It was 20 (+23) years ago today

Κωστας Λυμπεροπουλος said:
όταν βγήκε (1967) ήμουνα 13.
ένα χρόνο μετά άρχισα να το βλέπω, πρώτη φορά ήταν σ ένα πάρτι μιας ξαδέρφης, παρίστανα το φυτό εσωτερικού χώρου και κοιτούσα τα κορίτσια, ήμουνα πολύ ντροπαλός, οι συμμαθήτριές της έκαναν σαν τρελλές με τα ...Μπητλάκια.
έπεσα σε ...'κακές παρέες' : ξεκίνησα ένα χρόνο μετά με Animals, Stones, Kinks, Jefferson Airplane. Τα όρια ήταν σαφή τότε: εμείς που ακούγαμε τους προηγούμενους, δεν αγγίζαμε τους Μπήτλς. 'Good for the grlzzzz'. Μπλιάχ!
ούτε μαύρους -soul- ακούγαμε.
Το άκουσα πρώτη φορά το 1972 που ήμουν 18. :blink:
Μετά από το 'λευκό' που ήταν το πρώτο Μπητλς που άκουσα εξ ολοκλήρου -και μαγεύτηκα- μετά από το 'Abbey Road' και το 'Let It Be' που γυρόφερναν στο σπίτι του ...pussy addict, του ...Ladies' man της παρέας.

I m mesmerized - ever since.
Click to expand...

Πόσο γλυκά ρε Κώστα γράφεις:worshippy:
 
Κωστας Λυμπεροπουλος said:
αν ρωτάς εμένα, η μαγκιά είναι, τα σκ... που εισπράττεις να τα κάνεις Ομορφιά - για σένα και τους άλλους γύρω σου.
Click to expand...

Μεγάλη αλήθεια αυτό, μου θύμισε τους στίχους ενός κομματιού προ 3ετίας. Το τραγούδι δεν λέει κάτι, θυμίζει παλιούς Jam και βρετανικά 60's τραγούδια, αλλά οι στίχοι περιγράφουν αυτό που γράφεις (βρίσκει κατά τη γνώμη μου εφαρμογή κυρίως στη Βρετανία).

The Enemy - We’ll Live and Die in These Towns Lyrics
You spend your time in smokey rooms
where haggled old women
with cheap perfume say
it never happens for people
like us you know
well nothing ever happened on it`s own
and well the toilets smell of desperation
the streets all echo of aggregation
tand you wonder
why you cant get no sleep
when you`ve got nothing to do,
and you`ve had nothing to eat
your life`s slipping
and sliding right out of view
and there`s absolutely nothing
that you can do well
we`ll live and die,
we`lllive and die in these towns
don`t let it drag you down
don`t let it drag you down now
we`ll live and die,
we`lllive and die in these towns
don`t let it drag you down
don`t let it drag you down now
dirty dishes from a tv meal
that went cold from the wind
throuh a smashed up window
you cant go out if anybody calls ya
cos you cant have a bath
when there`s no hot water
and your friends are out
on the town again
and you ask yourself if it will ever end
and it`s all too much for your head to take
just a matter of time
before you break, well
we`ll live and die,
we`lllive and die in these towns
don`t let it drag you down
don`t let it drag you down now
we`ll live and die,
we`lllive and die in these towns
don`t let it drag you down
don`t let it drag you down now
now…
now…
we`ll live and die,
we`lllive and die in these towns
don`t let it drag you down
don`t let it drag you down now
we`ll live and die,
we`lllive and die in these towns
don`t let it drag you down
don`t let it drag you down now
 
Λύμπε συμφωνώ τώρα μαζί σου (σε αυτή την ηλικία). Αν και η έλξη προς τις καταστροφές υπάρχει ακόμη. Στα 18 μου δεν ''έπαιζε'' αυτό το σενάριο.
Εξάλλου η ομορφιά είναι υποκειμενικό πράγμα.

Με βρήκε με την 4AD. Αδιέξοδη αλλά ομορφιά.

Ορισμένα πράγματα πρέπει να τα βιώνεις την ώρα που συμβαίνουν. Αν περάσει το τρένο και χαθούν εικόνες και μυρωδιές είναι δύσκολα τα πράγματα.
 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ said:
Λύμπε συμφωνώ τώρα μαζί σου (σε αυτή την ηλικία). Αν και η έλξη προς τις καταστροφές υπάρχει ακόμη. Στα 18 μου δεν ''έπαιζε'' αυτό το σενάριο.
Εξάλλου η ομορφιά είναι υποκειμενικό πράγμα.

Με βρήκε με την 4AD. Αδιέξοδη αλλά ομορφιά.

Ορισμένα πράγματα πρέπει να τα βιώνεις την ώρα που συμβαίνουν. Αν περάσει το τρένο και χαθούν εικόνες και μυρωδιές είναι δύσκολα τα πράγματα.
Click to expand...

όταν απλώς αναπαράγεις τη σκατίλα που βλέπεις γύρω σου είσαι ...'καθρέφτης': κουκιά τρώς, κουκιά 'μολογάς. γι αυτό και δεν έχεις διάρκεια - συνήθως όχι πάνω από ένα, άντε δύο άλμπουμ.
Για να είσαι καλλιτέχνης, χρειάζονται κάποια πράγματα παραπάνω: όπως όραμα για παράδειγμα. Και φαντασία.
Η 4AD που ανέφερες είναι λαμπρό παράδειγμα. Ιδιαίτερα αν σκεφθείς μέσα σε ποιά χωματερή -Θατσερική Βρετανία- βρήκε τη δύναμη να ανθίσει ένα τόσο λαμπρό λουλούδι.
Η 4AD όντως τα είχε όλα τα παραπάνω. Γι αυτό αρκετοί δίσκοι της είναι statements που αντέχουν περισσότερο στο χρόνο.
 
