Η σαγήνη της Τζαζ! [+22 άλμπουμ]
- Thread starter grio
- Start date
Δημήτρης Ιωάννου
AVClub Fanatic
Εξαιρετική παρουσίαση για μια εξαιρετική μουσική.
Γρηγόρη μου δεν τσιγκουνεύεσαι το μεράκι και το συναίσθημα.
Προσωπικά σε ευχαριστώ (και λίγο είναι)
Γρηγόρη μου δεν τσιγκουνεύεσαι το μεράκι και το συναίσθημα.
Προσωπικά σε ευχαριστώ (και λίγο είναι)
Black Jack
Senior Member
- 26 January 2011
- 615
Υπέροχη παρουσίαση... Ένα μεγάλο μπράβο κι από μένα!
Η οριοθέτηση της μοντέρνας τζαζ εκεί γύρω στο 1975 με την σταδιακή εξάντληση της όποιας δημιουργικής καινοτομίας μπόρεσε να εισάγει στο είδος το φιούζον, φαίνεται καθόλα λογική.
Ένα ενδιαφέρον έχει το ερώτημα του πότε ξεκινά η εποχή της σύγχρονης τζαζ σαν ζωντανό είδος με τα δικά του αισθητικά κριτήρια και ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς αναβιώσεις των παλαιότερων στυλ. Στα δικά μου μάτια (ή αυτιά καλύτερα) αυτή μάλλον έρχεται με την ECM το 1969, η οποία κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει μέχρι σήμερα να δίνει τον τόνο ακολουθούμενη ή και ακολουθώντας ανά περίπτωση τα διάφορα μικρά, ανεξάρτητα label που δραστηριοποιούνται κυρίως στην από δω πλευρά του Ατλαντικού με σαφείς αισθητικές επιρροές από το free improve, την ευρωπαϊκή φολκ και τη σύγχρονη κλασική που έχει κάνει βουτιά στον μεταμοντερνισμό με τα μπούνια.
Η οριοθέτηση της μοντέρνας τζαζ εκεί γύρω στο 1975 με την σταδιακή εξάντληση της όποιας δημιουργικής καινοτομίας μπόρεσε να εισάγει στο είδος το φιούζον, φαίνεται καθόλα λογική.
Ένα ενδιαφέρον έχει το ερώτημα του πότε ξεκινά η εποχή της σύγχρονης τζαζ σαν ζωντανό είδος με τα δικά του αισθητικά κριτήρια και ανεξάρτητα από τις κατά καιρούς αναβιώσεις των παλαιότερων στυλ. Στα δικά μου μάτια (ή αυτιά καλύτερα) αυτή μάλλον έρχεται με την ECM το 1969, η οποία κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει μέχρι σήμερα να δίνει τον τόνο ακολουθούμενη ή και ακολουθώντας ανά περίπτωση τα διάφορα μικρά, ανεξάρτητα label που δραστηριοποιούνται κυρίως στην από δω πλευρά του Ατλαντικού με σαφείς αισθητικές επιρροές από το free improve, την ευρωπαϊκή φολκ και τη σύγχρονη κλασική που έχει κάνει βουτιά στον μεταμοντερνισμό με τα μπούνια.
Η δημοφιλία της τζαζ είναι πολύ χαμηλή σήμερα και συνήθως για το πλατύ κοινό είναι η μουσική των ανελκυστήρων ή ταυτίζεται με την αδιάφορη υπόκρουση σε κάποια μπαρ και εστιατόρια. Σίγουρα δεν τυγχάνει ευρύτερης ( ; ) αναγνώρισης και αποδοχής, και αν χρειαστεί να το αναλύσουμε, θα αναγκαστούμε να αναμοχλεύσουμε δυσάρεστα πράγματα που τις μέρες αυτές δεν θα το θέλαμε, αφού υπάρχουν ήδη αρκετά που μας ταλανίζουν.
