Νέοι, δυναμικοί και ατρόμητοι
Ο
Steve θυμάται...
«Ρωτήστε όποιον ήταν εκεί: κυρίως, ήταν διασκεδαστικό, θα σας πουν. Κοιτάζοντας πίσω, θα παραδεχτώ ότι ήταν από τις καλύτερες εποχές. Δεν μπορούσα να ξέρω πόσο μικρή διάρκεια ζωής θα είχε το σχήμα, αλλά, μέχρι ένα σημείο κοντά στο τέλος, ήταν πολύ διασκεδαστικό. Δεν θυμάμαι ποιανού ιδέα ήταν να μας ντύσει με κοστούμια κλόουν λούρεξ (Σ.τ.Μ. ελαστικό ύφασμα με κλωστή που γυαλίζει), βολάν και μακιγιάζ τσίρκου. Δεν είμαι διατεθειμένος να αναλάβω τα εύσημα για αυτό. Όμως, η επόμενη ενσάρκωση, μείον την ηλεκτρική κιθάρα, αλλά συμπεριλαμβανομένου του κίμπορντ, ήταν δική μου δημιουργία. Και έτσι φτιάξαμε τα δύο πρώτα άλμπουμ των
Cockney Rebel,
The Human Menagerie και
The Psychomodo.
Θυμάμαι από πού προήλθαν τα τραγούδια. Προέρχονταν από το όνειρο ενός νεαρού, όπου η ανάμειξη της μουσικής λογοτεχνίας και των τρελών, άμορφων φαντασιώσεων, μπορούσαν να κάνουν παρέα στο ίδιο φολκ κλαμπ και να του προσφέρουν έναν ολόκληρο λόγο ύπαρξης. Τέρμα οι παραδοσιακές δουλειές για αυτό το παλικάρι! Κυρίως, τα πρώτα τραγούδια γράφτηκαν ενώ ήμουν στο επίδομα ανεργίας, μετά από τρία χρόνια καριέρας ως ασκούμενος, και στη συνέχεια ως πιστοποιημένος, δημοσιογράφος. Πέρασα όλο το 1972 παίζοντας αυτά τα τραγούδια στο μετρό κάτω από το
Hyde Park Corner και τη
Marble Arch και στους υπόγειους διαδρόμους γύρω από τη
Leicester Square και το
Covent Garden. Είχα μαλλιά μέχρι τους ώμους, απεριποίητη γενειάδα, πράσινο βελούδινο παλτό μέχρι τον αστράγαλο και γυμνά πόδια. Με αυτόν τον τρόπο, επέστρεφα μετά τον καθημερινό μόχθο στο διαμέρισμα που μοιραζόμουν με τον
Tom Shea και μερικές όμορφες και καλές κοπέλες. Τα κορίτσια ήταν της μεσαίας τάξης, αρκετά κομψά. Ο Τομ και εγώ παρακολουθήσαμε το
Haberdashers' Aske's δημόσιο σχολείο αρρένων, παιδιά της εργατικής τάξης του γυμνασίου με κάποια στάση. Ήταν ένα καλό μείγμα. Το διαμέρισμα ήταν ένα χαρούμενο μέρος. Όλοι είχαν δουλειές και έπαιζα μουσική στο δρόμο για να δοκιμάσω τα πρωτότυπα τραγούδια μου και να προσθέσω λίγα μετρητά στο πενιχρό επίδομα που έπαιρνα. Τραγουδούσα τα "
Sebastian", "
Death Trip", "
Muriel The Actor", και περισσότερα στις ακατέργαστες, γυμνές καταστάσεις τους. Τα έσοδα για τους πλανόδιους μουσικούς προέρχονταν τότε κυρίως από Αμερικανούς τουρίστες. Μου έδωσαν μια καλή θέση. Το βλέμμα τους ήταν απεχθές, υποθέτω τώρα, και τα τραγούδια δεν ήταν ούτε αυτό που ήθελαν ούτε περίμεναν (και άξιζε, για να είμαι ειλικρινής) να ακούσουν.
Και θυμάμαι τη Νίνα, με την λαμπυρίζουσα λεβαντίνικη όψη, όμως εβραϊκή, το ίδιο μου κάνει. Τυλίγαμε τσιγαριλίκια μαζί, και τα δικά της ήταν συχνά δύσμορφα, χαλαρά γεμισμένα και βολβοειδή και μου θύμιζαν βικτωριανά βάζα. Η Νίνα ήταν καλλιτέχνης (κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν έγινε επαγγελματίας ζωγράφος) και ζωγράφισε έναν δράκο στην φτηνή ακουστική κιθάρα μου
Aria που έπαιρνα μαζί μου στους χώρους του Λονδίνου. Έκανα λίγα έσοδα εκεί, αλλά απέκτησα μεγάλη εμπειρία απόρριψης, η οποία φάνηκε πολύτιμη όταν οι αρχικοί μας πωλητές άρχισαν να διαφημίζουν τις πρώτες ταινίες επίδειξης στις δισκογραφικές εταιρείες του Λονδίνου. Αλλά η
EMI εμφανίστηκε αρκετά σύντομα. Πραγματικά, η
RAK Publishing, υπό την αιγίδα του
Mickie Most (ο μικρότερος αδερφός του, ο
Dave, μας ανακάλυψε στο
The Speakeasy, ένα φιλικό προς τη μουσική μπιζ νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στο
West End του Λονδίνου) μου πρόσφερε το πρώτο μου συμβόλαιο. Η εμπιστοσύνη του
Mickie Most στα τραγούδια μου – ήταν μια συγκίνηση για μένα. Και γνωρίζοντας ότι ένας τόσο καλός κριτής πίστευε ότι θα είχε σίγουρα επιρροή στα
A&R άτομα στην πλατεία Μάντσεστερ της
EMI.
