κακό, απλά δεν το θεωρώ αριστουργηματικό. Η μέση του άλμπουμ, όπως τόνισαν και άλλοι συμφορουμίτες, ρέπει προς την κοιλιά και το βαρετό.
Το έχω ακούσει 3-4 φορές. Ίσως με μια ακόμα ακρόαση, προσεκτικότερη αυτή τη φορά...
Η παρουσίαση του Spyros A είναι άψογη.