Η ECM –«ο πιο όμορφος ήχος μετά τη σιωπή»– υπήρξε πάντα μια επιλογή για εκλεκτικά τζαζ ακούσματα, ομοίως και για το σήμερα, αφού από τη στιγμή που ιδρύθηκε στο Μόναχο το 1969 εγκολπώνει ευρεία γκάμα από τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα των εποχών που διέτρεξε ως εταιρεία και συνεχίζει (ευτυχώς) στις ίδιες ιδρυτικές αρχές της. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι κυκλοφορίες της σηματοδοτούν διαρκώς την εξέλιξη της τζαζ διαχρονικά αλλά η αισθητική της (πάντοτε δίνω μεγάλη σημασία σ' αυτό), η φόρμα αλλά και το περιεχόμενο των δίσκων της, αν και πολυποίκιλο και δύσκολα εντάξιμο και κατατάξιμο (πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά), υποδηλώνουν τις τάσεις της κάθε εποχής και τις πιθανές νέες ενσαρκώσεις και μετουσιώσεις των γονιμοποιημένων επιρροών στο μουσικό της 'ρεπερτόριο'.
Ο φίλος Black Jack το λέει πολύ ωραία, για τις ανεξάρτητες ετικέτες, που όντας σε ένα δημιουργικό οργασμό (θέλω να πιστεύω) αναζητούν, αν όχι για τη νέα ταυτότητα της μουσικής (δύσκολο, ίσως και απραγματοποίητο) αλλά για τις νέες εκκολαπτόμενες προτάσεις που τίθενται σε 'επώαση' για την ανάδειξη της πιθανής αξίας τους. Σίγουρα ενδιαφέροντα πράγματα, για να 'χουμε να λέμε και προπάντων να ακούμε!
Σ' ευχαριστώ για τα καλά λόγια –ξέρω ότι είσαι από τους λίγους που μπαίνουν στο κόπο να διαβάσουν μεγάλα αφιερώματα–, αλλά κυρίως για τα σχόλια.
Γιώργος Κουν.
Supreme Member
Αδελφέ Γρηγόριε,
υποκλίνομαι για ακόμη μία φορά στη διάθεσή σου για προσφορά και μοίρασμα στην κοινότητα!
Έχοντας γνώση του πολύ πυκνού και φορές επίπονου προσωπικού σου προγράμματος, οι ευχαριστίες και τα συγχαρητήρια μου οφείλουν να είναι διπλά!
Αυτό το πόνημα που παρουσίασες, πρέπει να πήρε πάρα πολύ χρόνο για να ετοιμαστεί.
Επιπρόσθετα, η ιστορική αναδρομή σου στις απαρχές της τζαζ, στη δημιουργία των διάφορων ρευμάτων, το πλήθος των πληροφοριών για μουσικούς και συντελεστές, οι εκπληκτικές φωτογραφίες, οι αναλυτικές παρουσιάσεις των προτεινόμενων δίσκων και η ανάλυσή τους, η τεκμηρίωση για τα κριτήρια επιλογής τους και τέλος η καλαίσθητη με όρους τυπογραφίας αποτύπωση, θα μπορούσε κάλλιστα -όπως πολλές φορές έχουμε πει- να είναι ένα αυτόνομο "βιβλιαράκι".
Για να γράψω και ως ακροατής, γνωρίζεις απο πρώτο χέρι την προσπάθεια μου των τελευταίων χρόνων, να εμβαθύνω περισσότερο σε αυτό το είδος της μουσικής, και τον εμπλουτισμό με βινύλια, της ως τότε, συλλογής μου απο cds.
Είναι ένα υπέροχο ταξίδι, με τις απαραίτητες περιπέτειές του, που ανταμείβει απλόχερα εφόσον "σπάσεις" τους κώδικες. Υπάρχουν φυσικά πεδία που δεν έχω καταφέρει να προσεγγίσω και δεν ξέρω αν ποτέ το καταφέρω, όμως αυτό δεν είναι και αυτοσκοπός.
