Η Σφαγή του Μελιγαλά

[tolisspi]

Πολύ εθνικό διχασμό βλέπω και δεν κάνει!
Όλοι θα βαδίσουμε μαζί χεράκι - χεράκι: Δεξιοί - Αριστεροί, βιομήχανοι - εργάτες, Golden Boys και γενιά των 500 ευρώ (τα 700 πλέον είναι μεσαία τάξη) για "την διάσωσιν του έθνους".

Μπα δεν παιζει... ο ενας θελει να βγαλει το ματι του αλλου και φυσικα...εξουσια...

 

[underdog]

Το τοπικ έχει ψιλοξεφυγει απο την σφαγή του Μελιγαλά πάντως σε γενικά θέματα απο εμφύλιο εώς Μέρκελ.

 

[Kosh]

Πάλι καλά να λέμε...
Ο άλλος ο ξανθομπάμπουρας μισούσε Μουσουλμάνους και σκότωσε Νορβηγούς.
Φανταστείτε τους δικούς μας προδότες - κουκουλοφόρους στη κατοχή που μισούσαν Έλληνες να καθάριζαν Γερμανούς, τι τουρισμό θα είχαμε σήμερα..!!

Υπαρχουν παντα οι Ιαπωνες

 

[MOUKIOUROUFIS KOSTAS]

Το τοπικ έχει ψιλοξεφυγει απο την σφαγή του Μελιγαλά πάντως σε γενικά θέματα απο εμφύλιο εώς Μέρκελ.

Καθόλου δεν έχει ξεφύγει το τόπικ. Όταν μιλάμε για Μελιγαλά χωράνε άπαντα τα φασισταριά....... τωρινά και παλιά , με κουκούλες, σακκούλες, φερετζέδες, οτιδήποτε.. σαν τα τραβέλια ένα πράμα.

 

[by proxy]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Σφαγή του Μελιγαλά

Ελεύθερο φόρουμ είμαστε .

Αναρωτιέμαι αν εκείνος ο καημένος ο Θ. έχει την ίδια άποψη:chinscratch:

 

[Tzimisce]

Γεγονός είναι αυτό... και ο πατέρας μου είχε φάκελο μόνο και μόνο επειδή ο πατέρας του είχε φάκελο (τον οποίο δεν ξέρω καν πώς απέκτησε, προφανώς δεν ήταν και τόσο δύσκολο να αποκτήσεις).

Ο δικός μου είχε φάκελο επειδή επί Χούντας επειδή όταν οι ίδιοι αποφάσισαν να ανοίξουν εμπορικές σχέσεις με την Κίνα, κάποιος κάρφωσε ότι τον είδε έξω από την Κινέζικη πρεσβεία...

Βέβαια και το επίθετο που έχω δεν βοηθάει... Ούτε η καταγωγή...

 

[send]

Ο δικός μου είχε φάκελο επειδή επί Χούντας επειδή όταν οι ίδιοι αποφάσισαν να ανοίξουν εμπορικές σχέσεις με την Κίνα, κάποιος κάρφωσε ότι τον είδε έξω από την Κινέζικη πρεσβεία...

Βέβαια και το επίθετο που έχω δεν βοηθάει... Ούτε η καταγωγή...

Ποια χούντα εγώ μιλάω για το συντεταγμένο, και καλά, κράτος πιο πριν. Βέβαια τους δικαιολογώ εν μέρει, καθώς τότε δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί το DNA και ο ρόλος του, οπότε οφόσον δεν ανταποδεικνυόταν μπορεί να πίστευαν ότι η ιδεολογία μεταδίδεται κληρονομικώς.

 

[karavan]

μας ενώνει η πλ. Συντάγματος...

Και ο Φουκουγιάμα!!! :ADFADF1::ADFADF1::ADFADF1:

 

[Photis]

Ο δικός μου είχε φάκελο επειδή επί Χούντας επειδή όταν οι ίδιοι αποφάσισαν να ανοίξουν εμπορικές σχέσεις με την Κίνα, κάποιος κάρφωσε ότι τον είδε έξω από την Κινέζικη πρεσβεία...

Βέβαια και το επίθετο που έχω δεν βοηθάει... Ούτε η καταγωγή...

