Η μυρωδιά του βινυλίου - Πόσο αγαπάτε τα blues;

Γιατι βρε Στελιο
πρεπει να παρω αδεια απο τον κηδεμονα μου για να ακουσω εναν κιθαριστα?
 
Απάντηση: Re: Η μυρωδιά του βινυλίου - Πόσο αγαπάτε τα blues;

supersonic said:
Κριμα....
ηταν εξαιρετικα αγνος.
Και η τεχνικη του κορυφαια.
Μονο ο Hendrix εσκαβε σαν αυτον. Ειχε την μοναδικη δυνατοτητα να μιξαρει στο παιξιμο του ακορντα και σολο φρασεις.
απιστευτος.
και ...ναι ηταν μπλουζ
Click to expand...

Συμφωνω 100%.


Οταν γραφεις για κιθαριστες γινεσαι....ποιητης...:grinning-smiley-043
 
Απάντηση: Re: Η μυρωδιά του βινυλίου - Πόσο αγαπάτε τα blues;

supersonic said:
Γιατι βρε Στελιο
πρεπει να παρω αδεια απο τον κηδεμονα μου για να ακουσω εναν κιθαριστα?
Click to expand...

γιατι βρε Δημητρη πρεπει να συμφωνουμε ολοι οτι ενας κιθαριστας που σολαρει εκπληκτικα
πρεπει να αρεσει σε ολους ?

και επειδη εσκαβε ο χεντριξ τι εγινε ....
σαν θεαμα ωραιοι ηταν !

.
 
Last edited:
Stellios papa said:
με πολυ ενδιαφερον θα διαβαζα και
την γνωμη του κυριου Κωστα Λυμπεροπουλου
για τον Steve
Click to expand...


Κωστας Λυμπεροπουλος said:
oύτε κι εγώ, γιατί τον Stevie δεν τον έχω ακούσει και δεν τον ξέρω.
Απλά έχω ακούσει πάρα πολλούς καλούς κιθαρίστες. Σκέφτηκα "άλλος ένας...ε, και;...". Μπορεί και να κάνω λάθος :blush:
η δεξιοτεχνία δεν είναι το πιάτο μου στο ροκ...
Click to expand...

Αυτό βρήκα απο μια αντίστοιχη συζήτηση πριν τέσσερα χρόνια. Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι μέχρι σήμερα, αλλά εκείνη την ακρόαση που είχαμε συμφωνήσει δεν την έχουμε κάνει ακόμα :grandpa:
 
Re: Απάντηση: Η μυρωδιά του βινυλίου - Πόσο αγαπάτε τα blues;

Γιώργος Κουνελάκης said:
Αυτό βρήκα απο μια αντίστοιχη συζήτηση πριν τέσσερα χρόνια. Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι μέχρι σήμερα,
Click to expand...

Δεν έχει.
αυτού του τύπου οι κιθαρίστες, όσο καλοί κι αν είναι, δεν είναι του γούστου μου: τους θεωρώ λίγο ...showmen.
ο τύπος αδυνατεί να κρατήσει την προσοχή μου για περισσότερα από 2 λεπτά - και αυτό μόλις για 2 ή 3 τραγούδια.
το ίδιο μου συνέβαινε ανέκαθεν και με τον Χέντριξ βέβαια.
 
Καλά ο Χέντριξ είχε το πλεονέκτημα πως τα κιθαριστικά του ρεφρέν είχαν κάτι που έμοιαζε με συμπυκνωμένη δόση αλητείας...

Μεγάλο ατού...Έβαζε γκολ από την σέντρα και δεν τον έπαιρνε κανείς χαμπάρι...

Μικρός δεν τον είχα σε τόσο μεγάλη εκτίμηση όπως τώρα...Ίσως επειδη στην κοινότυπη ερώτηση:''κιθαρίστας ή ντράμερ;;'' ,είχα επιλέξει το δεύτερο...
 
Re: Απάντηση: Η μυρωδιά του βινυλίου - Πόσο αγαπάτε τα blues;

Stellios papa said:
γιατι βρε Δημητρη πρεπει να συμφωνουμε ολοι οτι ενας κιθαριστας που σολαρει εκπληκτικα
πρεπει να αρεσει σε ολους ?

