Μέχρι τώρα, το 2008 μου χάρισε πολλές, κυρίως ευχάριστες, εμπειρίες. Καμία όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τη δραστηριότητα που μονοπώλησε το σύνολο του ελεύθερού μου χρόνου τους δύο τελευταίους μήνες: τη δημιουργία μίας ταινίας μικρού μήκους. Τώρα που η διαδικασία πλησιάζει στο τέλος της, βρίσκω λίγο χρόνο να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις συγκινήσεις της.
Η ευκαιρία
Από τότε που το Πνευματικό Κέντρο Γλυφάδας απέκτησε Τμήμα Κινηματογράφου, το παρακολουθώ ανελλιπώς. Μετά από 2 χρόνια μαθημάτων, συζητήσεων, προβολών και ασκήσεων, αποφασίσαμε να περάσουμε από τη μελέτη στην πράξη. Γράψαμε σενάρια, τα θέσαμε σε ψηφοφορία και θέσαμε στόχο να γυριστούν τα δύο πρώτα. Με το που βγήκαν τα αποτελέσματα, αφού είχα την τιμή η δική μου πρόταση να είναι μία από τις δύο, άρχισε ο αγώνας δρόμου.
Η προετοιμασία
Τα στερεότυπα θέλουν τον καλλιτέχνη μοναχικό καβαλάρη, που αργά και βασανιστικά δίνει μορφή στο έργο του. Στον κόσμο του κινηματογράφου όμως, η δημιουργική διαδικασία μοιάζει περισσότερο με... τη ληστεία του Fort Nox. Συμμορία οι συμμετέχοντες, σκάκι η προετοιμασία, χειρουργική επέμβαση η εκτέλεση.
Εν αρχή ην ο λόγος! Το "Τι θέλει να πει ο ποιητής;" παύει να είναι ρητορική ερώτηση. Για να έχει ο σκηνοθέτης ουσιαστική βοήθεια από τους συνεργάτες του, πρέπει να είναι ιδιαίτερα αναλυτικός. Το σενάριο κυριολεκτικά ξεκοκκαλίζεται, ερευνώντας κατά πόσο υπηρετεί τα νοήματα, αν θα υπήρχαν καλύτερες εναλλακτικές και τι απαιτήσεις προσπροκύπτουν.
Το συνεργείο ξεκινά την αναζήτηση χώρων, ηθοποιών, κοστουμιών, αντικειμένων, μουσικής. Το σενάριο γίνεται ντεκουπάζ, δηλαδή αναλύεται σε πλάνα και καταγράφονται μεγέθη κάδρων, γωνίες λήψης, εφε κ.λπ. Η ταινία αρχίζει και αποκτά μορφή. Οι παρατηρήσεις και οι ιδέες των συντελεστών πληθαίνουν, προκύπτουν προβλήματα, πλάνα κόβονται και προστίθενται, περιορισμοί ή δημιουργικές ιδέες προκαλούν μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές ολόκληρων σκηνών.
Η διδασκαλία υποκριτικής, για εμένα τουλάχιστον, είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Αν και "υφίσταμαι" τη διαδικασία εδώ και 15 χρόνια, δεν είμαι προετοιμασμένος για το αντίθετο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να παιχτεί κάτι και εγώ δεν μπορώ να τους δω και να διαλέξω τον σωστό. Οι ηθοποιοί είναι και αυτοί ερασιτέχνες, αλλά προσθέτουν. Πρέπει να τους εξηγήσω ολόκληρη τη ζωή των ρόλων τους, τι από εμένα έχω βάλει στον καθένα.
Το άγχος, υπό την πίεση του χρόνου, τεράστιο: Δεν έχω προλάβει να το χωνέψω, δεν θα βγει σωστό, θα ψάχνομαι την ώρα των γυρισμάτων, θα ψάχνομαι την ώρα του μοντάζ, ας βάλω μερικά "εφεδρικά" πλάνα για την περίπτωση που δεν δουλεύουν τα κανονικά, αυτή η σκηνή είναι ατμόσφαιρική ή άχρηστη, μήπως έπρεπε να ακολουθήσω άλλη κατεύθυνση στο cast; Μόνο χάρη στην ασταμάτητη δουλειά της Βοηθού Σκηνοθέτη και του Διευθυντή Παραγωγής κατάφερα να ανακτήσω αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, 3 μέρες πριν τη μεγάλη μέρα.
