και.....ο Ιακωβος Καμπανελης

Stellios papa

AVClub Fanatic
17 June 2006
11,394
Ελλαδα


η φτωχη πολιτιστικη Ελλαδα ακομη φτωχοτερη
ο ανθρωπος που δημιουργησε τα σεναρια δυο κορυφαιων Ελληνικων ταινιων
ΣΤΕΛΛΑ και ΔΡΑΚΟς
ο καλυτερος ελληνας θεατρικος συγγραφεας
ενας πραγματικος δημοκρατης
δεν ειναι πια μαζι μας ....

εφυγε ...


.Δεν έγραψα τη «Στέλλα» έχοντας στο μυαλό μου τη Μελίνα.
Η Μελίνα επέστρεψε από το Παρίσι το ´54. Δεν την ήξερα καθόλου μέχρι τότε.
Και είδα αυτά τα στοιχεία, τα πληθωρικά, τα εξωστρεφή, τα μερακλίδικα.
Δεν ταυτίστηκε η Μελίνα με τη Στέλλα. Εγώ ταυτίστηκα με τη Μελίνα. Δηλαδή, η Στέλλα έχει πολλά της Μελίνας. Δεν έχει η Μελίνα της Στέλλας.


.
 
Last edited:
Η Αυλή των Θαυμάτων,Παραμύθι χωρίς Όνομα,Γειτονιά των αγγέλων ,Τό μεγάλο μας τσίρκο..καί πολλά άλλα ενδιαφέροντα...
Γιά μένα ο Δράκος τού Κούνδουρου,μέ τον Ντίνο Ηλιόπουλο,παραμένει η κορυφαία συνεργασία..

Στό καλό.!!
 
Έφυγε τουλάχισον πλήρης ημερών και με την αναγνώριση που του έπρεπε. Θα τον θυμόμαστε.
 
Λιγοστεύουν....Καί απομένουν οι παρακεντέδες τού Ντά Κάπο καί τού Φίλιον καί οι προωθούμενοι απο ΔΟΛ καί ''λοιπές δυνάμεις'' νά παρασταίνουν τούς ''λογοτέχνες''..Ολα τά νούμερα στήν σειρά ,πού έχουν καί ''άποψη''..

Παπαγαλάκια και αντιγραφείς....καί φυσικά υποστηρικτές τού Κατεστημένου.
 
Ανεβάζαμε με το θεατρικό της Νομικής Σχολής Αθηνών το 1984 (νομίζω) το έργο του Μαξ Φρις "Ο Μπήντερμαν και οι εμπρηστές". Έπαιζε μαζί και η κόρη του Ι. Καμπανέλη, η Κατερίνα, και ο πατέρας της ήρθε σε πρόβα, για να μας ενθαρρύνει και να μας συμβουλέψει. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σοβαρότητα και τι ήθος εξέπεμπε! Είναι άνθρωποι, που αν τους δεις μια φορά, σου αφήνουν περιουσία! Το γράφω ως μια κατάθεση ψυχής, πέρα από την κορυφαία αξία του έργου του!
 
Λιγοστεύουν....Καί απομένουν οι παρακεντέδες τού Ντά Κάπο καί τού Φίλιον καί οι προωθούμενοι απο ΔΟΛ καί ''λοιπές δυνάμεις'' νά παρασταίνουν τούς ''λογοτέχνες''..Ολα τά νούμερα στήν σειρά ,πού έχουν καί ''άποψη''..

Παπαγαλάκια και αντιγραφείς....καί φυσικά υποστηρικτές τού Κατεστημένου.


συνυπογραφω !!!

.
 
«Αυλαία» για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη

--------------------------------------------------------------------------------

Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 89 ετών, σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας, όπου νοσηλευόταν, ο θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, Ιάκωβος Καμπανέλλης.
Ο συγγραφέας έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια και υποβαλλόταν σε αιμοκάθαρση. Έπειτα από επιπλοκή εισήχθη στη μονάδα εντατικής θεραπείας, όπου και εξέπνευσε λίγες ώρες αργότερα.
Ο Ιάκωβος γεννήθηκε στη Νάξο στις 3 Δεκεμβρίου του 1922. Στην κατοχή αναμείχθηκε στην αντίσταση αλλά όταν συνελήφθη από τους Γερμανούς (1943) οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι τις 5 Μαΐου 1945 οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.
Όταν γύρισε στην Αθήνα, οι παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, το χειμώνα του 1945-46, τον συναρπάζουν... «εκεί ανακάλυψα τον εαυτό μου και τον προορισμό μου», είχε δηλώσει. Αν και δεν ολοκλήρωσε γυμνασιακή μόρφωση έδειξε ιδιαίτερη αφοσίωση στο γράψιμο. Τον Καμπανέλλη ανακάλυψε ο Αδαμάντιος Λεμός. Το πρώτο θεατρικό έργο του ήταν «ο Χορός πάνω στα στάχυα» που παρουσιάστηκε τη θερινή θεατρική περίοδο 1950 από το θίασο Λεμού στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας.
Από τα θεατρικά του έργα τα πλέον γνωστά είναι «Έβδομη μέρα της δημιουργίας», «Η Αυλή των θαυμάτων», «Ηλικία της νύχτας», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Γειτονιά των Αγγέλων», «Βίβα Ασπασία», «Οδυσσέα γύρισε σπίτι», «Αποικία των τιμωρημένων», «Το μεγάλο μας τσίρκο», «Ο εχθρός λαός» και «Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα».


http://news.pathfinder.gr/culture/news/685163.html
 
Πάει και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Φεύγουν ένας-ένας όλοι οι σπουδαίοι Έλληνες που δούλεψαν και έκαναν σπουδαία πράγματα στα μεταπολεμικά χρόνια. Ήταν αναπόφευκτο, θα μας άφηναν κάποια στιγμή, αλλά ποιός τους αντικαθιστά;

Ποιός γράφει τραγούδια μετά το Θεοδωράκη και το Χατζιδάκι; ποιός γράφει θεατρικά έργα μετά τον Καμπανέλλη, ποιός χτίζει μετά τον Κωνσταντινίδη, ποιός ζωγραφίζει μετά τον Τσαρούχη; Πλουτίσαμε πρόσκαιρα οικονομικά, αλλά φτωχαίνουμε μόνιμα στα πνευματικά πράγματα, και αυτό είναι τρισχειρότερο από μιά οικονομική χρεωκοπία, που κι αυτή δε φαίνεται να τη γλιτώνουμε.
 
Θα επαναλάβω την κοινοτυπία, που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή, ότι η χώρα πια θα είναι φτωχότερη χωρίς αυτόν.
 
Πάει και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Φεύγουν ένας-ένας όλοι οι σπουδαίοι Έλληνες που δούλεψαν και έκαναν σπουδαία πράγματα στα μεταπολεμικά χρόνια. Ήταν αναπόφευκτο, θα μας άφηναν κάποια στιγμή, αλλά ποιός τους αντικαθιστά;

Ποιός γράφει τραγούδια μετά το Θεοδωράκη και το Χατζιδάκι; ποιός γράφει θεατρικά έργα μετά τον Καμπανέλλη, ποιός χτίζει μετά τον Κωνσταντινίδη, ποιός ζωγραφίζει μετά τον Τσαρούχη; Πλουτίσαμε πρόσκαιρα οικονομικά, αλλά φτωχαίνουμε μόνιμα στα πνευματικά πράγματα, και αυτό είναι τρισχειρότερο από μιά οικονομική χρεωκοπία, που κι αυτή δε φαίνεται να τη γλιτώνουμε.

Ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημά μας. Ότι δεν φαίνονται οι άξιοι συνεχιστές των μεγάλων δημιουργών, οι οποίοι έκαναν τέχνη σε αντίξοες συνθήκες, όταν η τέχνη ήταν αντίσταση και όχι δημόσιες σχέσεις. Είμαστε περισσότερο χορτάτοι αλλά λιγότερο δημιουργικοί από παλιά. Δεν εξιδανικεύω το παρελθόν (είθισται αυτό τελευταία), μια διαπίστωση κάνω. Όπως ένανε ζημιά η οικονομία υποκαθιστώντας την πολιτική, έτσι κάνει ζημιά και η ψευδοευημερία προσφέροντας βιτρίνα αντί αποθήκης.
 
Καλό του ταξίδι. Αντί σχολίου δικού μου αναρτώ ένα υπέροχο κείμενο του Πιτσιρίκου για μιά βραδιά προς τιμήν του Καμπανέλη στο Μέγαρο Μουσικής το 2006:

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία...

Χτες το βράδυ πήγαμε στο Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσουμε μια εκδήλωση προς τιμήν του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Αγαπάω τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά αλλά, λόγω της φιλικής μου σχέσης μ’ έναν δικό του άνθρωπο, είχα την τιμή να του σφίξω το χέρι δυο φορές. Και μια χτες, τρεις. Δεν είναι μόνο τα θεατρικά του έργα, δεν είναι οι στίχοι που έγραψε, δεν είναι η απίστευτη ζωή του – είναι που όλα αυτά τα βλέπεις στα μάτια του. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έχει τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει στη ζωή μου.