Εσείς είχατε ανοίξει εμπορικές σχέσεις με το κουμουνιστικό μπλοκ προσβλέποντας στο κέρδος. Ο δικός μου που είχε φάκελο στην ασφάλεια επειδή αγόραζε δίσκους της Μελόντια, τι να πει; Και να πω ότι μας μείνανε τουλάχιστον οι δίσκοι; Τους χάσαμε κι αυτούς του 74 στην εισβολή...

 

[VaSiLiS-T]

Η ματωμένη κληρονομιά του Εμφυλίου

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό...
έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος
Μίλτος Σαχτούρης

''Πού 'ναι η μάνα σου μωρή;'' ερώτηση που στάζει φαρμάκι και προσβολή, ερώτηση-απειλή πάνω απ' το κεφάλι ενός τετράχρονου παιδιού που παραδέρνει μέσα στη δίνη του Εμφυλίου, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί όλοι εκτονώνουν επάνω του τα σκοτάδια της ψυχής τους - αυτό το παιδί είναι η συγγραφέας του βιβλίου, η Δήμητρα Πέτρουλα: γεννημένη σ' ένα χωριό της ορεινής Μάνης από οικογένεια Ελασιτών η οποία δολοφονήθηκε σχεδόν στο σύνολό της από τους Χίτες που δρούσαν τότε ανεξέλεγκτοι στην ελληνική επαρχία, επιβίωσε δια πυρός και σιδήρου και έζησε για να διηγηθεί τα πάθη μιας γενιάς που πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στην Ιστορία.

Η αφήγησή της ξεκινά με την σοκαριστική περιγραφή της εν ψυχρώ δολοφονίας μπροστά στα μάτια της, το Γενάρη του '46, της οικογένειάς της: μάνα, αδέρφια, θείοι και ξαδέρφια, ακόμα και ο σκύλος του σπιτιού πυροβολούνται, βασανίζονται, ξεκοιλιάζονται από τους Χίτες για να εκδικηθούν τον αντάρτη πατέρα της Δήμητρας, τον Σωτήρη Πέτρουλα. Όσοι από το σόι γλύτωσαν τη σφαγή πήραν τα βουνά, αφήνοντας τη μικρή να περιπλανιέται για μέρες ανάμεσα στα πτώματα και να κοιμάται αγκαλιά με το νεκρό της σκύλο. Όταν τελικά την περιμαζεύει μια θεία της από άλλο χωριό, το μόνο που έχει να της προσφέρει είναι ξύλο, προσβολές, κατάρες, περιφρόνηση - και ξοπίσω οι Χίτες να συνεχίζουν το αιματηρό τους έργο δολοφονώντας γυναικόπαιδα. Το κυνηγητό συνεχίζεται χρόνια ολόκληρα: από σπίτι σε σπίτι, από το χωριό στον Πειραιά, οικογένειες διαλυμένες και παιδιά ορφανά τρέχουν σαν τα αγρίμια να σώσουν τις ζωές τους, με την ελπίδα ότι ανάμεσα στα κτήνη θα υπάρξει ένα λιγότερο κτήνος να τους δείξει έλεος....

Έχοντας διαβάσει αρχικά το βιβλίο στα σχολικά μου χρόνια και διαβάζοντάς το ξανά στην επανέκδοσή του το 2008 από τον Κέδρο -η οποία ήδη έφτασε τα 40.000 αντίτυπα σε πωλήσεις-, διαπίστωσα ότι η συγκίνηση που γεννά το κείμενο παραμένει είκοσι χρόνια μετά ίδια σε ένταση και σε βάθος, ενώ η δύναμη της χειμαρρώδους, σχεδόν ξέπνοης από σελίδα σε σελίδα αφήγησης, που γίνεται στην ντοπιολαλιά της Μάνης, σε τίποτα δεν μειώθηκε ούτε επηρεάστηκε από την αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών και των λογοτεχνικών προτιμήσεων του αναγνωστικού κοινού. Κι αυτό γιατί η Δήμητρα Πέτρουλα δεν έγραψε λογοτεχνία, ξεκλείδωσε την ψυχή της κι έβγαλε στο χαρτί το ξέσπασμα, το παράπονο, το κλάμα που αναγκάστηκε σ' όλη την τραυματική παιδική της ηλικία να το κρατάει κρυφό από φόβο αλλά και από πείσμα, γιατί δεν ήθελε οι διώκτες της να την δουν να λυγίζει.

