Για μένα πάντα κολλήσεις.
Πρακτικά οξείδωση υπάρχει σε όλη την επιφάνεια του εκτεθημένου χαλκού. Τα σημεία επαφής είναι συνήθως σχετικά μικρά στα περισσότερα σημεία σφιξίματος, ειδικά με πολύκλωνο καλώδιο, και η οξείδωση δυστυχώς έχει την κακιά συνήθεια να εξαπλώνεται προς τα μέσα (ή στην προκειμένη περίπτωση και στα πλάγια), οπότε καταλήγει όλο οξειδωμένο.
Μια καλή λύση έχει βρεί η WBT με τα επίχρυσα μανικάκια που καλύπτουν όλο τον εκτεθημένο αγωγό και σφίγγονται με πένσα πριν μπούν μέσα στο βύσμα/μπανάνα. Από πίσω βάζεις θερμοσυστελώμενο, οπότε μένει εκτεθημένο μόνο από μπροστά, που το καλύπτει έτσι κι αλλιώς το ότι είναι χωμένο μέσα στην υποδοχή της μπανάνας που εφαρμόζει καλά και δεν έχει πολλές επαφές με αέρα κλπ. Βέβαια εκεί έρχεται αυτόματα μόνο του το ερώτημα, αφού παίζουν καλά, γιατί να μην βάλεις σκέτο το μανικάκι... Δεν θα παίζει λογικά καλύτερα? Και σε τι διαφέρει το μανικάκι από μια μπανάνα που σφηνώνει καλά στην υποδοχή της? Δεν θα οξειδωθεί σταδιακά και κάτω από το μανικάκι ο χαλκός μιας και δεν είναι σφιχτά σφταγισμένος? Ιδέα δεν έχω... απλά σκέφτομαι φωναχτά...
Τέλος πάντων. Αυτό που θέλω να πώ είναι ότι το καλάι για μένα είναι το μικρότερο από μια σειρά κακών. Με την προϋπόθεση πάντα ότι θα γίνει και σωστά η κόλληση έτσι? Η απόφαση προφανώς είναι και λίγο προσωπική υπόθεση όμως. Τι θα αιτιολογήσουμε επαρκώς στον εαυτό μας ώστε να το εφαρμόσουμε και να είμαστε ήσυχοι. Επίσης κάτι που δεν δούλεψε για μένα, μπορεί να δουλέψει για κάποιον άλλον με λίγο διαφορετικό περιβάλλον ή καλώδιο. Γνώμες υπάρχουν άπειρες, διαφορετικές, τεκμηριωμένες και συχνά αντικρουόμενες. Αλλά για μια ακόμα φορά, είναι θεμα και τι θα δουλέψει καλύτερα για μας. Προσωπικά προτιμώ όπως είπα το μικρότερο κακό. Ένα κακό που έτσι κι αλλιώς υπάρχει σε πληθώρα σημείων μέσα στο σύστημά μας.
