Μείνε κοντά μου, αγαπημένη [Jim Hall]

[supersonic]

Είσαι ωραίος, τώρα πως μπορούμε να βρούμε, ποια εκτέλεση ακουγόταν στο σήμα της σειράς;

δώστε μου τα σήματα να τα ακούσω.

....


πάντως ΝΟΜΙΖΩ η ταινιούλα πρέπει να σώζεται χωρίς να έχει αντιγραφεί κάτι πάνω της μετά την τελευταία φορά....! (ΚΑΙ το ΤΚ14...)

 

[Babis K.]

Απάντηση: Re: Μείνε κοντά μου, αγαπημένη

για να θυμηθώ....
"η ιστορία μιας κοπέλας που γνώρισε έναν άντρα που δεν άξιζε την αγάπη του...
που γνώρισε τη στοργή και την αφοσίωση απο 'κείνον που δεν μπόρεσε ν αγαπήσει...
και έπειτα...ήρθε ο έρωτας..."

κάπου στην αρχή το χάνω, οι δυό τελευταίες στροφές είναι σίγουρα αυτές.

Επιβεβαιώνω. Την πρώτη φράση τη σκότωσες (δεν τη θυμάμαι όμως ούτε εγώ αυτή τη στιγμή) οι δύο επόμενες είναι ακριβώς έτσι.

Κι εγώ, αν ακούσω τη μουσική, θα την αναγνωρίσω σίγουρα έστω κι ανάμεσα απο 200 διαφορετικές εκτελέσεις.

τώρα βέβαια θα βγεί ο Μπάμπης και θα πει ότι σας εκθέτω....:furious3:

Δε βαριέσαι... Τώρα ο,τι ήτανε να πάθουμε το πάθαμε.
Σε λίγο θα θυμηθούμε άλλο θέμα, "Αναζητήσεις μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού"

 

[Tzimisce]

Είσαι ωραίος, τώρα πως μπορούμε να βρούμε, ποια εκτέλεση ακουγόταν στο σήμα της σειράς;

Ψιτ;
Μη βγάλετε συμπεράσματα, αγέννητο ήμουν τότε...
Αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι αυτή που έχω σε βινύλιο από τον Francis Goya.

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

 

[Babis K.]

Απάντηση: Re: Μείνε κοντά μου, αγαπημένη

Ψιτ;
Μη βγάλετε συμπεράσματα, αγέννητο ήμουν τότε...
Αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι αυτή που έχω σε βινύλιο από τον Francis Goya.

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

No...

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Μιά εκ-πλη-κτι-κή εκδοχή για δύο πιάνα.
Chick Corea/Gonzalo Rubalcaba.
Υπάρχει στο αλμπουμ του Corea 'Rendez-vous In New York'.

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

 

[Γιώργος Κουν.]

Απάντηση: Jim Hall - Concierto (1975, CTI 6060 S1)

ΥΓ3. Ποιός θυμάται το ραδιοφωνικό δράμα "Μείνε κοντά μου, αγαπημένη" και τον Στέφανο που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο;

Είναι η δραματική ιστορία ενός νέου που αγάπησε εκείνη που δεν άξιζε την αγάπη του... Που γνώρισε τη στοργή και την αφοσίωση απο εκείνη που δεν μπόρεσε ν'αγαπήσει... Και έπειτα..., ήρθε ο έρωτας!

Γειά σου Γρηγόρη παιχταρά μου, ευχαριστούμε για την αφιέρωση της παρουσίασης

 

[Γιάννης Χατζηγεωργίου]

Απάντηση: Jim Hall - Concierto (1975, CTI 6060 S1)

Είναι η δραματική ιστορία ενός νέου που αγάπησε εκείνη που δεν άξιζε την αγάπη του... Που γνώρισε τη στοργή και την αφοσίωση απο εκείνη που δεν μπόρεσε ν'αγαπήσει... Και έπειτα..., ήρθε ο έρωτας!

Ο νέος και η νέα...

Spoiler

και η τραγική φιγούρα...

και έπειτα ήρθε ο έρωτας..

 

[Black Jack]

Re: Jim Hall - Concierto (1975, CTI 6060 S1)

Ενδιαφέρουσα επισήμανση. Όντως, ο δίσκος του Freddie Hubbard είναι "ιδιαίτερος". Κοίταξε τα ορχηστρικά γεμίσματα με τα έγχορδα και τα πνευστά, κάποτε με ενοχλούσαν σε βαθμό να λειτουργούν αποτρεπτικά στην ακρόαση κάποιων δίσκων. Με την CTI και τους κορυφαίους ενορχηστρωτές της "εκπαιδεύτηκα" και σ' αυτό. Για μένα ο Creed Taylor ήταν επαρκώς αντικομφορμιστής γιατί τόλμησε να "ανακατέψει" διαφορετικά υλικά, να μπασταρδέψει και να παραγάγει "ανθεκτικότερα" υβρίδια...

Έχω την αίσθηση ότι υπεύθυνος για τον υπερφορτωμένο ήχο που ακούγεται σε κάποιες από τις ηχογραφήσεις της CTI δεν είναι τόσο το “μεγάλο” αφεντικό, όσο ο Sebesky. Όπου φαίνεται να συμμετέχει και αυτός, στην ενορχήστρωση κατά κύριο λόγο, του δίνει και καταλαβαίνει αν και το “Concierto” είναι η φωτεινή εξαίρεση και πιθανόν γι’ αυτό να δημιουργήθηκε μια εντύπωση παραδοξότητας σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα .
Οι παρεμβάσεις του ήταν ευεργετικές για παράδειγμα στους δίσκους του Desmond, αφού ο ήχος του ίδιου του σαξοφωνίστα ήταν έτσι κι αλλιώς προσανατολισμένος στη μελωδία και τη λογική του μέηνστριμ, οπότε πήρε επιπλέον ώθηση. Από την άλλη δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι συνέβη το ίδιο στο “White Rabbitt” ή το “God Bless the Child”…

 

[grio]

Re: Jim Hall - Concierto (1975, CTI 6060 S1)

Έχω την αίσθηση ότι υπεύθυνος για τον υπερφορτωμένο ήχο που ακούγεται σε κάποιες από τις ηχογραφήσεις της CTI δεν είναι τόσο το “μεγάλο” αφεντικό, όσο ο Sebesky. Όπου φαίνεται να συμμετέχει και αυτός, στην ενορχήστρωση κατά κύριο λόγο, του δίνει και καταλαβαίνει αν και το “Concierto” είναι η φωτεινή εξαίρεση και πιθανόν γι’ αυτό να δημιουργήθηκε μια εντύπωση παραδοξότητας σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα .
Οι παρεμβάσεις του ήταν ευεργετικές για παράδειγμα στους δίσκους του Desmond, αφού ο ήχος του ίδιου του σαξοφωνίστα ήταν έτσι κι αλλιώς προσανατολισμένος στη μελωδία και τη λογική του μέηνστριμ, οπότε πήρε επιπλέον ώθηση. Από την άλλη δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι συνέβη το ίδιο στο “White Rabbitt” ή το “God Bless the Child”…

Παρά τις υπερβολές του, στο προσωπικό του επίτευγμα, Giant Box, ο Don Sebesky έκανε υποδειγματική ενορχήστρωση, από το πρώτο μάλιστα κομμάτι, το Firebird του Stravinsky. Ο δίσκος αυτός, μάλλον θα αποτελέσει αντικείμενο μελλοντικής παρουσίασης. Οι άλλοι δύο ενορχηστρωτές της CTI, o Bob James και ο David Matthews ήταν σαφώς λιγότερο πομπώδεις, αλλά επιμένω ότι η "γραμμή" για τις ενορχηστρώσεις ήταν του Creed Taylor, ο οποίος προφανώς ήθελε διαφοροποίηση από την προσέγγιση των ενορχηστρώσεων "Wall of Sound" της Motown.

Black Jack, με ευχαριστεί ιδιαίτερα, όταν βρίσκω συνομιλητές με γνώση, σεβασμό και διεισδυτική ματιά, γι' αυτά που τους ενδιαφέρουν...

 

[supersonic]

Re: Jim Hall - Concierto (1975, CTI 6060 S1)

Έχω την αίσθηση ότι υπεύθυνος για τον υπερφορτωμένο ήχο που ακούγεται σε κάποιες από τις ηχογραφήσεις της CTI δεν είναι τόσο το “μεγάλο” αφεντικό, όσο ο Sebesky. Όπου φαίνεται να συμμετέχει και αυτός, στην ενορχήστρωση κατά κύριο λόγο, του δίνει και καταλαβαίνει αν και το “Concierto” είναι η φωτεινή εξαίρεση και πιθανόν γι’ αυτό να δημιουργήθηκε μια εντύπωση παραδοξότητας σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα .
Οι παρεμβάσεις του ήταν ευεργετικές για παράδειγμα στους δίσκους του Desmond, αφού ο ήχος του ίδιου του σαξοφωνίστα ήταν έτσι κι αλλιώς προσανατολισμένος στη μελωδία και τη λογική του μέηνστριμ, οπότε πήρε επιπλέον ώθηση. Από την άλλη δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι συνέβη το ίδιο στο “White Rabbitt” ή το “God Bless the Child”…

θα συμφωνήσω και εγώ για τον Sebesky. Αφησε στίγμα στην δεκαετία του 70 στην cti με ενορχηστρώσεις jazz καλλιτεχνών.
Αν και σε αρκετές περιπτώσεις το ένδυμα που ανέξειξε για συγκεκριμένους καλλιτέχνες δεν ταίριαξε ή δεν ...έπιασε τόσο όσο σε άλλους.
Πχ μνημειώδεις οι επεμβάσεις του στο White Rabbit και The other side of Abbey Road του George Benson, ενώ αντίστοιχα αδιάφορες έως καταστροφικές οι δουλειές του με τον Wes Montgomery (αν και αυτές ήταν 10 χρόνια πριν...)

 

[Κώστας Γκαβάκος]

Υπάρχει και μια εξαιρετική εκτέλεση με την Alicia De Larrocha, νομίζω (γιατί σας διαβάζω πολύ βιαστικά) ότι δεν έχει ήδη αναφερθεί

Μικρή διόρθωση. Το κονσέρτο του Aranjues αποδίδεται από τον Άγγλο Ισπανικής καταγωγής κιθαρίστα Carlos Bonell. To cd αυτό είναι μια συλλογή Ισπανικής μουσικής που η Alicia de Larrocha συμμετέχει στα έργα του Albeniz και Turina.

Θα έγραφα για το κονσέρτο αλλά νομίζω το θέμα του thread αφορά τις τζαζ μεταγραφές του. Κρίμα γιατί και η καλύτερη μεταγραφή δεν φθάνει το πρωτότυπο. Ούτε το adagio, όσο ωραίο και νάναι, είναι το κονσέρτο. Το κονσέρτο έχει πολύ περισσότερο ζουμί.
Έχει ένα πρώτο μέρος που είναι μια γιορτή της ζωής, μια fiesta από τον νιόπαντρο συνθέτη στο μήνα του μέλιτος. Ένα πρώτο μέρος που αντλεί την έμπνευση του από την Ισπανική λαϊκή μουσική.
Έχει το τρίτο μέρος που η ζωή συνεχίζεται αλλά πιο συγγρατημένα με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν αντλώντας έμπνευση από τους Ισπανικούς χορούς της βασιλικής αυλής.

Ο ακροατής κλασσικής μουσικής έχει συνηθίσει να αντλεί ικανοποίηση και από τα τρία μέρη του έργου και αυτό νομίζω ότι γίνεται αντιληπτό από όποιον δεν ακούει κλασσική μουσική. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα ιδεολογικής καθαρότητας (Θεός να μας φυλάει) αλλά το θέμα είναι ότι το κονσέρτο δεν είναι το Adagio όσο και μελωδικό, όσο δημοφιλές και να είναι.

Πάντως στις μεταγραφές υπάρχει και η μεταγγραφή του συνθέτη για άρπα κατόπιν παραγγελίας του σπουδαίου συμπατριώτη του αρπίστα Nicanor Zabaleta.

Η σύνδεση πάντως του adagio με παιδικές μνήμες που έκανε ο Γρηγόρης με αφορά άμεσα και τον ευχαριστώ.

 

[schubert]

Απάντηση: Re: Μείνε κοντά μου, αγαπημένη

Εγώ σαν αιρετικός, θα επιμείνω στα δικά μου. Διασκευή του Gil Evans και Miles Davis στο αριστούργημά τους Sketches of Spain του 1960. Ορχηστρική προσέγγιση με την επαρκή όμως τζαζ αναλογία και το καθηλωτικό φλούγκελχορν του Davis.

View attachment 94849​

Φανταστικός δίσκος!

 

[schubert]

Απάντηση: Re: Μείνε κοντά μου, αγαπημένη

[...] Θα έγραφα για το κονσέρτο αλλά νομίζω το θέμα του thread αφορά τις τζαζ μεταγραφές του. Κρίμα γιατί και η καλύτερη μεταγραφή δεν φθάνει το πρωτότυπο. Ούτε το adagio, όσο ωραίο και νάναι, είναι το κονσέρτο. Το κονσέρτο έχει πολύ περισσότερο ζουμί. [...]
Ο ακροατής κλασσικής μουσικής έχει συνηθίσει να αντλεί ικανοποίηση και από τα τρία μέρη του έργου και αυτό νομίζω ότι γίνεται αντιληπτό από όποιον δεν ακούει κλασσική μουσική. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα ιδεολογικής καθαρότητας (Θεός να μας φυλάει) αλλά το θέμα είναι ότι το κονσέρτο δεν είναι το Adagio όσο και μελωδικό, όσο δημοφιλές και να είναι.

.

Εξαιρετική τοποθέτηση, Κώστα!

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Μικρή διόρθωση. Το κονσέρτο του Aranjues αποδίδεται από τον Άγγλο Ισπανικής καταγωγής κιθαρίστα Carlos Bonell. To cd αυτό είναι μια συλλογή Ισπανικής μουσικής που η Alicia de Larrocha συμμετέχει στα έργα του Albeniz και Turina.

Κώστα έχεις απόλυτο δίκαιο :worshippy: και σ' ευχαριστώ για την διόρθωση - ήταν "ατόπημα" από μέρους μου, αφού η de Larrocha είναι πιανίστα.

Νομίζω ότι πρέπει να μείνω μετεξεταστέα για τον Σεπτέμβριο - η δικαιολογία ότι το είχα σε άϋλη μορφή δεν είναι αρκετή για να μην ξέρω τι ακούω....:smash:

 

[supersonic]

μια και αρχίσαμε να βάζουμε εκτελέσεις....

ορίστε μία (όχι κατα τη γνώμη μου καλή αντικειμενικά, όμως έχει δεχθεί τόσο airplay που μετά από σχεδόν 20 χρόνια τείνω να την θεωρώ classic....)

από εδώ...

http://www.youtube.com/watch?v=xSK0gh-fSP8

τί είχα γράψει 7 χρόνια πριν.... (πως περνάνε τα άτιμα...):ADFAD2:

Το επόμενο κομμάτι πέφτει στη γνωστή παγίδα με τις διασκευές του Carlos. Αυτή τη φορά διαλέγει να εκτελέσει το γνωστό θέμα από το κονσέρτο Aranjuez του Rodrigo, παρέα με τον αδερφό του. Ο ήχος, ο γνωστός υπερβολικά μπάσος της Paul Reed Smith κιθάρας, που σχεδόν από εκείνη την εποχή μέχρι και σήμερα έχει αντικαταστήσει τις (κατ εμέ) πιο γλυκόηχες Gibson και Υamaha χάριν του υπερβολικού overdrive, στηρίζεται πάνω σε μια βάση σχεδόν ρεγγε, ευτυχώς όμως όχι κραυγαλέας, και τα δυό αδέρφια ανταλλάσσουν σόλα, ευχάριστα στο άκουσμα, πάνω στα keyboards του έμπειρου Chester Thompson. Τίποτα παραπάνω. Συμπαθές.

http://www.avclub.gr/forum/showthread.php/2795-Αδέρφια-χανόμαστε-!

 

[Δημοκηδής]

..δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην παρατηρήσω ότι το λουκ στο μουτσουνάκι του ανεψιού πρέπει να είναι εμπνευσμένο από το ορίτζιναλ ''πλάνετ οφ δι έηπς'' ...

 

[Skakinen]

..δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην παρατηρήσω ότι το λουκ στο μουτσουνάκι του ανεψιού πρέπει να είναι εμπνευσμένο από το ορίτζιναλ ''πλάνετ οφ δι έηπς'' ...

αμ ο άλλος με το Ψωμιάδης-look...

 

[supersonic]

...τα δυό αδέρφια φαίνεται πήραν από τη μάνα....
ο ανεψιός τώρα....μάλλον από το άλλο σόι (αυτός ο καραμπινάτος προγναθισμός...)

 

[grio]

...
Θα έγραφα για το κονσέρτο αλλά νομίζω το θέμα του thread αφορά τις τζαζ μεταγραφές του. Κρίμα γιατί και η καλύτερη μεταγραφή δεν φθάνει το πρωτότυπο. Ούτε το adagio, όσο ωραίο και νάναι, είναι το κονσέρτο. Το κονσέρτο έχει πολύ περισσότερο ζουμί.
Έχει ένα πρώτο μέρος που είναι μια γιορτή της ζωής, μια fiesta από τον νιόπαντρο συνθέτη στο μήνα του μέλιτος. Ένα πρώτο μέρος που αντλεί την έμπνευση του από την Ισπανική λαϊκή μουσική.
Έχει το τρίτο μέρος που η ζωή συνεχίζεται αλλά πιο συγγρατημένα με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν αντλώντας έμπνευση από τους Ισπανικούς χορούς της βασιλικής αυλής.

Ο ακροατής κλασσικής μουσικής έχει συνηθίσει να αντλεί ικανοποίηση και από τα τρία μέρη του έργου και αυτό νομίζω ότι γίνεται αντιληπτό από όποιον δεν ακούει κλασσική μουσική. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα ιδεολογικής καθαρότητας (Θεός να μας φυλάει) αλλά το θέμα είναι ότι το κονσέρτο δεν είναι το Adagio όσο και μελωδικό, όσο δημοφιλές και να είναι.
...

Κώστα, ας μην το κάνουμε θέμα. "Καθαρότητα" υπάρχει μόνο σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα, όχι σε πλουραλιστικά φόρα όπως το δικό μας.

Από εμένα έχετε το ελεύθερο να γράψετε για το πρωτότυπο, το δίσκο της παρουσίασης, τις πολυάριθμες διασκευές, τη ραδιοφωνική σειρά, το μουστάκι και το σαγόνι των Σανταναίων, ό,τι τέλος πάντων κρίνετε και νομίζετε.:smile:

 

[Skakinen]

Από εμένα έχετε το ελεύθερο να γράψετε για το πρωτότυπο, το δίσκο της παρουσίασης, τις πολυάριθμες διασκευές, τη ραδιοφωνική σειρά, το μουστάκι και το σαγόνι των Σανταναίων, ό,τι τέλος πάντων κρίνετε και νομίζετε.:smile:

:ernaehrung004: