Οταν ενας παικτης δινει το 100% των δυνατοτητων του τοτε δεν μπορει να κατηγορηθει για τιποτε από μενα. Ουτε ότι τα παίρνει και καθεται, ούτε ότι δεν αξιζει να ειναι στην ομαδα.
Αν ειναι να κατηγορησω καποιον κατηγορω αυτον που τον διαλεξε...
Να τι γραφει ο Πανουτσος για τον "Καλυτερο Αταλαντο" όπως τον αποκαλει:
Αμφιβάλλω αν έπειτα από 10 χρόνια θα θυμούνται πολλοί ότι ο Θανάσης Κωστούλας έπαιξε επτά χρόνια στον Ολυμπιακό. Θα έχουν ξεχάσει, επειδή ο Κωστούλας παικτικά είναι από τους λιγότερο εντυπωσιακούς παίκτες. Αλλά και επειδή από το καλοκαίρι του 1999 μέχρι σήμερα που φεύγει από την ομάδα ποτέ δεν δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα στην ομάδα του.Το καλοκαίρι του '99, με τον Τζιοβάνι και τον Ζάχοβιτς να έρχονται στον Ολυμπιακό, η μεταγραφή του Κωστούλα από την Καλαμάτα πέρασε στα πολύ ψιλά της επικαιρότητας. Ηταν και η μοναδική μεταγραφή που έγινε κατόπιν υπόδειξης του Μπάγεβιτς, γεγονός που δείχνει την ικανότητα του Σέρβου να διαλέγει όχι μόνο παίκτες αλλά και χαρακτήρες. Ο Θανάσης Κωστούλας ξεκίνησε να παίζει στη θέση του αμυντικού χαφ, μερικές φορές αγωνίστηκε και ως πλάγιος μπακ, αλλά έκανε καριέρα ως στόπερ, έχοντας την ίδια χαρακτηριστική ικανότητα με τον πρώην συμπαίκτη του στην Καλαμάτα, τον Γεωργέα.
Οποιος νέος προπονητής ερχόταν στον Ολυμπιακό, ο τελευταίος παίκτης που τον απασχολούσε ήταν ο Κωστούλας. Οποιος προπονητής έφευγε από τον Ολυμπιακό, στην τελευταία σύνθεση που είχε κατεβάσει έπαιζε ο Κωστούλας. Διότι, όπως συμβαίνει με τη διαφορά ανάμεσα στην καψούρα και τον έρωτα, ο Κωστούλας ήξερε να κερδίζει τους προπονητές του συν τω χρόνω.
Ο πιο σκληρός και συνάμα δίκαιος χαρακτηρισμός για τον Κωστούλα στις ενδεκάδες του Ολυμπιακού είναι ότι ήταν ο καλύτερος ατάλαντος ποδοσφαιριστής. Από την άλλη, είναι και η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση. Διότι το ταλέντο σού δίνεται, αλλά την απόδοση την κερδίζεις. Αθόρυβος, με τη συνήθεια να μισοκατεβάζει το κεφάλι έπειτα από κάθε καλή ενέργεια, αλλά και γκέλα, ο Κωστούλας έμοιαζε να αποφεύγει τη δημοσιότητα. Οι δηλώσεις του ήταν σπάνιες και οι λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του ακόμα σπανιότερες. Ορφανός από μικρός, με καταγωγή από τον Αλμυρό της Μαγνησίας, ο Κωστούλας συνήθιζε να βοηθάει τα παιδιά των φυλακών ανηλίκων της πόλης. Στους μύθους της ολλανδικής ιστορίας υπάρχει το πιτσιρίκι που όταν είδε μία τρύπα στο φράγμα, έβαλε το δάχτυλό του για να συγκρατήσει το νερό. Εμεινε όλο το βράδυ, μέχρι που το πρωί το βρήκαν νεκρό από το κρύο. Στην ιστορία πέρασε σαν «ο μικρός». Ετσι, χωρίς όνομα. Επειτα από 10 χρόνια ελάχιστοι θα θυμούνται τον Θανάση Κωστούλα. Κάποιοι όμως θα θυμούνται ότι στην ομάδα με τις ντίβες της δεκαετίας του '90 κάποιος έτρεχε για να βουλώνει τις τρύπες. Το όνομα δεν θα έχει και μεγάλη σημασία. Αλλωστε, και ο ίδιος ελάχιστα ενδιαφερόταν για να ακούγεται.
