η διαφορά συνίσταται (μεταξύ άλλων) στο ότι η μεν ελληνική στηρίζεται επάνω στην προφορά του πρωταγωνιστή και το ευφυές σενάριο (τίγκα σε one liners) , κάτι που απουσιάζει παντελώς στην γαλλική.
Εκεί η εικόνα τα λέει όλα. Υπάρχει σενάριο με κείμενο που δεν υπερβαίνει τη μιά σελίδα.
Και η εικόνα τα λέει χωρίς βιασύνη, χωρίς γρήγορη κίνηση, χωρίς πληθώρα ηχητικών εφέ να "τονίζουν" και να διακωμωδούν κάθε κίνηση.
Φυσικά εκεί αξίζουν οι γοητευτικές χαμένες λεπτομέρειες, που δίνουν το χρώμα, λεπτομέρειες αδιάφορες γιά το 95% των σκηνοθετών.
Βλέποντας χτες τις διακοπές είδα αμέσως όλες τις σκηνές κοπιαρισμένες σε αντίστοιχες φτηνές (από κάθε άποψη) ελληνικές που όταν τις έβλεπα τότε τις αντιμετώπιζα με συμπάθεια. και όμως η πηγή ήταν στις διακοπές.
Από το σαραβαλάκι, τα πυροτεχνήματα, τα κάδρα, τις σκανταλιές των παιδιών, τη γυμναστική στην παραλία. Όλα εκλάπησαν. Με περισσότερη προχειρότητα, χειρότερη εικόνα και ήχο.
