Ένας ξαφνικός βρυχηθμός μ' έκανε να κοιτάξω στον καθρέφτη και να την δω πίσω μου. Μαγεύτηκα αμέσως. Χωρίς δεύτερη σκέψη έκανα αριστερά στην άκρη της Τσιμισκή και πήρα την μηχανή από το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου. Έτρεξα μπροστά για να την προλάβω στο φανάρι, ένα κλικ ήταν αρκετό. Το φανάρι άναψε πράσινο και με το γνωστό βρυχηθμό της χάθηκε μπρος μου. Έμεινα παγωμένος να την κοιτάζω σαν μικρό παιδί σε βιτρίνα παιχνιδοπωλείου. Το σφύριγμα του δημοτικού αστυνομικού, που πρόσφατα έπιασε δουλειά πάλι στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, διέλυσε τη μαγεία της στιγμής. Έτρεξα πάλι, αυτή τη φορά για να προλάβω την κλήση...
Επειδή έκανα κάποιες αλλαγές και δεν είναι ορατές οι φωτογραφίες, και μιας και δεν μπορώ να αλλάξω τα ποστ τις ξαναβάζω. Παρακαλώ τα προηγούμενα ποστ να διαγραφούν...
Δύσκολο να πει κανείς πιο από τα δύο μοντέλα θα διάλεγε. Και τα δύο είναι πανέμορφα. Πρωσοπικά είμαι καμένος από τη γερμανική οικογένεια του VAG, οπότε η πλάστιγγα γέρνει προς την ψηλή καστανή Θεά...
Σε τετοιους χωρους με λαοθαλασσα, θα ταιριαζε ισως η χρήση μηχανης με φουλ σπαστη οθόνη (λεγε με G5).
Στην περσινή έκθεση στον ίδιο χώρο όμως που την είχα χρησιμοποιήσει, είχα κάποια θεματα.
Για να αποφύγω το SS εβαζα το ηλεκτρονικό κλείστρο, που ομως με τα φώτα της έκθεσης επαιρνα γραμμες στη φωτογραφία. Να ανεβασω ταχύτητα δεν μπορουσα γιατί πανω απο 800 ISO δεν...
Να κατεβασω επίσης δεν, γιατί η σταθεροποιηση του 112-32 ειναι μέτρια...
Αρα D750 και οτι βγει.
Ε, δεν μου βγηκε γιατί δεν μπορούσα να πάρω τη στάση που ήθελα για φώτο από το σκοπευτρο, ενω η εστίαση με LV είναι για κλάματα στις DSLR (της Nikon τουλάχιστον).
Άρα, ...
... έπρεπε να παω την Παρασκευή με τους VIP που είχα και πρόσκληση...