Μας αποξενώνει το χόμπι μας?

ΚΩΣΤΑΣ ΝΑΚΟΣ

Supreme Member
29 June 2006
4,393
Εχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να αρνείται πρόσκληση για έξοδο με φίλους προσπαθώντας να αφιερώσω χρόνο για να ακούσω την αγαπημένη μου μουσική.

Πιστεύω πως πολλοί απο εσάς έχετε κάνει το ίδιο.

Έχουμε λανθασμένες προτεραιότητες άραγε ή είναι φυσιολογικό?
 
Δε νομίζω ότι εγείρεται θέμα αποξένωσης ή κάτι αντίστοιχο.
Αν η ακρόαση μουσικής σε κάνει να νιώθεις καλύτερα από το να είσαι με μία παρέα τότε εμένα δεν μου φαίνεται μεμπτό. Κατ'αναλογίαν άλλοι αρέσκονται στο να κάνουν τζόγκινγκ, ορειβασία, να βλέπουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή ότι άλλο επιθυμούν.
 
Απάντηση: Είμαστε εθισμένοι?

Δυστυχώς αυτό το ψώνιο το είχα από μικρός και πάντα αναρωτιόμουν αν είμαι ψώνιο . Προτιμούσα να αγοράσω δίσκο παρά να βγώ έξω . Η μουσική όμως είναι μοναχικό χόμπυ αλλά όχι κι ο άνθρωπος . Ως εκ τούτου χρειάζεται μέτρο - κάτι που άργησα να καταλάβω .
 
αλλοι χρησιμοποιουν ασπιρινες για να χαλαρωσουν τον πονοκεφαλο τους.
εγω πολλες φορες ακουω μιση ωρα μουσικη.και κανει δουλεια.χαλαρωνω απολαμβανω ηρεμω και περναει ο πονοκεφαλος.
αρα δεν εχω χομπυ τον ηχο
Ο γιατρος μου το συνεστησε 3 φορες Minimum την εβδομαδα.
τι κανω ????Εντολη γιατρου.
Και θεου θελοντος και τσεπης θα συνεχισω να ακουω και να σκαλιζω.
 
Παλιότερα το χόμπι μου μου έτρωγε πάνω από το 50% της ημέρας.
Σκέψεις, τράμπες, στεναχώριες, χαρές...

Από τότε που άρχισα να ακούω μουσική (πολύ μετά από την ενασχόληση μου με το χόμπι μας) ένοιωθα (και νοιώθω) καλύτερα.

Παρόλα αυτά η συνακρόαση μουσικής με φίλους ήταν πάντα μια ευχάριστη διαδικασία.

Ακόμα και στις πιο έντονες "μηχανίστικες" καταστάσεις του χόμπι που έχω περάσει δεν προτίμησα ποτέ να κάτσω σπίτι όταν είχα πρόσκληση από παρέα.


Όλα πρέπει να έχουν τα όρια τους...
 
Πάντα το είχα στο μυαλό μου σαν χόμπι, κι όχι σαν εμμονή.
Πρέπει να προσέξουμε να μην περνάμε αυτή τη γραμμή, ουσιαστικά...
 
Πάντα το είχα στο μυαλό μου σαν χόμπι, κι όχι σαν εμμονή.
Πρέπει να προσέξουμε να μην περνάμε αυτή τη γραμμή, ουσιαστικά...

Τα χόμπυ είναι εμμονές Στέργιε!
Πόσες φορές τρέχοντας για κάποια δουλειά και περνώντας
έξω από δισκάδικο δεν έχουμε χωθεί μέσα για ψαχουλεματάκι,
όσο και αν μας πιέζει η καθημερινότητα?
 
Last edited:
Τα χόμπυ είναι εμμονές Στέργιε!
Πόσες φορές τρέχοντας για κάποια δουλειά και περνώντας
έξω από δισκάδικο δεν έχουμε χωθεί μέσα για ψαχουλεματάκι,
όσο και αν μας πιέζει η καθημερινότητα?

+100000
 
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ένα χομπυ καθαρά κοινωνικό και όχι μοναχικό. Η συνακρόαση μουσικής είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ανθρώπους (άνδρες και γυναίκες) να ακούσουν, να ευχαριστηθούν και να συζητήσουν (ενίοτε και έντονα) για θέματα που μακράν απέχουν (τουλάχιστον απο την σημερινή) πραγματικότητα αλλά όμως τους τέρπουν καταρχήν και τους βοηθούν και στην πνευματική ενασχόληση τους και προβληματισμό. Είναι ένα χόμπυ που μπορεί να εξελιχθεί σαν συζήτηση, σαν παρουσίαση (προετοιμάζεται κάποιος κάθε φορά με την σειρά για κάποιο θέμα και το παρουσιάζει στους υπόλοιπους) με τροφή για πολύ κουβέντα και κοινωνικότητα.
Μπορεί να σε ωθεί σε συγκεκριμμένου είδους παρέες είναι γεγονός, αν όμως δεν σου αρέσει τότε μάλλον διάλεξες λάθος χόμπυ. Θέλει αφενός τον χρόνο του και αφετέρου φροντίδα και προδερμ. Είναι απαιτητικό χόμπυ, αν ασχοληθεί κάποιος σε στυλ σκουπίστε, ψεκάστε τελειώσαμε τότε ούτε μηχανάκιας δεν προλαβαίνει να γίνει.
 
