Είναι μοναδική η αίσθηση που μας δίνει η συντροφιά ενός τέτοιου πλάσματος έστω και γιά λίγο.
Πριν χρόνια, ξέφυγε ένα λιοντάρι από τσίρκο στην παραλία Θεσσαλονίκης. Ήμουν εκεί με φίλο και με νεύματα και κινήσεις των χεριών, μαζί με υπάλληλους που τα "πρόσεχαν" προσπαθούσαμε να το περιορίσουμε και ίσως να το καθοδηγήσουμε προς τα κλουβιά. Αυτό που έδειχνε πολύ ήρεμο προτίμισε να μπεί στο starlet που είχαμε αφήσει την πόρτα του ανοιχτή!
Μέχρι να έρθει ο δαμαστής του να το πάρει, είχαμε το βλακώδες θάρρος να παίξουμε μαζί του, να του πιάνουμε το σαγόνι και το εμπρός του πόδι και στο τέλος να μας γλύφει και τα μπράτσα. Ένοιωθα πως, αν δεν είχει την έντονη άσχημη μυρωδιά, θα μπορούσαμε να μοιραστούμε την ίδια στέγη. Θα μπορούσαμε σίγουρα πάντως να μοιραστούμε την γή αυτή.