Όντως το στοιχείο της υπερβολής αυξάνεται με κάθε καινούργια σεζόν της συγκεκριμένης σειράς. Αποκορύφωμα αυτής της σεζόν, η εγχείρηση από την Τόκυο που εκεί που έκανε τη μια κουταμάρα μετά την άλλη, ξαφνικά την είδε Μαγκντί Γιακούμπ και προέβη επιτυχημένα σε χειρουργική αφαίρεση σφαίρας και κομματιού πνεύμονα! Έλεος! Στον επόμενο κύκλο θα κουβαλήσουν μαζί τους κάνα μικροβιολογικό εργαστήριο και θα την βάλουν να ανακαλύψει το εμβόλιο του κορωνοιού, τώρα που πήρε το κολάι! Η δε Ναιρόμπι, λίγες ώρες μετά την επικίνδυνη για τη ζωή της επέμβαση, την είδε Λουίς Χάμιλτον και έκανε παντιλίκια με το επαγγελματικής ποιότητας αμαξίδιο που κατασκεύασαν, ατάκα και επιτόπου, για αυτήν. Η Τόκυο ξανά, τόσες ώρες δεμένη σε μια καρέκλα το μόνο που την απασχολούσε ήταν να το παίζει ωραία και μοιραία και ιστορία και όχι να ζητήσει μια φορά να πάει τουαλέτα. Το σκηνικό με τη χειροβομβίδα και το πιστολίδι στον ανελκυστήρα ήταν ο ορισμός της ταρζανιάς. Τέλος, ο τρόπος και η ευκολία της ανακάλυψης του καθηγητή από την επιθεωρητή με την κοιλιά-τούρλα, σε ελάχιστο χρόνο και με ελάχιστα στοιχεία, ήταν υπόδειγμα προχειρότητας. Προφανώς, λόγω των ορμονών της εγκυμοσύνης, μυρίστηκε σα λαγωνικό το κοκορέτσι που παρήγγηλε με ντελίβερι στο κρησφύγετό του ο προφεσόρ. Γενικώς, πολλές χαζομάρες, ευκολίες και σεναριακές προχειρότητες στις δυο τελευταίες σεζόν σε σημείο να αναφωνείς, τι Casa de Moufel είναι αυτό! Από την άλλη, η σειρά εξακολουθεί να έχει εξαιρετική φωτογραφία και color grading, υψηλό επίπεδο παραγωγής και πειστικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς-φάτσες, πλην της Τόκυο που παραμένει υπερτιμημένη-ενοχλητική, με αποτέλεσμα να παραμένει εθιστική. Με λίγα λόγια, είδα ευχάριστα αυτόν τον κύκλο και δε μετάνιωσα, σε καμία περίπτωση όμως δε μου έδωσε τη βαθιά ικανοποίηση που ένιωσα με τον τρίτο κύκλο του Όζαρκ που περιείχε μερικές από τις καλύτερες στιγμές δραματουργίας των τελευταίων μηνών.
Συμφωνω απολυτα.
