Γιάννης Χατζηγεωργίου
AVClub Fanatic
- 19 June 2006
- 35,670
Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η φίμωση του «ΙΟΥ» δεν θα περάσει!!
ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ
ΑΡΙΘΜΟΣ 405/2008
Πρωτοδίκης : Αργύριος Γκόγκολας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΕΤΟΣ: 2009 ΣΕΛ.: 522
Σύμφωνα με το άρθρο 46 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, η οποία κυρώθηκε εκ νέου από την Ελλάδα με το ν.δ. 53/1974 και απο*τελεί αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού εσωτερικού δικαίου, με αυξημένη, κατά το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος νομοθετική ισχύ, τα κράτη που έχουν προσχωρήσει σ αυτήν αναλαμ*βάνουν την υποχρέωση να συμμορφώ*νονται προς τις οριστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιω*μάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) επί των διαφορών, στις οποίες είναι διάδικοι. Γίνεται δε δεκτό ότι αυτή η «υποχρέωση συμμόρφωσης» του κράτους-διαδίκου προς την οριστική απόφαση του ΕΔΔΑ ταυτίζεται εννοιολογικά με την έννομη συνέπεια του δεδικασμένου. Η απόφα*ση δηλαδή, παράγει δεδικασμένο μετα*ξύ των διαδίκων ως προς το αντικείμε*νο της προσφυγής, επί του οποίου αποφάνθηκε το ΕΔΔΑ.
Έτσι, αν η προ*σφυγή έγινε δεκτή (εν όλω, ή εν μέρει), ο προσφεύγων μπορεί να επικαλείται την απόφαση ενώπιον κάθε δικαστηρί*ου του αντιδίκου κράτους και των τυ*χόν παρεμβάντων στη δίκη κρατών ή άλλων προσώπων και να αξιώνει την εφαρμογή της. Βέβαια το ΕΔΔΑ δεν είναι αναθεωρητικό ή ακυρωτικό δικα*στήριο και δεν έχει εξουσία να ακυρω" σει ή να αναιρέσει την απόφαση τον εθνικού δικαστηρίου, με την οποία πραγματώθηκε η προσβολή του δικαιώματος του προσφεύγοντος ή κρί*θηκε εσφαλμένα, ότι δεν προσβλήθηκε ατομικό δικαίωμα του (ενώ, όπως α*ποφάνθηκε το ΕΔΔΑ, είχε προσβληθεί").
Συνέπεια αυτών είναι, ότι το δεδικα*σμένο της απόφασης του εθνικού δι*καστηρίου δεν ανατρέπεται με την α*πόφαση του ΕΔΔΑ για προσβολή των θεμελιωδών δικαιωμάτων του προ*σφεύγοντος. Επομένως, σε περίπτωση που η παραβίαση έγινε με δικαστική απόφαση, όταν η επιδικασθείσα κατ άρθρο 41 ΕΣΔΑ «δίκαιη ικανοποίηση» (επειδή κρίθηκε ότι το εσωτερικό δίκαιο του κράτους δεν επιτρέπει παρά μόνο ατελή εξάλειψη των συνεπειών της πα*ραβίασης) δεν αρκεί για την αποκατά*σταση του προσφεύγοντος, πρόσφορο μέτρο για την εξουδετέρωση των «συ*νεπειών της δικαστικής αυτής απόφα*σης αποτελεί η ανεύρεση διαδικασίας εκ νέου κίνησης της δίκης, ώστε να ε*ξαφανισθεί η παραβιάζουσα την ΕΣΔΑ απόφαση, αν και η ΕΣΔΑ δεν υπο*χρεώνει τα κράτη μέλη σε θεσμοθέτηση παρόμοιου ένδικου μέσου αναθεώρη*σης της δίκης σε εθνικό επίπεδο.