Τα γυρίσματα
2 μέρες, όλες οι ώρες της ημέρας (και της νύχτας), 7 τοποθεσίες (σπίτια, δρόμοι, βουνά), 10 χώροι, 5 ηθοποιοί, 15 κομπάρσοι, 9 συνεργείο, σύνολο 21 άτομα.
31 Μαΐου, 6:30 το πρωί ξεκινάμε. Οι πρώτες, εκ πρώτης όψεως δύσκολες, σκηνές βγαίνουν γρήγορα. Περήφανοι για την προετοιμασία μας, παίρνουμε θάρρος, 11:30 είμαστε ήδη στην επόμενη τοποθεσία. Αυτή τη φορά τα πλάνα έχουν πολλή κίνηση και διαλόγο. Ό,τι κερδίσαμε πριν, το χάνουμε εις διπλούν. Είναι πια 5:30 όταν φεύγουμε για φαγητό, αλλά είμαστε στον τελευταίο χώρο πριν τις 7:00. Γυρίζουμε τα απογευματινά πλάνα, αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για τα νυχτερινά. Λίγο πριν το γύρισμα, η βενζίνη της γεννήτριας τελειώνει και είναι Σάββατο βράδυ. Άλλη μία ώρα χαμένη. Η κούραση έχει εξαντλήσει πολλούς από εμάς - αυτό θα μεταφραστεί σε λάθη που θα βρούμε μπροστά μας στο μοντάζ. Η όποια συγκέντρωση του πρωταγωνιστή είναι άθλος. Εγώ είμαι ακόμα σε turbo, την τελευταία σκηνή τη γυρίζω σχεδόν μόνος μου. 2:00 το πρωί επιτέλους τελειώνει η πρώτη μέρα.
Το όρντινο της 1ης Ιουνίου λέει 9:00 το πρωί. Είμαστε εκεί, αλλά κανείς δεν κουνιέται πριν τις 10:00. Η σκηνή είναι η πιο δύσκολη φωτιστικά. Πολύς χρόνος. Το σπίτι που γυρίζουμε δεν κατοικείται αυτή τη στιγμή. Στην κρεββατοκάμαρα δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ένα κρεββάτι, ένα κομοδίνο (δικό μας), η κάμερα και τα φώτα. Μήπως γυρίζουμε πορνό;
Ανοίγω παρένθεση: Ένα από τα σοκ του κινηματογράφου: Σημασία έχει μόνο το τι βλέπει ο θεατής! Δεν χρειάζονται δύο κομοδίνα, ένα χρησιμοποιείται και για τις δύο πλευρές. Οι κουρτίνες κρέμονται από κρεμάστρες πάνω σε καρφιά. Η πατέντα φαίνεται στο κάδρο, αλλά η σκηνή προβλέπει ένα εφέ που όυτως ή άλλως θα το καλύψει. Ο ίδιος τοίχος χρησιμοποιείται για δύο πλευρές του δωματίου. Όποιος κομπάρσος έπαιζε πλάτη στην προηγούμενη σκηνή, μπορεί να παίξει και εδώ. Ένας ηθοποιός παίζει με πουκάμισο, σακάκι και... σορτσάκι.
Επόμενος χώρος, η κούραση μας έχει καταβάλει. Το μυαλό μου πάει ακόμα με χίλια, αλλά τα πόδια μου δε με κρατάνε. Κάθομαι όπου να 'ναι, σηκώνομαι μόνο όταν είναι εντελώς απαραίτητο. Διάλειμμα; Ποιο διάλειμμα;
Τελευταία σκηνή του έργου, προτελευταία των γυρισμάτων. Στο δρόμο. Θέλουμε κι' άλλους κομπάρσους! Τηλέφωνα σε γνωστούς και street casting σε δύο αμερικανίδες τουρίστριες, Δϋσκολη σκηνή, μονοπλάνο, με πολλή κίνηση. Στην 5η λήψη μία ηλικιωμένη κυρία διασχίζει το πλάνο. Θα την κρατούσα, αν δεν είχαν πρόβλημα κάποιες άλλες λεπτομέρειες. Η 6η βγαίνει καλή, χειροκροτάω!
