Ο ήρωάς μας είναι μουσικός, παίζει κυρίως νέι, κατέχει την τέχνη του ττραγουδιού,
τον συνεπαίρνει η παραδοσιακή μουσική και η ψυχή του συδαυλίζεται με την ποίηση
του Γιουνούς Εμρέ, του Σεΐχη Γκαλίπ, με τη φιλοσοφία του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί
κι άλλων σοφών δασκάλων, ζει με τις δικές του αρχές και αρνείται
να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα...
Ο φίλος του, ο Ζαν Πιερ, καθηγητής μουσικολογίας στη Σορβόνη, λατρεύει την Ισταμπούλ,
εκτιμά απεριόριστα τον θυμόσοφο ανατολίτη μουσικό, ακούει τους γοητευτικούς
αφορισμούς του με ευγένεια, δυσκολεύεται όμως να αντιληφθεί τον τρόπο σκέψης του,
μια και ο ίδιος πιστεύει στη δύναμη του νου και θέλει
να υποτάξει τα πάντα στο χαλινάρι της λογικής...
-Δεν σας άκουσα ποτέ να κάνετε λόγο για πράξη, για δημιουργία...
τί έχετε να πείτε γι' αυτό;
-Ζαν Πιερ, η νυχτοπεταλούδα καίγεται. Αυτό κάνει.
Την ώρα που καίγεται όμως δεν φαίνεται τίποτα... δεν βλέπεις το κάψιμο...
γυρίζει, γυρίζει κι αφανίζεται χωρίς ν'αφήσει ίχνος...
Αν κάτι απομείνει, αυτό σημαίνει ότι δεν καίγεται τελείως, δεν χάνεται...
Οι σπινθήρες που βγαίνουν απ' τη φωτιά είναι τα στιγμιαία σημάδια της ανυπαρξίας, τίποτ' άλλο...
Και μην ξεχνάς, όποιος καίγεται δεν κάνει,
όποιος κάνει δεν καίγεται...
(παρμένο από τον Άνθρωπο της Καρδιάς του Γκιουνερί Ίτσογλου, εκδόσεις ΚΨΜ 2008)