και επειδη εσκαβε ο χεντριξ τι εγινε ....
σαν θεαμα ωραιοι ηταν !

.
Click to expand...

Κωστας Λυμπεροπουλος said:
Δεν έχει.
αυτού του τύπου οι κιθαρίστες, όσο καλοί κι αν είναι, δεν είναι του γούστου μου: τους θεωρώ λίγο ...showmen.
ο τύπος αδυνατεί να κρατήσει την προσοχή μου για περισσότερα από 2 λεπτά - και αυτό μόλις για 2 ή 3 τραγούδια.
το ίδιο μου συνέβαινε ανέκαθεν και με τον Χέντριξ βέβαια.
Click to expand...

Το ιδιο θεμα εχετε και οι δυο.
ΔΕΝ με ενδιαφερουν τα σολα του.
το παιξιμο του και η προσεγγιση προς το οργανο με ενδιαφερουν.
Αυτη η μεταφορα κιθαρας-γυναικας που ειχαν καμμια δεκαρια ολοι κι ολοι.
Κι αυτος ουτε καν προλαβε.
 
Re: Απάντηση: Re: Η μυρωδιά του βινυλίου - Πόσο αγαπάτε τα blues;

Stellios papa said:
σωστα αυτα που λες ...
αλλα του ελειπε η ψυχη !

.
Click to expand...


Εδω δεν εχεις δικιο Στελιιο.
Μπορεις να τον κατηγορησεις για οτι θες, αλλα επαιζε με ψυχη (απο οτι εχω ακουσει).
Εμεινε προσκολλημενος στην παραδοση tou blues, ενω θα μπορουσε να πεταξει,
ισως δεν ηθελε, ισως δεν προλαβε.

ειναι απο τους ελαχιστους λευκους που η μαυρη κοινοτητα τους θεωρει "δικους" της, κατι λεει αυτο
 
Re: Απάντηση: Η μυρωδιά του βινυλίου - Πόσο αγαπάτε τα blues;

supersonic said:
το παιξιμο του και η προσεγγιση προς το οργανο με ενδιαφερουν.
Αυτη η μεταφορα κιθαρας-γυναικας που ειχαν καμμια δεκαρια ολοι κι ολοι.
Click to expand...

Για πες μας ποιούς περιλαμβάνεις στο top ten σου (ανεξαρτήτως μουσικού είδους).
Τρεις μπορώ να μαντέψω: Santana, Coryell*, Lagrene

* ολόκληρο tube και δεν έχει την Ιεροτελεστία της Άνοιξης;
 
Last edited:
Απάντηση: Re: Η μυρωδιά του βινυλίου - Πόσο αγαπάτε τα blues;

SPYROS A. said:
Καλά ο Χέντριξ είχε το πλεονέκτημα πως τα κιθαριστικά του ρεφρέν είχαν κάτι που έμοιαζε με συμπυκνωμένη δόση αλητείας...

Μεγάλο ατού...Έβαζε γκολ από την σέντρα και δεν τον έπαιρνε κανείς χαμπάρι...

Μικρός δεν τον είχα σε τόσο μεγάλη εκτίμηση όπως τώρα...Ίσως επειδη στην κοινότυπη ερώτηση:''κιθαρίστας ή ντράμερ;;'' ,είχα επιλέξει το δεύτερο...
Click to expand...



καλα βρε απο την σεντρα βαζει γκολ και ο τερματοφυλακας
 
Και πάλι κολλάτε στα σόλα.... Συμφωνώ με τον Υπερηχα....και πάλι....

Καλύτερος κιθαρίστας βάσει κάποιας ψηφοφορίας νομίζω στο διαδίκτυο πριν λίγες μέρες, βγήκε ο Van Halen.... Ποτέ δεν μου είπε κάτι...σαν ΜΟΥΣΙΚΟΣ. Αλλά σαν κιθαρίστας, τεχνική κατάρτιση και απίστευτα σόλα είναι μοναδικός.....π.χ το κέντημα που κάνει στο beat it, δεν το κάνει κανείς.....Κανείς.....

Άλλο το ένα όμως και άλλο το άλλο...

