Αν και πρόλαβα τις εποχές που τα σινεμά έπαιζαν καρτούν και χοντρό-λιγνό αντί για διαφημίσεις πριν την ταινία, ουσιαστικά άρχισα να γίνομαι τακτικός θαμώνας στις Αθηναϊκές αίθουσες την περίοδο της εφηβείας μου κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‛80 με αρχές τις δεκαετίας του ‛90. Σαν παιδί του κέντρου μεγάλωσα με τους κεντρικούς κινηματογράφους και με ιδιαίτερη προτίμηση στο τρίπτυχο των τότε πιο σύγχρονων και ανακαινισμένων αιθουσών: Απόλλων -Αττικόν-Ιντεάλ, αλλά και με άλλες αίθουσες στην Βουλιαγμένης, στους Αμπελόκηπους, στην Πατησίων, στο Παγκράτι κλπ.
Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου σινεφίλ, καθώς συγκριτικά με φίλους και γνωστούς μου που είναι πραγματικοί σινεφίλ και δεν χάνουν ταινία εγώ συνήθως πήγαινα ακόμα και μέχρι πρόσφατα 1-2 φορές τον μήνα σινεμά. Όμως τον κινηματογράφο τον αγαπάω, κυρίως για την ατμόσφαιρα που σου δίνει του να βλέπεις μια ταινία παρέα με μεγάλο με κοινό, να μοιράζεσαι συναισθήματα με άλλους πράγμα που δεν μπορεί να σου προσφέρει κανένα home cinema όσο τεχνολογικά προηγμένο και να είναι. Θυμάμαι εποχές την δεκαετία του 90 που φοράγαμε τα καλά μας για να πάμε σινεμά το βράδυ, που στεκόμασταν ακόμα και ώρες απέξω στις πρεμιέρες για να πιάσουμε μία καλή θέση και που η βραδυνή κινηματογραφική έξοδος συνήθως συνδυαζόταν με φαγητό στα Wendys, ή σε καμία πιτσαρία ή σουβλατζίδικο. Υπήρχαν και εποχές που πήγαινα κινηματογράφο σχεδόν κάθε εβδομάδα και οι λόγοι ήταν τόσο γιατί ήταν από τις λίγες διαθέσιμες εξόδους όταν είσαι ακόμα ανήλικος, όσο και γιατί ήταν ακόμα τότε μια οικονομικά αρκετά προσιτή έξοδος.
Μπαίνοντας στην ενηλικίωση και με την έλευση των Multiplex στην Ελλάδα, οι επισκέψεις μου στον κινηματογράφο αραίωσαν, κυρίως λόγω του ότι πολλαπλασιάστηκαν οι επιλογές εξόδου, αλλά ποτέ δεν σταμάτησαν. Τα Multiplex παρείχαν κάποιες ανέσεις παραπάνω και συνήθως πρόσφεραν καλύτερες συνθήκες παρακολούθησης της ταινίας με καλύτερο ήχο, αλλά προσωπικά όποτε ήταν δυνατό προτιμούσα και πάλι τις κλασικές αίθουσες της Αθήνας. Εξάλλου πολλοί κινηματογράφοι του κέντρου προκειμένου να ανταγωνιστούν τα Multiplex ανακαινίστηκαν με άνετα καθίσματα και σύγχρονα συστήματα ήχου και εικόνας.
Την τελευταία όμως 5ετία θα έλεγα πως οι επισκέψεις μου στο σινεμά μειώθηκαν σημαντικά και ο λόγος δεν είναι πως ο οικιακός μου κινηματογράφος είναι ανώτερος ποιοτικά, που ως προς το θέμα του ήχου τουλάχιστο αλλά και της άνεσης σίγουρα είναι. Ο βασικός λόγος είναι πως το σινεμά έπαψε να είναι η προσιτή διασκέδαση που μπορείς να απολαμβάνεις κάθε σαββατοκύριακο ή ακόμα και στα μέσα της εβδομάδας. Θεωρώ πλέον το εισιτήριο του κινηματογράφου υπερβολικά ακριβό αλλά επίσης είναι και το ότι πολλά από τα πλέον καθιερωμένα Multiplex, με την έλλειψη διαλείμματος και με τις αρκετές μικρές αίθουσες που διαθέτουν υπολείπονται αυτής της κινηματογραφικής αίσθησης που περιγράφω πιο πάνω. Ωστόσο πρέπει να παραδεχτώ πως εδώ στην Γερμανία που ζω τα τελευταία χρόνια η εικόνα στις αίθουσες των Multiplex με τις συγχρονίες ψηφιακές τεχνολογίες σε συνδυασμό με το μεγάλο μέγεθος προσφέρει σαφώς ανώτερη αίσθηση από την 50αρα plasma του σπιτιού μου και είναι ο βασικός λόγος που πηγαίνω ακόμα περιστασιακά στο σινεμά.
Δεν ξέρω πόσο μέλλον ακόμα έχει ο κινηματογράφος, ελπίζω πολύ. Όμως κατά την γνώμη μου προκειμένου να επιβιώσει θα πρέπει να εξελιχθεί, όχι τεχνολογικά αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να ξαναβρεί τον παλιό του χαρακτήρα, της προσιτής σχεδόν καθημερινής διασκέδασης για όλους μέσα ένα περιβάλλον στο οποίο ο θεατής νοιώθει οικεία ώστε η παρακολούθηση της ταινίας να αποτελεί παράλληλα μια μαζική κοινωνική δραστηριότητα και όχι ως ένα καταναλωτικό ποιόν όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια.
arty:
... τον πολυκαναλο !