Μετά απο πολύ καιρό (τόσο όσο ποτέ άλλοτε) πολλών- πολλών ακροάσεων (και "προακροάσεων") των διαφόρων ρευμάτων της τζαζ της περιόδου κυρίως '55-'70 έχω διαμορφώσει σε κάποιο βαθμό ένα προσωπικό κριτήριο για το τί βρίσκω σημαντικό σε αυτήν τη μουσική, ακόμα και άν αυτός ο δίσκος δεν θα ήταν η πρώτη επιλογή μου, αν είχα να διαλέξω μόνο έναν.
Στο πλαίσιο αυτό θα επικροτήσω ασμένως τις επιλογές της παρουσίασης σου για τη πολλαπλή σημαντικότητα των δίσκων που προτείνεις και δεν θα μπώ στον πειρασμό να αντιπροτείνω έργα ισοϋψούς τουλάχιστον αξίας με τα προτεινόμενα, απο τον ίδιο καλλιτέχνη, πόσο μάλλον με επιπρόσθετα , άλλων καλλιτεχνών, που θα ανέβαζαν τον αριθμό των βασικών προτάσεων κατα πολύ.
Αλλά αυτή είναι μια πικρή - γλυκειά αλήθεια για όσους αποφασίσουν να έχουν μια "βασική, πλουραλιστική των ρευμάτων, δισκοθήκη της τζαζ": Είκοσι δίσκοι-έργα, δεν φτάνουν για απολύτως βασικοί, όπως και να γίνει, έτσι δεν είναι;
Και ευτυχώς δηλαδή, για να υπάρχει πάντα το σαράκι της αναζήτησης ενός ακόμη "βασικού!
υποκλίνομαι για ακόμη μία φορά στη διάθεσή σου για προσφορά και μοίρασμα στην κοινότητα!
Έχοντας γνώση του πολύ πυκνού και φορές επίπονου προσωπικού σου προγράμματος, οι ευχαριστίες και τα συγχαρητήρια μου οφείλουν να είναι διπλά!
Αυτό το πόνημα που παρουσίασες, πρέπει να πήρε πάρα πολύ χρόνο για να ετοιμαστεί.
Επιπρόσθετα, η ιστορική αναδρομή σου στις απαρχές της τζαζ, στη δημιουργία των διάφορων ρευμάτων, το πλήθος των πληροφοριών για μουσικούς και συντελεστές, οι εκπληκτικές φωτογραφίες, οι αναλυτικές παρουσιάσεις των προτεινόμενων δίσκων και η ανάλυσή τους, η τεκμηρίωση για τα κριτήρια επιλογής τους και τέλος η καλαίσθητη με όρους τυπογραφίας αποτύπωση, θα μπορούσε κάλλιστα -όπως πολλές φορές έχουμε πει- να είναι ένα αυτόνομο "βιβλιαράκι".
Για να γράψω και ως ακροατής, γνωρίζεις απο πρώτο χέρι την προσπάθεια μου των τελευταίων χρόνων, να εμβαθύνω περισσότερο σε αυτό το είδος της μουσικής, και τον εμπλουτισμό με βινύλια, της ως τότε, συλλογής μου απο cds.
Είναι ένα υπέροχο ταξίδι, με τις απαραίτητες περιπέτειές του, που ανταμείβει απλόχερα εφόσον "σπάσεις" τους κώδικες. Υπάρχουν φυσικά πεδία που δεν έχω καταφέρει να προσεγγίσω και δεν ξέρω αν ποτέ το καταφέρω, όμως αυτό δεν είναι και αυτοσκοπός.
Μετά απο πολύ καιρό (τόσο όσο ποτέ άλλοτε) πολλών- πολλών ακροάσεων (και "προακροάσεων") των διαφόρων ρευμάτων της τζαζ της περιόδου κυρίως '55-'70 έχω διαμορφώσει σε κάποιο βαθμό ένα προσωπικό κριτήριο για το τί βρίσκω σημαντικό σε αυτήν τη μουσική, ακόμα και άν αυτός ο δίσκος δεν θα ήταν η πρώτη επιλογή μου, αν είχα να διαλέξω μόνο έναν.
