Νομίζω ο ανωτέρω αφορισμός είναι λάθος. Υπάρχει συγκέντρωση αλκοόλης (χαμηλή) που ορίζει το λεγόμενο subclinical επίπεδο. Το οποίο σημαίνει ότι σε ελεγχόμενο περιβάλλον ιατροί δεν μπορούν με βεβαιότητα και σε κάθε περίπτωση να διακρίνουν τις αντιδράσεις ενός που κατανάλωσε την ανωτέρω ποσότητα αλκοόλης από έναν που δεν κατανάλωσε. Άρα κάθε ποσότητα -η οποιαδήποτε και ελάχιστη ακόμη- αλκοόλης δεν είναι απαραίτητα επικίνδυνη για οδήγηση.
Επειδή όμως η ''ψυχοσωματική'' μας κατάσταση δεν είναι ίδια πάντα , δεν μπορούμε να ξέρουμε αν και κατά πόσον δεδομένη (ελάχιστη καθ'ημάς) ποσότητα αλκοόλ θα μας επηρεάσει τόσο ώστε να πατήσουμε φρένο ή να αντιληφθούμε διερχόμενο όχημα 0.5 sec αργότερα , καθυστέρηση η οποία μπορεί να σημαίνει από υλικές ζημιές μέχρι βαριά αναπηρία ή θάνατο για μας ή κάποιους άλλους συνανθρώπους μας. Με το παραπάνω σκεπτικό ,προσωπικά δεν παίρνω έστω και τα ελάχιστα ρίσκα. Με την ίδια συλλογιστική η παραπάνω διατύπωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αφορισμός.
Για την οδήγηση, αυτός που συνομιλεί ακόμη και σε χαλαρούς ρυθμούς κουβεντούλας ενώ οδηγεί, ενδέχεται να είναι πιο επικίνδυνος οδηγός από αυτόν που κατανάλωσε 2 ποτήρια μπύρας.
Θεωρητικά είναι σωστό αυτό αλλά δεν λέει τίποτα από μόνο του.
Όλοι μας ξέρουμε άτομα που ήταν ''τύφλα'' και όμως έφτασαν στο σπίτι τους οδηγώντας, χωρίς απρόοπτα. Πρέπει να το υιοθετήσουμε κι εμείς; Πάνω απ'όλα πρέπει να είναι η προσπάθεια ελαχιστοποίησης των παραγόντων που μπορούν να μειώσουν την οδηγική ικανότητα.
Το στάδιο της "ευφορίας" που αναφέρεις παραπάνω, έπεται του subclinical σταδίου, μιλάς για κατανάλωση μίας "καλούτσικης" ποσότητας αλκοόλης.