Το κείμενο έχει τη συναισθηματική φόρτιση της προσωπικής μαρτυρίας, αλλά και τη βαρύτητα του ιστορικού ντοκουμέντου, αφού όλα τα γεγονότα και τα πρόσωπα που μνημονεύονται είναι υπαρκτά, ενώ ο κατάλογος των 42 νεκρών μελών της οικογένειας Πέτρουλα στο τέλος του βιβλίου δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης των όσων η συγγραφέας περιγράφει. Εκείνο όμως που εκπλήσσει θετικά τον αναγνώστη είναι ότι, μέσα απ' όλο αυτό το αίμα και τα βάσανα, η οπτική του βιβλίου είναι τελικά θετική και αισιόδοξη: δεν υπάρχει μίσος ούτε διάθεση εκδίκησης, μόνο ανάγκη για δικαίωση της μνήμης των νεκρών και ελπίδα ότι κανένα παιδί στο μέλλον δεν θ' αναγκαστεί να βιώσει την ίδια φρίκη. Ίσως γιατί η Δήμητρα Πέτρουλα κράτησε για πάντα στο μυαλό της τα λόγια του πατέρα της: ''δεν θέλουν σκότωμα οι άνθρωποι, θέλουνε φτιάξιμο''.


Αγγέλα Γαβρίλη

Συγγραφέας Δήμητρα Σωτήρη Πέτρουλα
Εκδοτικός Οίκος ΚΕΔΡΟΣ






διαβάστε το

 

[Emilot]

Η ματωμένη κληρονομιά του Εμφυλίου

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό...
έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος
Μίλτος Σαχτούρης

''Πού 'ναι η μάνα σου μωρή;'' ερώτηση που στάζει φαρμάκι και προσβολή, ερώτηση-απειλή πάνω απ' το κεφάλι ενός τετράχρονου παιδιού που παραδέρνει μέσα στη δίνη του Εμφυλίου, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί όλοι εκτονώνουν επάνω του τα σκοτάδια της ψυχής τους - αυτό το παιδί είναι η συγγραφέας του βιβλίου, η Δήμητρα Πέτρουλα: γεννημένη σ' ένα χωριό της ορεινής Μάνης από οικογένεια Ελασιτών η οποία δολοφονήθηκε σχεδόν στο σύνολό της από τους Χίτες που δρούσαν τότε ανεξέλεγκτοι στην ελληνική επαρχία, επιβίωσε δια πυρός και σιδήρου και έζησε για να διηγηθεί τα πάθη μιας γενιάς που πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στην Ιστορία.

Η αφήγησή της ξεκινά με την σοκαριστική περιγραφή της εν ψυχρώ δολοφονίας μπροστά στα μάτια της, το Γενάρη του '46, της οικογένειάς της: μάνα, αδέρφια, θείοι και ξαδέρφια, ακόμα και ο σκύλος του σπιτιού πυροβολούνται, βασανίζονται, ξεκοιλιάζονται από τους Χίτες για να εκδικηθούν τον αντάρτη πατέρα της Δήμητρας, τον Σωτήρη Πέτρουλα. Όσοι από το σόι γλύτωσαν τη σφαγή πήραν τα βουνά, αφήνοντας τη μικρή να περιπλανιέται για μέρες ανάμεσα στα πτώματα και να κοιμάται αγκαλιά με το νεκρό της σκύλο. Όταν τελικά την περιμαζεύει μια θεία της από άλλο χωριό, το μόνο που έχει να της προσφέρει είναι ξύλο, προσβολές, κατάρες, περιφρόνηση - και ξοπίσω οι Χίτες να συνεχίζουν το αιματηρό τους έργο δολοφονώντας γυναικόπαιδα. Το κυνηγητό συνεχίζεται χρόνια ολόκληρα: από σπίτι σε σπίτι, από το χωριό στον Πειραιά, οικογένειες διαλυμένες και παιδιά ορφανά τρέχουν σαν τα αγρίμια να σώσουν τις ζωές τους, με την ελπίδα ότι ανάμεσα στα κτήνη θα υπάρξει ένα λιγότερο κτήνος να τους δείξει έλεος....