Στο πλαίσιο αυτό θα επικροτήσω ασμένως τις επιλογές της παρουσίασης σου για τη πολλαπλή σημαντικότητα των δίσκων που προτείνεις και δεν θα μπώ στον πειρασμό να αντιπροτείνω έργα ισοϋψούς τουλάχιστον αξίας με τα προτεινόμενα, απο τον ίδιο καλλιτέχνη, πόσο μάλλον με επιπρόσθετα , άλλων καλλιτεχνών, που θα ανέβαζαν τον αριθμό των βασικών προτάσεων κατα πολύ.
Αλλά αυτή είναι μια πικρή - γλυκειά αλήθεια για όσους αποφασίσουν να έχουν μια "βασική, πλουραλιστική των ρευμάτων, δισκοθήκη της τζαζ": Είκοσι δίσκοι-έργα, δεν φτάνουν για απολύτως βασικοί, όπως και να γίνει, έτσι δεν είναι;
Και ευτυχώς δηλαδή, για να υπάρχει πάντα το σαράκι της αναζήτησης ενός ακόμη "βασικού!
Τι καλύτερο μια χαλαρή μέρα σαν τη σημερινή να πίνεις καφέ και να διαβάζεις το αφιέρωμα-ποταμό του Γρηγόρη.
Χώρια που έβαλα και άκουσα μερικά από τα παρουσιαζόμενα έτσι για update (sic).
Όπως καταλαβαίνεις εμπνέεις αδερφέ.
Η δισκογραφία που προτείνεις είναι επαρκέστατη για να συλλάβουμε τη τζαζ τόσο ως μουσικό είδος όσο και ως αισθητικό,καλλιτεχνικό αλλά και....πολιτικό,ακόμη,ρεύμα.
Το τελευταίο μπορεί να ξενίσει,αλλά-για παράδειγμα-η Βlue Note του Alfred Lion υπήρξε στην ουσία,μια κολλεκτίβα μουσικών που ξημεροβραδιάζονταν στο στουντιο του Van Gelder,προβάροντας και ηχογραφώντας και μεταξύ αυτών συζητούσαν όλα τα γεγονότα που συνέβαιναν στη Μαύρη Αμερική την εποχή εκείνη.Αυτά αποτυπώθηκαν στα αυλάκια.
Και βέβαια απέραντο σεβασμό σε ανθρώπους σαν τον προαναφερόμενο,σαν τον Norman Granz της Verve , τον Bob Thiele , τον Creed Taylor ανθρώπους της "βιομηχανίας" που λάτρεψαν πάνω απ'όλα τη μουσική αυτή και έδωσαν την ελευθερία στους μουσικούς να δημιουργήσουν.
Υ.Γ. Όχι ότι έχει μεγάλη σημασία.αλλά έτσι για το πικάντικο της υπόθεσης,υπάρχει η άποψη-ιδίως στην Αμερική-ότι το Something Else είναι στην ουσία δίσκος του Miles Davis απλά δεν βγήκε με το δικό του όνομα γιατί είχε συμβόλαιο με άλλη εταιρία.
Χώρια που έβαλα και άκουσα μερικά από τα παρουσιαζόμενα έτσι για update (sic).
Όπως καταλαβαίνεις εμπνέεις αδερφέ.
Η δισκογραφία που προτείνεις είναι επαρκέστατη για να συλλάβουμε τη τζαζ τόσο ως μουσικό είδος όσο και ως αισθητικό,καλλιτεχνικό αλλά και....πολιτικό,ακόμη,ρεύμα.
Το τελευταίο μπορεί να ξενίσει,αλλά-για παράδειγμα-η Βlue Note του Alfred Lion υπήρξε στην ουσία,μια κολλεκτίβα μουσικών που ξημεροβραδιάζονταν στο στουντιο του Van Gelder,προβάροντας και ηχογραφώντας και μεταξύ αυτών συζητούσαν όλα τα γεγονότα που συνέβαιναν στη Μαύρη Αμερική την εποχή εκείνη.Αυτά αποτυπώθηκαν στα αυλάκια.