Τελευταίο γύρισμα, η πολύπαθη πρώτη σκην'η του έργου. Είναι Κυριακή απόγευμα και το βουνό έχει κόσμο! Οι λήψεις πάνε στράφι, η μία μετά την άλλη, ενώ ο ήλιος πέφτει. Η οπερατέρ με προειδοποιεί ότι κάθε λήψη είναι ένα stop κάτω στο διάφραγμα - δεν έχουμε πολλές. Επιπλέον, ο ρόλος είναι κόντρα για τον ηθοποιό και δεν είχα καθόλου χρόνο να τον προβάρω. Έχω ήδη απογοητευτεί και αναλογίζομαι τη δυνατότητα να γυρίσουμε τη σκηνή την άλλη εβδομάδα - ή να αυτοκτονήσω. Το υπόλοιπο συνεργείο επιμένει και, χωρίς η συμβολή μου, γυρίζει και ένα σταθερό, κοντινό πλάνο. Αυτό θα σώσει τη σκηνή.
Μαζεύουμε, φεύγουμε για σουβλακερί, τρώμε σαν λιμασμένοι. Καθόμαστε τρεις ώρες γιατί δεν έχουμε το κουράγιο να σηκωθούμε.
Μοντάζ
Τις επόμενες τρεις μέρες δεν αναπληρώνω ύπνο, απλώς κοιμάμαι λίγο πιο φυσιολογικές ώρες. Δουλεύουμε τη μουσική. Συναντάω τον μοντέρ, είναι παιδί του avclub! Ξεκινάει δουλειά, ενώ εγώ βοηθάω στα γυρίσματα της άλλης ταινίας. Μπαίνει η επόμενη εβδομάδα, πάω για το πρώτο cut. Χαίρομαι που οι περισσότερες σκηνές βγαίνουν όπως τις είχα φανταστεί. Εντοπίζονται λάθη. Κάποια λύνονται. Το βράδυ προβολή για τους συντελεστές. Ένας τόνος σημειώσεις. Μερικά κρίσιμα προβλήματα. Τρέμω. 2ο cut, test screening με ανθρώπους που δεν συμμετείχαν. Έχουν διορθωθεί πολλά, η ταινία - μάλλον - δουλεύει! Άλλη μια σειρά παρατηρήσεων, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο και ποιος μας πιάνει. Στο επεισοδιακό τριήμερο του Αγ. Πνεύματος δουλεύω τα εφέ. Με την ψυχή στο στόμα. Προκύπτουν προβλήματα, δεν υπάρχει χρόνος, Τετάρτη παρουσιάζουμε. Μπαλώνουμε κάπως, θα επανέλθουμε.
Παρουσίαση
Έκθεση των εικαστικών τμημάτων του Πνευματικού Κέντρου. Εμείς πρώτη φορά.
Ο προβολέας, ένας νοικιασμένος επαγγελματικός LCD. Ρυθμίζω brightness & contrast, αλλά τα χρώματα σε κάποιες σκηνές είναι κουκουρούκου. Θέλουμε να δείρουμε τον μοντέρ. Την επόμενη μέρα θα πάρω το DVD στο σπίτι. Στον Infocus μου δείχνει τέλειο. Τρίτη μέρα, προσπαθώ να το παίξω Καστρουνής. Δεν είμαι, αλλα τουλάχιστον περιόρισα το πρόβλημα.
Τι σημασία έχουν αυτά; Ο κόσμος λέει καλά λόγια. Οι περισσότεροι είναι φίλοι, οπότε δεν τους πιστεύω. Ειδικά κάτι "για τα μέσα που διαθέτετε" είναι χαρακτηριστικά. Μέχρι που αρχίζω να παρατηρώ ότι κάποιοι μπαίνουν και δεύτερη φορά. Ακούω κουβέντες όπως "δεν το περίμενα", "φρεσκάδα". Από τις παρατηρήσεις του καθενός, ακούω (σχεδόν) όλα όσα προσπαθούσα να περάσω. Το αποκορύφωμα, κάποιος μου μιλάει για το Mulholland drive - την αγαπημένη μου ταινία και σαφή επιρροή. Είμαι περήφανος!
Την τελευταία μέρα, ειδική προβολή με ένα director's commentary που μετατρέπει την ταινία από φαντασιακό δράμα σε υγειονομικό θρίλλερ. Η σοβαρότης είναι μισή σοβαρότης, όποως έλεγε και ο ξάδερφός μου.
Η συνέχεια
Θα επανέλθουμε στο μοντάζ, θα κάνουμε μικρές διορθώσεις, θα ξανακάνουμε τα εφέ. Να ηχογραφήσω το commentary! Θα πάρω τις αποστάσεις μου, να τη δω λίγο πιο αντικειμενικά. Θα δω μήπως τη στείλω σε κανένα φεστιβάλ. Ίσως κάποια στιγμή να σταματήσω να ευχαριστώ ξανά και ξανά τους συντελεστές. Το κυριότερο: Θα περιμένω με αγωνία την επόμενη φορά!
