Αργώ - Ταξίδι επιστροφής
Η φετινή καλοκαιρινή θεατρική σκηνή, μου φάνηκε κάπως φτωχή σε σχέση με τις προηγούμενες. Παίζονται δε έργα όχι ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας απ’ ότι βλέπω ή μαθαίνω. Όμως, ενώ γνωστότατοι θίασοι αναμασούν τα ίδια και τα ίδια (αν υπήρχαν πιστοποιημένοι απόγονοι του Αριστοφάνη και του Ευριπίδη, θα ήταν δισεκατομμυριούχοι από τα δικαιώματα) ήρθε μια παράσταση να ταρακουνήσει όσους κατάφεραν να τη δουν.
Η ταπεινή, η μικρούλα Νέα Κίος, δίπλα στο Άργος, φιλοξένησε για δέκα βραδυές την “Αργώ”, μια παράσταση που θα ζήλευε κάθε ξακουστή σκηνή.
O χώρος, ένα παλιό εργοστάσιο κονσερβών ονόματι Πελαργός (σημειώστε αυτό το όνομα, γιατί τείνει να γίνει το δεύτερο Γκάζι) έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα από τα καταπληκτικότερα σκηνικά που έχω δει ποτέ! Σκηνογράφος και σκηνοθέτης τον εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αφήνοντάς μας άφωνους!
Η παράσταση ήταν ένα κράμα χορού, κίνησης και λόγου. Όσα δεν έλεγαν τα λόγια, τα έλεγαν οι κινήσεις. Ο λόγος ήταν λυρικός, σε κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη, της Κικής Δημουλά, του Μάνου Χατζηδάκι, της Άννας Αχμάτοβα, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, της Έλλης Παπαδημητρίου και της Λίνας Νικολακοπούλου. Η τελευταία είχε και την επιμέλεια των κειμένων. Ζωντανό πιάνο συνόδευε το μεγαλύτερο μέρος του χοροδράματος, ενώ η μουσική επένδυση έγινε από την Ελένη Καραϊνδρου.
Το θέμα της παράστασης, με αφορμή των εορτασμό των 80 χρόνων από την ίδρυση της Νέας Κίου, ήταν ο ξεριζωμός και η αναζήτηση νέας πατρίδας. Το βάδισμα στα χνάρια του Ύλα, του μυθικού όμορφου Αργοναύτη, ο οποίος απήχθη από τις Νύμφες στον τόπο αυτόν, στις εκβολές του Ασκάνιου ή Κιανού ποταμού.
Η φετινή καλοκαιρινή θεατρική σκηνή, μου φάνηκε κάπως φτωχή σε σχέση με τις προηγούμενες. Παίζονται δε έργα όχι ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας απ’ ότι βλέπω ή μαθαίνω. Όμως, ενώ γνωστότατοι θίασοι αναμασούν τα ίδια και τα ίδια (αν υπήρχαν πιστοποιημένοι απόγονοι του Αριστοφάνη και του Ευριπίδη, θα ήταν δισεκατομμυριούχοι από τα δικαιώματα) ήρθε μια παράσταση να ταρακουνήσει όσους κατάφεραν να τη δουν.
Η ταπεινή, η μικρούλα Νέα Κίος, δίπλα στο Άργος, φιλοξένησε για δέκα βραδυές την “Αργώ”, μια παράσταση που θα ζήλευε κάθε ξακουστή σκηνή.
O χώρος, ένα παλιό εργοστάσιο κονσερβών ονόματι Πελαργός (σημειώστε αυτό το όνομα, γιατί τείνει να γίνει το δεύτερο Γκάζι) έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα από τα καταπληκτικότερα σκηνικά που έχω δει ποτέ! Σκηνογράφος και σκηνοθέτης τον εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αφήνοντάς μας άφωνους!
Η παράσταση ήταν ένα κράμα χορού, κίνησης και λόγου. Όσα δεν έλεγαν τα λόγια, τα έλεγαν οι κινήσεις. Ο λόγος ήταν λυρικός, σε κείμενα του Οδυσσέα Ελύτη, της Κικής Δημουλά, του Μάνου Χατζηδάκι, της Άννας Αχμάτοβα, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, της Έλλης Παπαδημητρίου και της Λίνας Νικολακοπούλου. Η τελευταία είχε και την επιμέλεια των κειμένων. Ζωντανό πιάνο συνόδευε το μεγαλύτερο μέρος του χοροδράματος, ενώ η μουσική επένδυση έγινε από την Ελένη Καραϊνδρου.
Το θέμα της παράστασης, με αφορμή των εορτασμό των 80 χρόνων από την ίδρυση της Νέας Κίου, ήταν ο ξεριζωμός και η αναζήτηση νέας πατρίδας. Το βάδισμα στα χνάρια του Ύλα, του μυθικού όμορφου Αργοναύτη, ο οποίος απήχθη από τις Νύμφες στον τόπο αυτόν, στις εκβολές του Ασκάνιου ή Κιανού ποταμού.
Last edited:
