Ιταλικό προγκρέσιβ
- Thread starter grio
- Start date
Locanda Delle Fate
Με τις διπλές κιθάρες, τα πλήκτρα και ένα εξαιρετικό τεχνικό επίπεδο οι Locanda delle Fate από το Asti, αγνοήθηκαν στο καιρό τους, έχοντας εμφανιστεί αργά στη μουσική σκηνή, όταν το ιταλικό προγκ έφθινε. Κρίμα, γιατί το πλούσιο, συμφωνικό μείγμα τους είναι πολύ εμπνευσμένο και πρωτότυπο, παρά τις προφανείς επιρροές της ρομαντικής πλευράς των βρετανικών προοδευτικών συνόλων.
Με τα χρόνια το Forse le lucciole non si amano piu (ίσως οι πυγολαμπίδες δεν αγαπιούνται πια), του 1977 στην Polydor, έγινε παράδειγμα ιταλικού προγκ, εμπνευσμένου από τη κλασική, με την αλληλεπίδραση των πλήκτρων, την ονειρική ατμόσφαιρα και τα καλά φωνητικά μέρη, όπως στο σχεδόν δεκάλεπτο ομώνυμο κομμάτι, στο Profumo di colla bianca ή στο τελικό Vendesi saggezza.
Απογοητευμένοι από την έλλειψη ενδιαφέροντος, το συγκρότημα κυκλοφόρησε δύο ακόμη σινγκλ το 1978, και το 1980 διαλύεται. Επανενώθηκαν το 1996, με πέντε από τα επτά ιδρυτικά μέλη και κυκλοφόρησαν ένα νέο άλμπουμ, το Homo homini lupus, το 1999. Το 2006 ξανάσμιξαν πάλι για ένα νέο άλμπουμ, αλλά διαλύθηκαν αμέσως και μόνο το 2010, το ιστορικό όνομα Locanda delle Fate επιστρέφει για κάποιες συναυλίες με σύνθεση που περιλαμβάνει τα αρχικά μέλη Leonardo Sasso, Oscar Mazzoglio, Luciano Boero και Giorgio Gardino μαζί με τον κιθαρίστα Massimo Brignolo και τον πιανίστα Maurizio Muha. (πηγή: εξώφυλλο, italianprog.com)
Με τις διπλές κιθάρες, τα πλήκτρα και ένα εξαιρετικό τεχνικό επίπεδο οι Locanda delle Fate από το Asti, αγνοήθηκαν στο καιρό τους, έχοντας εμφανιστεί αργά στη μουσική σκηνή, όταν το ιταλικό προγκ έφθινε. Κρίμα, γιατί το πλούσιο, συμφωνικό μείγμα τους είναι πολύ εμπνευσμένο και πρωτότυπο, παρά τις προφανείς επιρροές της ρομαντικής πλευράς των βρετανικών προοδευτικών συνόλων.
Με τα χρόνια το Forse le lucciole non si amano piu (ίσως οι πυγολαμπίδες δεν αγαπιούνται πια), του 1977 στην Polydor, έγινε παράδειγμα ιταλικού προγκ, εμπνευσμένου από τη κλασική, με την αλληλεπίδραση των πλήκτρων, την ονειρική ατμόσφαιρα και τα καλά φωνητικά μέρη, όπως στο σχεδόν δεκάλεπτο ομώνυμο κομμάτι, στο Profumo di colla bianca ή στο τελικό Vendesi saggezza.
Απογοητευμένοι από την έλλειψη ενδιαφέροντος, το συγκρότημα κυκλοφόρησε δύο ακόμη σινγκλ το 1978, και το 1980 διαλύεται. Επανενώθηκαν το 1996, με πέντε από τα επτά ιδρυτικά μέλη και κυκλοφόρησαν ένα νέο άλμπουμ, το Homo homini lupus, το 1999. Το 2006 ξανάσμιξαν πάλι για ένα νέο άλμπουμ, αλλά διαλύθηκαν αμέσως και μόνο το 2010, το ιστορικό όνομα Locanda delle Fate επιστρέφει για κάποιες συναυλίες με σύνθεση που περιλαμβάνει τα αρχικά μέλη Leonardo Sasso, Oscar Mazzoglio, Luciano Boero και Giorgio Gardino μαζί με τον κιθαρίστα Massimo Brignolo και τον πιανίστα Maurizio Muha. (πηγή: εξώφυλλο, italianprog.com)
spacefreak
New member
- 20 August 2013
- 84
Σήμερα πέθανε ο μεγάλος Niccolo Fossati. Από τους μεγαλύτερους ιταλούς κιθαρίστες (αρκετοί τον θεωρούσαν τον ιταλό Jimi Hendrix), οι δουλειές του με τους Garybaldi, Gleemen, Bambibanda e Melodie κλπ. θα μας συντροφεύουν για πάντα.