Last edited:
Να μοιραστω και εγω τον πονο μου...

Εμενα οι Beatles με αφηναν παγερα αδιαφορο.

Ξεκινησα να ακουω εκει γυρω στα 10 μου κατι μεταλαδικα (Iron Maiden, Accept κλπ.) Που θεση για το "ποπ" των "ελαφρων" Beatles τοτε.
Μετα γνωρισα τα 70s, Black Sabbath και Deep Purple για αρχη και μετα Zeppelin, Eloy κλπ. Παλι καμια θεση για τους "ξενερωτους"...
Υστερα ηρθαν τα 60s... Κλασικα οπως Rolling Stones. Doors, Hendrix, Cream, Jefferson Airplane, αλλα και λιγο garage και ψυχεδελικα.
Ποτε δεν ειχα χωρο για τους Beatles.
Και ετσι συνεχιζοταν η ιστορια, ανακαλυπτα ενα ειδος προχωρουσα στο δρομο του αλλα οι Beatles ποτε δεν ειχαν χωρο...
Αργοτερα τα απεκτησα ολα τους, αλλα ποτε δεν τους εδωσα σημασια. Πιο πολυ τα ειχα παρει για την ιστορια και μονο.

Και ξαφνικα, μια μερα, πριν απο ενα χρονο περιπου, στα 35 μου πια, γραφω καποια πραγματα για να ακουω στο αυτοκινητο. Επειδη το stick ειχε χωρο λεω, δεν περνας και το Sgt's μεσα;

Κατεληξα, στο αυτοκινητο για αρχη, να ακουω μονο αυτο. Τελειωνε και το ξαναεβαζα. Δεν μπορουσα να χορτασω τη μουσικη, ηθελα παντα λιγο ακομα.
Σαν να ανοιξε μια κουρτινα ξαφνικα...
Για το επομενο εξαμηνο καθε φορα που ηθελα να βαλω μουσικη στο σπιτι εβαζα Beatles...
Ειχα πολυ καιρο να παθω τετοιο σοκ... και τους ευχαριστω πολυ! :worshippy:
 
Στέλιος Π. said:
Και ξαφνικα, μια μερα, πριν απο ενα χρονο περιπου, στα 35 μου πια, γραφω καποια πραγματα για να ακουω στο αυτοκινητο. Επειδη το stick ειχε χωρο λεω, δεν περνας και το Sgt's μεσα;

Κατεληξα, στο αυτοκινητο για αρχη, να ακουω μονο αυτο. Τελειωνε και το ξαναεβαζα. Δεν μπορουσα να χορτασω τη μουσικη, ηθελα παντα λιγο ακομα.
Σαν να ανοιξε μια κουρτινα ξαφνικα...
Για το επομενο εξαμηνο καθε φορα που ηθελα να βαλω μουσικη στο σπιτι εβαζα Beatles...
Ειχα πολυ καιρο να παθω τετοιο σοκ... και τους ευχαριστω πολυ! :worshippy:
Click to expand...

είδες το Φως το Αληθινό φίλε μας.
Να θεωρείς τον εαυτό σου Πολύ τυχερό. Και Ευλογημένο.
Το εννοώ. Μέχρι κεραίας.
Επόμενοι σταθμοί: The Beatles ('WHITE' ALBUM).
Magical Mystery Tour.
και, στη συνέχεια, όλα τα άλλα.
 
Last edited:
Φιλε Κωστα αυτο ακριβως που λες εγινε...

Και συμφωνω σε αυτο που λες 100%.

Για ενα εξαμηνο καθε "καινουριο" τους album που εβαζα ηταν και μια διαφορετικη αποκαλυψη. Κρυμενη και στριφνη στην αρχη, αλλα, με καθε επαναληψη ολο και πιο φανερη...
Μουσικες, ηχοι, δρομοι που καποτε θεωρουσα οτι ηταν "προνομιο" αλλων, πιο "rock" ανθρωπων. Και τωρα τους βλεπω ολους μαζι να συνδιαζονται στη δουλια 4αρων ανθρωπων.

Ειναι εντυπωσιακο πολλες φορες πως πραγματα που θεωρουμε δεδομενα ή/και παρωχημενα κρυβουν διαμαντια που απλα θελουν μια αλλη, διαφορετικη, νοητικη κατασταση για να μας αποκαλυφθουν. Και τοτε ειναι ολα μαγικα.
 
'How sweet it was to be ten years old when they kicked off: my whole teenage experience was illuminated by their output and very existence. They never disappointed and each new musical plateau they ascended to left their audience delirious with a joy so contagious that it came to define the very spirit of the decade itself. The better world their songs aspired to was a universe that everyone was welcome to inhabit, one where notions of class and racial disharmony simply melted away, where being kind was infinitely more virtuous a pursuit than simply being cool and where the sophistication of high art could effortlessly be fused with the visceral impact of lowbrow pop.'

Nick Kent: 'Apathy For The Devil - a 1970s memoir', Faber & Faber, London, 2010.
 
Last edited:
το πρωτοαγορασα το 80 (ελληνικο βινυλιο) λιγες μερες μετα την δολοφονια του jοhn
το τοτε κρατικο και ιδιαιτερα το τριτο ειχαν παιξει ολη τη δισκογραφια τους
ξανα και ξανα οποτε...
βεβαια και εγω οπως ο ντοκ ξεκινησα απο το 67-70 double greek cassette
ωχ αμαν....:smash:
 
Top Bottom