- 17 June 2006
- 49,660
και ίσως να το είδα μιά και μόνο φορά στη ζωή μου.
Ο λόγος γιά το δάσος της Κασάνδρας πάνω στον ορεινό δρόμο ν.Σκιώνης Χανιώτης.
Ήμουνα κάτω από δέκα χρονών στη δεκαετία του 60 όταν παραθέριζα στην Καψόχωρα (νυν Πευκοχώρι) με τη γκαζόλαμπα, τη γκαζιέρα, τη σκάφη, την τουαλέτα στην αυλή, τις κότες, τον γάϊδαρο τον Ευριπίδη, το νερό που το φέρναμε με τον Ευριπίδη από την πηγή, τό γουρουνάκι και την κατσίκα που τρώγανε τα αποφάγια και δεν πετούσαμε τίποτα.
Μισή ώρα ποδαρόδρομο μέχρι τη θάλασσα.
Εκεί που σήμερα είναι ο δρόμος και μέχρι τη θάλασσα και από πάνω μέχρι το χωριό ήταν μόνο μα μόνο χωράφια με ελιές.
Και στην παραλία δυό καφενεδάκια, τσαρδιά.
Ο πατέρας μας παρκάριζε εκεί γιά 2.5 μήνες, και ερχόταν κάθε Σάββατο ξεκινώντας στις 3 από Σαλονίκη γιά να φτάσει καλές 7 εκεί.
Από ΜΟυδανιά και μετά μπουχός, γρανάζι, γαρμπίλι.
Ενα βραδυνό μπάνιο, άλλο ένα την Κυριακή και Δευτέρα χαράματα πίσω.
Την τελευταία χρονιά το 69 (αφού άκουσα εκεί την προσελήνωση του απόλλωνα 11 από τα Σταθη Γαβάκη παρακαλώ) ανακάλυψα ένα τεράστιο δρόμο με χαλίκι να ετοιμάζεται μέσα στα χωράφια να γίνει ο νέος επαρχιακός που υπάρχει μέχρι σήμερα. Κάτι μέσα μου, δεν ξέρω γιατί τότε, μου έλεγε πως τίποτα δεν θα είναι ίδιο.
Το πιστεύετε η όχι από το 69 δεν ξαναπήγα εκεί.
Μόνο πέρασα δια μέσου.
Φέτος που η κόρη μου πήγε γιά πρώτη φορά κατασκήνωση στη Ν. Σκιώνη, μέσα σε μιά καταπράσινη ρεματιά, είδα ότι από τότε είχε φτιαχτεί και δρόμος από Χανιώτη προς Σκιώνη που σκαρφαλώνει το βουνό.
Το 69 πηγαίναμε στη Χανιώτη με το γάϊδαρο να φανταστείτε.
Στις αρχές Ιουλίου έκανα γιά πρώτη φορά τη διαδρομή.
Μιά απίθανη διαδρομή πάνω από την κατασκήνωση μέσα στο πράσινο και τα πεύκα.
Ήταν η πρώτη και μάλλον η τελευταία μου, εκτός αν με πάρει η κόρη μου με το αυτοκίνητο και με πάει εκεί μετά από 30 χρόνια (αν ζω).
Στάχτη, μυρωδιά καπνου και καμένου πλαστικού, αποκαίδια, δέος.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Η κατασκήνωση που έσφυζε από ζωή μέχρι προχτές είναι σωσμένη μεν, αλλά μέσα σε ένα σταχτί ρέμα.
ΚΡΙΜΑ ΚΡΙΜΑ ΚΡΙΜΑ.
Η κόρη μου χάρηκε που δεν κάηκε η κατασκήνωση - ευτυχώς δεν το είδε σήμερα....
Κατά τα άλλα στο γυρισμό έφαγα ένα πακέτο κάτσε καλά.
από τις 8.20 στο Παλιούρι έφτασα στις 11 στο σπίτι.
Πριν από κάθε χωριό ουρά απίστευτη, και τα περιπολικά στο φανάρι να κάνουν τσιγάρο. Το μποτιλιάρισμα από Καλλιθέα μέχρι Μουδανιά, απίστευτο και δυστυχώς άνευ αιτίας. Απλά υπήρχε.
Κατά τα άλλα ο παράδεισος των Θεσσαλονικέων και η χρυσή κότα των Χαλκιδικιωτών.
Α και κάτι άλλο, πυροσβεστική παντού. Σε κάθε διασταύρωση από δύο, μανικες παντού, τζιπάκια παντού, περιπολικά παντού, υδροφόρες και βυτία παντού, το μποτιλιάρισμα ίδιο, το δάσος καμμένο.