Και βέβαια απέραντο σεβασμό σε ανθρώπους σαν τον προαναφερόμενο,σαν τον Norman Granz της Verve , τον Bob Thiele , τον Creed Taylor ανθρώπους της "βιομηχανίας" που λάτρεψαν πάνω απ'όλα τη μουσική αυτή και έδωσαν την ελευθερία στους μουσικούς να δημιουργήσουν.
Υ.Γ. Όχι ότι έχει μεγάλη σημασία.αλλά έτσι για το πικάντικο της υπόθεσης,υπάρχει η άποψη-ιδίως στην Αμερική-ότι το Something Else είναι στην ουσία δίσκος του Miles Davis απλά δεν βγήκε με το δικό του όνομα γιατί είχε συμβόλαιο με άλλη εταιρία.
Last edited:
Καλή Χρονιά σε όλους τους φίλους του Φόρουμ και ειδικότερα σε αυτούς της μουσικής κατηγορίας!
Με τι άραγε, η μάλλον με ποιό άρθρο στα περιοδικά που έχουμε διαβάσει, μπορεί να συγκριθεί αυτό το πόνημα; Πραγματικά δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια για να εκφράσω τον θαυμασμό μου για ένα γραπτό (sic) τόσο καλά επεξεργασμένο, που 'χει μέσα του όλο το μεράκι του συγγραφέα του, ο οποίος μας αφιερώνει τον πολυτιμώτατο χρόνο του, κάνοντάς μας να κοκκινίζουμε με την αναγνώριση της οκνηρίας μας. Το ευχαριστώ ζυγίζει ελάχιστα ως ανταπόδωση γι' αυτά που πήραμε, αλλά θα το πώ Χ 10!!!
Πολλά πράγματα θα είχαν πάρει διαφορετική κατεύθυνση, αν αυτό το υπέροχο κείμενο υπήρχε στις αρχές του '90 - τότε δηλαδή που ανακάλυπτα την Jazz - γιατί βάδιζα στα τυφλά, χωρίς κάποιον μέντορα και βαθύ γνώστη αυτής της «διαφορετικής» μουσικής, που τόσο καλό έκανε στον συναισθηματικό μου κόσμο και άλλο τόσο κακό στην τσέπη μου. Αυτό που κοινωνίσαμε μέσα από το αφιέρωμα, δεν είναι μόνο η γνώση - λίγο έως πολύ, αυτοί που αγαπούν την jazz την έχουν - αλλα το πίσμα και η διάθεση να μας επιβεβαιώσεις, να μας πείσεις ίσως, πως αυτή η μουσική αξίζει πολλά περισσότερα από ό,τι ίσως νομίζαμε.
Μια τέτοια εργασία, δεν πρέπει να χαθεί στον διαδικτυακό ωκεανό ή στο περιρισμένο κοινό του AV Club. Είμαι της γνώμης πως πρέπει να εκδοθεί - με μερικές ακόμα συμπληρωματικές δισκογραφικές επιλογές - ώστε να κοσμεί τις βιβλιοθήκες μας. Έχω κάποιον γνωστό τυπογράφο που μπορεί να βοηθήσει, αλλά ας δεχτούμε και κάθε άλλη πρόταση από φίλους που πιστεύουν το ίδιο και θέλουν αυτό το αριστούγημα σε βιβλίο, πολύχρωμο και γεμάτο νότες σε τονικότητα Blue.
Ευχαριστούμε φίλε!
Με τι άραγε, η μάλλον με ποιό άρθρο στα περιοδικά που έχουμε διαβάσει, μπορεί να συγκριθεί αυτό το πόνημα; Πραγματικά δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια για να εκφράσω τον θαυμασμό μου για ένα γραπτό (sic) τόσο καλά επεξεργασμένο, που 'χει μέσα του όλο το μεράκι του συγγραφέα του, ο οποίος μας αφιερώνει τον πολυτιμώτατο χρόνο του, κάνοντάς μας να κοκκινίζουμε με την αναγνώριση της οκνηρίας μας. Το ευχαριστώ ζυγίζει ελάχιστα ως ανταπόδωση γι' αυτά που πήραμε, αλλά θα το πώ Χ 10!!!