Η ευκαιρία
Από τότε που το Πνευματικό Κέντρο Γλυφάδας απέκτησε Τμήμα Κινηματογράφου, το παρακολουθώ ανελλιπώς. Μετά από 2 χρόνια μαθημάτων, συζητήσεων, προβολών και ασκήσεων, αποφασίσαμε να περάσουμε από τη μελέτη στην πράξη. Γράψαμε σενάρια, τα θέσαμε σε ψηφοφορία και θέσαμε στόχο να γυριστούν τα δύο πρώτα. Με το που βγήκαν τα αποτελέσματα, αφού είχα την τιμή η δική μου πρόταση να είναι μία από τις δύο, άρχισε ο αγώνας δρόμου.
Η προετοιμασία
Τα στερεότυπα θέλουν τον καλλιτέχνη μοναχικό καβαλάρη, που αργά και βασανιστικά δίνει μορφή στο έργο του. Στον κόσμο του κινηματογράφου όμως, η δημιουργική διαδικασία μοιάζει περισσότερο με... τη ληστεία του Fort Nox. Συμμορία οι συμμετέχοντες, σκάκι η προετοιμασία, χειρουργική επέμβαση η εκτέλεση.
Εν αρχή ην ο λόγος! Το "Τι θέλει να πει ο ποιητής;" παύει να είναι ρητορική ερώτηση. Για να έχει ο σκηνοθέτης ουσιαστική βοήθεια από τους συνεργάτες του, πρέπει να είναι ιδιαίτερα αναλυτικός. Το σενάριο κυριολεκτικά ξεκοκκαλίζεται, ερευνώντας κατά πόσο υπηρετεί τα νοήματα, αν θα υπήρχαν καλύτερες εναλλακτικές και τι απαιτήσεις προσπροκύπτουν.
Το συνεργείο ξεκινά την αναζήτηση χώρων, ηθοποιών, κοστουμιών, αντικειμένων, μουσικής. Το σενάριο γίνεται ντεκουπάζ, δηλαδή αναλύεται σε πλάνα και καταγράφονται μεγέθη κάδρων, γωνίες λήψης, εφε κ.λπ. Η ταινία αρχίζει και αποκτά μορφή. Οι παρατηρήσεις και οι ιδέες των συντελεστών πληθαίνουν, προκύπτουν προβλήματα, πλάνα κόβονται και προστίθενται, περιορισμοί ή δημιουργικές ιδέες προκαλούν μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές ολόκληρων σκηνών.
Η διδασκαλία υποκριτικής, για εμένα τουλάχιστον, είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Αν και "υφίσταμαι" τη διαδικασία εδώ και 15 χρόνια, δεν είμαι προετοιμασμένος για το αντίθετο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να παιχτεί κάτι και εγώ δεν μπορώ να τους δω και να διαλέξω τον σωστό. Οι ηθοποιοί είναι και αυτοί ερασιτέχνες, αλλά προσθέτουν. Πρέπει να τους εξηγήσω ολόκληρη τη ζωή των ρόλων τους, τι από εμένα έχω βάλει στον καθένα.
Το άγχος, υπό την πίεση του χρόνου, τεράστιο: Δεν έχω προλάβει να το χωνέψω, δεν θα βγει σωστό, θα ψάχνομαι την ώρα των γυρισμάτων, θα ψάχνομαι την ώρα του μοντάζ, ας βάλω μερικά "εφεδρικά" πλάνα για την περίπτωση που δεν δουλεύουν τα κανονικά, αυτή η σκηνή είναι ατμόσφαιρική ή άχρηστη, μήπως έπρεπε να ακολουθήσω άλλη κατεύθυνση στο cast; Μόνο χάρη στην ασταμάτητη δουλειά της Βοηθού Σκηνοθέτη και του Διευθυντή Παραγωγής κατάφερα να ανακτήσω αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, 3 μέρες πριν τη μεγάλη μέρα.
Τα γυρίσματα
2 μέρες, όλες οι ώρες της ημέρας (και της νύχτας), 7 τοποθεσίες (σπίτια, δρόμοι, βουνά), 10 χώροι, 5 ηθοποιοί, 15 κομπάρσοι, 9 συνεργείο, σύνολο 21 άτομα.
31 Μαΐου, 6:30 το πρωί ξεκινάμε. Οι πρώτες, εκ πρώτης όψεως δύσκολες, σκηνές βγαίνουν γρήγορα. Περήφανοι για την προετοιμασία μας, παίρνουμε θάρρος, 11:30 είμαστε ήδη στην επόμενη τοποθεσία. Αυτή τη φορά τα πλάνα έχουν πολλή κίνηση και διαλόγο. Ό,τι κερδίσαμε πριν, το χάνουμε εις διπλούν. Είναι πια 5:30 όταν φεύγουμε για φαγητό, αλλά είμαστε στον τελευταίο χώρο πριν τις 7:00. Γυρίζουμε τα απογευματινά πλάνα, αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για τα νυχτερινά. Λίγο πριν το γύρισμα, η βενζίνη της γεννήτριας τελειώνει και είναι Σάββατο βράδυ. Άλλη μία ώρα χαμένη. Η κούραση έχει εξαντλήσει πολλούς από εμάς - αυτό θα μεταφραστεί σε λάθη που θα βρούμε μπροστά μας στο μοντάζ. Η όποια συγκέντρωση του πρωταγωνιστή είναι άθλος. Εγώ είμαι ακόμα σε turbo, την τελευταία σκηνή τη γυρίζω σχεδόν μόνος μου. 2:00 το πρωί επιτέλους τελειώνει η πρώτη μέρα.
Το όρντινο της 1ης Ιουνίου λέει 9:00 το πρωί. Είμαστε εκεί, αλλά κανείς δεν κουνιέται πριν τις 10:00. Η σκηνή είναι η πιο δύσκολη φωτιστικά. Πολύς χρόνος. Το σπίτι που γυρίζουμε δεν κατοικείται αυτή τη στιγμή. Στην κρεββατοκάμαρα δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ένα κρεββάτι, ένα κομοδίνο (δικό μας), η κάμερα και τα φώτα. Μήπως γυρίζουμε πορνό;
Ανοίγω παρένθεση: Ένα από τα σοκ του κινηματογράφου: Σημασία έχει μόνο το τι βλέπει ο θεατής! Δεν χρειάζονται δύο κομοδίνα, ένα χρησιμοποιείται και για τις δύο πλευρές. Οι κουρτίνες κρέμονται από κρεμάστρες πάνω σε καρφιά. Η πατέντα φαίνεται στο κάδρο, αλλά η σκηνή προβλέπει ένα εφέ που όυτως ή άλλως θα το καλύψει. Ο ίδιος τοίχος χρησιμοποιείται για δύο πλευρές του δωματίου. Όποιος κομπάρσος έπαιζε πλάτη στην προηγούμενη σκηνή, μπορεί να παίξει και εδώ. Ένας ηθοποιός παίζει με πουκάμισο, σακάκι και... σορτσάκι.
Επόμενος χώρος, η κούραση μας έχει καταβάλει. Το μυαλό μου πάει ακόμα με χίλια, αλλά τα πόδια μου δε με κρατάνε. Κάθομαι όπου να 'ναι, σηκώνομαι μόνο όταν είναι εντελώς απαραίτητο. Διάλειμμα; Ποιο διάλειμμα;
Τελευταία σκηνή του έργου, προτελευταία των γυρισμάτων. Στο δρόμο. Θέλουμε κι' άλλους κομπάρσους! Τηλέφωνα σε γνωστούς και street casting σε δύο αμερικανίδες τουρίστριες, Δϋσκολη σκηνή, μονοπλάνο, με πολλή κίνηση. Στην 5η λήψη μία ηλικιωμένη κυρία διασχίζει το πλάνο. Θα την κρατούσα, αν δεν είχαν πρόβλημα κάποιες άλλες λεπτομέρειες. Η 6η βγαίνει καλή, χειροκροτάω!
Τελευταίο γύρισμα, η πολύπαθη πρώτη σκην'η του έργου. Είναι Κυριακή απόγευμα και το βουνό έχει κόσμο! Οι λήψεις πάνε στράφι, η μία μετά την άλλη, ενώ ο ήλιος πέφτει. Η οπερατέρ με προειδοποιεί ότι κάθε λήψη είναι ένα stop κάτω στο διάφραγμα - δεν έχουμε πολλές. Επιπλέον, ο ρόλος είναι κόντρα για τον ηθοποιό και δεν είχα καθόλου χρόνο να τον προβάρω. Έχω ήδη απογοητευτεί και αναλογίζομαι τη δυνατότητα να γυρίσουμε τη σκηνή την άλλη εβδομάδα - ή να αυτοκτονήσω. Το υπόλοιπο συνεργείο επιμένει και, χωρίς η συμβολή μου, γυρίζει και ένα σταθερό, κοντινό πλάνο. Αυτό θα σώσει τη σκηνή.
