Εμένα, τώρα που πέρασαν τα χρόνια και έγιναν όλες οι ζυμώσεις, αυτή η φωνή που ακούω και τρίζουν συγκλονισμένα τα πάντα μέσα μου, που μου φέρνει άμεσα λυγμική ασφυξία και πρωτογενή, αμόλυντη συγκίνηση, είναι η κρωκτή, ένρινη φωνή του Τσιτσάνη...
Δεν με ενδιαφέρουν οι φωνάρες, κατά βάση δεν με ενδιέφεραν και ποτέ... Για αυτό πάντα προτιμούσα όταν οι ίδιοι οι συνθέτες ερμήνευαν την πραμάτεια τους.... Πχ ο Λοΐζος, ο Ξυδάκης, ακόμη και η γαϊδουροφωνάρα του Κραουνάκη...
Δεν αμφισβητώ με όλα τα παραπάνω την μεγαλοσύνη ούτε θέλω να ρίξω από τον θρόνο τον Μπιθικώτση, ή τον Στελάρα, ή τον Ξυλούρη, κλπ.
Γυναίκες, τα έχουμε ξαναπεί πολλές φορές : Βάνου & Μοσχολιού.
Στάλθηκε από το SM-G965F μου χρησιμοποιώντας Tapatalk