Την μουσική δεν την είδα ποτέ ως εμμονή αλλά ούτε και ακριβώς ως hobby.Θυμάμαι τον εαυτό μου κατά καιρούς να μην κάνει πολλά πράγματα, αλλά δεν τον θυμάμαι ποτέ να μην ακούει μουσική. Νομίζω ότι είναι ανάγκη, ή καλύτερα ένας τρόπος για να ζω πιο εύκολα.

Πιστεύω επίσης ότι δεν μας αποξενώνουν τα οποιαδήποτε “hobby” μας. Μάλλον το ανάποδο ισχύει. Δηλαδή νιώθοντας κάποιος αποκομμένος ή αποξενωμένος προφανώς επιλέγει κάποιον τρόπο για να νιώθει καλύτερα

Αν ακύρωνα ποτέ κάποια πρόσκληση με φίλους, και καθόμουν σπίτι να ακούσω την αγαπημένη μου μουσική δεν θα το θεωρούσα λάθος προτεραιότητα, αλλά ούτε και εγκλωβισμό, γιατί απλούστατα το γεγονός πιστεύω ότι θα είχε να κάνει με άλλα πράγματα και όχι με την ασχολία μου.
 
Παίζω και ακούω μουσική περίπου τα 2/3 της κάθε μέρας. Για να χαρώ, για να ηρεμήσω, για να στενοχωρηθώ, για να εκτονωθώ, για να ζήσω in other words. Σίγουρα δεν είναι λόγος να αποξενωθώ από τους άλλους, αλλά αρκετές φορές για να παίξω κιθάρα ή για να ακούσω μουσική έχω απορρίψει εξόδους. Και ακόμα περισσότερες φορές δεν έχω πιάσει κουβέντα με γνωστούς που συναντάω, είτε στο δρόμο είτε στο ιντερνετ, γιατί θα με αποσπούσε απ το να απολαύσω τη μουσική μου. Είναι καθαρά θέμα προτεραιοτήτων... Για μένα είναι στάση ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται.
 
Είμαι αποξενωμένος από μόνος μου λόγο περίεργου και απότομου χαρακτήρα,και έχω την ησυχία μου,αλλά αν με αποξενώνει το χόμπι του ήχου για έναν λόγο,αυτός είναι η αμφισβήτηση των γνώσεων μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Εγώ όταν συναντιέμαι με φίλο θέλω να συζητήσω από ψυγεία μέχρι αυτοκίνητα,και επίσης θα έρθει και ο... ήχος... στην συζήτηση.

Συζητόντας με έναν που είναι είτε καλοπροαίρετος και καλός σαν άτομο είτε όχι,όταν συζητάς για ήχο και όλα είναι όπως τα λέει εκείνος,και εμένα απλά με πιάνουν κοροίδο,το συγκεκριμένο γεγονός σε κάνει να μην τον θέλεις για παρέα.

Τι να πω ότι έχω πρωτοακούσει και έχω διαφωνήσει σε άγριο σημείο με γνωστό-φίλο μου το οποίο θα με κάνει να τον αποφύγω και λίγο-λίγο θα αποξενώνομαι;

Έχω ακούσει ότι τα συστήματα με τα ηλεκτρονικά ποτενσιόμετρα είναι μάπα,και ότι τα αναλογικά είναι καλύτερα γι'αυτό ο ενισχυτής του τάδε γνωστού μου είναι καλύτερος απ'τον δικό μου πρώτων για τα περισσότερα watt peak power,και μετά για το ποτενσιόμετρο,μη βάζοντας στο μυαλό ότι ή έτσι ή αλλιώς ανεβοκατεβαίνει η ένταση,και ο με και ο δε ενισχυτής είναι ψηφιακός.

Έχω ακούσει και τρελά πράγματα ότι πήρε γνωστός μου ένα subwoofer 5000w και "βαράει καλά" στο σπίτι του αλλά έπρεπε να έδινε 60ε για να έπερνε ένα κάτι χιλιάδες περισσότερα watt subwoofer και 200ε για καλύτερο ενισχυτή.

Σε όλα τα παραπάνω,πηγαίνοντας να εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει εντελώς φιλικά για να μην κοροϊδευονται,τρελός και κορόιδο εγώ βγήκα.

Μετά από όλα αυτά,ναι με αποξενώνει θα έλεγα,και υπό αυτές τις συνθήκες μου αρέσει! -bye-

Υ.Γ μόλις είδα ότι έφυγε απ'τον δικάναλο ήχο το θέμα και άρχισα και έγραφα για τον ήχο,οπότε νομίζω ότι είμαι offtopic στην μουσική,αλλά το βάζω γιατί το έγραψα με παράπονο.:flipout:
 
Τα χόμπυ είναι εμμονές Στέργιε!
Πόσες φορές τρέχοντας για κάποια δουλειά και περνώντας
έξω από δισκάδικο δεν έχουμε χωθεί μέσα για ψαχουλεματάκι,
όσο και αν μας πιέζει η καθημερινότητα?

Κρύβε λόγια, βρε! :D
Έχει τύχει σε εκδρομή με φίλους στην Αθήνα, να με βγάλουν σηκωτό από δισκάδικο στα Εξάρχεια, χωρίς πλάκα...
 
Δε πιστεύω οτι μας αποξενώνει ή αποκοβόμαστε από παρέες φίλους κτλ.Είναι καθαρή στάση ζωής, όπως προαναφέρατε, και ένδειξη ήθους αλλά και προσωπικότητας.
Σίγουρα είμαστε κύριοι του εαυτού μας, ο καθένας κάνει ότι τον γεμίζει στον ελεύθερο χρόνο του,έτσι και μεις που ασχολούμαστε με ένα τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό χόμπυ, διόλου γνωστό στο πιο πολύ κόσμο, πράγμα που το κάνει να φαίνεται ''διαστημικό'',προσβάσιμο μόνο από την υψηλή κοινωνία και τα συναφή.Λάθος.Ο καθένας μας έχει τη δική του ιστορία στο χώρο,τα δικά του μουσικά ερεθίσματα που τα αξιοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Εξάλλου μουσική ακούμε κύριοι-(σωστή μουσική και όχι τα ελληνικά και ξενα σκουπίδια, που ακούει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων)-
Άλλωστε ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς μουσική...
 
Χμμμ:chinscratch:
μιλάμε για ήχο; για Μουσική; ή μήπως για Ταινίες, μιας και οι Σεβάσμιοι της Μουσικής Κατηγορίας έχουν πάρει μεταγραφή και στη "διπλανή" ομάδα...
Ας μην εστιάσουμε κάπου λοιπόν. Γενικά. Αν μας αποξένωνε, τι κάνουμε όλοι εμείς εδώ τώρα; Για το hobby μας δεν επικοινωνούμε; Ας αλλάξουμε την λέξη χόμπυ, ας πούμε αυτό που μας ευχαριστεί, ικανοποιεί τις αισθήσεις μας και του αφιερώνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας.
Επικοινωνούμε.
Εδώ βρίσκεται η απάντηση, σε μια λέξη.
Αυτό που μας αρέσει λοιπόν, δεν πιστεύω ότι μας αποξενώνει, κάθε άλλο. Είναι επιλογή του καθενός να διαλέγει με ποιούς θα μοιράζεται το χρόνο, τις απόψεις και αυτό που τον ευχαριστεί.
Και είναι απόλυτα φυσικό κάποιος που αγαπά το ροκ'ν' ρολ να βρίσκεται σε μια παράλληλη ευθεία με κάποιους που τους αρέσει ο Μαζωνάκης.
Τέμνεται όμως με τόσους άλλους, φαίνεται ξέκάθαρα αυτό.
Είναι απόλυτα φυσικό να υπάρχουν στιγμές που να κλέινεσαι στον εαυτό σου για να απολαύσεις αυτό που σε ευχαριστεί, που σου χαρίζει από ψυχική ηρεμία μέχρι παγανιστική ηδονή, μήπως όμως αυτό δεν συμβαίνει και στον φυσικό που μελετά κάποιους κώδικες, και στον ζωγράφο που ψάχνει μια λεπτή απόχρωση και, γιατι όχι, στην νοικοκυρά που ψάχνει την τέλεια συνταγή;
Θέλω να πω ότι αυτό δεν συνιστά αποξένωση, αλλά απλά αυτοσυγκέντρωση, και, εν πάσει περιπτώσει, όλο και κάποιος θα βρεθεί να σας μαζέψει από τα δισκάδικα ...ποιό είπαμε Στέργιε;; αυτό στη Διδότου;:flipout::flipout:
 
Δέν θά μπορούσα νά φανταστώ τόν εαυτό μου νά μήν ακούει σε κάθε ευκαιρία μουσική.
Συνήθως ακούω μόνος μου αλλά τίς περισότερες φορές θά βρεθώ μέ φίλους μου σέ δισκάδικο νά ψάχνω.