Μιχάλη καταλαβαίνω τι προσπαθείς να πεις. Ωστόσω έχω κι εγώ τις ενστάσεις μου. Συγκρίνεις έναν δημόσιο υπάλληλο με έναν οικοδόμο. Εγώ να το δεχτώ ότι ισχύει αυτό που λες περί σωματικής φθοράς. Το ίδιο όμως δεν ισχύει σε μια σύγκριση ενός οικοδόμου με έναν ιδιωτικό υπάλληλο γραφείου, ή έναν δικηγόρο, ή ακόμα καλύτερα έναν πωλητή; Όχι ότι αυτοί κουράζονται λιγότερο, αλλά είναι η φύση του κάθε επαγγέλματος που σε φθείρει και διαφορετικά. Μπορεί κάποιος να έχει βελούδινη επιδερμίδα και να έχει και δύο εγχειρίσεις αφαίρεσης τμήματος του εντέρου, όπως ένας καθηγητής μου στο εργαστήριο Μικροκυμάτων. Και έχει πράγματι βελούδινη επιδερμίδα ο άνθρωπος επειδή η ζωή του είναι τέτοια που πλέον δεν μπορεί να κάνει καμιά βαριά εργασία. Πολλές περιπτώσεις καρκίνων και στον ΟΤΕ και στη ΔΕΗ (ειδικά στα ατμοηλεκτρικά είναι δράμα η κατάσταση) και σε εμάς στην ΕΡΤ.
Στο άλλο που αναφέρεις σχετικά με τους μισθούς. Όντως οι μισθοί των 700 ευρώ υπάρχουν, και σε πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό. Μήπως όμως δεν είναι και οι μισθοί που κάποτε πέρναμε κι εμείς όταν ξεκινάγαμε να δουλεύουμε; Γιατί θεωρείς ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ξεκίνησαν την εργασιακή τους πορεία στο Δημόσιο; Όλοι από κάπου στον ιδιωτικό τομέα ξεκινήσαμε και ξέρουμε πολύ καλά τί σημαίνει αυτό. Το θέμα είναι ότι ξέρουμε και τις δύο όχθες και έχουμε ίσως μια καλύτερη άποψη για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κάθε περίπτωσης. Να σου πω ένα παράδειγμα. Ένας πτυχιούχος (και είναι πολλοί οι νέοι με πτυχίο πια) αν πραγματικά θέλει να ανελιχθεί και έχει και όρεξη, έχει περισσότερες πιθανότητες να το πετύχει αυτό στον ιδιωτικό τομέα παρά στο Δημόσιο. Όχι γιατί ντε και καλά γίνεται στον ιδιωτικό, αλλά γιατί ντε και καλά ΔΕΝ γίνεται στο δημόσιο όσο και αν δουλέψεις. Είναι ο τρόπος που λειτουργει έτσι το σύστημα που κάθε εξέλιξη είναι πολύ αργή. Σου λέει αν γίνεις από τα 35 σου προϊστάμενος στα 65 τί θα είσαι; Υπουργός; Στο ιδιωτικό τομέα είναι πολλές οι περιπτώσεις νέων που, όντας άξιοι, έχουν υψηλόβαθμες θέσεις από νωρίς. Θα μου πεις αυτό δεν είναι καθεστώς και ότι πάρα πολύς κόσμος δουλεύει για 700 ευρώ κι ας έχει και πτυχίο.
Η απάντηση σε αυτό είναι ότι πάρα πολύς κόσμος βρέθηκε να κάνει δουλειά σε αντικείμενο άσχετο με τις σπουδές του. Άρα άπο μία άποψη λογικό είναι να βαλτώσει. Μπαίνει και στο τριπάκι του μισθού που μπαίνει κάθε μήνα, έρχονται και οι υποχρεώσεις μετά, και κάθε αλλαγή είναι δύσκολη. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν έκανα δουλειά άσχετη με το αντικείμενο σπουδών μου ακριβώς γι αυτό τον λόγο. Θα μπορούσα κι εγώ να πουλάω ηλεκτρονικές συσκευές σε έναν Κοτσόβολο αντί να ψάχνω για μια καλύτερη δουλειά σύμφωνα με τα προσόντα μου, για έξι μηνές μετά την κτίση του πτυχίου. Αλλά δεν το έκανα. Αυτό αποτελεί μια απο τις προσωπικές επιλογές που είχα αναφέρει πιο πάνω στον Μαστρογιάννη. Δεν λειτουργούμε όλοι έτσι, ούτε και καλά ο δικός μου τρόπος ειναι ο σωστότερος. Παίζουν ρόλο και οι συνθήκες σίγουρα. Αλλά θεωρώ ότι έχεις καλύτερη αντιμετώπιση όταν εκμεταλλεύεσαι πλήρως τα προσόντα σου.
Το τρίτο σημείο στα λεγόμενά σου που θα ήθελα να σταθώ είναι το γεγονός ότι επειδή σε εμάς εφαρμόζονται αυτά που ορίζει ο νόμος, πρέπει να μην μιλάμε. Λες και αυτά που ορίζει ο νόμος είναι σωστά ή ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Σύμφωνοι, 1100 είναι καλύτερα από 700, όπως και 700 είναι πολύ καλύτερα από το τίποτα. Τί σημαίνει αυτό; ότι 1100 φτάνουν για να ζήσεις σήμερα με μια σχετική αξιοπρέπεια; Πως; Όταν για το ενοίκιο ενός σπιτιού 50 τμ. θες κατά Μ.Ο. 450 ευρώ, δηλαδή το 40% του μισθού; Ή πρέπει να το δεκτώ αυτό επειδή κάποιος άλλος που παίρνει 700 το δέχεται αδιαμαρτύρητα; Και έστω ότι, αυτός έχει ένα άλλοθι να το δεχθεί αδιαμαρτύρητα μιας και υπάρχει ο φόβος της απόλυσης σε μια ενδεχόμενη απεργία. Εγώ τί άλλοθι έχω για να το δεχτώ; Το φόβο του άλλου; Ή θα τον σεβαστώ περισσότερο αν κάνω τουμπεκι και μας αφήσω μέσα στα σκατά, και εμένα και αυτόν; Με αυτό το σκεπτικό θα διαμαρτυρηθώ όταν διαμαρτυρηθώ. Όχι για να βολευτώ εγώ αλλά για να βολευτούμε όλοι. Με το ίδιο σκεπτικό είμαι ενάντιος στην επέκταση του ωραρίου των καταστημάτων. Έχω κάνει εμποροϋπάλληλος όταν ήμουν φοιτητής, και ξέρω τί ζόρι είναι. Και μπορώ να καταλάβω τί ζόρι θα είναι γι αυτούς τους ανθρώπους να χάσουν την Κυριακή τους, μια fixed μέρα δηλαδή μέσα στην εβδομάδα που θα ξέρουν ότι δεν θα δουλεύουν. Αν κοίταζα μόνο την πάρτη μου, θα ήμουν υπέρ στο να ανοίγουν τα μαγαζιά τη Κυριακή. Αλλά όπως βλέπεις είμαι φουλ κατά.