Ένα τέτοιο μέτρο υιοθέτησε η Ελλάδα για τις ποινικές αποφάσεις, με το άρθρο 11 του ν. 2865/2000, με το οποίο προστέ*θηκε περίπτωση 5 στο άρθρο 525 του ΚΠΔ και προβλέφθηκε επανάληψη της ποινικής διαδικασίας, αν με απόφαση του ΕΔΔΑ διαπιστώνεται παραβίαση δικαιώματος που αφορά το δίκαιο χα*ρακτήρα της διαδικασίας που τηρήθηκε ή την ουσιαστική διάταξη που εφαρμό*σθηκε. Αντίστοιχη, όμως, διάταξη δεν θεσπίσθηκε και ως προς τις πολιτικές δικαστικές αποφάσεις, ως προς τις ο*ποίες δεν μπορεί να τύχει ανάλογης εφαρμογής η νέα αυτή διάταξη του άρθρου 525 περίπτωση 5 ΚΠΔ, λόγω των διαφορετικών σκοπών που εξυπη*ρετεί η πολιτική δίκη, σε σχέση με τους σκοπούς της ποινικής. Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, ανεξάρτητα από τη φύση και το είδος της πολιτειακής πρά*ξης που αποτέλεσε το γενεσιουργό αί*τιο της παραβίασης της Σύμβασης, η απόφαση του ΕΔΔΑ δεν έχει καθεαυτή την ικανότητα να διεισδύει στην εθνική έννομη τάξη και να συνεπιφέρει την αυτόθροη κατάργηση της παραπάνω πράξης, όπως τούτο προκύπτει τόσο από τις προπαρασκευαστικές εργασίες της Σύμβασης, όσο και από την ανα*φορά του άρθρου 41 της ΕΣΔΑ στο εσωτερικό δίκαιο ως κώλυμα εξάλειψης των συνεπειών της παραβίασης, η ο*ποία θα στερούνταν νοήματος, εάν η απόφαση του ΕΔΔΑ είχε την παραπά*νω αυτόθροη καταργητική ισχύ. Το ίδιο το ΕΔΔΑ, εξάλλου, δέχεται σταθερά ότι από τις αποφάσεις του απορρέει μόνο υποχρέωση επίτευξης αποτελέσματος για το κράτος-παραβάτη, ενώ η επιλο*γή των μέσων αφήνεται καταρχήν στο τελευταίο (ΑΠ 818/2008 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1816/2007 Αρμ. 2008 223, ΑΠ 1845/2005 ΝΟΜΟΣ, Κονδύλης, Το δεδικασμένο κατά τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, 2007).
Στην προκείμενη περίπτωση οι αι*τούντες με την κρινόμενη αίτηση τους εκθέτουν τα ακόλουθα: Την 14-12-1995 υπέβαλαν αίτηση στο Δικαστήριο τού*το, ζητώντας να αναγνωριστεί το υπό σύσταση σωματείο με την επωνυμία «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΜΕΙΟΝΟ*ΤΗΤΑΣ Ν. ΕΒΡΟΥ» και έδρα το Γονικό της Κοινότητας Μικρού Δερείου Έβρου.
