Κοινωνική συνείδηση στην καλλιτεχνική δημιουργία - Απαραίτητη ή όχι ;

[ΜΗΤΣ]

Aν και δεν έχω παρακολουθήσει όλη τη συζήτηση αλλά παρατήρησα που είπατε για του Sabbath, θυμήθηκα ότι γενικότερα πολλά metal κλπ συγκροτήματα έχουν βγάλει AΠIΣTEYTEΣ MΠAΛANTEΣ! Πχ Neverending nightmare, Fear of the dark. Έχουμε κάποια εξήγηση για αυτό ή απλά τα κατάφεραν και «έγραψαν»?

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΓΓΕΛΟΣΚΟΝΗ.

Δεν θα έπρεπε να βάλουμε και μία ακόμη σημαντική παράμετρο στην κουβέντα;
H επίδραση και επιρροή της χημείας στα κορυφαία μουσικά έργα του καιρού μας.
Θα μπορούσε να αποτελέσει νέο θέμα αλλά δένει και εδώ.
Δεν πιστεύω να έχει κανείς αντίρηση ότι τουλάχιστον στο ροκ ,τα σπουδαιότερα κομμάτια γράφτηκαν κάτω από τόνους κόκας, ηρωίνης ή κάνναβης;
Ένας ντροπαλός καλλιτέχνης, βουτυρένιας αισθητικής, μεταμορφώνεται σε σεξιστή, επαναστάτη ή μισάνθρωπο για π.χ. με τη χρήση ουσιών.
Τα χρώματα στη μουσική κάποιου μπορεί να είναι χρώματα μαστούρας ενός γκρίζου μυαλού.
Τι ανάλυση να κάνεις;
Τι απέραντα μουσικά πεδία να εξερευνήσεις;

Γι αυτό κάθε έργο το αποσυνδέω τελείως από τον δημιουργό.

Σε μια πιο ήπια σκέψη θα πω πως ο τρόπος που αγαπάει ο James του οπλίζει το χέρι και πυροβολεί.
Ο τρόπος που αγαπάει ο john του οπλίζει το χέρι με ένα κουτί ζαχαρωτά κάθε μεσημέρι.

Άυτά.

 

[Maverick]

Εγώ, αυτό που είπα, είναι πως τα καθαρά μουσικά κριτήρια είναι ανεπαρκή για το Ροκ. Γιατί το Ροκ αποτελείται από ένα σωρό πράγματα
εξωμουσικά όπως το στυλ, το ήθος κ.α.

Συμφωνώ στο πρώτο σκέλος, διαφωνώ στο δεύτερο. Όχι μόνο μουσικά κριτήρια για τη μουσική, όπως όχι μόνο κινηματογραφικά για το σινεμά
ή ζωγραφικής για τη ζωγραφική. Γενικά τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα πρέπει να τα τοποθετούμε στο χωροχρονικό πλαίσιο που ανήκουν
δηλ. στην εποχή τους και να αναζητούμε όλες τις πολιτικοκοινωνικές παραμέτρους που οδήγησαν στην δημιουργία τους.
Αλλά γιατί ειδικά στο ροκ; Τι ειδικό έχει το ροκ σε σχέση με τις άλλες τέχνες και σε σχέση με τα άλλα παρακλάδια της μουσικής; Αλλού δεν
υπάρχει ήθος, στυλ και όλα τα υπόλοιπα;

Εγώ θα έκανα έναν διαχωρισμό σε δύο χοντρικά κατηγορίες: την τέχνη στην οποία η έμπνευση Δεν είναι απαραίτητη, με τα μεγάλα κλασσικά
έργα, τα δεινοσαυρικά αριστουργήματα. Τους Γκαίτε και τους Βολταίρους, τα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα της Αναγέννησης, τους Μιχαήλ
Αγγελους και τους Ρίτσους, τους Φελίνι, τους Pink Floyd και τους Μπήτλς. Κι από την άλλη, την τέχνη που είναι άμεση, Προσωπική, που
πολλές φορές είναι ακριβώς το αδιέξοδό της και η αγωνία της. Σ αυτή την κατηγορία εγώ θα έβαζα τον Γκόγια, το Ντοστογιέφσκυ, τον Πάουντ
και τον Καρυωτάκη, τον Schumann και τον Hugo Wolff, τον Μπάροουζ, τον Ταρκόφσκι και τους Velvets.

Αυτό ειλικρινά δεν το κατάλαβα...Στα μεγάλα κλασσικά έργα όπως λες, ΔΕΝ υπάρχει έμπνευση; Δηλαδή ο Γκαίτε έγραψε τα έργα του με τον
ίδιο τρόπο που έγραφε τον κατάλογο με τα ψώνια για το σουπερμάρκετ της γειτονιάς του; Μα στην Τέχνη ξεκινάμε από την έμπνευση, τη
σπίθα, το κλικ που κάνει μέσα στον εγκέφαλό μας η εξωτερική πραγματικότητα και σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα δεδομένα της
συνείδησης οδηγεί στην ανάγκη καλλιτεχνικής αποτύπωσής τους είτε στο χαρτί, είτε στον καμβά, είτε στην παρτιτούρα...Χωρίς έμπνευση
μιλάμε για απλή διεκπεραίωση, για μη περιεχόμενο, για τηλεφωνικό κατάλογο...
Και η άλλη κατηγορία, η Τέχνη η προσωπική: μα σε τελευταία ανάλυση κάθε έργο είναι προσωπική υπόθεση του δημιουργού του με την
έννοια ότι αντανακλά τον τρόπο με τον οποίο αυτός εισπράττει τον κόσμο γύρω του και διαλέγει να μιλήσει γι' αυτόν με όποιον τρόπο νομίζει
αυτός καλύτερο. Είτε θέλει να μας μιλήσει για το πως βγάζει βόλτα τον σκύλο του, είτε θέλει να μας μιλήσει για τον πόλεμο του Βιετνάμ, το
αποτέλεσμα έχει πάντα την προσωπική του σφραγίδα. Το αν μας αφορά εμάς, θα το δούμε στην πράξη...

 

[Maverick]

Ο καλλιτέχνης ακούει τις ´μυστικές του φωνές´και πορευεται.Παρατηρεί γύρο του και επηρρεάζεται απο ήχους ,χρώματα,καταστάσεις,γεγονότα που συχνά περνάνε απαρατήρητα,αλλά και απο τα αντίστοιχα εσωτερικά του ερεθίσματα.Με τίποτα δεν ταυτίζω την κοινωνική συνείδηση με την στρατευμένη τέχνη,γιατί η δευτερη συχνότατα έχει γελοιοποιήσει κάθε έννοια τέχνης.
Οι ´μυστικές φωνές ´τού καλλιτέχνη όμως μπορούν να μιλάνε για υπαρξιακά,κοινωνικά,ερωτικά πράγματα με ένα άλλον τρόπο,απο τού κοινού νού.

Εδώ ο Σπύρος τα λέει πολύ καλά με τον χαρακτηριστικό "ποιητικό" τρόπο που συνηθίζει να εκφράζεται. Προσυπογράφω...

 

[Skakinen]

Επαναφέρω μια παλιά (αρχαία) ενδιαφέρουσα συζήτηση (τώρα που έχει ζεσταθεί η ομάδα).