Καλό ταξίδι Bambi.
Καλό ταξίδι Bambi.
FragoulisNaval
Supreme Member
Campo di Marte
Οι Campo di Marte, από τη Φλωρεντία, ήταν μία από τις πολλές μπάντες της ιταλικής προγκ σκηνής, από τις αρχές της δεκαετίας του '70, που κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ και εξαφανίστηκαν. Ήταν κυρίως το πνευματικό παιδί του συνθέτη και κιθαρίστα Enrico Rosa ο οποίος συγκέντρωσε γύρω του μια ομάδα ταλαντούχων και "κλασικά εκπαιδευμένων" μουσικών όπως ο Alfredo Barducci (χάλκινα πνευστά, πιάνο, όργανο, φωνητικά), ο Richard Ursillo επίσης γνωστός ως Paul Richard (μπάσο, φωνητικά), ο Mauro Sarti (τύμπανα, κρουστά, φλάουτο, φωνητικά) και ο Carlo Felice Marcovecchio (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά).
Με έδρα τους τη Τοσκάνη, το όνομα του συγκροτήματος είναι εμπνευσμένο από ένα προάστιο της Φλωρεντίας. Το όνομα Campo di Marte (Πεδίο του Άρη, με τον Άρη θεό του πολέμου), σύμφωνα με τον Enrico Rosa, χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για να γράψει στίχους για την ηλιθιότητα των πολέμων και για το εξώφυλλο επιλέχθηκε μια εικόνα Τούρκων μισθοφόρων, να αυτοτραυματίζονται με κάθε είδους όπλα για να επιδείξουν τη δύναμή τους και να λαμβάνουν υψηλότερες αμοιβές.
Το ομότιτλο Campo di Marte, που κυκλοφόρησε το 1973, είναι ένα πανέμορφο άλμπουμ, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά με πολύ καλές συνθέσεις, φωνητικά και παίξιμο κιθάρας και πλήκτρων. Το άλμπουμ ξεκινά χαρούμενο και "ειρηνικό" με ακουστική κιθάρα και φλάουτο για να συνεχίσει με ηλεκτρική κιθάρα και πολεμικούς ρυθμούς, για δημιουργία φρενήρους ρυθμού και ζοφερής ατμόσφαιρας. Απαραίτητο για κάθε λάτρη του είδους.
Το σύνολο επαναενώθηκε το 2003 και επέστρεψε στη δράση... (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com, Andrea Parentin)
Οι Campo di Marte, από τη Φλωρεντία, ήταν μία από τις πολλές μπάντες της ιταλικής προγκ σκηνής, από τις αρχές της δεκαετίας του '70, που κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ και εξαφανίστηκαν. Ήταν κυρίως το πνευματικό παιδί του συνθέτη και κιθαρίστα Enrico Rosa ο οποίος συγκέντρωσε γύρω του μια ομάδα ταλαντούχων και "κλασικά εκπαιδευμένων" μουσικών όπως ο Alfredo Barducci (χάλκινα πνευστά, πιάνο, όργανο, φωνητικά), ο Richard Ursillo επίσης γνωστός ως Paul Richard (μπάσο, φωνητικά), ο Mauro Sarti (τύμπανα, κρουστά, φλάουτο, φωνητικά) και ο Carlo Felice Marcovecchio (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά).
Με έδρα τους τη Τοσκάνη, το όνομα του συγκροτήματος είναι εμπνευσμένο από ένα προάστιο της Φλωρεντίας. Το όνομα Campo di Marte (Πεδίο του Άρη, με τον Άρη θεό του πολέμου), σύμφωνα με τον Enrico Rosa, χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για να γράψει στίχους για την ηλιθιότητα των πολέμων και για το εξώφυλλο επιλέχθηκε μια εικόνα Τούρκων μισθοφόρων, να αυτοτραυματίζονται με κάθε είδους όπλα για να επιδείξουν τη δύναμή τους και να λαμβάνουν υψηλότερες αμοιβές.
Το ομότιτλο Campo di Marte, που κυκλοφόρησε το 1973, είναι ένα πανέμορφο άλμπουμ, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά με πολύ καλές συνθέσεις, φωνητικά και παίξιμο κιθάρας και πλήκτρων. Το άλμπουμ ξεκινά χαρούμενο και "ειρηνικό" με ακουστική κιθάρα και φλάουτο για να συνεχίσει με ηλεκτρική κιθάρα και πολεμικούς ρυθμούς, για δημιουργία φρενήρους ρυθμού και ζοφερής ατμόσφαιρας. Απαραίτητο για κάθε λάτρη του είδους.
Το σύνολο επαναενώθηκε το 2003 και επέστρεψε στη δράση... (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com, Andrea Parentin)
cosmarpan
New member
Οι Aktuala ιδρυθηκαν στο Μιλανο το 1972 απο το ξευγος Walter και Laura Maioli με σκοπο να ενταξουν στοιχεια ανατολικης και αρχαιας μουσικης σε ενα ιδιωμα που κινειται περισσοτερο μεταξυ kraut και Third Ear Band παρα με κλασικο ιταλικο prog. Εξαιρετικα πρωτοποριακοι για την εποχη τους συμπεριελαβαν αργότερα στη συνθεση τους και τον (σχεδον) πρωτοεμφανιζομενο τοτε ινδο περκασιονιστα Trilok Gurtu.
Κυκλοφορησαν τρια καταπληκτικα αλμπουμ που μόλις επανεκδοθηκαν: το ομονυμο (1972), το La Terra (1974) και το Tappeto Volante (1976).
Αφρικανικοι ρυθμοι, ινδικα ragas, free jazz και blues τυλιγμένα σε ενα πεπλο αρχεγονης μαγειας.
Για να αντιγραψω απο τον progarchives : "AKTUALA's material isn't kind to the symphonic ear: it is instinctive, primordial music full of dreamy darkness and mystery. Should please fans of THIRD EAR BAND, CLIVAGE and fans of free jazz and avant-garde"
Να τολμησω να προσθεσω σε αυτους και τους Codona, οποτε αντιλαμβανεσθαι με τι εχουμε να κανουμε
μια το βρηκα ολοκληρο, οριστε το La Terra
http://www.youtube.com/watch?v=k7N6nLJax20
Κυκλοφορησαν τρια καταπληκτικα αλμπουμ που μόλις επανεκδοθηκαν: το ομονυμο (1972), το La Terra (1974) και το Tappeto Volante (1976).
Αφρικανικοι ρυθμοι, ινδικα ragas, free jazz και blues τυλιγμένα σε ενα πεπλο αρχεγονης μαγειας.
Για να αντιγραψω απο τον progarchives : "AKTUALA's material isn't kind to the symphonic ear: it is instinctive, primordial music full of dreamy darkness and mystery. Should please fans of THIRD EAR BAND, CLIVAGE and fans of free jazz and avant-garde"
Να τολμησω να προσθεσω σε αυτους και τους Codona, οποτε αντιλαμβανεσθαι με τι εχουμε να κανουμε
μια το βρηκα ολοκληρο, οριστε το La Terra
http://www.youtube.com/watch?v=k7N6nLJax20
Πάνο, εξαιρετικό γκρουπ, από τα πιο ιδιαίτερα και περιπετειώδη. Αποδεικνύεται πόσο διευρυμένη και πλούσια ήταν η σκηνή, ένας μεγάλος κήπος με πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων... Τους Aktuala τους είχε αναφέρει και ο spacefreak, στη λίστα με τα 15 καλύτερά του.
O Claudio Rocchi (1951-2013) γεννήθηκε στο Μιλάνο και συμμετείχε αρχικά σαν συνθέτης, μπασίστας και τραγουδιστής στο πρώτο αλμπουμ των σπουδαίων Stormy Six, “Le Idee di Oggi Per la Musica di Domani”. Μετά συνέχισε μια ιδιοσυγκρασιακή σόλο καριέρα που είχε στοιχεία από τη φολκ, την ινδική μουσική, την ψυχεδέλεια και την rock progressive ιταλική σκηνή των 70's.
Από το μεγάλο ρεπερτόριό του σημαντικά άλμπουμ της πρώτης περιόδου του είναι τα Viaggio (1970), Volo Magico N. 1 (1971), Essenza (1973) που πραγματοποιήθηκε μετά από ενα ταξίδι στην Ινδία, Suoni di Frontiera (1975) με επιρροές ηλεκτρονικής μουσικής. Κυρίως για αυτά τα έργα καθώς και τις συνεργασίες που έκανε με πολλούς μουσικούς της ιταλικής σκηνής των 70's θεωρείται από τους πρωτεργάτες της.