(Φωτογραφίες αύριο)
Είμαι πτώμα.
Ο λόγος γιά το δάσος της Κασάνδρας πάνω στον ορεινό δρόμο ν.Σκιώνης Χανιώτης.
Ήμουνα κάτω από δέκα χρονών στη δεκαετία του 60 όταν παραθέριζα στην Καψόχωρα (νυν Πευκοχώρι) με τη γκαζόλαμπα, τη γκαζιέρα, τη σκάφη, την τουαλέτα στην αυλή, τις κότες, τον γάϊδαρο τον Ευριπίδη, το νερό που το φέρναμε με τον Ευριπίδη από την πηγή, τό γουρουνάκι και την κατσίκα που τρώγανε τα αποφάγια και δεν πετούσαμε τίποτα.
Μισή ώρα ποδαρόδρομο μέχρι τη θάλασσα.
Εκεί που σήμερα είναι ο δρόμος και μέχρι τη θάλασσα και από πάνω μέχρι το χωριό ήταν μόνο μα μόνο χωράφια με ελιές.
Και στην παραλία δυό καφενεδάκια, τσαρδιά.
Ο πατέρας μας παρκάριζε εκεί γιά 2.5 μήνες, και ερχόταν κάθε Σάββατο ξεκινώντας στις 3 από Σαλονίκη γιά να φτάσει καλές 7 εκεί.
Από ΜΟυδανιά και μετά μπουχός, γρανάζι, γαρμπίλι.
Ενα βραδυνό μπάνιο, άλλο ένα την Κυριακή και Δευτέρα χαράματα πίσω.
Την τελευταία χρονιά το 69 (αφού άκουσα εκεί την προσελήνωση του απόλλωνα 11 από τα Σταθη Γαβάκη παρακαλώ) ανακάλυψα ένα τεράστιο δρόμο με χαλίκι να ετοιμάζεται μέσα στα χωράφια να γίνει ο νέος επαρχιακός που υπάρχει μέχρι σήμερα. Κάτι μέσα μου, δεν ξέρω γιατί τότε, μου έλεγε πως τίποτα δεν θα είναι ίδιο.
Το πιστεύετε η όχι από το 69 δεν ξαναπήγα εκεί.
Μόνο πέρασα δια μέσου.
Φέτος που η κόρη μου πήγε γιά πρώτη φορά κατασκήνωση στη Ν. Σκιώνη, μέσα σε μιά καταπράσινη ρεματιά, είδα ότι από τότε είχε φτιαχτεί και δρόμος από Χανιώτη προς Σκιώνη που σκαρφαλώνει το βουνό.
Το 69 πηγαίναμε στη Χανιώτη με το γάϊδαρο να φανταστείτε.
Στις αρχές Ιουλίου έκανα γιά πρώτη φορά τη διαδρομή.
Μιά απίθανη διαδρομή πάνω από την κατασκήνωση μέσα στο πράσινο και τα πεύκα.
Ήταν η πρώτη και μάλλον η τελευταία μου, εκτός αν με πάρει η κόρη μου με το αυτοκίνητο και με πάει εκεί μετά από 30 χρόνια (αν ζω).
Στάχτη, μυρωδιά καπνου και καμένου πλαστικού, αποκαίδια, δέος.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.
Η κατασκήνωση που έσφυζε από ζωή μέχρι προχτές είναι σωσμένη μεν, αλλά μέσα σε ένα σταχτί ρέμα.
ΚΡΙΜΑ ΚΡΙΜΑ ΚΡΙΜΑ.
Η κόρη μου χάρηκε που δεν κάηκε η κατασκήνωση - ευτυχώς δεν το είδε σήμερα....
Κατά τα άλλα στο γυρισμό έφαγα ένα πακέτο κάτσε καλά.
από τις 8.20 στο Παλιούρι έφτασα στις 11 στο σπίτι.
Πριν από κάθε χωριό ουρά απίστευτη, και τα περιπολικά στο φανάρι να κάνουν τσιγάρο. Το μποτιλιάρισμα από Καλλιθέα μέχρι Μουδανιά, απίστευτο και δυστυχώς άνευ αιτίας. Απλά υπήρχε.
Κατά τα άλλα ο παράδεισος των Θεσσαλονικέων και η χρυσή κότα των Χαλκιδικιωτών.
Α και κάτι άλλο, πυροσβεστική παντού. Σε κάθε διασταύρωση από δύο, μανικες παντού, τζιπάκια παντού, περιπολικά παντού, υδροφόρες και βυτία παντού, το μποτιλιάρισμα ίδιο, το δάσος καμμένο.
(Φωτογραφίες αύριο)
Είμαι πτώμα.
Last edited:
