Την Κυριακή ολοκληρώθηκε και το τρίτο μεγάλο σχολείο μου στην κινηματογράφηση: το μοντάζ.
Καμία σχέση με την επιδερμική εμπειρία που είχα το καλοκαίρι, όταν μοντάραμε τη δική μου ταινία. Αφενός η διαφορετική δομή της (μικρές σκηνές, λίγα πλάνα, ελάχιστοι διαλόγοι), αφετέρου η εκτεταμένη δουλειά που έγινε με τον καθηγητή του τμήματος και τη βοηθό σκηνοθέτη, ελάχιστα προβλήματα έφτασαν στο μοντάζ, ώστε να βρεθεί λύση εκεί.
Αυτή τη φορά η ταινία ήταν μεγαλύτερη, με μεγάλες διαλογικές σκηνές και πολλές εναλλαγές πλάνων. Επιπλέον, η διαδικασία της προετοιμασίας αναλώθηκε κυρίως στην επεξεργασία του σεναρίου (είναι πολύ δύσκολο να γράψεις κωμωδία χωρίς να υποπέσεις σε κλισέ και κρυάδες), οπότε δεν έγινε επαρκής επεξεργασία του ντεκουπάζ.
Σαν αποτέλεσμα, αναδύθηκαν προβλήματα στη συνέχεια της υποκριτικής, αφύσικες αλλαγές πλάνων, καθώς και σκηνοθετικές επιλογές που δεν δούλεψαν. Αυτές οι προκλήσεις, όμως, ήταν ο λόγος που η εμπειρία του μοντάζ ήταν τόσο πλούσια. Προσθαφαιρέσεις και αλλαγές στη σειρά των πλάνων, πείραγμα σε ταχύτητες, ατάκες εκτός κάδρου και άλλα κόλπα επιστρατεύθηκαν για την εξομάλυνση όλων των παραπάνω ζητημάτων. Άκρως δημιουργική δουλειά και οι περισσότερες από τις λύσεις που έδωσα έγιναν δεκτές.
Δεύτερο μέρος, η επεξεργασία ήχου και εικόνας. Αν τα προηγουμενα τα περίμενα με ενθουσιασμό, εδώ ξεκίνησα τρομοκρατημένος! Οι γνώσεις μου πολύ σποραδικές και τα προβλήματα μεγάλα: μεγάλες διαφοροποιήσεις στο φωτισμό και στο θόρυβο, και mental note, να κρατάω ρόπαλο για οποιονδήποτε βάλει την κάμερα στο autofocus!
Για την εικόνα δεν έκανα πολλά, ρύθμισα brightness-contrast για κάθε πλάνο και χρωματικά μόνο τις έντονες διαφορές. Χρόνος για αναλυτικό color correction δεν υπήρχε, αλλά ο γνώστης αδερφός μου έκανε κάποια "μαγικά" και έδωσε έναν σχετικά ενιαίο τόνο.
Ο ήχος είναι μεγάλο μπέρδεμα. Αν και είχαμε περιορίσει τους ανθρώπινους θορύβους, το βούισμα από διάφορα μηχανήματα του χώρου ήταν ανυπόφορο. Προσπάθησα και αφαίρεσα αρκετά, αλλά και πάλι οι διαφορές ήταν αισθητές. Ενδεχομένως να προσπαθήσω λίγο ακόμα σε δεύτερο χρόνο.
Δυστυχώς, οι τεχνικοί μου κόποι δεν επιβραβεύθηκαν. Στην εκδήλωση όπου προβλήθηκε το ταινιάκι δεν μπόρεσα να ρυθμίσω τον προβολέα και τα μαύρα έφαγαν κρασάρισμα του θανατά - σα γκοθάδες βγήκαμε.
Αντίστοιχα και στον ήχο, οι μεσαίες κάπου στη διαδρομή εξαφανίστηκαν, δεν έχω ιδέα πώς και γιατί. Πάντως στο σπίτι μου δεν ακουγόταν έτσι. Όπως και να 'χει, respect στη σουίτα CS4 της Adobe και στα How-To videos που με βοήθησαν πάρα πολύ, ειδικά στα τελείως άγνωστα μονοπάτια του sound correction.
Πέραν της εξιστόρησης, δεν έχω άλλα λόγια να περιγράψω τη μαγεία του filmmaking. Έχει πολλή φασαρία σε οργάνωση, σε τεχνικές απαιτήσεις και σε αγγαροδουλειές, αλλά ακόμα και έτσι, η γλύκα που αφήνει στον σινεφίλ δεν ξεχνιέται εύκολα.
