Για μένα , το πιό σημαντικό και αξιομνημόνευτο στοιχείο του δίσκου , είναι πως η Πάτι Σμιθ έχει διαλέξει -για τους δικούς της λόγους - 12 τραγούδια από μιά ευρύτατη γκάμα καλλιτεχνών , πολλοί από τους οποίους δεν έχουν καμμία σχέση μεταξύ τους , ούτε ως ύφος , ούτε ως γενιά και έχει καταφέρει να βάλει την προσωπική της σφραγίδα σε όλα τα κομμάτια - ίδιον μεγάλου καλλιτέχνη αλλά και βαθιά ερωτευμένου με το καθένα -σε τέτοιο σημείο που εάν υποθέσουμε ότι βρίσκαμε σήμερα κάποιον που δεν είχε ακούσει ποτέ τα πρωτότυπα , αυτός δεν νομίζω να καταλάβαινε ότι το κάθε ένα ανήκει και σε διαφορετικό καλλιτέχνη .
Ολες οι διασκευές είναι εξαιρετικές και η προσωπική προτίμηση μας μπορεί να επηρεάζεται και να ποικίλλει μόνον ανάλογα με τα συναισθήματα μας απέναντι στο πρωτότυπο ( π.χ. για μένα το Helpless του neil Young μου είναι αδιάφορο , γιατί και ο συνθέτης του , μου δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα αδιαφορίας ) . Πάντως το opening και το closin' track ( "Are you experienced?" και "Pastime paradise" αντίστοιχα ) είναι εκπληκτικά , με το δεύτερο να έχει αποκτήσει μιά στοιχειωμένη χροιά που δεν την είχε το πρωτότυπο , ενώ το κλαρινέτο στο κομμάτι του Χέντριξ , κάπου προς το τέλος είναι υπέροχο .
Γενικά πρόκειται για δίσκο που δεν έχει βγεί από το player τις τελευταίες 4-5 μέρες , είτε στο σπίτι , είτε στο αυτοκίνητο . Και γιατί να βγεί άλλωστε ; Οταν υπάρχει ταλέντο και αγάπη για το αντικείμενο , το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι έξοχο .
( Υ.Γ. Και όλα αυτά από κάποιον που δεν είχε σχέσεις ιδιαίτερες με την Πάτι Σμίθ - για να το θέσω κομψά . Τελικά όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν , φαίνεται πως συναντιούνται πιό εύκολα ) .
Ολες οι διασκευές είναι εξαιρετικές και η προσωπική προτίμηση μας μπορεί να επηρεάζεται και να ποικίλλει μόνον ανάλογα με τα συναισθήματα μας απέναντι στο πρωτότυπο ( π.χ. για μένα το Helpless του neil Young μου είναι αδιάφορο , γιατί και ο συνθέτης του , μου δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα αδιαφορίας ) . Πάντως το opening και το closin' track ( "Are you experienced?" και "Pastime paradise" αντίστοιχα ) είναι εκπληκτικά , με το δεύτερο να έχει αποκτήσει μιά στοιχειωμένη χροιά που δεν την είχε το πρωτότυπο , ενώ το κλαρινέτο στο κομμάτι του Χέντριξ , κάπου προς το τέλος είναι υπέροχο .
Γενικά πρόκειται για δίσκο που δεν έχει βγεί από το player τις τελευταίες 4-5 μέρες , είτε στο σπίτι , είτε στο αυτοκίνητο . Και γιατί να βγεί άλλωστε ; Οταν υπάρχει ταλέντο και αγάπη για το αντικείμενο , το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι έξοχο .
( Υ.Γ. Και όλα αυτά από κάποιον που δεν είχε σχέσεις ιδιαίτερες με την Πάτι Σμίθ - για να το θέσω κομψά . Τελικά όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν , φαίνεται πως συναντιούνται πιό εύκολα ) .
fftopic: 