O Stevie ήταν μίξη και των δύο.... Εκπληκτικός κιθαρίστας και πολύ καλός μουσικός....
 
αν ο Καζαντζίδης τραγούδαγε τα τραγούδια του Ρουβά όσο φωνάρα και να ήταν δεν θα με επειθε να τον ακούσω. Αυτό λέω και για τον Steve. Αν και πλέον δεν έχω κανένα δίσκο του (ίσως ένα δύο να έχουν μείνει) το ρεπερτόριό του δεν μου έκανε. Αν το έβλεπα σε μια συναυλία να παίζει πιθανότατα να αναγνώριζα την πολύ καλή τεχνική του αλλά δεν είμαι κριτικός μουσικής, απλά ακούω αυτά που μου αρέσουν.
Η Αλεξίου είναι φωνάρα, πόσους καλούς δίσκους έχει βγάλει τα τελευταία 15 χρόνια?
 
Παραθέτω ξανά, μια άποψη του Clapton για τον Vaughan, σχετική με αυτό που συζητάμε:

"I remember being fascinated by the fact that he never, ever seemed to be lost in any way. I mean, it wasn't ever that he took a breather or paused to think where he was going to go next. It just flowed out of him. And actually even that doesn't come just with virtuosity and practice.It's not a question of doing it over and over again.It's just that he seemed to be an open channel, and it just flowed through him.
 
Σίγουρα δεν έχει γούστο να στέκεσαι και να χαζεύεις το φουσκωμένο ποτάμι.
Αμα δεν μπείς μέσα, να το νοιώσεις να σε παρασέρνει, με την αδρεναλίνη σου να πηγαίνει στα ύψη...
Τι να περιγράψεις;
 
Emilot said:
Και πάλι κολλάτε στα σόλα...
Click to expand...
Η επίδειξη είναι συστατικό του ροκ. Ποιος από τους μεγάλους δεν επιδόθηκε με το ένα ή τον άλλο τρόπο σε επίδειξη κάποιου χαρακτηριστικού του, που το είχε …μεγάλο. Το πρόβλημα φίλοι εντοπίζεται, όταν η επίδειξη είναι στείρα και γίνεται αυτοσκοπός. Όπως στις τσόντες που η πράξη είναι το μόνο που βλέπεις και τουλάχιστον εμένα με κουράζει και αποστρέφει. Γι' αυτό και οι μεταλλάδες δεν με κέρδισαν ποτέ με την άκρατη επιδειξιομανία του οργάνου τους… Ε, λοιπόν ο Stevie Ray Vaughan αδικείται όταν εντάσσεται στους φλύαρους και ανέκφραστους δεξιοτέχνες. Η κατάθεση ψυχής δεν γίνεται πάντα, όπως βέβαια συμβαίνει σε όλους μας. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που λειτουργούμε διεκπεραιωτικά, και άλλες που δίνουμε στην προσπάθεια μας το κάτι παραπάνω, που οι άλλοι βέβαια -οι δεκτικοί- το "εισπράττουν".
You Know What I Mean...
 
έχει, κατά καιρούς, χυθεί πάρα πολύ μελάνι για το θέμα. Προσωπικά -το τονίζω- μου πάει περισσότερο η θέση πως το ροκ είναι κύρια θέμα momentum και song form. Η επιτομή αυτού που θέλω να ακούω εγώ, είναι γκρούπ σαν τους Stones, τους VU, τους Love, τους CCR ...καταλαβαίνετε.
θα μου πείτε 'ΟΚ, αλλά ο τύπος είναι blues'. Δεκτό. Αλλά εγώ, οι μόνοι μεγάλοι μαύροι bluesmen που λατρεύω, είναι ο Howlin Wolf και ο Bo Diddley. Δεν είχα ποτέ δίσκο του B.B. King και ο Muddy μου άρεσε μόνο στο The Last Waltz.
Θα ήμουν ανόητος να αμφισβητήσω οποιαδήποτε αντίθετη προσωπική άποψη που γράφεται εδώ, χώρια που δεν έχω πιάσει ποτέ κιιθάρα στα χέρια μου.
Είναι καθαρά θέμα γούστου.
 
Top Bottom