Έχοντας διαβάσει αρχικά το βιβλίο στα σχολικά μου χρόνια και διαβάζοντάς το ξανά στην επανέκδοσή του το 2008 από τον Κέδρο -η οποία ήδη έφτασε τα 40.000 αντίτυπα σε πωλήσεις-, διαπίστωσα ότι η συγκίνηση που γεννά το κείμενο παραμένει είκοσι χρόνια μετά ίδια σε ένταση και σε βάθος, ενώ η δύναμη της χειμαρρώδους, σχεδόν ξέπνοης από σελίδα σε σελίδα αφήγησης, που γίνεται στην ντοπιολαλιά της Μάνης, σε τίποτα δεν μειώθηκε ούτε επηρεάστηκε από την αλλαγή των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών και των λογοτεχνικών προτιμήσεων του αναγνωστικού κοινού. Κι αυτό γιατί η Δήμητρα Πέτρουλα δεν έγραψε λογοτεχνία, ξεκλείδωσε την ψυχή της κι έβγαλε στο χαρτί το ξέσπασμα, το παράπονο, το κλάμα που αναγκάστηκε σ' όλη την τραυματική παιδική της ηλικία να το κρατάει κρυφό από φόβο αλλά και από πείσμα, γιατί δεν ήθελε οι διώκτες της να την δουν να λυγίζει.

Το κείμενο έχει τη συναισθηματική φόρτιση της προσωπικής μαρτυρίας, αλλά και τη βαρύτητα του ιστορικού ντοκουμέντου, αφού όλα τα γεγονότα και τα πρόσωπα που μνημονεύονται είναι υπαρκτά, ενώ ο κατάλογος των 42 νεκρών μελών της οικογένειας Πέτρουλα στο τέλος του βιβλίου δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης των όσων η συγγραφέας περιγράφει. Εκείνο όμως που εκπλήσσει θετικά τον αναγνώστη είναι ότι, μέσα απ' όλο αυτό το αίμα και τα βάσανα, η οπτική του βιβλίου είναι τελικά θετική και αισιόδοξη: δεν υπάρχει μίσος ούτε διάθεση εκδίκησης, μόνο ανάγκη για δικαίωση της μνήμης των νεκρών και ελπίδα ότι κανένα παιδί στο μέλλον δεν θ' αναγκαστεί να βιώσει την ίδια φρίκη. Ίσως γιατί η Δήμητρα Πέτρουλα κράτησε για πάντα στο μυαλό της τα λόγια του πατέρα της: ''δεν θέλουν σκότωμα οι άνθρωποι, θέλουνε φτιάξιμο''.


Αγγέλα Γαβρίλη

Συγγραφέας Δήμητρα Σωτήρη Πέτρουλα
Εκδοτικός Οίκος ΚΕΔΡΟΣ



διαβάστε το

Ευχαριστώ Βασίλη.....

 

[nak1nak]

http://www.scribd.com/doc/22335261/ΚΚΕ-και-Μικρασιατική-Καταστροφή

Ράμματα,πολλά ράμματα για τη γούνα σας βλέπω πατριωτάκια,πάρα πολλά...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Ράματα??

Για πές τί νούμερο ειναι?

 

[andre74]

Ήταν ανατριχιαστικό και πραγματικά εκείνη τη στιγμή χάρηκα που τελικά πετσοκόφτηκαν οι εμφυλιοπολεμικοι κομμουνιστές....

πιστεύω πως το "Κομμουνιστοσυμμορίτες" είναι πιο μεστός και δόκιμος όρος, που γίνεται άμεσα αντιληπτός με ευθεία ιστορική συνέχεια και στη νεότερη ιστορία του Έθνους μας.
Αν και τα πρόσκαιρα συναισθήματα ίσως τελικά δεν έχουν μεγάλη αξία, πιθανότατα και οι μετέπειτα Πετσοκομένοι Κομμουνιστοσυμμορίτες να το χάρηκαν με την ψυχή τους, όταν τελικά κατέλαβαν εκείνο το σημείο.

Όσο για τους νεκρούς της περιόδου, ας τους συγχωρήσει ο Θεός!
Τους Ταγματασφαλίτες μετέπειτα γνωστούς ως Εθνικόφρονες εννοείται, καθώς σύμφωνα με τις αρχές του Κόμματος (ένα είναι το κόμμα!), επισήμως οι Κομμουνιστοσυμμορίται δεν αποδέχονται την ύπαρξή Του οπότε δεν έχει νόημα και το συχώριο...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Καλά το άρθρο περι Πηγάδας δεν ξερει τι λεει...

