Όταν ανακάλυψα την ταινία και μόνο για τον… τίτλο της κάθισα και την είδα. Τίτλος για γέλια, γέλια δυνατά, για να μην τον γυρίσω στο κλάμα.
Ο μακαρθισμός στα πάνω του το 1951, καθώς επίσης και οι μαύρες λίστες στο Χόλυγουντ που χαντάκωσαν ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους και πάει λέγοντας. Εν μέσω λοιπόν τέτοιας υστερίας έναντι του Κόκκινου Κινδύνου με παιχνίδια κατασκόπων και απ’ όλα τα καλά έπρεπε να βγει και μια ταινία.
Με τα πατατάκια αν χείρας, δεν μπορώ να πω πως απογοητεύτηκα μια και είδα ότι ακριβώς περίμενα. Η ταινία είναι καλογυρισμένη και βασίζεται σε ιστορίες που είχαν δημοσιευθεί νωρίτερα σε εφημερίδα από τον πραγματικό Matt Cvetic, βαλτό του FBI όπου για 9 χρόνια εμφανιζόταν ως μέλος του Κ.Κ για να αποσπά πληροφορίες. Αργότερα νομίζω έγινε και ραδιοφωνικό σόου.
Αι κομουνισταί εμφανίζονται φυσικά ως τέρατα, αδίστακτοι, δολοφόνοι, ρατσιστές και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Πολύ αναμενόμενο και θα τσατιζόμουν αν ήταν αλλιώς τα πράγματα δεδομένων των συνθηκών. Ίσως όμως και από υπερβάλλον ζήλο να το παράκαναν τελικά, αφού καθώς διαβάζω, στη New York Times η κριτική είχε ένα σκεπτικισμό.
Ο καημένος ο Cvetic από την άλλη, τραβούσε μεγάλο ζόρι μια και τον έφτυνε ακόμη και η οικογένειά του που τον νόμιζε για τρομερό μίασμα τόσα χρόνια. Πολύ ευχαριστήθηκα την ηλίθια φιγούρα του έφηβου γιού του. Τι φάτσα ήταν αυτή όταν έμαθε πως ο μπαμπάς του είναι κομουνιστής! Τι απογοήτευση! Ακριβώς όλη η πονεμένη Αμερική ήταν εκεί και εγώ ήθελα να τον χαστουκίσω!
Στο happy ending τελικά ο μπαμπάς καταθέτει στο δικαστήριο και αποκαλύπτει την πραγματική του ταυτότητα, και ο αδελφός και ο γιός του τον αγκαλιάζουν. Ακόμη μια σκηνή που ήθελα να αρχίσω τις φάπες! Όπως αντιλαμβάνεστε πέρασα υπέροχα.
Για να συμπληρώσω της εγκυκλοπαιδικές μου γνώσεις άρχισα και το ελαφρό ψάξιμο μετά…
Ποιος ήτο ο σκηνοθέτης?
Gordon Douglas: 50 χρόνια ταινίες όλων των ειδών. Είναι μάλιστα λέει και ο μοναδικός που σκηνοθέτησε και τον Έλβις αλλά και τον Σινάτρα!
Βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες του Χοντρού-Λιγνού (κάτω δεξιά στα νιάτα του)
Ποιος ήτο ο πρωταγωνιστής?
Frank Lovejoy: Ηθοποιός ραδιοφώνου, κινηματογράφου και τηλεόρασης. Έπαιζε συνήθως δεύτερους ρόλους και έχει εμφανισθεί δίπλα στην Joan Crawford (Goodbye, My Fancy-1951), και τον έχει σκηνοθετήσει και η Ida Lupino* (The Hitch-Hiker -1953).
Action!
*πρωτοπόρος στις γυναίκες του Χόλυγουντ ως κινηματογραφίστριες δηλαδή, εκτός από ηθοποιός που είχε παίξει και με τον Μπόγκαρτ και άλλους. Καθώς φαίνεται η κυρία πρέπει να τα είχε και μεγάλα...
Είναι νουάρ?
Εδώ να παραθέσω αυτούσιο από κάποιο blog:
Despite the far more important political and historical underpinnings, I Was A Communist for the F.B.I. is stylistically a film noir. Matt Cvetic, played by Frank Lovejoy, has much in common with the typical noir anti-hero. He leads a double life that is entirely defined by his alienation from the rest of society. He’s a natural loner, possessing some force of will enabling him to endure extreme hardship and isolation from everyone else — even contempt from those he loves.
Επεράσαμε όμορφα…
Y.Γ.
Το 1949 κυκλοφόρησε και άλλη μια ταινία με αντίστοιχα εμπνευσμένο τίτλο, αλλά σε κάποια στιγμή αλλάξε όνομα σε "The Woman on Pier 13".
