I'm a fool to want you ...

δεν υπονοώ φυσικά ότι διάβασα το Village Voice: όταν πέθανε ο Ελβις, ήμουνα φαντάρος. Τον πένθησα με το δικό μου τρόπο. Ανάμεσα σε αρκουδιάρηδες που άκουγαν 'και μάνα κι αδερφή μου κι αγάπη Εσύ'. ή 'σε παρακαλώ, κατάλαβέ με...'. ή 'σε μια χούφτα καλαμιές αποκοιμήθηκα".
Εγώ, ήμουνα περίπου ...φολκλόρ.
Το κείμενο, υπάρχει ολόκληρο εδώ - και ολόκληρο το βιβλίο είναι ένα σύγχρονο Αριστούργημα: "the greatest writer in the history of America, could write nothing but record reviews".

http://www.amazon.com/Psychotic-Rea...=sr_1_1?s=books&ie=UTF8&qid=1302769997&sr=1-1

Read it and bleed.
 
και ξαναλέω:
να τα χαίρεστε τα παρφουμαρισμένα παλιόσκυλα.
Εμείς, έχουμε τον φορτηγατζή.

elvis-presley.jpg


Ακόμα κι όταν τραγουδάει το 'Marguerita', εγώ θέλω να πάω παραδίπλα και να Τον:award: παίξω.
 
και ξαναλέω:
να τα χαίρεστε τα παρφουμαρισμένα παλιόσκυλα.
Εμείς, έχουμε τον φορτηγατζή.

elvis-presley.jpg


Ακόμα κι όταν τραγουδάει το 'Marguerita', εγώ θέλω να πάω παραδίπλα και να Τον:award: παίξω.

keep the truck driver for yourself.....
We'll stick with the "four guys who just made it big...":ciao:

beatles-video-poster-tshirt-pictures-art-photos-history-lennon-mccartney-harrison-ringo.jpg
 
indeed...Aλλα ηταν και σκουρος...Δεν περναγε στα λευκα ακροατηρια...Βεβαια και ο πρωτος δεν ηταν ακριβως white boy...
Ειχε τσιγγανικο αιμα...
 
...
Απεχθάνομαι τον Elvis.(ίσως γιατί τον αγαπάνε υπερβολικά οι γονείς μου).Το μόνο σημαντικό που νομίζω πως μας έδωσε ήταν η καταστροφή του! Δεν το λέω ειρωνικά!. Πιστεύω πως στο star system οι ταλαντούχοι καταστρέφονται σχετικά γρήγορα!
Όταν αυτό συμβαίνει, ανεξάρτητα από το πόσο συμπαθώ ή όχι έναν καλλιτέχνη, το θεωρώ ως απόδειξη πως υπήρχε πράγματι κάτι σε αυτόν. Κανένας άνθρωπος με κάποιο πραγματικό ταλέντο δεν μπορεί να αντέξει για πάντα την βία της μουσικής βιομηχανίας.

...

Μόνο όταν δέν το ξέρεις και νομίζεις πως αξίζει να του επιτρέψεις να σε κατευθύνει.
Ο Dylan πχ...
δέν τσίμπησε
 
Last edited:
Δημοκηδή, αγάπη μου, αφιερωμένο εξαιρετικά

http://www.youtube.com/watch?v=ihXygclhvsI

Είδες ότι δεν τσιμπάω και έσκασες ... ένα κάρο σερί μηνύματα ...
245.gif


Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος που έχει υπερασπίσει περισσότερο τον Έλβις στο παρελθόν, από την αφεντιά μου ...

Ωστόσο, οι υπάρξεις των δύο, ουδόλως είναι αμοιβαία αποκλειόμενες ... μπορούν να συνυπάρχουν στην καρδιά μου μία χαρά ...