Συντονιστής της βραδιάς ήταν ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης – λιτός και ουσιαστικός. Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια ομιλία του αντιπροέδρου της ΚΕΔΚΕ – διοργανώτρια της βραδιάς – γιατί ο πρόεδρός της Πάρις Κουκουλόπουλος δεν μπόρεσε να έρθει από την Κοζάνη. Εντάξει, είμαστε σε προεκλογική περίοδο αλλά ο ομιλητής βγήκε εντελώς εκτός θέματος – μίλησε για οτιδήποτε άλλο εκτός από το τιμώμενο πρόσωπο. Θα πρέπει δε να είπε τη λέξη «πολιτισμός» και τα παράγωγά της – όπως και τη λέξη «αυτοδιοίκηση» – πάνω από διακόσιες φορές.

Ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Κώστας Στεφανής και ο συνταγματολόγος Δημήτρης Τσάτσος μας αποζημίωσαν με τις ομιλίες τους – όταν μεγαλώσω έτσι θα μιλάω κι εγώ -, ενώ ο δήμαρχος Αγίας Βαρβάρας Λάμπρος Μίχος μου φάνηκε πολύ ωραίος μάγκας και θέλω να παρακαλέσω τους αναγνώστες που ψηφίζουν στην περιοχή να το ρίξουν δαγκωτό. Για τη μικρή ομιλία του κ. Καμπανέλλη δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί και άναρθρες κραυγές να έβγαζε εμένα θα με συγκινούσε.

Ο Γιώργος Χατζηνάσιος έπαιξε υπέροχα στο πιάνο δυο τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι και ένα του Σταύρου Ξαρχάκου – φυσικά σε στίχους Καμπανέλλη – και τραγούδησαν η Θεοδοσία Στίγκα και ο Φάνης Μεζίνης. Στη συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκε η Συμφωνιέττα Αθηνών και το πρώτο τραγούδι που έπαιξε ήταν το «Άσμα Ασμάτων». Πρέπει να πάς στο Μέγαρο Μουσικής πια για να ακούσεις ζωντανά αυτό το σπουδαίο τραγούδι αλλά δεν πειράζει – εγώ θα πήγαινα και στο διάολο. «Λαϊκό είναι ό,τι ασχολείται με τον άνθρωπο και προέρχεται από τον άνθρωπο» είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις – απ’ αυτήν την άποψη το Μέγαρο Μουσικής είναι μάλλον το πιο λαϊκό μαγαζί της πόλης.

Η Λυδία Αγγελοπούλου, ο Σταμάτης Μπερής, ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Βασίλης Λέκκας και οι δυο προαναφερόμενοι τραγούδησαν μερικά μεγάλα τραγούδια του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι, αν και οφείλω να καταγγείλω πως απουσίαζε από το πρόγραμμα το «Μανούλα μου». Η βραδιά έμοιαζε να κλείνει όμορφα, όταν μας ανακοινώθηκε πως θα μιλήσει εκτός προγράμματος ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου. Κόντεψα να βάλω τις φωνές όταν ο παπάς ανέβηκε στη σκηνή, ενώ ανάλογα σχόλια ακουγόντουσαν δεξιά κι αριστερά.

Δεν άφησα βέβαια κουβέντα του ασχολίαστη και η Φ., η Τ. και ο Ν. γελούσαν ακατάπαυστα. Τότε, αυτός ο μαυροφορεμένος άνθρωπος έκανε κάτι εντελώς απρόβλεπτο, δείχνοντας πως δεν εκπροσωπούσε κανέναν Αρχιεπίσκοπο αλλά μόνο τον εαυτό του. Είπε πως θα βγει εκτός πρωτοκόλλου, άπλωσε το χέρι του προς την ορχήστρα και αυτή ξεκίνησε να παίζει. Ο παπάς τραγούδησε…

Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι,
δώσε του ληστή να πιει.

Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι,
δώσε του Χριστού να πιει.


Η Φ. γύρισε χαμογελαστή προς τη μεριά μου. Είχα δακρύσει. Με κοίταξε απορημένη. Ο παπάς έκανε νεύμα στους τραγουδιστές να συνεχίσουν αυτοί. Η τρίτη στροφή μάλλον του ήταν απαγορευμένη – ο τελευταίος στίχος σίγουρα. Για μια στιγμή ένιωσα μέσα μου την απελπισία όλου του κόσμου…


Δώσε μάνα του διαβάτη,
του Χριστού και του ληστή
δώσε μάνα να χορτάσει,
δώσ’ του αγάπη μου να πιει.


Το τραγούδι τελείωσε. Ο παπάς κατέβηκε από τη σκηνή, πλησίασε τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, έσκυψε και του φίλησε το χέρι. Τέλος.