ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ
Supreme Member
- 14 December 2006
- 4,265
Άκουσα blues,(κάτι αρχαίες ηχογραφήσεις γνωστών και άγνωστων ονομάτων ) για πρώτη φορά γύρω στα 20, σε κάτι εκπομπές στο ραδιόφωνο (αφιερώματα που κράταγαν για εβδομάδες ). Για μένα τότε αυτό το άκουσμα αποτυπώθηκε στην μνήμη μου σαν την πληγωμένη και ταυτόχρονα περήφανη ψυχή του μαύρου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα! Ένα απλό άκουσμα, πικρό, ελπιδοφόρο, σκονισμένο, βραχνιασμένο, λιτό, ευλαβικό. Τα σκρατς από τους φθαρμένους δίσκους και τις κακές ηχογραφήσεις , με έκαναν τότε να αισθάνομαι ότι δεκαετίες μετά συνομιλούσα με φαντάσματα χαρακωμένων ψυχών….
Δεν ακολούθησα την λογική πορεία της αναζήτησης και κυρίως της εξέλιξης του είδους , έκανα ένα σύντομο πέρασμα από το ιδίωμα blues/ rock της δεκαετίας του 60 και του 70,ώπου δεν στάθηκα διότι όπως αποδείχθηκε ούτε εγώ το είχα ,ούτε αυτό με είχε!.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό που λέμε σύγχρονο μπλουζ πολύ δύσκολα θα μπορούσε, ειδικά αν γινόταν εμπορεύσιμο είδος , να έχει τα χαρακτηριστικά που αρχικά είχα αναγνωρίσει στο είδος!.Παρόλα αυτά πολλά από τα ακούσματα που είχα από τότε και μετά είτε έφεραν την ετικέτα Blues είτε όχι είχαν τα στοιχεία που αναζητούσα!
Για μένα μεταξύ άλλων σύγχρονα μπλουζ , χωρίς στάμπα είναι:
Το Let's Burn Down the Cornfield του Randy Newman,
Όλοι οι ύμνοι των "Μαύρων Πανθήρων"
Το Approximately Infinite Universe και ακόμα περισσότερο το Feeling the Space της Yoko Ono,
Oi Avant garde δουλειές του Sonny Sharrock, κυρίως αυτές που συμμετείχε και η γυναίκα του με φωνητικούς ακροβατισμούς που έκαναν την dIamanda να ακούγεται ως αγγελούδι,
Η Diamanda επίσης! Και μάλιστα το παράδοξο εδώ είναι ότι μου βγάζει πολύ περισσότερο το blues στοιχείο όταν τραγουδάει σαν λευκή παρά όταν ακούγεται σαν μαύρη
Το Dummy των Portishead ολόκληρο !
Το Franks Wild Years ολόκληρο και κυρίως το Innocent When You Dream
Το 90% της δισκογραφίας του Tricky…
Επειδή προφανώς ακούγομαι κάπως παράξενος φυσικά και μου έχουν αρέσει κατά καιρούς και γνήσια blues πράγματα που φέρουν και επίσημα την ετικέτα όπως πχ αυτός που τον ανακάλυψα και σχετικά πρόσφατα!
http://www.youtube.com/watch?v=7MdI2xPHw_k
Όλα αυτά τα αναφέρω για να φτάσω στο συγκεκριμένο δίσκο!
Άκουσα το κλιπάκι που όπως καταλαβαίνω είναι από το dvd που κυκλοφόρησε πρόσφατα (2010), άρα μιλάμε για την ζωντανή ηχογράφηση του 1983! Δεν εξετάζω καθόλου την τεχνική, θα σταθώ όμως σε δυο πράγματα. Στον εξαιρετικό ήχο και στην πολύ γυαλισμένη γενικώς ατμόσφαιρα!, δυο στοιχεία που κανονικά στην δική μου αισθητική όχι απλά είναι περιττά αλλά αναιρούν την ουσία του Blues.Αυτό που βλέπω μου φέρνει πολύ σε μία άρτια τεχνικά αναπαράσταση blues, που όμως βαθιά μέσα στο είναι του δεν είναι blues!Είναι υπερβολικά καθαρό για Blues! Αν δε , σκεφτώ πως το 1983 τον ρόλο του blues τον έπαιζαν άλλα είδη, είναι επιπλέον και άκαιρο!
