…. Όταν η ζωή φθάνει να ορίζεται ως συρραφή υποχρεώσεων …..
….. όταν ανθρωποποιτοί θεσμοί προσπαθούν να ρυθμίσουν / χαλιναγωγήσουν τα θεμελιώδη ‛’θέλω’’ της φύσης μας ……..
…. Όταν παρακολουθούμε την ίδια μας την ζωή απ’ έξω, σαν σε κινηματογράφο, και φυλάμε τις παρεμβάσεις μόνον για τα επουσιώδη, προσποιούμενοι ότι τα ουσιώδη δεν αγγίζονται, ή αδυνατούμε πια να τα επηρεάσουμε, γιατί δεν βαριέσαι, πάλι στα ίδια θα ‛ρθουμε, ....
…. άσε που χρειάζεται και ο (πρώην σύντροφος / αγαπημένος /εραστής …. και νυν ) συνδιαχειριστής της στυγνής καθημερινότητας, … είναι βαρύ το φορτίο της … μόνο που η διαχείριση της ρουτίνας θα οδηγήσει μία ώρα αρχύτερα στην απαξίωση του άλλου, στο κροσσάρισμα της γνωστής γραμμής αγάπης/ μίσους, στην αποξήρανση και της τελευταίας σταγόνας τρυφερότητος ….
…. όταν αποδεχόμεθα ως φυσιολογική εξέλιξη την σταδιακή αποκτήνωση, την μετάλλαξη σε σαρκίο που αυτό-εντέλλεται την καταβαράθρωση του …..
…. Όταν, όταν όταν ….. έτσι ………
…. καλά που υπάρχει και η τέχνη, στην περίπτωση μας η μουσική, η αγαπημένη μας μουσική, έστω και ένα τραγούδι, που εφόσον οι παράγοντες συγκλίνουν και οι συνθήκες ευδοκιμήσουν, θα επιτρέψει μέσα από απλούς ίσως στίχους, από εύκολη ίσως μελωδία και κύρια μέσα από μία συγκλονιστική ερμηνεία, ….θα επιτρέψει λοιπόν την έλευση έστω και μίας μικρούλας στιγμής διαύγειας, θα πλημμυρίσει τον νου με κάτασπρο αδυσώπητο φως όπου τίποτε δεν μπορεί να κρυφθεί ….. ξαφνικά δεν θα μπορείς να προσποιηθείς ότι κοιτάς απ’ έξω, δυστυχώς είσαι μέσα, καταλαβαίνεις, αισθάνεσαι ….. όχι δικέ μου…. τα δάκρυα δεν είναι λυτρωτικά, ρίξε όσα θέλεις ….. νομίζεις ότι είναι η διέξοδος του καθαρού, άσπιλου, αμόλυντου πόνου….. nope, είναι απλά η συνειδητοποίηση της παγίδας, είναι ο σπαραγμός για τον χαμένο χρόνο …. όχι, όχι αυτόν που πέρασε …. αλλά αυτόν που θα ‛ρθεί …..