Η αίτηση τους αυτή απορρίφθηκε με την υπ αριθμ. οριστική 58/1996 απόφαση του δικαστηρίου τούτου που έ*κρινε ότι εκ του τρόπου που διατυπώ*νεται η επωνυμία του υπό σύσταση σωματείου είναι δυνατό να προκαλέσει σύγχυση σε τρίτους, σχετικά με την προέλευση των μελών που το απαρτί*ζουν, το σκοπό και τις εν γένει επιδιώ*ξεις του, διότι με τη φράση «Νεολαία Μειονότητας Νομού Έβρου» δεν προσ*διορίζεται αν πρόκειται για θρησκευτι*κή μειονότητα, που αναγνωρίζεται από το Ελληνικό Δίκαιο ή αν πρόκειται για εθνική μειονότητα, που δεν αναγνωρί*ζεται από το Ελληνικό Δίκαιο. Κατά της απόφασης αυτής οι αιτούντες ά*σκησαν τη με αριθμό κατάθεσης 481/ 1997 έφεση ενώπιον του Εφετείου Θράκης, επί της οποίας εκδόθηκε η υπ αριθμ. 423/1998 απόφαση του παρα*πάνω δικαστηρίου που απέρριψε την έφεση και επικύρωσε την πρωτόδικη υπ αριθμ. 58/1996 απόφαση του Μο*νομελούς Πρωτοδικείου Αλεξανδρού*πολης. Ακολούθως, την 1-11-2000 οι αιτούντες άσκησαν αναίρεση κατά της ανωτέρω απόφασης ενώπιον του Α*ρείου Πάγου. Η αναίρεση τους έγινε δεκτή δυνάμει της υπ αριθμ. 1241/2002 απόφασης του Αρείου Πάγου, η οποία, περαιτέρω, παρέπεμψε την υπόθεση να δικαστεί εκ νέου από το Εφετείο Θρά*κης, το οποίο, τελικά, με την υπ αριθμ. 324/2003 απόφασή του απέρριψε την αρχική αίτηση των αιτούντων. Κατά της απόφασης αυτής οι αιτούντες ά*σκησαν εκ νέου αναίρεση, η οποία α*πορρίφθηκε με την υπ αριθμ. 58/2006 απόφαση του Αρείου Πάγου. Στη συ*νέχεια, οι αιτούντες προσέφυγαν κατά του ελληνικού κράτους ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δι*καιώματα του Ανθρώπου, το οποίο με την από 11-10-2007 απόφαση του έκα*νε δεκτή την προσφυγή τους, δεχόμενο ότι στην προκείμενη περίπτωση υπήρξε παραβίαση του άρθρου 11 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (περί σωματειακής ελευθερίας). Επικα*λούμενοι την ανωτέρω απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου» οι αιτούντες ζητούν να αναγνωριστεί από το παρόν Δικαστήριο και να εγγραφεί στο δημό*σιο βιβλίο που τηρείται στο Δικαστήριο γι αυτό το σκοπό το υπό σύσταση σω*ματείο με την επωνυμία «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ Ν. Ε*ΒΡΟΥ» και έδρα το Γονικό της Κοινό*τητας Μικρού Δερείου Έβρου. Με το ανωτέρω περιεχόμενο και αίτημα η κρινόμενη αίτηση είναι απαράδεκτη, προσκρούουσα στο δεδικασμένο που πηγάζει από την υπ αριθμ. 324/2003 απόφαση του Εφετείου Θράκης, η οποία κατέστη αμετάκλητη δυνάμει της υπ αριθμ. 58/2006 απόφασης του Α*ρείου Πάγου.
Και τούτο, διότι, σύμφω*να και με τα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη της παρούσας, η παραπάνω απόφαση του ΕΔΔΑ, με την οποία α*ναγνωρίσθηκε ότι, η άρνηση των Ελλη*νικών Δικαστηρίων να αναγνωρίσουν το σωματείο των αιτούντων και να επι*τρέψουν την εγγραφή του στα βιβλία σωματείων συνιστά παραβίαση του άρθρου 11 της Σύμβασης για τα Δι*καιώματα του Ανθρώπου, δεν διεισδύει στην εσωτερική έννομη τάξη και δεν αίρει, καθεαυτή την παραβίαση, ούτε ανακαλεί ή ακυρώνει τις προαναφερ*θείσες δύο αποφάσεις (324/2003 Εφετείου Θράκης και 58/2006 Αρείου Πά*γου) που έκριναν διαφορετικά. Το γε*γονός, δηλαδή, ότι κρίθηκε αναγνωρι*στικά από το ΕΔΔΑ ότι υπήρξε παρα*βίαση της Σύμβασης, δεν σημαίνει ότι το σχετικό ζήτημα μπορεί να κριθεί εκ νέου από τα Εθνικά Δικαστήρια, διότι τέτοια δυνατότητα δεν προβλέπεται από το Εθνικό Δίκαιο, ως μορφή επα*νάληψης διαδικασίας, σύμφωνα και με τα ειδικότερα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη της παρούσας. Κατ ακολουθία των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση πρέ*πει να απορριφθεί.
ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ
ΑΡΙΘΜΟΣ 405/2008
Πρωτοδίκης : Αργύριος Γκόγκολας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΕΤΟΣ: 2009 ΣΕΛ.: 522
Σύμφωνα με το άρθρο 46 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, η οποία κυρώθηκε εκ νέου από την Ελλάδα με το ν.δ. 53/1974 και απο*τελεί αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού εσωτερικού δικαίου, με αυξημένη, κατά το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος νομοθετική ισχύ, τα κράτη που έχουν προσχωρήσει σ αυτήν αναλαμ*βάνουν την υποχρέωση να συμμορφώ*νονται προς τις οριστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιω*μάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) επί των διαφορών, στις οποίες είναι διάδικοι. Γίνεται δε δεκτό ότι αυτή η «υποχρέωση συμμόρφωσης» του κράτους-διαδίκου προς την οριστική απόφαση του ΕΔΔΑ ταυτίζεται εννοιολογικά με την έννομη συνέπεια του δεδικασμένου. Η απόφα*ση δηλαδή, παράγει δεδικασμένο μετα*ξύ των διαδίκων ως προς το αντικείμε*νο της προσφυγής, επί του οποίου αποφάνθηκε το ΕΔΔΑ.
Έτσι, αν η προ*σφυγή έγινε δεκτή (εν όλω, ή εν μέρει), ο προσφεύγων μπορεί να επικαλείται την απόφαση ενώπιον κάθε δικαστηρί*ου του αντιδίκου κράτους και των τυ*χόν παρεμβάντων στη δίκη κρατών ή άλλων προσώπων και να αξιώνει την εφαρμογή της. Βέβαια το ΕΔΔΑ δεν είναι αναθεωρητικό ή ακυρωτικό δικα*στήριο και δεν έχει εξουσία να ακυρω" σει ή να αναιρέσει την απόφαση τον εθνικού δικαστηρίου, με την οποία πραγματώθηκε η προσβολή του δικαιώματος του προσφεύγοντος ή κρί*θηκε εσφαλμένα, ότι δεν προσβλήθηκε ατομικό δικαίωμα του (ενώ, όπως α*ποφάνθηκε το ΕΔΔΑ, είχε προσβληθεί").
Συνέπεια αυτών είναι, ότι το δεδικα*σμένο της απόφασης του εθνικού δι*καστηρίου δεν ανατρέπεται με την α*πόφαση του ΕΔΔΑ για προσβολή των θεμελιωδών δικαιωμάτων του προ*σφεύγοντος. Επομένως, σε περίπτωση που η παραβίαση έγινε με δικαστική απόφαση, όταν η επιδικασθείσα κατ άρθρο 41 ΕΣΔΑ «δίκαιη ικανοποίηση» (επειδή κρίθηκε ότι το εσωτερικό δίκαιο του κράτους δεν επιτρέπει παρά μόνο ατελή εξάλειψη των συνεπειών της πα*ραβίασης) δεν αρκεί για την αποκατά*σταση του προσφεύγοντος, πρόσφορο μέτρο για την εξουδετέρωση των «συ*νεπειών της δικαστικής αυτής απόφα*σης αποτελεί η ανεύρεση διαδικασίας εκ νέου κίνησης της δίκης, ώστε να ε*ξαφανισθεί η παραβιάζουσα την ΕΣΔΑ απόφαση, αν και η ΕΣΔΑ δεν υπο*χρεώνει τα κράτη μέλη σε θεσμοθέτηση παρόμοιου ένδικου μέσου αναθεώρη*σης της δίκης σε εθνικό επίπεδο.
Ένα τέτοιο μέτρο υιοθέτησε η Ελλάδα για τις ποινικές αποφάσεις, με το άρθρο 11 του ν. 2865/2000, με το οποίο προστέ*θηκε περίπτωση 5 στο άρθρο 525 του ΚΠΔ και προβλέφθηκε επανάληψη της ποινικής διαδικασίας, αν με απόφαση του ΕΔΔΑ διαπιστώνεται παραβίαση δικαιώματος που αφορά το δίκαιο χα*ρακτήρα της διαδικασίας που τηρήθηκε ή την ουσιαστική διάταξη που εφαρμό*σθηκε. Αντίστοιχη, όμως, διάταξη δεν θεσπίσθηκε και ως προς τις πολιτικές δικαστικές αποφάσεις, ως προς τις ο*ποίες δεν μπορεί να τύχει ανάλογης εφαρμογής η νέα αυτή διάταξη του άρθρου 525 περίπτωση 5 ΚΠΔ, λόγω των διαφορετικών σκοπών που εξυπη*ρετεί η πολιτική δίκη, σε σχέση με τους σκοπούς της ποινικής. Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, ανεξάρτητα από τη φύση και το είδος της πολιτειακής πρά*ξης που αποτέλεσε το γενεσιουργό αί*τιο της παραβίασης της Σύμβασης, η απόφαση του ΕΔΔΑ δεν έχει καθεαυτή την ικανότητα να διεισδύει στην εθνική έννομη τάξη και να συνεπιφέρει την αυτόθροη κατάργηση της παραπάνω πράξης, όπως τούτο προκύπτει τόσο από τις προπαρασκευαστικές εργασίες της Σύμβασης, όσο και από την ανα*φορά του άρθρου 41 της ΕΣΔΑ στο εσωτερικό δίκαιο ως κώλυμα εξάλειψης των συνεπειών της παραβίασης, η ο*ποία θα στερούνταν νοήματος, εάν η απόφαση του ΕΔΔΑ είχε την παραπά*νω αυτόθροη καταργητική ισχύ. Το ίδιο το ΕΔΔΑ, εξάλλου, δέχεται σταθερά ότι από τις αποφάσεις του απορρέει μόνο υποχρέωση επίτευξης αποτελέσματος για το κράτος-παραβάτη, ενώ η επιλο*γή των μέσων αφήνεται καταρχήν στο τελευταίο (ΑΠ 818/2008 ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1816/2007 Αρμ. 2008 223, ΑΠ 1845/2005 ΝΟΜΟΣ, Κονδύλης, Το δεδικασμένο κατά τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, 2007).
Στην προκείμενη περίπτωση οι αι*τούντες με την κρινόμενη αίτηση τους εκθέτουν τα ακόλουθα: Την 14-12-1995 υπέβαλαν αίτηση στο Δικαστήριο τού*το, ζητώντας να αναγνωριστεί το υπό σύσταση σωματείο με την επωνυμία «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΜΕΙΟΝΟ*ΤΗΤΑΣ Ν. ΕΒΡΟΥ» και έδρα το Γονικό της Κοινότητας Μικρού Δερείου Έβρου.
