Προσωπικά δεν θα ξεχάσω τις μέρες που πέρασα στην Ιρλανδία. Μπαρότσαρκα, λαϊβάδικα, κάθε βράδυ. Και πουθενά τσιγαρίλα. Αν ήμουν στην Ελλάδα θα ήθελα μπάνιο και να πλένω τα ρούχα κάθε βράδυ.
Δεν μπορώ να καταλάβω την εμμονή των καπνιστών σε μια αποδεδειγμένα επιβλαβή συνήθεια να θέλουν σώνει και καλά να βάζουν και εμάς να καπνίζουμε. Επιπλέον, ούτε ο ναργιλές, ούτε καν η πίπα δεν μυρίζει όπως το τσιγάρο. Απαγορεύτηκε το κάπνισμα στα καφενεία στην Τουρκία, εδώ ακόμα το συζητάμε με ανόητες δικαιολογίες. Δεν θυμάμαι εδώ και χρόνια να με ρώτησε κανένας αν με ενοχλεί το τσιγάρο του σε μαγαζί. Απλά θεωρείται δεδομένο ότι πρέπει να το ανεχτώ.
Μα δεν είναι μόνο το κάπνισμα. Όταν στην αγγλία έχει απαγορευτεί η χρήση στερεών καυσίμων για θέρμανση από τη δεκαετία του '50 στις πόλεις, εμείς ανακαλύψαμε τα ξύλα τον 21ο αιώνα. Έλα μωρέ, εγώ να ζεσταθώ και χέστην κάπνα. Χέσε και την κάρτα καυσαερίων, και το ΚΤΕΟ, και τις ώρες κοινής ησυχίας, και το παρκάρισμα πάνω στη γωνία, ή στη θέση του ασθενοφόρου. Είναι ένα σωρό πράγματα που βλέπουμε γύρω καθημερινά και τα συνηθίζουμε σιγά-σιγά. Νομίζω ότι όλη αυτή η συζήτηση πηγάζει ακριβώς από το ίδιο παρονομαστή: στην ελληνική κοινωνία το άτομο έχει μπει πια πάνω από το σύνολο. Και για μένα αυτή είναι η πραγματική κρίση στην Ελλάδα, όχι η οικονομική.