Μαζεύουμε, φεύγουμε για σουβλακερί, τρώμε σαν λιμασμένοι. Καθόμαστε τρεις ώρες γιατί δεν έχουμε το κουράγιο να σηκωθούμε.
Μοντάζ
Τις επόμενες τρεις μέρες δεν αναπληρώνω ύπνο, απλώς κοιμάμαι λίγο πιο φυσιολογικές ώρες. Δουλεύουμε τη μουσική. Συναντάω τον μοντέρ, είναι παιδί του avclub! Ξεκινάει δουλειά, ενώ εγώ βοηθάω στα γυρίσματα της άλλης ταινίας. Μπαίνει η επόμενη εβδομάδα, πάω για το πρώτο cut. Χαίρομαι που οι περισσότερες σκηνές βγαίνουν όπως τις είχα φανταστεί. Εντοπίζονται λάθη. Κάποια λύνονται. Το βράδυ προβολή για τους συντελεστές. Ένας τόνος σημειώσεις. Μερικά κρίσιμα προβλήματα. Τρέμω. 2ο cut, test screening με ανθρώπους που δεν συμμετείχαν. Έχουν διορθωθεί πολλά, η ταινία - μάλλον - δουλεύει! Άλλη μια σειρά παρατηρήσεων, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο και ποιος μας πιάνει. Στο επεισοδιακό τριήμερο του Αγ. Πνεύματος δουλεύω τα εφέ. Με την ψυχή στο στόμα. Προκύπτουν προβλήματα, δεν υπάρχει χρόνος, Τετάρτη παρουσιάζουμε. Μπαλώνουμε κάπως, θα επανέλθουμε.
Παρουσίαση
Έκθεση των εικαστικών τμημάτων του Πνευματικού Κέντρου. Εμείς πρώτη φορά.
Ο προβολέας, ένας νοικιασμένος επαγγελματικός LCD. Ρυθμίζω brightness & contrast, αλλά τα χρώματα σε κάποιες σκηνές είναι κουκουρούκου. Θέλουμε να δείρουμε τον μοντέρ. Την επόμενη μέρα θα πάρω το DVD στο σπίτι. Στον Infocus μου δείχνει τέλειο. Τρίτη μέρα, προσπαθώ να το παίξω Καστρουνής. Δεν είμαι, αλλα τουλάχιστον περιόρισα το πρόβλημα.
Τι σημασία έχουν αυτά; Ο κόσμος λέει καλά λόγια. Οι περισσότεροι είναι φίλοι, οπότε δεν τους πιστεύω. Ειδικά κάτι "για τα μέσα που διαθέτετε" είναι χαρακτηριστικά. Μέχρι που αρχίζω να παρατηρώ ότι κάποιοι μπαίνουν και δεύτερη φορά. Ακούω κουβέντες όπως "δεν το περίμενα", "φρεσκάδα". Από τις παρατηρήσεις του καθενός, ακούω (σχεδόν) όλα όσα προσπαθούσα να περάσω. Το αποκορύφωμα, κάποιος μου μιλάει για το Mulholland drive - την αγαπημένη μου ταινία και σαφή επιρροή. Είμαι περήφανος!
Την τελευταία μέρα, ειδική προβολή με ένα director's commentary που μετατρέπει την ταινία από φαντασιακό δράμα σε υγειονομικό θρίλλερ. Η σοβαρότης είναι μισή σοβαρότης, όποως έλεγε και ο ξάδερφός μου.
Η συνέχεια
Θα επανέλθουμε στο μοντάζ, θα κάνουμε μικρές διορθώσεις, θα ξανακάνουμε τα εφέ. Να ηχογραφήσω το commentary! Θα πάρω τις αποστάσεις μου, να τη δω λίγο πιο αντικειμενικά. Θα δω μήπως τη στείλω σε κανένα φεστιβάλ. Ίσως κάποια στιγμή να σταματήσω να ευχαριστώ ξανά και ξανά τους συντελεστές. Το κυριότερο: Θα περιμένω με αγωνία την επόμενη φορά!
Aν ενδιαφέρεστε, μπορούμε να κανονίσουμε ένα βραδάκι να μαζευτούμε οι φίλοι της κατηγορίας να τη δούμε. Διαρκεί μόλις 4 λεπτά, οπότε θα έχουμε πολύ χρόνο για κουβέντα.