Η δέ περιγραφή του ειναι απο γραφική και πάνω...
Ποιοι ''Ελληνες'' αγωνιστηκαν ,ποια ''προδοσια'' ,οτι νάναι...

Κουβέντα γιά Ταγματα Ασφαλειας,Γερμανοτσολιάδες οι δέ περιγραφές θυμίζουν τις γνωστές περί ''εξορυξεως ματιών'' που ακούγαμε στην ΥΕΝΕΔ..


Αυτός πού τόγραψε πρέπει νά ειναι απο καμιά Ανδόρα ,Μάλτα ή Ν.Φερόες...

Οσο γιά τό ''απόφθεγμα'' τού Λένιν ,μάλλον γιά τού Δαλάϊ Λάμα το κόβω.

 

[FINIX]

Re: Απάντηση: Η Σφαγή του Μελιγαλά

.....Οσο γιά τό ''απόφθεγμα'' τού Λένιν ,μάλλον γιά τού Δαλάϊ Λάμα το κόβω.

 

[Σπύρος Σούρλας]

''Με τι καρδια ρε Μαγγανά στην Καλαμάτα μπήκες
και έσπασες τις φυλακες και έβγαλες τους Χίτες

Γεια σας Ταγματασφαλίτες Xωροφύλακες και Χίτες''..

Και γνωστό ''πατριωτικό άσμα'' που τραγουδούσαν οι Χιτες που τήν γλύτωσαν και υμνούσαν τον αναφερθέντα ''αγωνιστή'' Μαγγανά (plus Καμαρινέας).

 

[superfly]

Οντως ειναι δοκιμος ο ορος κομουνιστοσυμμοριτες.Για τον φασιστα βεβαια και το γερμανοτσολια.Ο οποιος για να πεισει το λαο να πολεμησει τους ομοεθνεις του επρεπε να βρει κατι καλυτερο απο εναν απλο πολιτικο ορο(κομμουνιστης).Ετσι λοιπον τους βαφτισε συμμοριτες που παραπεμπει σε κοινους εγκληματιες.Ο λαος θα τσιμπαγε πιο ευκολα.
Αν και δεν ειμαι σιγουρος οτι την εποχη του Μελιγαλα υπηρχε καν ο ορος αυτος.Εχω την εντυπωση οτι εφευρεθηκε επι εμφυλιου.
Και βεβαια αυτο που πονεσε περισοοτερο απο ολα την αρχουσα ταξη ειναι οτι την εποχη της κατοχης η μεγαλη μαζα του λαου,ανεξαρτητα της τοποθετησης του πολιτικα,αγκαλιασε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.Και αυτο τους πονεσε πολυ.Ακομα τους ποναει.

 

[Emilot]

Σας λυπάμαι ακροδεξιά στοιχεία. Λυπάμαι τα πάντα πάνω σας.....Μα πιο πολύ την αμορφωσιά σας....

Εν μέρει όμως σας συμπονώ, γιατί όταν θα καταλάβετε το λάθος σας, θα "καίγεστε".....

 

[Σπύρος Σούρλας]

Eπισης αυτό που δέν λέγεται ειναι οτι στην περιοχή τής Καλαμάτας στην διάρκεια τής Κατοχής ειχαν καεί πάμπολλα σπιτια απο Γερμανούς και συμμάχους τους και ειχαν σκοτωθεί περί τά 1500 ατομα ως αντιστασιακοί..

Μήπως κατά την διαρκεια της Κατοχής πέρασε καλά ο κόσμος ή ζούσε υπο την απειλή των Ναζί και εν συνεχεια τών Ταγματων Ασφαλειας??

Επισης στον Μελιγαλά έγινε τριήμερη μάχη μέ τους Ταγματασφαλίτες ,που ειχαν συγκεντρωθεί στην περιοχή...Ολα τά μπουμπουκια.

Οταν κέρδισαν την μάχη οι ΕΛΑΣίτες πέραν τών άλλων ξεκαθάρισαν πολλούς απο τούς επιζησαντες Ταγματασφαλιτες..