Ήμασταν δυναμικοί, πιστεύοντας ότι όλα ήταν δυνατά. Ήμασταν ατρόμητοι, επίσης, κρατώντας στο στούντιο τη στάση, ότι θα έπρεπε να επιχειρείται οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς και πολλά από αυτά, ακόμα κι αν δεν ήταν σαφώς εμπορικά ή κάπως περίεργα μουσικά, θα έπρεπε να διατηρηθούν. Καθώς μπήκαμε στα
Air London Studios για να ξεκινήσουμε τη δουλειά το καλοκαίρι του 1973, η είδηση ότι ο μηχανικός μας θα ήταν ο σχεδόν θρύλος
Geoff Emerick/Τζεφ Έμερικ έφερε (με τα μάτια ορθάνοιχτα) ενθουσιασμό σε όσους από εμάς ήξεραν λεπτομέρειες για τις σημειώσεις των άλμπουμ των
Beatles, όπως τα δικά μας πιστοποιητικά γέννησης, και αυτό περιλάμβανε εμένα και τον
Stuart Elliott σίγουρα. Ο
Neil Harrison ήταν παραγωγός προσωπικού της
EMI/A&R στέλεχος, και ήρθε ως ελεγκτής, και ήταν ο ίδιος ατρόμητος καθώς άφηνε τη φαντασία μου να ξεφύγει. Ο
Neil ήταν αυτός που πρότεινε ορχήστρα και χορωδία για τόσο μεγάλο μέρος του
The Human Menagerie. Και ο
Andrew Powell ήρθε για να γράψει τις ενορχηστρώσεις. Ο
Andrew στρίμωξε μια αρκετά μεγάλη συμφωνική ορχήστρα και χορωδία στα κομμάτια· ένας τέτοιος προϋπολογισμός για μια νέα υπογραφή είναι σχεδόν αδιανόητος σήμερα. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος πώς ο Νιλ έπεισε τους οικονομικούς διευθυντές να υπογράψουν τόσο τρελές μεγάλες επιταγές, αλλά το μυαλό του και η γοητεία του (που είχε και τα δύο με το παραπάνω) βοήθησαν να μετατραπούν αυτά τα μεγάλα κομμάτια σε έπη και θα του είμαι για πάντα υπόχρεος γι' αυτό. Και σε όλη τη διάρκεια των ηχογραφήσεων γελούσαμε, καθώς μόνο οι νέοι και δυναμικοί και ατρόμητοι τολμούν να γελάσουν όταν διακυβεύονται τόσα πολλά.
Το
Psychomodo ήταν, επίσης, ένας δίσκος στον οποίο γελάσαμε. Ο
Alan Parsons ήρθε ως συμπαραγωγός/μηχανικός και η δική του προθυμία να δεχτεί πολλές απίθανες ιδέες έκανε τη ζωή αρκετά εύκολη. Περισσότερα έγχορδα και κόρνα, έχοντας και πάλι τον
Andrew Powell, με τη λαμπρή κλασική-ροκ σκέψη του, να ενορχηστρώνει. Οι
Mike Sammes Singers (πρακτικά εσωτερικοί του
BBC Light Program – το
Radio 1 της εποχής του) ήρθαν για να τραγουδήσουν τα δεύτερα φωνητικά, όλα αυτά τα "
μπουμ-μπουμ-μπουμ, μπουμ" και τα μπάσα "
μμμμμ" στο "
Mr Soft". Και πάλι ξέραμε ότι ήταν όλα εκκεντρικά, και πάλι ο Άλαν το αγόρασε, και ξανά γελούσαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια. Ρωτήστε όποιον ήταν εκεί.
Εδώ και πολλά χρόνια, σκέφτομαι να ερμηνεύσω τα δύο άλμπουμ ζωντανά στη σκηνή, συνεχόμενα, με ορχήστρα και χορωδία. Όχι και τόσο νέος, φυσικά. Όχι και τόσο δυναμικός, σίγουρα. Ατρόμητος; Ο
Andrew θα επιστρέψει στο πόντιουμ και μια μπάντα ροκ μουσικών, μερικοί από τους οποίους έχουν δουλέψει μαζί μου για πολλά χρόνια, άλλοι νεότεροι στον θίασο, έτοιμοι να μιμηθούν αυτές τις πρώτες ηχογραφήσεις για μένα, έτσι νιώθω σε ασφαλή χέρια.
»
_________________________________________________________________
ΤΕΛΟΣ (27 Φεβρουαρίου 1951 - 17 Μαρτίου 2024, 73 ετών)...
Στηβ, καλό σου ταξίδι!
Και μόνο για το
Mr Soft (συμπλήρωσα παραπάνω και τους στίχους) που με συγκλόνισε από τη στιγμή που το πρωτοάκουσα, σ' ευχαριστώ...
