Eχουμε την
πρωτη ελληνικη κριτικη απο την προβολη της ταινιας στις Καννες
«
Megalopolis»:
Ένα πυρετώδες, παραληρηματικό όνειρο… χωρίς χαλινάρια
Πριν από την πρεμιέρα του για δεκαετίες passion project του
Φράνσις Φορντ Κόπολα, σκεφτόμασταν πως αυτή η ταινία ή θα είναι αριστούργημα ή μια τεράστια μαλακία. Αυτό που δεν φανταζόμασταν με τίποτα, όμως, ήταν πως θα είναι
και οι δύο αυτοί χαρακτηρισμοί ταυτόχρονα!
Η υπόθεση στην ουσία αποτελεί μία παραβολή της τωρινής Νέας Υόρκης, με στοιχεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Καίσαρας Καταλίνα του Άνταμ Ντράιβερ είναι μία ιδιοφυία που, χάρη στην ανακάλυψη του Μέγκαλον (ενός εκπληκτικού, παντοδύναμου νέου στοιχείου που επιτρέπει κάθε είδους κατασκευή, από κτήρια μέχρι ανθρώπινο ιστό), ονειρεύεται τη δημιουργία της ουτοπικής Megalopolis. Στο πλάι του βρίσκεται η Τζούλια της Νάταλι Εμάνιουελ, που τον θαυμάζει, κόντρα στις ευχές του πατέρα της, Δημάρχου Κικέρωνα (που ερμηνεύει ο Τζιανκάρλο Εσποζίτο). Μέσα στο παιχνίδι έχουμε και τον κροίσο, ιδιοκτήτη τράπεζας, Χάμιλτον Κράσους ΙΙΙ (Γιον Βόιτ), αλλά και τη νέα γυναίκα του, Wow Platinum (Όμπρεϊ Πλάζα), μια femme fatale που έχει κουραστεί να είναι trophy wife και σχεδιάζει να πάρει τον έλεγχο της τράπεζας του συζύγου της.
Καταλάβατε τίποτα; Αυτό είναι το vibe του «Megalopolis», που ξεκινά με την πρώτη ώρα να μοιάζει με
παραληρηματική συρραφή σεκάνς από όνειρα που είδε ο Κόπολα αφότου «ήπιε» καμιά δεκαριά τσιγάρα, κάποια εξωπραγματικά σκηνικά, αλλά και πολύ (
πολύ!) CGI. Στο δεύτερο μισό, τα πάντα δείχνουν να ομαλοποιούνται, αλλά… είναι η ταινία που το κάνει ή απλά εμείς συνηθίσαμε σε ότι τρελό παρακολουθούσαμε ως εκείνη την ώρα;
Το point του Κόπολα είναι πως οι αυτοκρατορίες πέφτουν. Όσο πιο παντοδύναμες, με τόσο μεγαλύτερο κρότο. Θα μπορούσαν να είναι οι ΗΠΑ η νέα Ρώμη, μ’ ένα downfall που έχει ήδη ξεκινήσει; Σίγουρα είναι κάτι που πιστεύει ο σκηνοθέτης, ο οποίος διανθίζει την ταινία με αμέτρητες αναφορές στο πολιτικό γίγνεσθαι, την κατάπτωση της δημοσιογραφίας, τις κατασκευασμένες ειδήσεις και τους απανταχού διάττοντες αστέρες. Όλα δοσμένα υπό ένα «νουαρικό» πρίσμα και με διάσπαρτες, γενναίες δόσεις χιούμορ, που κάποιες φορές απογειώνουν το έργο (πιο χαρακτηριστική η σκηνή Βόιτ με το τόξο).
Είναι μια
σπουδαία ταινία; Ναι. Είναι μια τεράστια
φλόμπα; Επίσης… ναι! Αυτό είναι και το μαγικό στοιχείο ενός τύπου που κάνει
σινεμά (με κεφαλαία γράμματα), σ’ ένα πιθανότατα κύκνειο άσμα, χωρίς να τον νοιάζει απολύτως τίποτα, αφήνοντας το όραμά του αχαλίνωτο. Σίγουρα, πάντως, δεν τον ενδιαφέρει η εμπορική επιτυχία της, μιας και είναι μάλλον αδιανόητο να καταφέρει να φέρει πίσω τα 120.000.000 δολάρια που κόστισε.