Πολλά πράγματα θα είχαν πάρει διαφορετική κατεύθυνση, αν αυτό το υπέροχο κείμενο υπήρχε στις αρχές του '90 - τότε δηλαδή που ανακάλυπτα την Jazz - γιατί βάδιζα στα τυφλά, χωρίς κάποιον μέντορα και βαθύ γνώστη αυτής της «διαφορετικής» μουσικής, που τόσο καλό έκανε στον συναισθηματικό μου κόσμο και άλλο τόσο κακό στην τσέπη μου. Αυτό που κοινωνίσαμε μέσα από το αφιέρωμα, δεν είναι μόνο η γνώση - λίγο έως πολύ, αυτοί που αγαπούν την jazz την έχουν - αλλα το πίσμα και η διάθεση να μας επιβεβαιώσεις, να μας πείσεις ίσως, πως αυτή η μουσική αξίζει πολλά περισσότερα από ό,τι ίσως νομίζαμε.
Μια τέτοια εργασία, δεν πρέπει να χαθεί στον διαδικτυακό ωκεανό ή στο περιρισμένο κοινό του AV Club. Είμαι της γνώμης πως πρέπει να εκδοθεί - με μερικές ακόμα συμπληρωματικές δισκογραφικές επιλογές - ώστε να κοσμεί τις βιβλιοθήκες μας. Έχω κάποιον γνωστό τυπογράφο που μπορεί να βοηθήσει, αλλά ας δεχτούμε και κάθε άλλη πρόταση από φίλους που πιστεύουν το ίδιο και θέλουν αυτό το αριστούγημα σε βιβλίο, πολύχρωμο και γεμάτο νότες σε τονικότητα Blue.
Ευχαριστούμε φίλε!
Επίσης κοίτα στο κανάλι μου μια παρουσίαση από 25 blues δίσκους που μπορεί να σε νδιαφέρουν.Σικάγο Μπλουζ [+28 άλμπουμ]
avclub.gr
Συγχαρητήρια Γρήγορη για την εξαιρετική παρουσίαση η οποία χρειάστηκε κόπο και χρόνο για να ανέβει εδώ και αποτελεί συνέχεια των άλλων ανάλογης αξίας παρουσιάσεων σου. Ήταν και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναψηλαφησω αγαπημένους δίσκους που κάποιους είχα καιρό να ακούσω από ένα είδος που όπως έγραψε και ο Πάνος είναι ένα καλλιτεχνικό, αισθητικό και πολιτικό ρεύμα, το τελευταίο ιδίως για δίσκους από το '65 έως το '75 περίπου.
Πιθανότατα κάπου εκεί, όπως το οριοθετησαν καί οι προ-γραψαντες από εμένα αρχίζει η νέα εποχή της τζαζ.
Χίλια ευχαριστώ και πάλι για το υπέροχο πόνημα σου.
Πιθανότατα κάπου εκεί, όπως το οριοθετησαν καί οι προ-γραψαντες από εμένα αρχίζει η νέα εποχή της τζαζ.
Χίλια ευχαριστώ και πάλι για το υπέροχο πόνημα σου.
Ένα ευχαριστώ από καρδιάς στους συνήθεις υπόπτους, Γιώργο, Πάνους και Νότη για τα επαινετικά τους λόγια και την ενθάρρυνση της προσπάθειας. Τίποτε καλύτερο, τουλάχιστον για μένα, από τις κουβέντες αγαπημένων φίλων, που από μόνες τους αρκούν για τη συντήρηση αυτής της ξεχωριστής διαδικτυακής γωνιά μας. Εγώ εύχομαι η κατάσταση αυτή, με όλα τα παράπλευρα συνεπακόλουθά της (γνωρίζουμε ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό), να διατηρηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί τα χρόνια φεύγουν ανεπιστρεπτί και, αυτό που μένει είναι αυτές οι μοναδικές στιγμές, της επικοινωνίας και της συναδέλφωσης.