Τα έργα για πιάνο είναι η Σονάτα <1[SUP]η[/SUP] Οκτωβρίου 1905> και δύο κύκλοι < στο κατάφυτο μονοπάτι> και < στην ομίχλη>.
Ο Janacek επιστρέφει το 1880 στην πόλη του το Brno από την Βιέννη που είχε ολοκληρώσει τις μουσικές του σπουδές. Είχε διαπιστώσει ότι στην Ευρώπη η αναγνωρισμένη μορφή του έργου για πιάνο ήταν η σονάτα. Μια φόρμα που θα χαρακτηρίζονταν αποκλειστικά Γερμανική αν δεν υπήρχε ο Chopin.
Είχε συνθέσει μόνο μια σονάτα. Το είδος δεν τον ενδιέφερε. Αυτό που τον ενδιέφερε και στο οποίο ήταν ιδιαίτερα ικανός ήταν τα μικρά έντονα αυτόνομα μουσικά μοτίβα, οι μινιατούρες.
Η σονάτα < στον δρόμο 1.Χ. 1905> προέρχεται από ένα γεγονός που τον συντάραξε. Τον θάνατο ενός εργάτη από τις δυνάμεις καταστολής κατά τις ταραχές για δημιουργία Πανεπιστημίου. Το πρώτο μέρος έχει τίτλο Το Προαίσθημα και το δεύτερο Ο Θάνατος. Οι τίτλοι δεν αντιπροσωπεύουν προγραμματική μουσική, Ο Θάνατος δεν είναι funeral music αλλά αντανακλάσεις συναισθημάτων.
Ο δεύτερος κύκλος <στην ομίχλη> (In the Mists) με τέσσερα κομμάτια είναι έργο του 1912. Αντανακλούν την πνευματική του διάθεση λόγω της μικρής αναγνώρισης του έργου του ακόμη και στην πατρίδα του. Είναι η ομίχλη που καλύπτει την πορεία και τον στόχο. Είναι το έργο που έχω ακούσει ζωντανά και κίνησε το ενδιαφέρον μου για αυτή την μουσική.
Ο πρώτος κύκλος <στο κατάφυτο μονοπάτι> (OnAnOvergrownPath) είναι ένας κύκλος που δημιουργήθηκε σταδιακά. Στην πρώτη μορφή, το 1908, περιελάμβανε το πρώτο βιβλίο με δέκα κομμάτια. Τρία χρόνια αργότερα προστέθηκε και το δεύτερο βιβλίο με πέντε κομμάτια.
Είναι οι αναμνήσεις που έμειναν ανεξίτηλες στην μνήμη του με μορφή τρυφερών και ευαίσθητων μελωδικών θραυσμάτων. Είναι μινιατούρες μουσικά αυτόνομες αλλά και συνδεόμενες που οι τίτλοι τους παραπέμπουν σε ποιητικές εικόνες. Άλλες αναμνήσεις είναι καλές άλλες δυσάρεστες. Κάποιες όπως το < Unutterable Anguish > εκφράζονται με μια εύθραυστη ρυθμική αυτονομία ενώ άλλες, όπως το Alegro δεύτερο βιβλίο, ακολουθούν τους σταθερούς λαϊκούς ρυθμικούς δρόμους της πατρίδας του.
Έργα που χαρακτηρίζονται από τρυφερότητα και νοσταλγία απαιτούν εκτελέσεις αντίστοιχης ευαισθησίας. Ευαισθησία που για να μην γίνεται βαρετή πρέπει να διατηρεί και τις αιχμές της.
Μετά από πολλά χρόνια που είχα-έχω σαν αναφορά τα δύο βινύλια της D.G.με τον Rudolf Firkusny άκουσα πρόσφατα τον Lars Vogt.
Άριστη εκτέλεση, άριστος ήχος από την εταιρία Ondine και αιτία της ανάρτησης.
Ο Janacek επιστρέφει το 1880 στην πόλη του το Brno από την Βιέννη που είχε ολοκληρώσει τις μουσικές του σπουδές. Είχε διαπιστώσει ότι στην Ευρώπη η αναγνωρισμένη μορφή του έργου για πιάνο ήταν η σονάτα. Μια φόρμα που θα χαρακτηρίζονταν αποκλειστικά Γερμανική αν δεν υπήρχε ο Chopin.
Είχε συνθέσει μόνο μια σονάτα. Το είδος δεν τον ενδιέφερε. Αυτό που τον ενδιέφερε και στο οποίο ήταν ιδιαίτερα ικανός ήταν τα μικρά έντονα αυτόνομα μουσικά μοτίβα, οι μινιατούρες.
Η σονάτα < στον δρόμο 1.Χ. 1905> προέρχεται από ένα γεγονός που τον συντάραξε. Τον θάνατο ενός εργάτη από τις δυνάμεις καταστολής κατά τις ταραχές για δημιουργία Πανεπιστημίου. Το πρώτο μέρος έχει τίτλο Το Προαίσθημα και το δεύτερο Ο Θάνατος. Οι τίτλοι δεν αντιπροσωπεύουν προγραμματική μουσική, Ο Θάνατος δεν είναι funeral music αλλά αντανακλάσεις συναισθημάτων.
Ο δεύτερος κύκλος <στην ομίχλη> (In the Mists) με τέσσερα κομμάτια είναι έργο του 1912. Αντανακλούν την πνευματική του διάθεση λόγω της μικρής αναγνώρισης του έργου του ακόμη και στην πατρίδα του. Είναι η ομίχλη που καλύπτει την πορεία και τον στόχο. Είναι το έργο που έχω ακούσει ζωντανά και κίνησε το ενδιαφέρον μου για αυτή την μουσική.
Ο πρώτος κύκλος <στο κατάφυτο μονοπάτι> (OnAnOvergrownPath) είναι ένας κύκλος που δημιουργήθηκε σταδιακά. Στην πρώτη μορφή, το 1908, περιελάμβανε το πρώτο βιβλίο με δέκα κομμάτια. Τρία χρόνια αργότερα προστέθηκε και το δεύτερο βιβλίο με πέντε κομμάτια.
Είναι οι αναμνήσεις που έμειναν ανεξίτηλες στην μνήμη του με μορφή τρυφερών και ευαίσθητων μελωδικών θραυσμάτων. Είναι μινιατούρες μουσικά αυτόνομες αλλά και συνδεόμενες που οι τίτλοι τους παραπέμπουν σε ποιητικές εικόνες. Άλλες αναμνήσεις είναι καλές άλλες δυσάρεστες. Κάποιες όπως το < Unutterable Anguish > εκφράζονται με μια εύθραυστη ρυθμική αυτονομία ενώ άλλες, όπως το Alegro δεύτερο βιβλίο, ακολουθούν τους σταθερούς λαϊκούς ρυθμικούς δρόμους της πατρίδας του.
Έργα που χαρακτηρίζονται από τρυφερότητα και νοσταλγία απαιτούν εκτελέσεις αντίστοιχης ευαισθησίας. Ευαισθησία που για να μην γίνεται βαρετή πρέπει να διατηρεί και τις αιχμές της.
Μετά από πολλά χρόνια που είχα-έχω σαν αναφορά τα δύο βινύλια της D.G.με τον Rudolf Firkusny άκουσα πρόσφατα τον Lars Vogt.
Άριστη εκτέλεση, άριστος ήχος από την εταιρία Ondine και αιτία της ανάρτησης.