Η αίτηση τους αυτή απορρίφθηκε με την υπ αριθμ. οριστική 58/1996 απόφαση του δικαστηρίου τούτου που έ*κρινε ότι εκ του τρόπου που διατυπώ*νεται η επωνυμία του υπό σύσταση σωματείου είναι δυνατό να προκαλέσει σύγχυση σε τρίτους, σχετικά με την προέλευση των μελών που το απαρτί*ζουν, το σκοπό και τις εν γένει επιδιώ*ξεις του, διότι με τη φράση «Νεολαία Μειονότητας Νομού Έβρου» δεν προσ*διορίζεται αν πρόκειται για θρησκευτι*κή μειονότητα, που αναγνωρίζεται από το Ελληνικό Δίκαιο ή αν πρόκειται για εθνική μειονότητα, που δεν αναγνωρί*ζεται από το Ελληνικό Δίκαιο. Κατά της απόφασης αυτής οι αιτούντες ά*σκησαν τη με αριθμό κατάθεσης 481/ 1997 έφεση ενώπιον του Εφετείου Θράκης, επί της οποίας εκδόθηκε η υπ αριθμ. 423/1998 απόφαση του παρα*πάνω δικαστηρίου που απέρριψε την έφεση και επικύρωσε την πρωτόδικη υπ αριθμ. 58/1996 απόφαση του Μο*νομελούς Πρωτοδικείου Αλεξανδρού*πολης. Ακολούθως, την 1-11-2000 οι αιτούντες άσκησαν αναίρεση κατά της ανωτέρω απόφασης ενώπιον του Α*ρείου Πάγου. Η αναίρεση τους έγινε δεκτή δυνάμει της υπ αριθμ. 1241/2002 απόφασης του Αρείου Πάγου, η οποία, περαιτέρω, παρέπεμψε την υπόθεση να δικαστεί εκ νέου από το Εφετείο Θρά*κης, το οποίο, τελικά, με την υπ αριθμ. 324/2003 απόφασή του απέρριψε την αρχική αίτηση των αιτούντων. Κατά της απόφασης αυτής οι αιτούντες ά*σκησαν εκ νέου αναίρεση, η οποία α*πορρίφθηκε με την υπ αριθμ. 58/2006 απόφαση του Αρείου Πάγου. Στη συ*νέχεια, οι αιτούντες προσέφυγαν κατά του ελληνικού κράτους ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δι*καιώματα του Ανθρώπου, το οποίο με την από 11-10-2007 απόφαση του έκα*νε δεκτή την προσφυγή τους, δεχόμενο ότι στην προκείμενη περίπτωση υπήρξε παραβίαση του άρθρου 11 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (περί σωματειακής ελευθερίας). Επικα*λούμενοι την ανωτέρω απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου» οι αιτούντες ζητούν να αναγνωριστεί από το παρόν Δικαστήριο και να εγγραφεί στο δημό*σιο βιβλίο που τηρείται στο Δικαστήριο γι αυτό το σκοπό το υπό σύσταση σω*ματείο με την επωνυμία «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ Ν. Ε*ΒΡΟΥ» και έδρα το Γονικό της Κοινό*τητας Μικρού Δερείου Έβρου. Με το ανωτέρω περιεχόμενο και αίτημα η κρινόμενη αίτηση είναι απαράδεκτη, προσκρούουσα στο δεδικασμένο που πηγάζει από την υπ αριθμ. 324/2003 απόφαση του Εφετείου Θράκης, η οποία κατέστη αμετάκλητη δυνάμει της υπ αριθμ. 58/2006 απόφασης του Α*ρείου Πάγου.
Και τούτο, διότι, σύμφω*να και με τα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη της παρούσας, η παραπάνω απόφαση του ΕΔΔΑ, με την οποία α*ναγνωρίσθηκε ότι, η άρνηση των Ελλη*νικών Δικαστηρίων να αναγνωρίσουν το σωματείο των αιτούντων και να επι*τρέψουν την εγγραφή του στα βιβλία σωματείων συνιστά παραβίαση του άρθρου 11 της Σύμβασης για τα Δι*καιώματα του Ανθρώπου, δεν διεισδύει στην εσωτερική έννομη τάξη και δεν αίρει, καθεαυτή την παραβίαση, ούτε ανακαλεί ή ακυρώνει τις προαναφερ*θείσες δύο αποφάσεις (324/2003 Εφετείου Θράκης και 58/2006 Αρείου Πά*γου) που έκριναν διαφορετικά. Το γε*γονός, δηλαδή, ότι κρίθηκε αναγνωρι*στικά από το ΕΔΔΑ ότι υπήρξε παρα*βίαση της Σύμβασης, δεν σημαίνει ότι το σχετικό ζήτημα μπορεί να κριθεί εκ νέου από τα Εθνικά Δικαστήρια, διότι τέτοια δυνατότητα δεν προβλέπεται από το Εθνικό Δίκαιο, ως μορφή επα*νάληψης διαδικασίας, σύμφωνα και με τα ειδικότερα εκτιθέμενα στη μείζονα σκέψη της παρούσας. Κατ ακολουθία των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση πρέ*πει να απορριφθεί.