Προς το τέλος των 70's ασχολήθηκε για λίγα χρόνια περισσότερο με την ποπ-ροκ για να αποσυρθεί και να επανεμφανισθεί πολύ αργότερα προς τα μέσα των 90's με σποραδικές εμφανίσεις έως τον πρόσφατο θάνατό του.
Μια επιλογή από τη δισκογραφία του που το βρήκα ολόκληρο στο youtube
http://www.youtube.com/watch?v=qItKh0dK7l4
Claudio Rocchi - Volo magico N1 (1971)
Από το μεγάλο ρεπερτόριό του σημαντικά άλμπουμ της πρώτης περιόδου του είναι τα Viaggio (1970), Volo Magico N. 1 (1971), Essenza (1973) που πραγματοποιήθηκε μετά από ενα ταξίδι στην Ινδία, Suoni di Frontiera (1975) με επιρροές ηλεκτρονικής μουσικής. Κυρίως για αυτά τα έργα καθώς και τις συνεργασίες που έκανε με πολλούς μουσικούς της ιταλικής σκηνής των 70's θεωρείται από τους πρωτεργάτες της.
Προς το τέλος των 70's ασχολήθηκε για λίγα χρόνια περισσότερο με την ποπ-ροκ για να αποσυρθεί και να επανεμφανισθεί πολύ αργότερα προς τα μέσα των 90's με σποραδικές εμφανίσεις έως τον πρόσφατο θάνατό του.
Μια επιλογή από τη δισκογραφία του που το βρήκα ολόκληρο στο youtube
http://www.youtube.com/watch?v=qItKh0dK7l4
Claudio Rocchi - Volo magico N1 (1971)
Stormy Six/Claudio Rocchi
Μήπως αυτά που έλεγε τότε, παραμένουν να είναι το ζητούμενο και σήμερα;
Τα εξώφυλλα από τους δίσκους που ανέφερε ο Πάνος...
Cicadelic Ranger
AVClub Fanatic
- 16 December 2014
- 15,454
Ειμαι φανατικος μιας Ιταλικης εταιριας δισκων (που δεν υπαρχει πια) την Ακαρμα, παρ ολ'αυτα δεν εχω ιδεα απο ιταλικο προγκρεσσιβ γιατι αγοραζα μονο αγγλοσαξονες καλλιτεχνες, Χαρη σ'αυτο το τοπικ θα μαθω νεα πραγματα σιγουρα. Εχει δουλεια απ'οτι βλεπω θα παρει μερες 
Ευχαριστουμε για το κουραγιο και το μερακι σου.
Ευχαριστουμε για το κουραγιο και το μερακι σου.
Stellios papa
AVClub Fanatic
.
τι μαθαινεις εδω μεσα !
εγω εκεινη την εποχη ακουγα Πεπινο ντι καπρι και σερτζιο εντριγκο
για πες τε δυο - τρεια ονοματα
για να ξεκινησει ενας αρχαριος
τι μαθαινεις εδω μεσα !
εγω εκεινη την εποχη ακουγα Πεπινο ντι καπρι και σερτζιο εντριγκο
για πες τε δυο - τρεια ονοματα
για να ξεκινησει ενας αρχαριος
Metamorfosi
Οι Metamorfosi, μια μπάντα που έδρευε στη Ρώμη, αν και ο τραγουδιστής τους Jimmy Spitaleri ήταν από τη Σικελία, κυκλοφόρησαν με το Inferno άλλο ένα από τα άλμπουμ που πρέπει να κατέχει, κάθε φίλος του ιταλικού προγκ. Το γκρουπ ιδρύθηκε το 1969, όταν ο Spitaleri συνένωσε τους μουσικούς του γκρουπ Ι Frammenti, που ειδικευόταν στο "messe beat", χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής.
Το πρώτο τους άλμπουμ, ...e fu il sesto giorno (και ήταν η έκτη ημέρα), περιέχει επτά τραγούδια, που παρουσιάζουν τα κύρια στοιχεία της μουσικής τους, με τη σχεδόν οπερατική φωνή του Jimmy Spitaleri και το επηρεασμένο από την κλασική, παίξιμο του κιμπορντίστα Enrico Olivieri.
Το δεύτερο άλμπουμ, Inferno (κόλαση) του 1973, είναι το αριστούργημά τους, με δύο μεγάλες σουίτες (υπάρχουν 16 τίτλοι στο εξώφυλλο, που απαρτίζουν τη σουίτα "Inferno") και τη μαγευτική φωνή του Spitaleri, αρμονικά αναμειγμένη με τα πλήκτρα του Olivieri, να σχηματίζουν ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο και συναρπαστικό αποτέλεσμα. Κομμάτια όπως το Caronte είναι από τα καλύτερα του είδους!
Μετά από ένα τρίτο άλμπουμ, που ποτέ δεν κυκλοφόρησε, το γκρουπ διαλύθηκε. Ο τραγουδιστής Spitaleri κυκλοφόρησε αργότερα δύο σόλο άλμπουμ το 1979 και 1980 και τη δεκαετία του '90 η μπάντα έκανε κάποιες συναυλίες επανένωσης. (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com)
Οι Metamorfosi, μια μπάντα που έδρευε στη Ρώμη, αν και ο τραγουδιστής τους Jimmy Spitaleri ήταν από τη Σικελία, κυκλοφόρησαν με το Inferno άλλο ένα από τα άλμπουμ που πρέπει να κατέχει, κάθε φίλος του ιταλικού προγκ. Το γκρουπ ιδρύθηκε το 1969, όταν ο Spitaleri συνένωσε τους μουσικούς του γκρουπ Ι Frammenti, που ειδικευόταν στο "messe beat", χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής.
Το πρώτο τους άλμπουμ, ...e fu il sesto giorno (και ήταν η έκτη ημέρα), περιέχει επτά τραγούδια, που παρουσιάζουν τα κύρια στοιχεία της μουσικής τους, με τη σχεδόν οπερατική φωνή του Jimmy Spitaleri και το επηρεασμένο από την κλασική, παίξιμο του κιμπορντίστα Enrico Olivieri.
Το δεύτερο άλμπουμ, Inferno (κόλαση) του 1973, είναι το αριστούργημά τους, με δύο μεγάλες σουίτες (υπάρχουν 16 τίτλοι στο εξώφυλλο, που απαρτίζουν τη σουίτα "Inferno") και τη μαγευτική φωνή του Spitaleri, αρμονικά αναμειγμένη με τα πλήκτρα του Olivieri, να σχηματίζουν ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο και συναρπαστικό αποτέλεσμα. Κομμάτια όπως το Caronte είναι από τα καλύτερα του είδους!
Μετά από ένα τρίτο άλμπουμ, που ποτέ δεν κυκλοφόρησε, το γκρουπ διαλύθηκε. Ο τραγουδιστής Spitaleri κυκλοφόρησε αργότερα δύο σόλο άλμπουμ το 1979 και 1980 και τη δεκαετία του '90 η μπάντα έκανε κάποιες συναυλίες επανένωσης. (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com)
- Caronte / Spacciatore di droga -
Franco Battiato
Ένας διεθνούς φήμης καλλιτέχνης, ο Franco Battiato, έχει κάνει τα πάντα στη μακρά σταδιοδρομία του, από μπιτ τραγουδιστής έως αβάνγκαρντ ερμηνευτής, παραγωγός, συνθέτης σύγχρονης μουσικής. Εγκατέλειψε τη Σικελία (γεννήθηκε στην Jonia, κοντά στην Κατάνια το 1945), μετακινούμενος το 1965 στο Μιλάνο. Το σόλο άλμπουμ, Fetus/Έμβρυο του 1972, ήταν σίγουρα ένα προγκ άλμπουμ, αλλά πολύ πρωτότυπο, με ένα μινιμαλιστικό ήχο που βασίζεται κυρίως στη χρήση ενός συνθεσάιζερ VCS3, ασυνήθιστους στίχους και πολύπλοκες συνθέσεις. Μαζί με το επόμενο άλμπουμ Pollution, θεωρούνται τα καλύτερά του, για τους προγκ φαν. (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com)
Και βέβαια στις παρουσιάσεις μας, υπάρχει και αυτό, γραμμένο από τον Κώστα το 2007!
Ένας διεθνούς φήμης καλλιτέχνης, ο Franco Battiato, έχει κάνει τα πάντα στη μακρά σταδιοδρομία του, από μπιτ τραγουδιστής έως αβάνγκαρντ ερμηνευτής, παραγωγός, συνθέτης σύγχρονης μουσικής. Εγκατέλειψε τη Σικελία (γεννήθηκε στην Jonia, κοντά στην Κατάνια το 1945), μετακινούμενος το 1965 στο Μιλάνο. Το σόλο άλμπουμ, Fetus/Έμβρυο του 1972, ήταν σίγουρα ένα προγκ άλμπουμ, αλλά πολύ πρωτότυπο, με ένα μινιμαλιστικό ήχο που βασίζεται κυρίως στη χρήση ενός συνθεσάιζερ VCS3, ασυνήθιστους στίχους και πολύπλοκες συνθέσεις. Μαζί με το επόμενο άλμπουμ Pollution, θεωρούνται τα καλύτερά του, για τους προγκ φαν. (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com)
Και βέβαια στις παρουσιάσεις μας, υπάρχει και αυτό, γραμμένο από τον Κώστα το 2007!
- Fenomenologia -
Picchio dal Pozzo
Ένα είδος ανοικτού γκρουπ, που σχηματίστηκε στη Γένοβα το 1976 και βασίζεται γύρω από τον πυρήνα του Aldo De Scalzi (νεώτερου αδελφού του Vittorio των New Trolls), των Griguolo και Beccari και σε αρκετούς εξωτερικούς συνεργάτες.
Το πρώτο τους ομότιτλο άλμπουμ κυκλοφόρησε από την ετικέτα Grog του De Scalzi, μια από τις μόλις πέντε κυκλοφορίες αυτής της συλλεκτικής ετικέτας, με τη βοήθεια διάφορων καλλιτεχνών από τη Γένοβα όπως των Vittorio De Scalzi, Ciro Perrino και Leonardo Lagorio από τους Celeste και Renzo "Pucci" Cochis από τους J.E.T. Συχνά περιγράφονται σαν ένα είδος ήχου Ιταλικού Κάντερμπερι και το πρώτο τους άλμπουμ περιλαμβάνει ένα πρωτότυπο χαρμάνι ήχων, βασισμένο στα πλήκτρα και τα πνευστά, με σουρεαλιστικούς στίχους και φωνητικά εφέ. Ένα ταξίδι σε αγροτικά μονοπάτια, μέσα από κάστρα και καμπαναριά, μέσα από λόφους και στέγες, μέσα από τις ακτές της Μεσογείου. Eξαιρετικά ενδιαφέρον άλμπουμ, που αξίζει να ακουστεί, αρκετά αντισυμβατικό σε σχέση με τη σκηνή του Ιταλικού Προγκ.
Η δραστηριότητά τους ήταν αρκετά ασταθής, με πέντε άλμπουμ μέσα σε μια περίοδο περίπου 40 ετών. Ενώ δεν κέρδισαν ποτέ την εμπορική επιτυχία, τα έργα τους επαινέθηκαν από τους κριτικούς. Η μπάντα είναι ακόμα ενεργή και κυκλοφόρησε ένα ζωντανό άλμπουμ το 2011. (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com)
Ένα είδος ανοικτού γκρουπ, που σχηματίστηκε στη Γένοβα το 1976 και βασίζεται γύρω από τον πυρήνα του Aldo De Scalzi (νεώτερου αδελφού του Vittorio των New Trolls), των Griguolo και Beccari και σε αρκετούς εξωτερικούς συνεργάτες.
Το πρώτο τους ομότιτλο άλμπουμ κυκλοφόρησε από την ετικέτα Grog του De Scalzi, μια από τις μόλις πέντε κυκλοφορίες αυτής της συλλεκτικής ετικέτας, με τη βοήθεια διάφορων καλλιτεχνών από τη Γένοβα όπως των Vittorio De Scalzi, Ciro Perrino και Leonardo Lagorio από τους Celeste και Renzo "Pucci" Cochis από τους J.E.T. Συχνά περιγράφονται σαν ένα είδος ήχου Ιταλικού Κάντερμπερι και το πρώτο τους άλμπουμ περιλαμβάνει ένα πρωτότυπο χαρμάνι ήχων, βασισμένο στα πλήκτρα και τα πνευστά, με σουρεαλιστικούς στίχους και φωνητικά εφέ. Ένα ταξίδι σε αγροτικά μονοπάτια, μέσα από κάστρα και καμπαναριά, μέσα από λόφους και στέγες, μέσα από τις ακτές της Μεσογείου. Eξαιρετικά ενδιαφέρον άλμπουμ, που αξίζει να ακουστεί, αρκετά αντισυμβατικό σε σχέση με τη σκηνή του Ιταλικού Προγκ.
Η δραστηριότητά τους ήταν αρκετά ασταθής, με πέντε άλμπουμ μέσα σε μια περίοδο περίπου 40 ετών. Ενώ δεν κέρδισαν ποτέ την εμπορική επιτυχία, τα έργα τους επαινέθηκαν από τους κριτικούς. Η μπάντα είναι ακόμα ενεργή και κυκλοφόρησε ένα ζωντανό άλμπουμ το 2011. (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com)
- Seppia -
Jumbo
Ένα πολύ σημαντικό συγκρότημα που θα άξιζε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από ό,τι είχε πραγματικά εκείνη την εποχή, οι Jumbo σχηματίστηκαν στο Μιλάνο γύρω από τον τραγουδιστή και τραγουδοποιό Alvaro Fella, ο οποίος έπαιζε στο παρελθόν ως μπασίστας με το γκρουπ των Vercelli Juniors. Ο Fella έγινε αντιληπτός και υπέγραψε στην ετικέτα Numero Uno, με την οποία κυκλοφόρησε δύο σινγκλ το 1970 με το όνομα Jumbo.
Μετά από ένα νέο συμβόλαιο με τη Philips, ο Fella ηχογράφησε το 1971 το ντεμπούτο του LP, με τη βοήθεια των μουσικών που ήταν στην πρώτη σύνθεση των Jumbo: Daniele Bianchini (κιθάρα), Sergio Conte (πλήκτρα, φωνητικά), Dario Guidotti (φλάουτο, άρπα στόματος, ακουστική κιθάρα, κρουστά), Vito Balzano (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά) και ο μπασίστας Alberto Agazzi, που αντικαταστάθηκε σύντομα από τον Aldo Gargano. Το στυλ ήταν μάλλον λεπτό και το άλμπουμ βασίστηκε κυρίως σε συνθέσεις ακουστικής κιθάρας με λίγο χώρο για τα ηλεκτρικά μέρη του γκρουπ. Υπάρχουν μερικές καλές στιγμές όπως το "Amore Sono Qua" και το "Dio E'" (ηχογραφήθηκε ξανά στο δεύτερο άλμπουμ), αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι εντυπωσιακό και σε χαμηλότερο επίπεδο από τα επόμενα έργα τους.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1972 και ακολούθησε μετά από λίγους μήνες το δεύτερο άλμπουμ, DNA, μια απίστευτα ώριμη δουλειά. Ειδικά σε σύγκριση με το προηγούμενο, είναι προφανές ότι αυτό είναι το πραγματικό τους πρώτο άλμπουμ ως γκρουπ. Αποτελείται από τέσσερα εκτεταμένα κομμάτια, με το μεγάλης διάρκειας "Suite Per Il Sig. K" να καταλαμβάνει ολόκληρη την πρώτη πλευρά. Η αρχή είναι στο ίδιο ύφος με το πρώτο άλμπουμ, βασισμένο σε ακουστικά όργανα (κιθάρα, φλάουτο, πιάνο) αλλά ξαφνικά μια παραμορφωμένη ηλεκτρική κιθάρα εισάγει έναν πολύ πιο επιθετικό ήχο, με επικεφαλής τη σκληρή φωνή και τους δυνατούς στίχους του Fella. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα ιταλικά προγκ άλμπουμ!
Το τελευταίο άλμπουμ συντελέστηκε το 1973, μετά από αλλαγή ντράμερ με τον Tullio Granatello από την Νοβάρα να αντικαθιστά το αρχικό μέλος Vito Balzano. Το Vietato Ai Minori Di 18 Anni? είναι η πιο φιλόδοξη δουλειά τους, περιέχοντας δυνατούς στίχους και κομμάτια μουσικής εμπνευσμένης από την αβάν-γκαρντ, με τη βοήθεια του Franco Battiato. Τα "Come Vorrei Essere Uguale A Te" και "Specchio" ασχολούνται με δύσκολα θέματα όπως η ομοφυλοφιλία και η κοινωνική αποξένωση και το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό και ικανοποιητικό, έστω και λιγότερο άμεσο από το DNA. Το έντονο περιεχόμενο των στίχων προκάλεσε την απαγόρευση της μπάντας από τα ραδιοφωνικά προγράμματα.
Το συγκρότημα ήταν πολύ δημοφιλές ζωντανά και συνέχισε να παίζει για μερικά χρόνια, αλλά το 1976 διαλύθηκε. Μετά από μια μη επιτυχημένη προσπάθεια επανένωσης το 1983, η μπάντα επανασυνδέθηκε στα τέλη του 1989 με τα αρχικά μέλη εκτός από τον Sergio Conte (αντικαταστάθηκε από τον Paolo Dolfini). Το 2001 κυκλοφόρησε το τελευταίο τους άλμπουμ, Passing By (1991- 2001), που είναι περισσότερο Νέας Εποχής/New Age και κυρίως οργανικό, αλλά περιέχει μερικές πολύ καλές στιγμές. (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com)
Ένα πολύ σημαντικό συγκρότημα που θα άξιζε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από ό,τι είχε πραγματικά εκείνη την εποχή, οι Jumbo σχηματίστηκαν στο Μιλάνο γύρω από τον τραγουδιστή και τραγουδοποιό Alvaro Fella, ο οποίος έπαιζε στο παρελθόν ως μπασίστας με το γκρουπ των Vercelli Juniors. Ο Fella έγινε αντιληπτός και υπέγραψε στην ετικέτα Numero Uno, με την οποία κυκλοφόρησε δύο σινγκλ το 1970 με το όνομα Jumbo.
Μετά από ένα νέο συμβόλαιο με τη Philips, ο Fella ηχογράφησε το 1971 το ντεμπούτο του LP, με τη βοήθεια των μουσικών που ήταν στην πρώτη σύνθεση των Jumbo: Daniele Bianchini (κιθάρα), Sergio Conte (πλήκτρα, φωνητικά), Dario Guidotti (φλάουτο, άρπα στόματος, ακουστική κιθάρα, κρουστά), Vito Balzano (τύμπανα, κρουστά, φωνητικά) και ο μπασίστας Alberto Agazzi, που αντικαταστάθηκε σύντομα από τον Aldo Gargano. Το στυλ ήταν μάλλον λεπτό και το άλμπουμ βασίστηκε κυρίως σε συνθέσεις ακουστικής κιθάρας με λίγο χώρο για τα ηλεκτρικά μέρη του γκρουπ. Υπάρχουν μερικές καλές στιγμές όπως το "Amore Sono Qua" και το "Dio E'" (ηχογραφήθηκε ξανά στο δεύτερο άλμπουμ), αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι εντυπωσιακό και σε χαμηλότερο επίπεδο από τα επόμενα έργα τους.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1972 και ακολούθησε μετά από λίγους μήνες το δεύτερο άλμπουμ, DNA, μια απίστευτα ώριμη δουλειά. Ειδικά σε σύγκριση με το προηγούμενο, είναι προφανές ότι αυτό είναι το πραγματικό τους πρώτο άλμπουμ ως γκρουπ. Αποτελείται από τέσσερα εκτεταμένα κομμάτια, με το μεγάλης διάρκειας "Suite Per Il Sig. K" να καταλαμβάνει ολόκληρη την πρώτη πλευρά. Η αρχή είναι στο ίδιο ύφος με το πρώτο άλμπουμ, βασισμένο σε ακουστικά όργανα (κιθάρα, φλάουτο, πιάνο) αλλά ξαφνικά μια παραμορφωμένη ηλεκτρική κιθάρα εισάγει έναν πολύ πιο επιθετικό ήχο, με επικεφαλής τη σκληρή φωνή και τους δυνατούς στίχους του Fella. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα ιταλικά προγκ άλμπουμ!
Το τελευταίο άλμπουμ συντελέστηκε το 1973, μετά από αλλαγή ντράμερ με τον Tullio Granatello από την Νοβάρα να αντικαθιστά το αρχικό μέλος Vito Balzano. Το Vietato Ai Minori Di 18 Anni? είναι η πιο φιλόδοξη δουλειά τους, περιέχοντας δυνατούς στίχους και κομμάτια μουσικής εμπνευσμένης από την αβάν-γκαρντ, με τη βοήθεια του Franco Battiato. Τα "Come Vorrei Essere Uguale A Te" και "Specchio" ασχολούνται με δύσκολα θέματα όπως η ομοφυλοφιλία και η κοινωνική αποξένωση και το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό και ικανοποιητικό, έστω και λιγότερο άμεσο από το DNA. Το έντονο περιεχόμενο των στίχων προκάλεσε την απαγόρευση της μπάντας από τα ραδιοφωνικά προγράμματα.
Το συγκρότημα ήταν πολύ δημοφιλές ζωντανά και συνέχισε να παίζει για μερικά χρόνια, αλλά το 1976 διαλύθηκε. Μετά από μια μη επιτυχημένη προσπάθεια επανένωσης το 1983, η μπάντα επανασυνδέθηκε στα τέλη του 1989 με τα αρχικά μέλη εκτός από τον Sergio Conte (αντικαταστάθηκε από τον Paolo Dolfini). Το 2001 κυκλοφόρησε το τελευταίο τους άλμπουμ, Passing By (1991- 2001), που είναι περισσότερο Νέας Εποχής/New Age και κυρίως οργανικό, αλλά περιέχει μερικές πολύ καλές στιγμές. (πηγές: εξώφυλλο, italianprog.com)