Και να να κλείσω ένα κεφάλαιο, που με βασανίζει από την εφηβεία μου, καθώς ανδρώθηκα στην δεύτερη (μετά τα Εξάρχεια) ροκ περιοχή της πόλης, με τις σχετικές φασαρίες και διενέξεις : Ροκ, για μένα, ουδέποτε σήμαινε διαγωνισμό αλουστίλας και αρουραίους κάτω από τις μασχάλες ...
 
Και να να κλείσω ένα κεφάλαιο, που με βασανίζει από την εφηβεία μου, καθώς ανδρώθηκα στην δεύτερη (μετά τα Εξάρχεια) ροκ περιοχή της πόλης, με τις σχετικές φασαρίες και διενέξεις : Ροκ, για μένα, ουδέποτε σήμαινε διαγωνισμό αλουστίλας και αρουραίους κάτω από τις μασχάλες ...

λάθος ρόκια γνώρισες αγόρι μου: αυτά, ξεπούλησαν από τους πρώτους.;)
είχαν και ολόκληρη θεωρία από πίσω.
ξέρεις...: τύπου 'είναι τραγωδία να πουλάς...αλλά ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία, είναι να πουλάς και να μην αγοράζει κανένας"

:D
 
Ωστόσο, οι υπάρξεις των δύο, ουδόλως είναι αμοιβαία αποκλειόμενες ... μπορούν να συνυπάρχουν στην καρδιά μου μία χαρά ...

α βέβαια: κι ο Ελβις τραγούδησε για τους κοπρίτες στο Λας Βέγκας.
Οχι Αυτός βέβαια: το φάντασμά του.
Αυτό που το είχαν δαμάσει και του είχαν περάσει χάμουρα.

:ernaehrung004:
 
α βέβαια: κι ο Ελβις τραγούδησε για τους κοπρίτες στο Λας Βέγκας.
Οχι Αυτός βέβαια: το φάντασμά του.
Αυτό που το είχαν δαμάσει και του είχαν περάσει χάμουρα.

:ernaehrung004:
Έμοιαζε με τη Μπίλλυ: Είχε πεντε τριαξονικά ταλέντο και δράμι μυαλό. Η ιστορία είναι γεμάτη ειρωνία. Εκείνο τον καιρό το κάρο το ξεκόλησε απ' τη λάσπη ο συντηρητικός φορτηγατζής από το Νότο. Ακόμη και στο Βέγκας όμως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από τον εαυτό του. Αμερικάνικη υπερβολή, ιταλικά μελό, πατριωτικές εξάρσεις, το θηρίο στο κλουβί του τσίρκου που δε βρίσκει διέξοδο. Η έξοδος ήταν ήδη προδιαγεγραμμένη...
Ο πραγματικός όμως Έλβις (πέρα από την περίοδο των άγριων μπλουζ της Σαν) ήταν ο νότιος που αγάπησε τα γκόσπελ που άκουγε μικρός, η βιωμένη αντίφαση του λευκού αγοριού που χρησιμοποιούσε τη μαύρη παράδοση για να πετύχει. Όποιος τον έχει ακούσει να τραγουδάει τα γκόσπελ έχει καταλάβει ποιος ήταν πραγματικά, τι αγάπησε και τι πόνεσε. Τα χάπια δεν ήταν παρά ο αδέξιος τρόπος να μη νιώθει.
Ο Φράνκι ήταν άλλη μούρη. Από όσα ´χουν γραφτεί δεν πρέπει να είχε σταγόνα αυθορμητισμού στη δημόσια εικόνα του - η οποία καθόλου δεν τον αποδίδει σωστά. Υπολογιστής και τελειομανής, δούλευε για να μην είναι ο εαυτός του. Στην ιδιωτική του ζωή λένε ότι καθοριζόταν σε απίστευτο βαθμό απ' τα πάθη του και διαχρονικά από τα πείσματα τα δικά του και της Έιβα - ανεξαρτήτως της εκάστοτε προσωπικής τους ζωής και κατάστασης.