Λάθος??Μπορεί...Ας πέρναγαν απο δίκη ..Οσο βεβαια περασαν απο δικη οι αλήτες τών Αθηνών που ελευθερωθηκαν απο τον Παπανδρέου τον συνεργάτη τού Σκόμπυ..


Αυτό πού δεν έπρεπε νά γινει ήταν αυτό που συνεβη μετά ,οταν κουβάλησαν απο τον Μελιγαλά 17 άτομα ( μέλη τής υπό κατοχήν διοικησεως τής Καλαμάτας)και τούς εκτέλεσαν στο κέντρο τής Πολης

Θά μπορούσαν να τούς περάσουν απο δικαστήριο αν και απο την άλλη τά θυματα τών Γερμανοτσολιαδων ησαν πολλά..Επειδή τυχαινει να γνωριζω τα ονοματα τών 17 δυό τρείς θάπρεπε νάχουν γλυτώσει...Οι άλλοι ειχαν κάνει οργια...Ομως ο ΕΛΑΣ δεν καταφερε να επιβάλλει την τάξη και στούς 17 ορμησε ενα πλήθος ανθρώπων που ειχαν υποστεί πολλά ..

Ο Μαζάουερ στο βιβλιο του ''Στην Ελλάδα τού Χιτλερ'' επιβεβαιώνει το γεγονός που άλλως τε ειναι πασιγνωστο ..


Ομως λέει και άλλα..

''.Σε άλλα μέρη συγκρούστηκαν με τους αντάρτες πολιορκημένες μονάδες των Ταγμάτων. Στις 10 Σεπτεμβρίου έπεσε η Καλαμάτα και πέντε μέρες αργότερα ο Μελιγαλάς. Οι δυνάμεις των ταγμάτων κατέρρευσαν στον Πύργο ύστερα από διήμερη μάχη. Αναφέρθηκαν γενικευμένες σφαγές δωσιλόγων από τους αντάρτες. Οι αριθμοί διογκώθηκαν αλλά η πραγματικότητα... αποδείχθηκε αρκετά βίαιη. Στο κάτω-κάτω, στην περιοχή της Καλαμάτας είχαν εκτελεστεί κατά την διάρκεια της κατοχής 1500 άτομα και χιλιάδες σπίτια είχαν καεί. Οι ταγματασφαλίτες είχαν πραγματοποιήσει ένα τελευταίο γύρο αντιποίνων λίγες εβδομάδες νωρίτερα και τώρα τα θύματά τους ζητούσαν εκδίκηση. Την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου, ο πρώην νομάρχης Μεσσηνίας και άλλοι εξιωματούχοι μεταφέρονταν με φρουρά του ΕΛΑΣ από τον Μελιγαλά στην Καλαμάτα. Μόλις τους οδήγησαν στην κεντρική πλατεία, πολλοί παρευρισκόμενοι διέσπασαν ξέφρενοι την πολι την πολιτοφυλα´κ του ΕΛΑΣ και μέσα σε δέκα λεπτά ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου μερικούς από τους αιχμαλώτους ενώ τους άλλους τους κρέμασαν στα φανάρια των δρόμων. ''


Ειναι αθώα η Αριστερά σε ολα ??Φυσικά και οχι....Σέ εναν εμφυλιο με τιποτα...Και αυτή διέπραξε αγριότητες..Ομως .....Επι χρόνια Κατοχής αυτοί που την πληρωναν ησαν οι ΕΑΜιτες...Οι ''αλλοι'' ειτε την ειχαν κοπανησει στην Μ.Ανατολή ,ειτε καμωθηκαν ,ειτε συνεργαστηκαν με τους Γερμανούς..

Για τούς τελευταιους κανένα έλεος.Ποτέ αυτοί οι αλήτες δεν σηκωσαν οπλο κατά των Γερμανών,αλλά μονον εναντιον οσων αντιστάθηκαν...

Οσο γιά τά μετά ,οτι δηλαδή τον εμφύλιο τον προκάλεσε η Αριστερά,αρκουν οσα εχει πει ο ιδιος ο Τσώρτσιλ..........................

Στην συνεχεια τάπαμε...Ο Καμαρινέας,τά ΤΕΑ ,ο Μαγγανάς ήσαν αυτοί που κυβέρνησαν την περιοχή...Οσοι αριστεροί και ''συνοδοποροι'' ειχαν απομεινει έφτυσαν αιμα απο αλήτες.