Επ' αφορμή της πρωτης του επαφής - χάριν της παρουσιάσεως του Σπύρου - με την "Πολυμορφία για 46 έγχορδα" του Penderecki , ο Μιχάλης έγραψε τα εξής :
"1) Αν εμπαινα σε ενα δωματιο και ακουγα αυτους τους ηχους δεν σας κρυβω οτι θα εφευγα τρεχοντας.
Και ομως οταν το παρουσιασε ο Σπυρος και μας εξηγησε και πεντε πραγματα ακαθησα και το ακουσα ολοκληρο.Δεν προσποιουμε οτι μου αρεσε ,το αντιθετο ,αλλα το ακουσα με διαφορετικη προσεγγιση και οντως αυτος ο εφιαλτης που αναβλυζε απο τα ηχεια ειχε την απολυτη αποδοχη μου γιατι αυτο ηθελε να παρουσιασει και ο συνθετης.Το πετυχε ασχετα αν δεν ηταν του γουστου μου."
Κατάφερε δηλαδή ο Μιχάλης να αντικειμενικοποιήσει την υποκειμενικότητα του γούστου του , να διαχωρίσει με πρωτοφανή για νεοφώτιστο άνεση το "Είναι" ( ο εφιάλτης που ανέβλυζε από τα ηχεια ) και το "Φαίνεσθαι" ( ήχους που αν τους άκουγα θα έφευγα τρέχοντας ) σε ένα έργο και τελικά να αποφανθεί ότι η προσέγγιση του συνθέτη στο υλικό του , η φόρμα δηλαδή που υιοθετήθηκε εκθέτει το περιεχόμενο με τον καλύτερο , ευφυέστερο και δημιουργικότερο τρόπο και ως εκ τούτου το εγχείρημα και το άκουσμα τυγχάνει της απολύτου αποδοχής του , καίτοι δεν είναι του γούστου του . Συνεπώς ο καλλιτέχνης είναι ένας μεγάλος , σημαντικός , ευφυής κ.ο.κ. δημιουργός .
Εφ' όσον λοιπόν οι προθέσεις του δημιουργού , εκφράζονται με το καλύτερο δυνατον όχημα υλοποιήσεως τους και ως εκ του λόγου τούτου καθιστούν τον καλλιτέχνη σημαντικό γιατί δεν είναι εξ ίσου σημαντικός ο δημιουργός του ευτελούς , αφού για να καταδείξει το ευτελές περιεχόμενο του δημιουργήματος του υιοθετεί μιά ευτελή φόρμα σε απόλυτη αισθητική αντιστοιχία με αυτό που θέλει να εκφράσει .
Συνεπώς τελικά , μήπως μόνον το προσωπικό γούστο είναι ο καταλληλότερος τρόπος να τοποθετηθούμε απέναντι στο φαινόμενο της καλλιτεχνικής δημιουργίας , αφού ούτως ή άλλως η φόρμα που υιοθετείται είναι σε αγαστή σύμπνοια με το περιεχόμενο ;
Μήπως δηλαδή και ο Penderecki και ο Φοίβος είναι αποδεκτοί κατά την ανωτέρω σκέψη ;
"1) Αν εμπαινα σε ενα δωματιο και ακουγα αυτους τους ηχους δεν σας κρυβω οτι θα εφευγα τρεχοντας.
Και ομως οταν το παρουσιασε ο Σπυρος και μας εξηγησε και πεντε πραγματα ακαθησα και το ακουσα ολοκληρο.Δεν προσποιουμε οτι μου αρεσε ,το αντιθετο ,αλλα το ακουσα με διαφορετικη προσεγγιση και οντως αυτος ο εφιαλτης που αναβλυζε απο τα ηχεια ειχε την απολυτη αποδοχη μου γιατι αυτο ηθελε να παρουσιασει και ο συνθετης.Το πετυχε ασχετα αν δεν ηταν του γουστου μου."
Κατάφερε δηλαδή ο Μιχάλης να αντικειμενικοποιήσει την υποκειμενικότητα του γούστου του , να διαχωρίσει με πρωτοφανή για νεοφώτιστο άνεση το "Είναι" ( ο εφιάλτης που ανέβλυζε από τα ηχεια ) και το "Φαίνεσθαι" ( ήχους που αν τους άκουγα θα έφευγα τρέχοντας ) σε ένα έργο και τελικά να αποφανθεί ότι η προσέγγιση του συνθέτη στο υλικό του , η φόρμα δηλαδή που υιοθετήθηκε εκθέτει το περιεχόμενο με τον καλύτερο , ευφυέστερο και δημιουργικότερο τρόπο και ως εκ τούτου το εγχείρημα και το άκουσμα τυγχάνει της απολύτου αποδοχής του , καίτοι δεν είναι του γούστου του . Συνεπώς ο καλλιτέχνης είναι ένας μεγάλος , σημαντικός , ευφυής κ.ο.κ. δημιουργός .
Εφ' όσον λοιπόν οι προθέσεις του δημιουργού , εκφράζονται με το καλύτερο δυνατον όχημα υλοποιήσεως τους και ως εκ του λόγου τούτου καθιστούν τον καλλιτέχνη σημαντικό γιατί δεν είναι εξ ίσου σημαντικός ο δημιουργός του ευτελούς , αφού για να καταδείξει το ευτελές περιεχόμενο του δημιουργήματος του υιοθετεί μιά ευτελή φόρμα σε απόλυτη αισθητική αντιστοιχία με αυτό που θέλει να εκφράσει .
Συνεπώς τελικά , μήπως μόνον το προσωπικό γούστο είναι ο καταλληλότερος τρόπος να τοποθετηθούμε απέναντι στο φαινόμενο της καλλιτεχνικής δημιουργίας , αφού ούτως ή άλλως η φόρμα που υιοθετείται είναι σε αγαστή σύμπνοια με το περιεχόμενο ;
Μήπως δηλαδή και ο Penderecki και ο Φοίβος είναι αποδεκτοί κατά την ανωτέρω σκέψη ;
)