Είδα και το κλιπάκι του Κουν και πριν και μετά το 5:15 και ομολογώ πως καταλαβαίνω ακριβώς το εννοείται περί τεχνικής. Επιπλέον το βρίσκω και πολύ πιο ¨βρώμικο” σε σχέση με το πρώτο της συνεργασίας. Μου είναι γενικά ευχάριστο αλλά και πάλι δεν είναι κάτι που θα με κάνει να το αναζητήσω!
Δεν ακολούθησα την λογική πορεία της αναζήτησης και κυρίως της εξέλιξης του είδους , έκανα ένα σύντομο πέρασμα από το ιδίωμα blues/ rock της δεκαετίας του 60 και του 70,ώπου δεν στάθηκα διότι όπως αποδείχθηκε ούτε εγώ το είχα ,ούτε αυτό με είχε!.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό που λέμε σύγχρονο μπλουζ πολύ δύσκολα θα μπορούσε, ειδικά αν γινόταν εμπορεύσιμο είδος , να έχει τα χαρακτηριστικά που αρχικά είχα αναγνωρίσει στο είδος!.Παρόλα αυτά πολλά από τα ακούσματα που είχα από τότε και μετά είτε έφεραν την ετικέτα Blues είτε όχι είχαν τα στοιχεία που αναζητούσα!
Για μένα μεταξύ άλλων σύγχρονα μπλουζ , χωρίς στάμπα είναι:
Το Let's Burn Down the Cornfield του Randy Newman,
Όλοι οι ύμνοι των "Μαύρων Πανθήρων"
Το Approximately Infinite Universe και ακόμα περισσότερο το Feeling the Space της Yoko Ono,
Oi Avant garde δουλειές του Sonny Sharrock, κυρίως αυτές που συμμετείχε και η γυναίκα του με φωνητικούς ακροβατισμούς που έκαναν την dIamanda να ακούγεται ως αγγελούδι,
Η Diamanda επίσης! Και μάλιστα το παράδοξο εδώ είναι ότι μου βγάζει πολύ περισσότερο το blues στοιχείο όταν τραγουδάει σαν λευκή παρά όταν ακούγεται σαν μαύρη
Το Dummy των Portishead ολόκληρο !
Το Franks Wild Years ολόκληρο και κυρίως το Innocent When You Dream
Το 90% της δισκογραφίας του Tricky…
Επειδή προφανώς ακούγομαι κάπως παράξενος φυσικά και μου έχουν αρέσει κατά καιρούς και γνήσια blues πράγματα που φέρουν και επίσημα την ετικέτα όπως πχ αυτός που τον ανακάλυψα και σχετικά πρόσφατα!
http://www.youtube.com/watch?v=7MdI2xPHw_k
Όλα αυτά τα αναφέρω για να φτάσω στο συγκεκριμένο δίσκο!
Άκουσα το κλιπάκι που όπως καταλαβαίνω είναι από το dvd που κυκλοφόρησε πρόσφατα (2010), άρα μιλάμε για την ζωντανή ηχογράφηση του 1983! Δεν εξετάζω καθόλου την τεχνική, θα σταθώ όμως σε δυο πράγματα. Στον εξαιρετικό ήχο και στην πολύ γυαλισμένη γενικώς ατμόσφαιρα!, δυο στοιχεία που κανονικά στην δική μου αισθητική όχι απλά είναι περιττά αλλά αναιρούν την ουσία του Blues.Αυτό που βλέπω μου φέρνει πολύ σε μία άρτια τεχνικά αναπαράσταση blues, που όμως βαθιά μέσα στο είναι του δεν είναι blues!Είναι υπερβολικά καθαρό για Blues! Αν δε , σκεφτώ πως το 1983 τον ρόλο του blues τον έπαιζαν άλλα είδη, είναι επιπλέον και άκαιρο!
Είδα και το κλιπάκι του Κουν και πριν και μετά το 5:15 και ομολογώ πως καταλαβαίνω ακριβώς το εννοείται περί τεχνικής. Επιπλέον το βρίσκω και πολύ πιο ¨βρώμικο” σε σχέση με το πρώτο της συνεργασίας. Μου είναι γενικά ευχάριστο αλλά και πάλι δεν είναι κάτι που θα με κάνει να το αναζητήσω!
