Blaudzun-Seadrift Soundmachine (2010)
Μελαγχολικό τσίρκο....δυο λέξεις που μπορούν να περιγράψουν μέχρι ένα βαθμό τα μουσικά ηχοχρώματα και τις κατευθύνσεις του Ολλανδου Blaudzun...
Καταπιεσμένοι ελέφαντες,εκπαιδευμένοι από την παιδική τους ηλικία στο να υπακούν τα ρυθμικά λακτίσματα των απάνθρωπων ανθρώπων του τσίρκου..
Μα θα πει κανείς,,"απάνθρωποι οι χαμογελαστοί και καλοντυμένοι εκπαιδευτές?"
Ω ναι...απάνθρωποι και μοχθηροί έως εκεί που δεν παίρνει...έχοντας την τελειότητα σαν αυτοσκοπό,εξορίζουν τα λάθη των ανήμπορων ζώων,στην πυρά του μαστιγίου...
Μπορεί η εισαγωγή να μοιάζει ανούσια αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος που γνωρίζω για να περιγράψω την μουσική που απλώνεται μπροστά μου...
Σαν χθες το ξαδελφακι μου αγόρασε το πρώτο του ακορντεόν, ενώ ετοιμαζόταν παράλληλα να κερδίσει όλο τον κόσμο....
Η πραγματικότητα τον προσγείωσε αρκετά χρόνια αργότερα σε ρόλο πυροσβέστη...ας είναι...Ο Σούπερμαν γεννιέται,,δεν γίνεται...ετσι κ αυτός μπορεί τώρα να περάσει την υπόλοιπη ζωή του με την πεποίθηση πως κάποια μέρα θα σώσει μια ανήμπορη ύπαρξη από βέβαιο θάνατο...
Βέβαια μέχρι να γίνει αυτό,θα καταγράφει απανθρακωμένα πτώματα,μέσα σε ψυχρές λαμαρίνες αυτοκινήτων...
Κατά τα άλλα,κιθαριστικη pop ,φτιαγμένη με μαεστρία και πλήθος οργάνων να περιβάλουν μια φωνή που η θεατρικότητα είναι το νούμερο ένα χαρακτηριστικό της...
Pop για τις κρύες νύχτες του χειμώνα μακριά από κλισέ και τις τάσεις για ανούσια κουλτουροποιηση των πραγμάτων....δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε...
Οι παύσεις για την υλοποίηση των ρεφρέν είναι αρκετές,χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι...το μαντολίνο είναι της μόδας...το ακορντεόν δίνει μια νότα βαλκανικής παιδείας και παράδοσης στο τόλμημα....
Το ταραντινικο τράνταγμα της χορδής της κιθάρας,παραπέμπει σε χορωδίες της μακρινής αμερικανικής στέπας...τα πλήκτρα ευωδιάζουν σαν κίτρινα λουλούδια, γεμάτα ζωή που πότε ακολουθούν τις ακτίνες του ήλιου ενώ άλλοτε του ολόγιομου φεγγαριού ...
Το πιάνο,,επαναλαμβανόμενο και λιτό σαν τις καθημερινές μας παραισθήσεις...
Γλυκόπικρη γεύση στο στόμα,,γλυκιά σκέτη με φουσκάλες στ αυτιά...
Η νέα γενιά έχει να επιδείξει και άλλα πράγματα πέρα από τα αξύριστα πηγούνια που ασχημονούν μπροστά στην μεγαλοπρέπεια των καλοζωισμένων οπισθίων μας ..
Ονειρική μουσική με φόντο την ελπίδα που διαγράφεται στα μάτια του ανεξάρτητου χομπιστα... 9 με τόνο....
Μελαγχολικό τσίρκο....δυο λέξεις που μπορούν να περιγράψουν μέχρι ένα βαθμό τα μουσικά ηχοχρώματα και τις κατευθύνσεις του Ολλανδου Blaudzun...
Καταπιεσμένοι ελέφαντες,εκπαιδευμένοι από την παιδική τους ηλικία στο να υπακούν τα ρυθμικά λακτίσματα των απάνθρωπων ανθρώπων του τσίρκου..
Μα θα πει κανείς,,"απάνθρωποι οι χαμογελαστοί και καλοντυμένοι εκπαιδευτές?"
Ω ναι...απάνθρωποι και μοχθηροί έως εκεί που δεν παίρνει...έχοντας την τελειότητα σαν αυτοσκοπό,εξορίζουν τα λάθη των ανήμπορων ζώων,στην πυρά του μαστιγίου...
Μπορεί η εισαγωγή να μοιάζει ανούσια αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος που γνωρίζω για να περιγράψω την μουσική που απλώνεται μπροστά μου...
Σαν χθες το ξαδελφακι μου αγόρασε το πρώτο του ακορντεόν, ενώ ετοιμαζόταν παράλληλα να κερδίσει όλο τον κόσμο....
Η πραγματικότητα τον προσγείωσε αρκετά χρόνια αργότερα σε ρόλο πυροσβέστη...ας είναι...Ο Σούπερμαν γεννιέται,,δεν γίνεται...ετσι κ αυτός μπορεί τώρα να περάσει την υπόλοιπη ζωή του με την πεποίθηση πως κάποια μέρα θα σώσει μια ανήμπορη ύπαρξη από βέβαιο θάνατο...
Βέβαια μέχρι να γίνει αυτό,θα καταγράφει απανθρακωμένα πτώματα,μέσα σε ψυχρές λαμαρίνες αυτοκινήτων...
Κατά τα άλλα,κιθαριστικη pop ,φτιαγμένη με μαεστρία και πλήθος οργάνων να περιβάλουν μια φωνή που η θεατρικότητα είναι το νούμερο ένα χαρακτηριστικό της...
Pop για τις κρύες νύχτες του χειμώνα μακριά από κλισέ και τις τάσεις για ανούσια κουλτουροποιηση των πραγμάτων....δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε...
Οι παύσεις για την υλοποίηση των ρεφρέν είναι αρκετές,χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι...το μαντολίνο είναι της μόδας...το ακορντεόν δίνει μια νότα βαλκανικής παιδείας και παράδοσης στο τόλμημα....
Το ταραντινικο τράνταγμα της χορδής της κιθάρας,παραπέμπει σε χορωδίες της μακρινής αμερικανικής στέπας...τα πλήκτρα ευωδιάζουν σαν κίτρινα λουλούδια, γεμάτα ζωή που πότε ακολουθούν τις ακτίνες του ήλιου ενώ άλλοτε του ολόγιομου φεγγαριού ...
Το πιάνο,,επαναλαμβανόμενο και λιτό σαν τις καθημερινές μας παραισθήσεις...
Γλυκόπικρη γεύση στο στόμα,,γλυκιά σκέτη με φουσκάλες στ αυτιά...
Η νέα γενιά έχει να επιδείξει και άλλα πράγματα πέρα από τα αξύριστα πηγούνια που ασχημονούν μπροστά στην μεγαλοπρέπεια των καλοζωισμένων οπισθίων μας ..
Ονειρική μουσική με φόντο την ελπίδα που διαγράφεται στα μάτια του ανεξάρτητου χομπιστα... 9 με τόνο....
perator:
