Tim Hecker - An Imaginary Country (2009)
Το An Imaginary Country του Tim Hecker κυκλοφόρησε το 2009 ακριβώς πριν ένα χρόνο στην Kranky και κινείται στα πλαίσια της σύγχρονης ambient.
Μουσική που συντίθεται από συγκεκριμένα στρώματα ηχοχρωμάτων τοποθετημένα από το χέρι του μουσικου-designer. Στη μουσική αυτού του είδους ο καλλιτέχνης δείχνει τη δεξιοτεχνία του παρεμβαίνοντας περισσότερο σαν αρχιτέκτονας: πρέπει να έχει “σχέδιο” για να χτίσει κάτι που μοιάζει κυριολεκτικά με ηχητικό οικοδόμημα Αυτό έχει συνέπεια, τις περισσότερες περιπτώσεις, ο καλλιτέχνης να συμπεριφέρεται με "απληστία" όσον άφορα την παραγωγικότητα, δεδομένης της τεχνικής ευκολίας παραγωγής ηλεκτρονικά παραγόμενων ήχων. Το αποτέλεσμα είναι συνήθως η επαναλήψιμοτητα και έλλειψη συναισθήματος κάτι που καταληγει αναπόφευκτα σε background music, κάτι σαν πύργος χτισμένος από άμμο.
Ανάμεσα σε αυτούς που ξεχωρίζουν είναι ο Tim Hecker απο το Montreal του Καναδά με θητεία πάνω απο μια δεκαετία σαυτο το είδος της μουσικής, έχοντας μόλις έξι προσωπικά άλμπουμ. Όλες οι προηγούμενες δουλειές του αποδεικνύουν ότι έχει το ταλέντο να ξεφεύγει απο τις παραπάνω παγίδες και δίκαια βρίσκεται ανάμεσα στην elit της σύγχρονης ηλεκτρονικής ambient μουσικής. Κορυφαίο έργο του παραμένει το βίαιο Harmony in Ultraviolet (2006), που όμως δεν προτείνεται για πρώτη επαφή, όσο αυτό εδώ που ειναι μάλλον η περισσότερο προσεγγίσιμη δουλια του.
Τα αρχιτεκτονικά σχέδια πίσω από το An Imaginary Country προβλέπουν τη χρήση εύθραυστων υλικών που όμως τελικα αποδεικνύονται τόσο στερεά όσο αυτά ενός μνημειώδους κτηρίου που διαπερνα τα σύννεφα διατηρώντας την μεγαλοπρέπειά του για πάντα. Οι τοίχοι του κατασκευάσματός του είναι συγκεχυμένοι, επιτρέποντας την αβίαστη μίξη πολλαπλών μουσικών διαδρομών, μέχρι αυτές να κυλίσουν για να φτάσουν σε διαφορετικό σημείο.
Μινιμαλιστικές επίμονες λουπες δύο τόνων που πνίγονται στους σφυγμούς χαμηλοτονου beat στο Sea of Pulses, το καλύτερο ισως κομμάτι του άλμπουμ που ακούγεται σαν το ιδανικό soundtrack για το Solaris του Tarkovski.
To Borderlands σπάει τη ρουτίνα της καθημερινότητας για να ανασύρει τη μνήμη μιας ξεχασμένης αγαπημένης μελωδίας και να την απελευθερώσει σε κάποιο απόμερο κύτταρο, ενώ στο Utropics ένα απόμακρο τραγούδι απο μαγευτικές φωνές δεν προλαβαίνει να γοητεύσει το μυαλό γιατί μετατρέπεται σε μια οργιαστική πανδαισία ηχοχρωματων αμέσως μετά στο Paragon Point.
Σαν άκουσμα βρίσκεται πολύ αδρά στα χνάρια της ambient του Eno (Music for Airports, Apollo – Atmospheres and Soundtracks), προφανως επηρρεασμένα από τους κλασσικούς του 20ου αιώνα. Στην ιδια κατηγορία βρίσκονται (επίσης χαλαρά συνδεδεμένοι) αρκετοί σύγχρονοι όπως για παράδειγμα οι Stars of the Lid, Windy and Carl, Fennesz, Thomas Köner, Ben Frost, Loscil.
Ο τίτλος του άλμπουμ προέρχεται από ένα απόσπασμα του Debussy:“The imaginary country… one that cannot be found on a map” όπου υποστήριζε ότι η μουσική έχει απόλυτή ανάγκη να κινείται μεταξύ εναλλακτικών κόσμων.
Ίσως το Imaginery Country είναι ουτοπιστικό έργο από την άποψη της έννοιας του όρου “no-place”, δεν ανήκει δηλαδή σε καμιά περιοχή αυτού του πλανήτη.
Όλες οι διαδρομές του είναι ορόσημα μιας χαρτογραφίας ονείρου, οι τίτλοι το υποδηλώνουν άλλωστε.
1. 100 Years Ago
2. Sea of Pulses
3. The Inner Shore
4. Pond Life
5. Borderlands
6. A Stop at the Cord Cascades
7. Utropics
8. Paragon Point
9. Her Black Horizon
10. Currents Of Electrostasy
11. Where Shadows Makes Shadows
12. 200 Years Ago
Για σωστή ακρόαση πρέπει να αποδωθούν οι χαμηλές μέχρι κεραίας, σε διαφορετική περίπτωση το αποτέλεσμα θα είναι αλλοιωμένο (αλλα σε αυτό το forum δε νομίζω να έχει κανείς τέτοια θέματα). Ακούγεται σε υψηλή ένταση και αν δεν υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες, τότε … ακουστικά.
Με αυτη τη επιφύλαξη το δείγμα στο τιουμπι που ανεβαζω στο γνωστό thread χάνει πολύ αλλα δε γίνεται διαφορετικά.
e